Εκτύπωση αυτής της σελίδας

«Η κόκκινη μύτη»: Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση

Μπαίνοντας στη σκηνή του 104 οι ηθοποιοί της ομάδας ΠυροΤέχνες σε περιμένουν πάνω στην σκηνή κάνοντας προθέρμανση, μιλώντας μεταξύ τους και με ρόδες, παιχνίδια και ασκήσεις νιώθεις ήδη μέλος του τσίρκου τους. Αφήγηση και βιντεοπροβολές συνθέτουν μια μαγευτική παράσταση και ο Γιάννης Δρακόπουλος αποδίδει με τον πιο αυθεντικό τρόπο τον παιχνιδιάρη και καλόκαρδο κλόουν Ζαν Ζακ Περώ. Δίπλα του οι Βιβή Πέτση, Βίκη Χατζοπούλου, Μαρίνα Τσουμπρή και Κλέα Σαμαντά μας μεταφέρουν με τις μεταμφιέσεις τους στις γειτονιές του Λονδίνου, στο τρένο ακόμα και μέσα στο παλάτι!

Τα σκηνικά και τα αντικείμενα είναι όλα από χαρτί ακριβώς όπως είναι και τα παιχνίδια των παιδιών. Ένας χάρτινος κόσμος, που όμως είναι αληθινός, αφού οι γύρω του τον πιστεύουν για αληθινό. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε το μυαλό η ιδέα ότι ‘’Η Κόκκινη μύτη’’ δεν είναι μονάχα ένα έργο που μιλά για την αποδοχή του εαυτού μας και το ‘’άλλου’’, αλλά και για την παιδικότητα. Η κόκκινη μύτη και ο Ζαν Ζακ Περώ είναι το παιδί που μεγάλωσε. Μια μέρα το μαγικό τσίρκο που πετά στα σύννεφα, η παιδική μας ηλικία, κλείνει και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Οι κολλητοί φίλοι φεύγουν, κανείς από τους γύρω δε δίνει σημασία στα παιχνίδια που ο κλόουν φτιάχνει και όλοι προσπαθούν να τον πείσουν να εγκαταλείψει την κόκκινη μύτη του. Η γιαγιά, σαν ένας άλλος προστατευτικός γονέας, τον νουθετεί. Του δίνει συμβουλές πώς να μοιάσει με όλους τους υπόλοιπους, αλλά τελικά συνειδητοποιεί πόσο λάθος έκανε. ‘’Στα είπα όλα ανάποδα, μείνε όπως είσαι’’!

 Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους ενήλικες; Η βασίλισσα καλεί τον κλόουν στο παλάτι για να του επισημάνει ότι πρέπει να γίνει ίδιος με όλους τους άλλους. Πρέπει να προσαρμοστεί για το καλό του. Οι κάτοικοι της γειτονιάς τον διώχνουν και όταν εκείνος επιμένει να γυρνά στη γειτονιά τους, τσακώνονται σε ποιόν από τους δυο πρέπει να μοιάσει. Κι ο Ζαν Ζακ Περώ τι κάνει τελικά; Τι κάνει τελικά το ‘’παιδί’’ που κουβαλάμε μέσα μας; Το παιδί ξέρει πώς ‘’η τέχνη μου, η μουσική μου, τα παιχνίδια μου, η μύτη μου είμαι εγώ!’’.  

Η Χλόη, η φίλη του, τού γράφει για να του πει ότι άλλαξε τα παπούτσια της. Πόση τραγωδία κρύβεται στο ρήμα ‘’άλλαξα’’! Προσαρμόστηκε τελικά, γιατί με τα ‘’παλιά της παπούτσια’’ δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει. Τις φύλαξε όμως τις παλιές της πουέντ και τις φορά πού και πού το βράδυ. Στα όνειρά μας ξαναζωντανεύουν οι παλιές μας επιθυμίες, ξαναγινόμαστε παιδιά. Ξαναγινόμαστε μπαλαρίνες και κλόουν με κόκκινες μύτες.

Το τσίρκο γεμάτο παιχνίδια και φίλους και με ένα κρυμμένο μαγικό ραβδί (που κανείς δεν ξέρει ποιος τελικά το έχει) κλείνει και εμείς, εσείς, όλοι πρέπει να ξαναρχίσουμε τις ζωές μας σε ‘’αφιλόξενες πόλεις’’. Τι θα λέγατε αν κρατούσαμε για λίγο ακόμα τις κόκκινες μύτες μας και παίζαμε λιγάκι ακόμα ΠΡΙΝ αλλά και ΜΕΤΑ το θέατρο;

 

ΠΡΙΝ…

·                     Μου αρέσει…δε μου αρέσει. Ο Ζαν Ζακ Περώ έχει μια ιδιαιτερότητα, την κόκκινη μύτη του! Όμως όσο παράξενη κι αν είναι μια κόκκινη μύτη εκείνος είναι περήφανος για αυτήν. Για τι πράγμα άραγε είναι περήφανο το δικό σας παιδί; Ποιό χαρακτηριστικό του τού αρέσει πολύ και νομίζει πώς τον κάνει ξεχωριστό; Υπάρχει κάτι πάνω του που δεν τού αρέσει; Φυσικά θα ρθει κι η δική μας σειρά να μιλήσουμε για όσα μας αρέσουν και δε μας αρέσουν πάνω μας. Η κόκκινη μύτη του Περώ είναι μια αφορμή να μιλήσουμε για την αποδοχή των άλλων και του εαυτού μας χωρίς όρια και προϋποθέσεις.

·                     Ζωγραφίζω: ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΠΕΙΔΗ… Τα παιδιά κάνουν σε ένα χαρτί το περίγραμμα του χεριού τους. Πάνω σε κάθε δάχτυλο γράφουν γιατί τους αρέσουν τα χέρια τους, π.χ. τα χέρια μου είναι έξυπνα, δημιουργικά, όμορφα, δυνατά, γρήγορα. Στην παλάμη γράφουν ένα πράγμα που μπορούν να κάνουν με τα χέρια τους –να παίξουν πιάνο, να φάνε, να χαϊδέψουν τη γάτα κτλ. Μπορούν τα παιδιά να ‘’συστήσουν’’ τα χέρια τους στην οικογένεια και να πουν κάτι για αυτά. (Plummer, D., ‘’Παιχνίδια αυτοεκτίμησης για παιδιά’’, 2010,Πατάκης, σελ.93).

 

ΜΕΤΑ…

·                     Βγάζω τα χέρια μου γιατί… Το παιχνίδι αυτό το έμαθα από την φίλη και υπέροχη συνάδελφο Τζωρτζίνα(Κ. Καθόμαστε σε κύκλο. Όσοι περισσότεροι παίκτες τόσο πιο διασκεδαστικό το παιχνίδι. Ακουμπάμε τις παλάμες μας στο πάτωμα και ξεκινά κάποιος και βγάζει τα χέρια του αφού όμως πρώτα έχει βρει κάτι κοινό με κάποιον άλλο στον κύκλο. Π.χ. : ‘’Βγάζω τα χέρια μου γιατί θα μείνουν στον κύκλο τα χέρια της Ζωής που έχουν κι αυτά βέρα’’. Μετά μιλά η Ζωή: ‘’Βγάζω τα χέρια μου γιατί θα μείνουν στον κύκλο τα χέρια της Φαίδρας που έχουν κι αυτά λεπτά δάχτυλα’’. Καθένας πρέπει να βρίσκει να λέει κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουν ειπωθεί. Τελικά αποδεικύνεται ότι πάνω απ’ όλα τα χέρια έχουν ομοιότητες κι όχι διαφορές!

·                     Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. Από δω ο καλύτερός μου φίλος: Σε δυάδες, ένα παιδί περιγράφει μπροστά στην τάξη έναν φανταστικό φίλο που έχει, πώς τον λένε, με τι μοιάζει, πού ζει, τι του αρέσει να τρώει, πώς διασκεδάζει κλπ (π.χ. ο φίλος μου έχει δύο μύτες και ανακατεμένα μαλλιά, τα χέρια του είναι κρεμασμένα όπως αυτά του καγκουρό. Κοιτάζει τα πάντα γύρω του πολύ περίεργα, ζει στο φεγγάρι, περπατά πάντα με τα πόδια ανοιχτά και δε μιλά παρά μόνο φτερνίζεται). Το δεύτερο παιδί παρουσιάζεται μπροστά στους υπόλοιπους σαν τον παράξενο φίλο του προηγούμενου παιδιού και θα πρέπει να κινηθεί ανάλογα: να περπατήσει με ανοιχτά τα πόδια και με χέρια κρεμασμένα, να φτερνίζεται αντί να μιλά, να κοιτάζει περίεργα κ.ο.κ. Μπορεί επίσης να αυτοσχεδιάσει στο πλαίσιο του χαρακτήρα και να πει π.χ., μια ιστορία από το φεγγάρι. Εάν τα παιδιά είναι μικρά, ο εμψυχωτής μπορεί να τα βάλει να ζωγραφίσουν τον παράξενο φίλο τους και μετά να μοιραστούν οι ζωγραφιές και να γίνει η παρουσίαση των παράξενων φίλων. Τι σημασία έχει αν είναι παράξενοι οι φίλοι μας; Το πιο σημαντικό είναι ότι… είναι φίλοι μας!

 

Στο τσίρκο του Ζαν Ζακ Περώ η Χλόη ήταν σίγουρη ότι κάπου υπήρχε κρυμμένο ένα μαγικό ραβδάκι. Ποιος όμως το είχε κανείς δεν ήξερε! Ας το βρούμε κι ας το κρατήσουμε για λίγο κι εμείς οι γονείς για να κάνουμε το τσίρκο να ξαναλειτουργήσει. Όλοι πριν μεγαλώσουμε ήμασταν κλόουν και μπαλαρίνες. Κι όπως λέει ο Ζαν Ζακ Περώ κλείνοντας το έργο ‘’ Μεγάλη τύχη όποιος το συναντήσει αυτό το τσίρκο’’. Ζώντας και δουλεύοντας με παιδιά αυτή είναι η μεγαλύτερή μου τύχη νομίζω…