Αν κοιτάζεστε στον καθρέφτη και βλέπετε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας κοινωνίας που αντιστέκεται στα ίδια της τα ρατσιστικά κατάλοιπα, μια κοινωνία που διαθέτει αισθητική και μια κοινωνία που πιστεύει στην πρόοδο ως μοχλό κοινωνικής πίεσης και –εν- τέλει αλλαγής, ο Σεφερλής σας βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά και σας αποδεικνύει πως αυτός είναι το αληθινό πρόσωπο του Νεοέλληνα.

Κι αν επιλέγετε να αγνοείτε το γεμάτο Δελφινάριο και την τηλεθέαση των πρωινάδικων με παρουσιαστή τον εν λόγω κωμικό, ο Σεφερλής δηλώνει πλέον εμφατικά την παρουσία του και στη μεγάλη οθόνη μεγαλώνοντας το τάργκετ γρουπ των θυμάτων της απόλυτης κακογουστιάς του.

Στην νέα ταινία, της οποίας υπογράφει το σενάριο και κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, επιλέγει –δυστυχώς- ακουσίως να γελοιοποιήσει κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης της κωμωδίας ως φορέα αγνής ψυχαγωγίας. Κι αν ,προσφάτως, χάσαμε ένα ακόμα μέλος των θρυλικών Monty Python , o Σεφερλής υπόσχεται να κάνει τα κόκκαλα του να αναλωθούν σε αδιάκοπους τριγμούς και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον σηκώσουν από τον «άλλο κόσμο» σε ρόλο ιεροεξεταστή σε υπόθεση καταδίκης της κωμωδίας.

Κι αν βλέποντας το τρέιλερ πιστέψατε πως η ώρα για την αθώωση του Σεφερλή στη συλλογική συνείδηση και για την παραγωγή ενός νεοελληνικού «Johnny English» είχε φτάσει, ο σεναριογράφος και πρωταγωνιστής παίρνει το δρόμο της ακούσιας παρωδίας ακόμα και της πλέον κακόγουστης εκδοχής του Mr. Bean.

Χωρίς καμία πρόθεση για ανεύρεση ουσίας στην κριτική ενός προϊόντος που υποβαθμίζει την έννοια του πολιτισμού, πρόκειται ,δυστυχώς, για μια ταινία-αισχύνη για την ίδια τη φύση του Νεοέλληνα.