Αν η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος κρίνεται επιτακτική, η ανάγκη παρουσίας του στις κινηματογραφικές οθόνες κρίνεται –οριακά- περιττή. Αναγνωρίζοντας πλήρως το ρόλο του κινηματογράφου –και- ως κοινωνικού αναμορφωτή, δυστυχώς, τα περιβαλλοντικά ζητήματα μας προσφέρουν συνήθως ταινίες στα όρια της αφέλειας και του διδακτισμού.

Εδώ, λοιπόν, ακόμα και ένας Todd Haynes δεν κατάφερε να φέρει την άνοιξη σε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος. Και παρά την «προϋπηρεσία» του σε αντίστοιχες ταινίες με το αριστουργηματικό «Safe», τα «Σκοτεινά Νερά», μοιάζουν να μπάζουν χολιγουντιανά κλισέ και αναίτιους μελοδραματισμούς προσπαθώντας υπέρ του κινηματογραφικά δέοντος να μας ανακοινώσουν πως «πρέπει να προστατεύουμε το περιβάλλον».

Έχοντας, μεν, να κάνουμε με μια τραγική ιστορία συνειδητής μόλυνσης, ο Todd Haynes δεν επιστρατεύει όλα εκείνα τα κινηματογραφικά μέσα τα οποία θα προκαλέσουν πραγματικό σοκ και θα ευαισθητοποιήσουν ουσιαστικά ξεπερνώντας το σκόπελο του διδακτισμού. Η σκηνοθεσία αναδεικνύεται, λοιπόν, σε κύριο πρωταγωνιστή με την κάμερα του Haynes, να τέρπει σινεφιλικά μάτια. Ενώ, ο Marc Ruffalo παραδίδει μια στιβαρή ερμηνεία στο ρόλο του δικηγόρου που εν είδει εμμονής επιστρατεύει κάθε δυνατό μέσο για την αποκάλυψη της αλήθειας. Με τις υπόλοιπες ερμηνείες να κινούνται σε επίπεδα σχεδόν αφάνειας και με το σενάριο να προσπαθεί απεγνωσμένα να συγκινήσει και να κουνήσει το δασκαλίστικο δάχτυλο του, η ταινία μοιάζει τελικά να χάνει πόντους από την κινηματογραφική της αλήθεια.

Συμπερασματικά, τα «Σκοτεινά Νερά» είναι μια ταινία ενός σπουδαίου σκηνοθέτη που μοιάζει, εδώ, να πνίγεται στα ρηχά νερά της χολιγουντιανής συμβατικότητας.

2/5