Εκτύπωση αυτής της σελίδας

«Καληνύχτα, μέρα»:Μια παράσταση για Βρέφη!

15/10/2016, «Καληνύχτα, μέρα», Studio Μαυρομιχάλη

«Βρεφικό θέατρο;» «Μα τι μπορούν να καταλάβουν τα βρέφη;» «Υπερβολή το βρίσκω». «Θα κάτσουν;» Αυτές είναι μερικές μόνο από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν όταν είπα ότι θα πάω με τη 18 μηνών κόρη μου σε βρεφικό θέατρο. Υπήρξαν φυσικά και κάποιοι που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα του βρεφικού θεάτρου, καθώς και κάποιοι που προβληματίστηκαν. Ως μαμά σάς διαβεβαιώ ότι ήταν μια υπέροχη εμπειρία και για τις δυο μας. Ως εκπαιδευτικός και επιστήμονας που ασχολείται με το θέατρο και την παιδαγωγική του διάσταση χαίρομαι που το βρεφικό θέατρο έχει αρχίσει να κατακτά τη δική του θέση στην Ελλάδα. Στην Ιταλία και στην Αγγλία ανθεί τις τελευταίες δεκαετίες και υπάρχει λόγος γι’ αυτό.

712185-253-11-712185-639x326.jpg

Η παράσταση «Καληνύχτα, μέρα» είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να καλύπτει ηλικιακά από βρέφη οκτώ μηνών έως νήπια τεσσάρων ετών. Η απουσία κειμένου είναι απολύτως σύμφωνη με τις αρχές του βρεφικού θεάτρου, καθώς τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν είναι δυνατό να παρακολουθήσουν μια κανονική παράσταση. Αρκούν μερικές λέξεις, πολλές εικόνες και μουσική. 

Αντί να σας πω τη γνώμη μου για την παράσταση, θα μεταφέρω τη γνώμη της κόρης μου, αφού σε αυτήν απευθυνόταν. Όταν οι ηθοποιοί κοιμήθηκαν, είπε: «Νάνι. Νάνι όλοι». Όταν άνθισε το ηλιοτρόπιο, γέλασε δυνατά και χειροκρότησε. Όταν η κουβέρτα- σκηνικό μεταμορφώθηκε σε καράβι και ακούστηκε ο ήχος του νερού, είπε «πλις πλας», ενώ, όταν ακουγόταν το τραγούδι της παράστασης, τραγουδούσε κι εκείνη «σου σου». Τα βρέφη δεν έχουν κώδικες ευγένειας. Αν κάτι δεν τους αρέσει, κλαίνε, αν βαριούνται, κάνουν τα πάντα για να το δείξουν. Αν περνάνε καλά, γελάνε. Στο τέλος της παράστασης ο χώρος αντηχούσε από πολλά μωρουδιακά γέλια. Επίσης πολλά παιδάκια ξάπλωσαν στα μαξιλάρια και προσποιούνταν πως κοιμούνταν.

Ας ξεκινήσουμε ένα ταξίδι στον κόσμο εκείνο που μόνο τα μικρά παιδιά γνωρίζουν. Ένα ταξίδι στην καθημερινότητά τους  που είναι γεμάτη ανακαλύψεις και μαγεία. Το μόνο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας σαν να βλέπουμε τα πάντα για πρώτη φορά. Έτσι ίσως καταφέρουμε να δούμε μέσα από τα δικά τους μάτια.

 

ΠΡΙΝ…

Αφήγηση ή κάτι σαν αφήγηση: Τα βιβλία δεν είναι πάντα για να τα διαβάζουμε. Είναι και για να παίζουμε. Όλοι μας ξέρουμε έστω ένα δαχτυλοπαίγνιο. «Πάει λαγός να πιει νερό στου Γιωργάκη το λαιμό» και ξεκαρδίζονται στα γέλια. Και θέλουν κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Ενθουσιάζονται τα μικρά μας, ενθουσιαζόμαστε κι εμείς που τα βλέπουμε να διασκεδάζουν. Το βιβλιαράκι «Όταν τα δάχτυλα παίζουν θέατρο» της Ελένης Χρυσαφίνη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, περιλαμβάνει δαχτυλοπαιχνίδια για παιδιά από τριών μηνών έως έξι ετών. Η πρώτη τους παράσταση θα δοθεί από εσάς και θα διασκεδάσουν όσο δεν φαντάζεστε!

Παίζουμε: Τα παιδιά είναι παιδιά γιατί είναι πάντα έτοιμα για παιχνίδι. Όλα είναι παιχνίδι. Ακόμα και η απλή καθημερινότητα. Η σύμβαση «στα ψέματα» κατακτάται πολύ νωρίς. Παιδιά 13 και 14 μηνών σάς ταΐζουν αόρατα φαγητά με το κουτάλι και κάνουν πως κοιμούνται κλείνοντας τα μάτια τους όταν τους λέτε «νάνι». Τα παιδιά θα διασκεδάσουν κι εσείς θα ενθουσιαστείτε με την ευφυΐα τους αν παίξετε μαζί τους μια καθημερινή ρουτίνα «στα ψέματα». Φάτε… αέρα, πλύντε τα δόντια σας με αόρατες οδοντόβουρτσες, χτενιστείτε με τα χέρια και κοιμηθείτε… για δευτερόλεπτα. Μια μικρή θεατρική αναπαράσταση της καθημερινότητάς τους.

 

ΜΕΤΑ…

Πάνω στη σκηνή: Το πρώτο «Μετά…» συμβαίνει ενώ είμαστε στο θέατρο. Τα παιδιά σηκώνονται πάνω στη σκηνή και παίζουν με τα παιχνίδια που έπαιζαν οι ηθοποιοί, ξαπλώνουν στο σκηνικό, γνωρίζονται μεταξύ τους. Τα πιο μικρά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το παιχνίδι των ηθοποιών με τα παιδιά, αλλά ενθουσιάζονται με όσα βλέπουν πάνω στη σκηνή.

Τραγουδάμε: «Σου σου, φεγγαράκι μου…». Μάθετε τα λόγια του τραγουδιού και νανουρίστε τα με αυτό. Αν μπορούσαν να μας μιλήσουν, ίσως ήθελαν να το τραγουδήσουν μετά την παράσταση. Ένα τρυφερό νανούρισμα που μας θυμίζει την πρώτη μας φορά στο θέατρο.

Τι ονειρεύονται τα μωρά τη νύχτα; Τι θυμούνται από τη μέρα που πέρασε; Πώς όλα μπορούν να γίνουν παιχνίδι; Μια μικρή κατάκτηση, όπως το να ντυθούν μόνα τους, ή μια συνήθεια, όπως το ότι πλένουμε τα δόντια μας κάθε βράδυ, αξίζει να γίνουν παράσταση στην ηλικία αυτή. Καληνύχτα, μέρα. Αύριο πάλι…

Kalinyxta-mera-edit-05.jpg