The night of the hunter (1955): Ο θρησκόληπτος σχιζοφρενής δολοφόνος σουλατσάρει ελεύθερος κρατώντας στο τσεπάκι την κινηματογραφική ουσία της θρησκοληψίας.Συγχωρεμένος που ποτέ δεν μας άδειασε εκούσια τις τσέπες του.

Ψεύτης Ήλιος (1994):Ο Νικίτα Μιχάλκοφ και η μικρο-ιστορία που ξέρει να καθρεφτίζει ένα ολόκληρο κάποτε. Και ένα ρώσικο κάποτε που ξεπροβάλλει δειλά, αλλά αποφασιστικά, για να μετατραπεί σε αιώνιο σήμερα.

 

 

The searchers (1956): Αν είχε ο ρατσισμός κώλο, θα έχεζε τον κόσμο όλο. Η ο λευκός Αμερικάνος όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

Playtime (1967): Ένα Παρίσι, που δεν είναι Παρίσι. Ένας έρωτας χωρίς σύνορα, που δεν είναι έρωτας. Κι ένας κύριος Ιλό που θέλει να ζήσει εδώ, αλλά θα ‘θελε να ‘ναι και αλλού.

 

 

Midosommar (2019): Ξεδιψάστε ελεύθερα. Το θρίλερ-αισθητικό επίτευγμα είναι εδώ.

Tristana (1970): Μπουνιουέλ, γυναικεία ψυχή και έρωτας. Χωρίς φανφάρες και μελοδραματισμούς, ο έρωτας την κάνει για εύκρατα κλίματα και τη θέση του κερδίζει στα σημεία η –επιτέλους- παντοδύναμη γυναίκα.

 

 

Αμερικάνικη νύχτα (1973): Αν το σινεμά ήτανε βιολί, θα το παίζανε πολλοί. Ή όταν –ακόμα- δεν έχεις ξεπεράσει τον Τριφώ και τις κινηματογραφικές (του) κάμερες.

Nashville (1975): Ένας (φόνος) για όλους, και όλοι (οι φόνοι) για έναν. Ή η αλλαγή που περιμένεις δεν θα ρθει από τ’ αστέρια και δε θα ‘ναι τα δυο της χέρια γεμάτα χρώματα.

 

Written on the wind (1956): Χολιγουντιανό μελόδραμα για τις δύσκολες νύχτες της καραντίνας. Homemade πίτσα προαιρετική.

Strangers we meet (1960): Μια φορά ξένοι, για πάντα ξένοι. Κι όλοι οι έρωτες μοιάζουν καταδικασμένοι χωρίς τα πλοκάμια της Ντένης Μαρκορά.