Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Μία ομάδα έξι νέων ταλαντούχων ηθοποιών ξαναδιαβάζει το έργο του Φεντώ έξω από το στερεοτυπικό του πλαίσιο αφήνοντας τους ήρωες να εκφράσουν αυτό που σκέφτονται. 

Παρεξηγήσεις, ανατροπές, απιστίες, ψέματα, πάθη, πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν ασταμάτητα… Το «Έξυπνο πουλί» του Ζωρζ Φεντώ, όπως και όλες οι κλασικές πια κωμωδίες του σπουδαίου Γάλλου δραματουργού, επιχειρεί να διασκεδάσει το κοινό μέσα από ένα μίγμα φάρσας, μπουλβάρ και βωντβίλ που τραβάει τις καταστάσεις στα άκρα. Μήπως όμως αυτό στην πραγματικότητα είναι μία φενάκη; Μήπως οι ήρωες των κωμωδιών αυτών, που ανθίζουν κυρίαρχα στη Γαλλία του δεύτερου μισού του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, διατηρούν έναν αδικαιολόγητο καθωσπρεπισμό στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα όσα ακραία τους συμβαίνουν; Μήπως η αστική κοινωνία της εποχής – μία έντονα συντηρητική κοινωνία γεμάτη ταμπού, προκαταλήψεις και στερεότυπα – επιβάλει στους κωμωδιογράφους να κρατήσουν τα προσχήματα τουλάχιστον σε λεκτικό επίπεδο; Και πώς θα παρουσιαζόταν σήμερα μία τέτοια κωμωδία έξω από το στερεοτυπικό της πλαίσιο, με τους ήρωες να εκφράζουν αυτό που σκέφτονται;

Ο Μάνος Βαβαδάκης και ο Γιώργος Κατσής, δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί της νέας γενιάς που ανέλαβαν να διασκευάσουν και να σκηνοθετήσουν το «Έξυπνο πουλί» του Φεντώ, κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους στο κοινό πριν ακόμα από την έναρξη της παράστασης, κατά τη διάρκεια δηλαδή που οι θεατές μπαίνουν στη θεατρική αίθουσα για να κάτσουν στις θέσεις τους. Κρατώντας στα χέρια τους διάφορα παλιά βιβλία περί savoir vivre διαβάζουν στους θεατές μία σειρά από κανόνες ευπρεπούς κοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι αυτοί ακριβώς οι κανόνες, που στη συνέχεια η παράσταση θα τους ακυρώσει αφήνοντας τους ήρωες του έργου να εκφραστούν και να πράξουν ελεύθερα και χωρίς καμία αυτολογοκρισία. 

ΕΞΥΠΝΟ ΠΟΥΛΙ.jpg

Βασιζόμενοι στην πλοκή του έργου του Φεντώ οι δύο νεαροί σκηνοθέτες και ηθοποιοί ποντάρουν περισσότερο στα φαρσικά στοιχεία του, που παραπέμπουν ευθέως σε ένα θέατρο πιο λαϊκό που συγγενεύει άμεσα με την καθαρή εκδοχή της φάρσας όπως αυτή μας συστήθηκε από τους περιπλανώμενους θιάσους τα χρόνια του Μεσαίωνα. Αποδομούν δηλαδή ουσιαστικά το υβριδικό αυτό είδος που μας συστήθηκε ως «φάρσα» το 19ο αιώνα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μίγμα διαφόρων επιρροών, και το παρουσιάζουν μέσα από μία σύγχρονη, ανανεωτική και μάλλον αιρετική ματιά που επιτρέπει στον σημερινό θεατή να ταυτιστεί με τους ήρωες του έργου και να γελάσει με την ψυχή του.

Μέσα σε έναν εξαιρετικά λιτό, αλλά ευφυή, σκηνικό χώρο, όπου όλα είναι συμβάσεις(σκηνικά: Γιωργίνα Γερμανού) η ομάδα των έξι αυτών νέων και ταλαντούχων ηθοποιών (Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά - Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μάνο Βαβαδάκη, Γιώργο Κατσή, Πάνο Παπαδόπουλο) ερμηνεύουν με μπρίο, περισσή ενέργεια, αυτοσχεδιαστικό οίστρο, αλλά και αξιοθαύμαστη εγκράτεια τους ήρωες του Φεντώ χαρίζοντας μας απλόχερα το γέλιο και δίνοντας το στίγμα μίας νέας γενιάς που επιθυμεί να αποτινάξει από πάνω της όσα «πρέπει» τη βαραίνουν.