Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Από τον Δημήτρη Χαλιώτη και τη Γιώτα Δημητριάδη

Σκηνές που γράψανε από το θεατρικό μας καλοκαίρι...

Υπάρχουν στιγμές στο θέατρο που γράφουν ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Τις κουβαλάς μέσα σου για καιρό. Ίσως και για πάντα. Υπάρχουν σκηνές σε παραστάσεις, που λες και συμπυκνώνουν το νόημα της ύπαρξης τους. Μία σειρά από τέτοιες σκηνές βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του άρθρου. Θεατρικές εικόνες, που θα θυμόμαστε από το φετινό καλοκαίρι. Από παραστάσεις που μας ενθουσίασαν, αλλά κι από άλλες που απλά σταθήκαμε σε μία εμπνευσμένη τους στιγμή. Τώρα που η θερινή σεζόν φτάνει στο τέλος της τις συγκεντρώσαμε και σας τις παρουσιάζουμε. Μία ξεκάθαρα υποκειμενική επιλογή.

taksi_mas.jpg

«Η Τάξη μας» του Tadeusz Słobodzianek

Η παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού, σε παραγωγή του ΘΟΚ,  παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών στα μέσα Ιουνίου για μία μόνο παράσταση, κι αυτή ανολοκλήρωτη λόγω λιποθυμικού επεισοδίου ενός εκ των ηθοποιών πάνω στη σκηνή. Κι όμως, το ατυχές αυτό περιστατικό αδυνατεί να σβήσει τα έντονα συναισθήματα που μας προκάλεσε η δουλειά αυτή. Δεν ήταν μόνο το εξαιρετικό από κάθε άποψη έργο του Tadeusz Słobodzianek, που με αφορμή την αληθινή ιστορία εξόντωσης εκατοντάδων Εβραίων από τους Καθολικούς συμπολίτες τους (και όχι τους Ναζί) στην πόλη Γιεντβάμνπε της Πολωνίας στις 10 Ιουλίου του 1941 παρακολουθεί τις ζωές μίας ομάδας συμμαθητών από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι τον θάνατο τους. Ήταν η σκηνοθετική ματιά του Καλαβριανού που απογείωσε τη δυναμική του έργου κόβοντας μας την ανάσα σε κάποιες σκηνές. Η πιο χαρακτηριστική από αυτές ήταν η επίμαχη σκηνή της δολοφονίας των Εβραίων μέσα από την αφήγηση της Ντόρας(Έλενα Χαραλαμπούδη), ενός εκ των θυμάτων του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος. «Στεκόμασταν όρθιοι στη σειρά ανά ζεύγη σαν να πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο. Και σαν καλά παιδάκια πήγαμε παρέλαση ως τον στάβλο. Οι γείτονές μας περπατούσαν στο πλάι μας, φώναζαν και μας χλεύαζαν: ‘’Φονιάδες του Χριστού! Σατανάδες! Κομμούνια! Καλά να πάθετε!’’ Δεν καταλάβαινα. Ο Ζίγκμουντ είπε ότι θα μας πήγαιναν στο γκέτο στη Λόμζα. Πώς χωρέσαμε όλοι σ’ εκείνον τον στάβλο;» ξεκινάει η διήγηση της Ντόρας. Μέσα σε λίγα λεπτά, κι ενώ όλοι οι Εβραίοι είχαν στοιβαχτεί μέσα στον στάβλο, μπήκε η φωτιά. «Σκοτείνιασε απ’ τον καπνό. Άνθρωποι άρχισαν να κλαίνε και να ουρλιάζουν. Μετά να πνίγονται. Γιατί το έκαναν αυτό; Ο Ζίγκμουντ είπε ότι θα πηγαίναμε στο γκέτο αύριο. Ψεύτη! Κάποιος μου τραβούσε το κεφάλι και τα μαλλιά. Μου έπεσε το μωρό. Κάποιος με χτύπησε. Γιατί Ρυσίεκ; Συνειδητοποίησα ότι ποδοπατούσα κάποιον. Και κάποιος ποδοπατούσε εμένα. Κι ο Μενάχεμ, αυτός θα είχε φύγει με καμιά απ’ τις τσούλες του. Άρχισα να βήχω και να ψελλίζω… να πνίγομαι απ’ τους καπνούς. Μετά κατουρήθηκα πάνω μου. Αυτό είναι η ζωή;» Τα λόγια της Ντόρας μπλέκονταν μαζί με ουρλιαχτά και σπαρακτικά «γιατί;», καθώς το σκοτάδι έπεφτε στη θεατρική αίθουσα. Μέχρι που μας τύλιξε ένα αδιαπέραστο μαύρο. Μείναμε στις θέσεις μας παγωμένοι. Ανήμποροι να σαλέψουμε. Ανήμποροι να σκεφτούμε.

