Αυτή την έξαψη της μεγάλης στιγμής, αυτό το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο, το γελαστό και οργισμένο μαζί, αυτή η αιωνιότητα που περιγράφεται από την "άγνοια κινδύνου" ενός νέου ανθρώπου, αυτή που αψηφά ακόμα και τη σαρωτική ορμή ενός τεθωρακισμένου, αυτό το σπάσιμο στη φωνή, όχι από δειλία, αλλά από ακραία συγκίνηση, αυτό το αδιαπραγμάτευτο "όχι" ακόμα κι σ' αυτούς που μοιάζουν αήττητοι, αυτό το όραμα, αυτή η ουτοπία, που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός να συνταντήσει το μέλλον του, όλα αυτά είναι το μήνυμα του Πολυτεχνείου.

Δεν είναι ούτε οι κενολογίες, ούτε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ακόμα και από – λιγους- πρωταγωνιστές του, δεν είναι η μνήμη των μεσηλίκων. Είναι η φλόγα που σιγοκαίει μέσα σε κάθε νέο άνθρωπο και που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει πότε θα γίνει πυρκαγιά και θα τα σαρώσει όλα. Το Πολυτεχνείο είναι η μεγαλύτερη πολιτική παρακαταθήκη στα μεταπολεμικά χρόνια. Δεν είναι ούτε σχολική γιορτή, δεν είναι ούτε μια ευκαιρία για γραφικές προσομοιώσεις του, δεν είναι τυπική ενός λεπτού σιγή για τα θύματα, δεν είναι ένα μνημείο για κατάθεση στεφάνων...

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag