Πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot. 11/4/16

Κανείς δεν φταίει, είμαστε όλοι μωρά... 

Η Χαρούλα Αλεξίου έγραψε το «Χειρόγραφό» της, το εμπιστεύτηκε στον Γιώργο Νανούρη και 

μαζί με τρεις εξαιρετικούς μουσικούς επί σκηνής, τον Παναγιώτη Τσεβά (ακορντεόν και πιάνο), τον Γιώργο Λιμάκη (κιθάρα) και τον Αναστάση Μισυρλή (βιολοντσέλο), υπέγραψαν μια ξεχωριστή μουσική παράσταση.

Η Χαρίκλεια Ρουπάκα, το μικρό κοριτσάκι από τη Θήβα, ξετύλιξε το νήμα της ζωής της με τρόπο άμεσο, ειλικρινή, θαρραλέο και γενναιόδωρο, κάνοντας τους θεατές συνοδοιπόρους της στο ταξίδι της ζωής της, αλλά και συμπάσχοντες σε όλα όσα είχε να εξομολογηθεί.

«Σήμερα έμαθα ότι ο Ευαγγελισμός είναι και νοσοκομείο».

«Σήμερα η μαμά μου έβαψε το άσπρο μου φόρεμα μαύρο για να είναι έτοιμο».

«Σήμερα ο μπαμπάς σηκώθηκε, πήγε στην εκκλησία, γύρισε σπίτι και πέθανε..»

Και άλλα τόσα «Σήμερα», του τότε και του σήμερα, θα διαβαστούν από την οθόνη του iPad...

Ο Γιώργος Νανούρης, αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της Χαρούλας Αλεξίου και το σκηνικό της εκτόπισμα, την άφησε, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, σκηνικά γυμνή, με μοναδικό συμπαίκτη, εκτός φυσικά από τους μουσικούς, τα φώτα (σπουδαία δουλειά από τη Σοφία Αλεξιάδου). Η συγκεκριμένη επιλογή, όπως αποδείχθηκε, δικαιώθηκε, καθώς η ίδια ήταν συγκλονιστική τόσο στα αφηγηματικά κομμάτια, τα οποία διανθίστηκαν με δράση, όσο και στα πιο εξωστρεφή-επικοινωνιακά μέρη του κειμένου.

Τα ενενήντα λεπτά της παράστασης κύλησαν αβίαστα, με ατμοσφαιρικές εικόνες, θαμπές και λαμπρές μνήμες, λόγια που δεν είχαν ειπωθεί, φυλαγμένα σημειώματα, σκέρτσα, νάζια, πολλά αγαπημένα τραγούδια, εξομολογήσεις που ερέθιζαν αδυσώπητα τους δακρυγόνους αδένες των θεατών, αγαπημένους που χάθηκαν, την πατρική ορφάνια που ήταν πανταχού παρούσα, γέλια, ταξίδια, νότες, φόβους ακόμα και χώμα... Ωστόσο, αυτό που κυριαρχούσε στη σκέψη όλων ήταν πόσο ΣΠΟΥΔΑΙΑ είναι η καλλιτέχνις την οποία είχαν την τύχη να απολαμβάνουν.

Στο «Χειρόγραφο» έκλαιγες ακούγοντας την εξομολόγηση μιας γυναίκας, μια προσωπική ιστορία έγινε ξαφνικά τόσο οικεία, σχεδόν αναπόφευκτα ταυτίστηκε με τη ζωή όλων. Πώς να μη σε αγγίξει το «Μαμά μην πεθάνεις» ή το «Μαμά θέλω να πεθάνω» ή το «Μάνα, έγινα μάνα!»; Πώς το τετράγωνο και ο κύκλος που τα φώτα σχημάτιζαν στη σκηνή και μαγικά μπλέκονταν με τα βήματα της Χαρούλας να μην ένωναν στην ψυχή σου τα σχήματα των δικών σου σκονισμένων πληγών;

Όσο πόνο όμως και αν έκρυβε το «Χειρόγραφο», όση αγωνία και αν είχαν οι σελίδες του, όσες δυσκολίες και αν αναδείχθηκαν επί σκηνής από τη σαρανταεξάχρονη τεράστια καριέρα της καταπληκτικής ερμηνεύτριας, στο τέλος όλοι έπαιρναν ένα μεγάλο δώρο, όταν η ίδια ομολογούσε ότι αυτό που τελικά έχει σημασία στη ζωή είναι η ίδια η ζωή! Επομένως, ζήστε...