apologies.jpg

«Απολογίες 4 & 5» του Ευθύμη Φιλίππου

Μία από τις παραστάσεις που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Ευθύμης Φιλίππου κατάφερε με την ιδιαίτερη γραφή του να μας χαρίσει ένα έργο με μια ολόκληρη κοσμοθεωρία ενάντια στην κοινωνική καταπίεση του ατόμου από τα όργανα της εξουσίας και στη μετατροπή του σε φερέφωνο. Ωστόσο στόχος του δεν ήταν να επιχειρηματολογήσει υπέρ ή κατά κάποιας αντίληψης, αλλά να αφήσει τους θεατές να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τις επιπτώσεις.

Οι Vasistas και η Αργυρώ Χιώτη κατόρθωσαν το έργο να γίνει προσωπικό και να αφορά τον καθένα και δεν στάθηκαν μόνο στον απώτερο φιλοσοφικό-πολιτικό-κοινωνικό του στόχο. Όλα τα πρόσωπα εξομολογήθηκαν τις ιστορίες τους. Έτσι οι «απολογίες» μετατράπηκαν σε «μαρτυρίες». «Θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω...» είπε κάποια στιγμή ο Ευθύμης Θέου που είχε το ρόλο του αρχαιολόγου.

Από τις σκηνές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας είναι αυτή με τους Εύη Σαουλίδου και Φιντέλ Ταλαμπούκα που πέρασαν από την άτυπη δίκη με τον δικαστή-εξομολόγο (Ευθύμη Θέου). Ιδιαίτερα την υποψήφια Εύη Σαουλίδου που έβγαζε άναρθρες κραυγές για να ενταχθεί στην εξαιρετική πεντάδα (Ελένη Βεργέτη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Ματίνα Περγιουδάκη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Αργυρώ Χιώτη) με το μοναδικό συγχρονισμό και την εντυπωσιακή κίνηση, που ήταν επηρεασμένη τόσο από ελληνικούς χορούς όσο και από αρχαίες τελετουργίες με κέλτικα στοιχεία.

 

 

amlet.jpg

 «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κορσουνόβα

 Μία από τις λίγες παραστάσεις ξένου θεάτρου που απολαύσαμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών και δεν κατάφερε να ανταποκριθεί απόλυτα στις προσδοκίες μας. 

Παρ’ όλα αυτά ο Οσκάρας Κορσουνόβας νομίζω πως σκηνοθετικά πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό, να δώσει λύση στην παρουσία του φαντάσματος που είναι πάντα αμήχανη έως και βαρετή. Ο δολοφονημένος πατέρας αποκάλυψε το φρικτό παρασκήνιο του θανάτου του. Πέρα από το εξαιρετικό εικαστικό αποτέλεσμα της σκηνής, επιτεύχθηκε και συναισθηματική ολοκλήρωση. Εδώ ο νεκρός βασιλιάς πήρε  ακόμα και αγκαλιά τον Άμλετ, που ανακάλεσε την εμβρυϊκή στάση.

Ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα το έργο και ένιωσα να κατανοώ στη συγκεκριμένη σκηνή πώς καταρρέουν τα ιδανικά του μικρόκοσμου του Άμλετ και παίρνουν τη θέση τους η αδελφοκτονία, ο σφετερισμός της εξουσίας, η μοιχεία, η αιμομιξία.

Αυτά που ο ήρωας δεν είχε ονειρευτεί ξετυλίχθηκαν εμπρός του, ένα προς ένα, σε όλη την αποτρόπαιη ωριμότητά τους. Έτσι όλα μολύνθηκαν σιγά σιγά και το «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανίας » που λέει Μάρκελος απέκτησε υπόσταση και μάλιστα βγήκε από τα σύνορα της χώρας.

Ο ουρανός που στην αρχή υμνούσε ο Άμλετ μολύνθηκε και αυτός, όπως και ολόκληρη η γη. «Μια βρομερή και μολυσμένη μάζα από ατμούς», τους οποίους είδαμε και κυριολεκτικά στη σκηνή πολλές φορές.

 

9eaed598c752b1fd44cbc7bdd2129bef.JPG

 

«Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις μία σκηνή από μία τόσο εμπνευσμένη παράσταση, που αναθεωρεί όλα τα αριστοφανικά κλισέ φωτίζοντας τον πυρήνα του έργου. Η «Λυσιστράτη» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που παρουσίασε φέτος το καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο σε περιοδεία, είναι μία ωδή στη γυναίκα, την ομορφιά, το ανθρώπινο σώμα, τον έρωτα κάθε μορφής, τα γηρατειά, την ειρήνη, τη ζωή, αυτούς που έφυγαν κι αυτούς που μένουν… Μες στο μυαλό μου θα μείνει πάντα χαραγμένη η σκηνή της Παράβασης. Εκεί που οι γυναίκες του θιάσου, φωτισμένες μαγικά από τον Thomas Walgrave και υπό τους ήχους της αιθέριας και υπαινικτικής συνάμα μουσικής του Δημήτρη Καμαρωτού, μένουν ολόγυμνες μπροστά στους προβολείς. «Πού το αφύσικο;» ακούγεται να λέει η Λένα Κιτσοπούλου. Μία στιγμή ατόφιας ποίησης, που συμπυκνώνει, νομίζω, ένα πολύ μεγάλο μέρος της παράστασης. Μίας παράστασης, που χωρίς να χάνει το χιούμορ της και τη «λαϊκότητά» της, δίνει ένα γερό χαστούκι σε όλες τις προκαταλήψεις και τα ασφυκτικά στερεότυπα που γέννησε ο δυτικός πολιτισμός.

epta_epi.jpg

 «Επτά Επί Θήβας» του Αισχύλου

Η πιο διάσημη και προβεβλημένη σκηνή των – κατά Τσέζαρις Γκραουζίνις – «Επτά επί Θήβας» είναι, κατά τη γνώμη μου, και η πιο δυνατή στιγμή της εξαιρετικής παράστασης, που μας χάρισε φέτος το καλοκαίρι το ΚΘΒΕ. Η μάχη του Ετεοκλή (Γ. Στάνκογλου) και του Πολυνείκη (Χ. Στυλιανού) – σκηνή την οποία δεν βλέπουμε κανονικά στην αισχύλεια τραγωδία – είναι μία σκηνοθετική στιγμή υψηλής έμπνευσης και αισθητικής. Η αδελφοκτόνα σύγκρουση στην έβδομη πύλη των τειχών της Θήβας συνοψίζει όλο τον παραλογισμό του εμφύλιου σπαραγμού. Κάθε χτύπημα και μία αγκαλιά. Μέχρι που οι δύο σκάλες, που αποτελούν ουσιαστικά και το σκηνικό της παράστασης, πέφτουν με κρότο στο έδαφος μαζί με τα άψυχα κορμιά των δύο αδελφών. Κι εσύ στέκεις βουβός, ενώ μυριάδες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό σου προκαλώντας αλλεπάλληλες συσπάσεις στους δακρυγόνους αδένες.

antigoni_ethinko.jpg

 «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού)

Μπορεί η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου και του Στάθη Λιβαθινού να μην μας χάρισε στο σύνολό της τη συγκίνηση που περιμέναμε, αλλά το στάσιμο του περιβόητου «Έρως ανίκατε μάχαν» μεταφρασμένο από τον Δημήτρη Μαρωνίτη μάλλον λειτούργησε αυτόνομα από την υπόλοιπη παράσταση. Ο Λιβαθινός βάζει την Αντιγόνη (Αναστασία Κονίδη) και τον Αίμονα (Βασίλης Μαγουλιώτης) να τρυπώνουν ξαφνικά στη σκηνή σαν δύο παιδιά που κυνηγιούνται γελώντας. «Έρωτα…» ακούγεται να λέει ο Χορός, ενώ οι δύο νεαροί ήρωες μένουν σχεδόν κεραυνοβολημένοι στο κέντρο της σκηνής. Αργές κινήσεις, ηλεκτρισμένα αγγίγματα, τίποτα περιττό, όλα σημαινόμενα… Λες και ο ίδιος ο έρωτας να πήρε τα ηνία ηλεκτρίζοντας ηθοποιούς και κοινό. 

weststory.jpg

«WEST SIDE STORY»των Leonard Bernstein και Stephen Sondheim

Τον περασμένο Ιούλιο η Καμεράτα – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής μας χάρισε μία ιδιαίτερα προσεγμένη και δυναμική παρουσίαση του κλασικού μιούζικαλ του Broadway με έναν θίασο ικανότατων και εξαιρετικά ταλαντούχων νέων πρωταγωνιστών. Τα μουσικά μέρη, τα οποία άλλωστε αποτελούν και τον κύριο κορμό του έργου, υπερτερούσαν ποιοτικά των σκηνών πρόζας. Το περίφημο “Tonight” ερμηνευμένο μοναδικά από τη Μαρίνα Σάτι (Μαρία) και τον Γιάννη Καλύβα (Τόνυ) και εκτελεσμένο υποδειγματικά από την Καμεράτα στην αυθεντική του ενορχήστρωση και υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου ήταν μία σκηνή υψηλής συγκινησιακής δύναμης. Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών εκτινάχθηκε, κάθε λέξη ακουμπούσε στην καρδιά με τη Μαρίνα και τον Γιάννη να απογειώνουν ερμηνευτικά, μπροστά από το μινιμαλιστικό σκηνικό του Πάρη Μέξη, ένα από τα πιο σπουδαία κομμάτια στην ιστορία του μιούζικαλ.  

sfagi_parision.jpg

«Η Σφαγή των Παρισίων» του Christopher Marlow

Αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες παραστάσεις του καλοκαιριού, που παρουσιάστηκε δυστυχώς μόνο για δύο βράδια στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του ταλαντούχου Χρήστου Θεοδωρίδη, παρουσίασε, το άγνωστο στους περισσότερους, έργο του Marlow, που καταπιάνεται - με πραγματικά καινοφανή και απροκάλυπτο τρόπο - με την εξουσία, τη θρησκεία, τη βία και γενικότερα το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης. Το ελισαβετιανό, σχεδόν κινηματογραφικής δομής, κείμενο διατρέχει 17 χρόνια ιστορίας (από το 1572 έως το 1589) εστιάζοντας στη διαμάχη των Καθολικών και των Προτεσταντών, καθώς και στο παρασκήνιο της εξουσίας, στη Γαλλία του 16ου αιώνα. Η συνολικότερη αισθητική της παράστασης ήταν μοναδική, αλλά κορυφώθηκε στη σκηνή της περιβόητης Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου, κατά την οποία 3000 περίπου Ουγενότοι (Γάλλοι Διαμαρτυρόμενοι) σφαγιάστηκαν από τους Καθολικούς συμπολίτες τους. Ο Θεοδωρίδης μετέτρεψε τη σκηνή της σφαγής σε έναν παράδοξο και αιματοβαμμένο αναγεννησιακό πίνακα με τη βοήθεια μερικών δεκάδων εθελοντών. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί σε ομάδες των δύο ή τριών ατόμων έτρεχαν αγχωμένα κι έπαιρναν τις θέσεις τους στις άδειες εξέδρες της Πειραιώς 260, που είχαν μετατραπεί σε σκηνικό χώρο. Σιγά σιγά ξεπρόβαλε αίμα από τα ρούχα τους και τα σώματά τους. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις σχεδόν μηχανικές, τινάγματα στον αέρα, μια μαχαιριά στην κοιλιά κι ύστερα απότομα σωριάσματα στο έδαφος. Καθώς κυλούσαν τα λεπτά ο «πίνακας» της φρίκης χτιζόταν μπροστά στα μάτια σου για να καταλήξει σε ένα σωρό σφαγμένων ανθρώπων στον βωμό του θρησκευτικού παραλογισμού. Σίγουρα μιλάμε για σκηνή ανθολογίας, που δύσκολα ξεκολλάς από τη μνήμη σου.

 

14315753_1454762447886226_633564275_o (1).jpg

 

 «Πλούτος» του Αριστοφάνη

Με τον «Πλούτο» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κιμούλης διαφωνήσαμε σε κάποια σημεία και το γράψαμε. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τις σπουδαίες ερμηνείες των Φιλιππίδη, Γιαννόπουλου και Μπέζου. Επειδή στο συγκεκριμένο αφιέρωμα θυμόμαστε σκηνές-στιγμές, θα αναφέρουμε ότι τον Ιούλιο ο «Πλούτος» κατέκλυσε την Επίδαυρο με μελωδίες και οι στίχοι του Ισαάκ Σούση έδωσαν ένα άλλο στίγμα στην παράσταση. Μια εικόνα που ακόμη έχουμε στο μυαλό μας είναι αυτή με τον Γιάννη Μπέζο να ερμηνεύει μοναδικά στο αργολικό κοίλον «Θα παίξω εμβατήρια για όσα δεν λέγονται στην ώρα τους και καίγονται…». Η καταπληκτική φωνή του μας συγκίνησε και μας ταξίδεψε.

ornithes.jpg

 

«Όρνιθες» του Αριστοφάνη

Παρά τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κανείς για τη σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, όσον αφορά την προσέγγιση του εν λόγω έργου και την οπτική του, σίγουρα δεν θα αγνοήσει τις υψηλής αισθητικής σκηνές της παράστασης, από τις οποίες είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλεγεί κάποια. Αν έκανα ένα γρήγορο flashback και η ταινία του μυαλού σταματούσε κάπου, θα ήταν μάλλον στο πειραγμένο φινάλε... Ένα φινάλε δικής του έμπνευσης, με ένα μαγικό πάρτι μεταξύ θεών, πουλιών και ανθρώπων και μια εντυπωσιακή τεράστια φωτεινή λευκή σφαίρα να στροβιλίζεται στο κέντρο του αργολικού κοίλου και όλους να χορεύουν σε ξέφρενο ρυθμό. Η απόπειρα φαντασίωσης της γαμήλιας ένωσης από το σκηνοθέτη, σε ένα νεανικό beach party κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, ήταν νομίζω καίρια μεταφορά. Ένα υπέροχο happy end.

Λίγο πρωτύτερα είχε προηγηθεί «ένας γύρος του θριάμβου» στην ορχήστρα από τον Δία, τον οποίο υποδυόταν ο αθλητής Γιάννης Σεβδικαλής. Σκηνή σύντομη, αλλά εξαιρετικής δυναμικής.

sirano.jpg

 

«Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόν Ροστάν

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος σε ένα ρόλο που τον καθόρισε, όπως και ο ίδιος ομολογεί, αποφάσισε αυτό το καλοκαίρι μαζί με το καλλιτεχνικό του alter ego, το σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα, να γίνουν και παραγωγοί και να ταξιδέψουν την παράσταση «Συρανό ντε Μπερζεράκ» σε πολλές πόλεις ανά την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα; Τους δικαίωσε απόλυτα. Η παράσταση γνώρισε μεγάλη απήχηση όπου και αν παίχτηκε (μαζί με τον «Πλούτο» και την «Αντιγόνη» του Μουμουλίδη ήταν οι πιο εμπορικές περιοδείες).

Από τις σκηνές του έργου που θα θυμόμαστε είναι αυτή στην οποία ο τρυφερός και ερωτευμένος Συρανό δίδασκε την αγάπη με το λόγο του, τη στάση ζωής του και την αυτοθυσία του. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είπε στη Ρωξάνη «Την ευτυχία μου θα έδινα εγώ για τη δική σου και ας μην το γνώριζες ποτέ…» και με απόλυτη ενσυναίσθηση ζούσε την κάθε συλλαβή.

Ξεχώρισε και η σκηνή στο μπαλκόνι με τον Γιώργο Παπαγεωργίου και τη Δήμητρα Ματσούκα. Ο πρώτος δάνεισε στον Συρανό το σώμα του για να εκφέρει εκείνος τη φράση του απόλυτου έρωτα: «Το αποψινό το όνειρο δεν το είχα ονειρευτεί, να σου μιλώ και να μ’ ακούς...»

antigoniphotο.jpg

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή(σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη)

Μια παράσταση που έδωσε προτεραιότητα στο λόγο του Σοφοκλή, ένα κλασικό θα λέγαμε ανέβασμα με αρκετές ενδιαφέρουσες σκηνές. Ξεχωρίσαμε τον αγώνα λόγων μεταξύ Κρέοντα (Νικήτα Τσακίρογλου) και Αντιγόνης (Ιωάννας Παππά). Δύο σπουδαίοι ηθοποιοί, από διαφορετικές γενιές, συναντήθηκαν επί σκηνής και με μοναδικό όπλο την υποκριτική τους δεινότητα άφησαν να κυριαρχήσει το ηθικό δίλημμα «Τι κάνουμε όταν υπάρχουν δύο ‘‘πρέπει’’»;…

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία