Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είδα το «Εκτός ορίων» στο θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης

Μία ενδιαφέρουσα περφόμανς που με όχημα την ποίηση μας καλεί να ξαναβρούμε το κέντρο μας και να ζήσουμε με πάθος.

«Μην ψάχνετε ρεαλισμό. Η εικόνα διαθλάται» λέει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης στην αρχή της παράστασης επιχειρώντας να μυήσει τους θεατές στο ιδιαίτερο σύμπαν του «Εκτός ορίων», μίας θεατρικής περφόμανς που μας συστήνει ένα καινούριο θεατρικό έργο μέσα από θραύσματα κειμένων 49 Ελλήνων και ξένων ποιητών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η ποίηση συναντά τον σύγχρονο χορό, τη μουσική και τις εικαστικές τρισδιάστατες προβολές σε μία παράσταση, που προτάσσει την ποίηση ως τη μοναδική μας πυξίδα στην ομίχλη των καιρών.

«Μην ψάχνετε ρεαλισμό». Και όμως, μετά το τέλος της παράστασης όλο και επανερχόταν στο μυαλό μου μία συζήτηση που είχα πριν από περίπου έναν χρόνο με την Αμαλία Μουτούση. «Ο ρεαλισμός ζει και βασιλεύει στο ποιητικό σύμπαν. Η ποίηση. Αυτή είναι ο πιο αυθεντικός ρεαλισμός. Η ποίηση είναι το μεγάλο ταμπού. Σήμερα και πάντα. Το μεγάλο ταμπού σήμερα είναι οι λέξεις και ο τρόπος που τολμά κανείς να τις επαναδιατυπώσει». 

Αυτόν τον νέο τρόπο αναζητά η παράσταση της So7, μίας από τις πλέον ενδιαφέρουσες θεατρικές ομάδες της πόλης που δεν σταματά να ψάχνεται και ανανεώνει τον κώδικά της. Οι έξι νέοι ηθοποιοί της παράστασης κινούνται σχεδόν μηχανικά στον χώρο, στρώνουν, ξεστρώνουν και ξαναστρώνουν το ίδιο τραπέζι, παλεύουν να αγγίξουν τον ήλιο, κυνηγούν εμμονικά την ευτυχία χωρίς να την αναγνωρίζουν. Η ζωή τους και η ζωή μας. Και πάνω σ’ αυτό το αέναο της επανάληψης ζωγραφίζονται οι ρωγμές που προκαλεί η ποίηση. Τα αναπάντεχα τινάγματα ψηλά. Μέσα από αυτή την αλλόκοτη αλληλουχία των λέξεων, που ανοίγει νέα παράθυρα. Αφυπνίζει και παρηγορεί. «Αυτή η ποίηση! Ποτέ δεν ξέρω τι θα πω. Μόλις το πω ησυχάζω, έπειτα πια δεν μιλώ».

Το «Εκτός ορίων» είναι μία παράσταση που μέσα από το ποιητικό σύμπαν απαντά στο προσωπικό μας αδιέξοδο. Προτείνει έναν άλλον δρόμο. Ένα δρόμο δράσης, που ξεκινάει όμως από μέσα μας. Δεν έχουμε παρά να ζήσουμε. Να τολμήσουμε. Να μεθύσουμε ξανά. «Ναι, για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, όπως σας αρέσει, αλλά μεθύστε».

Η πραγματική δύναμη της παράστασης κρύβεται στο μήνυμα που φέρει. Ένα μήνυμα αφύπνισης, που μόνο η ποίηση μπορεί να σου μεταφέρει τόσο καθαρά και ατόφια. Το «Εκτός ορίων» είναι μία βαθιά πολιτική παράσταση. Κι αυτό το βρήκα εξαιρετικά συγκινητικό. Μία ομάδα νέων ανθρώπων βρίσκει καταφύγιο στην ποίηση για να τινάξει από πάνω της όλη αυτή την κατάθλιψη και τη στασιμότητα που μας έχει κυριεύσει. Κι αυτό το κάνει παράσταση. Μία παράσταση – αλληγορία, που κορυφώνεται σταδιακά για να φτάσει σε ένα απογειωτικό φινάλε που μας καλεί να ξαναβρούμε το κέντρο μας και να ζήσουμε με πάθος. Εκτός ορίων. 

Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, που υπογράφει τη δραματουργία της παράστασης με πολύτιμο αρωγό του τον Γιώργο Μπλάνα (όσον αφορά το λογοτεχνικό κομμάτι), έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά. Το να καταφέρεις να επιλέξεις τα «σωστά» αποσπάσματα από μία τόσο μεγάλη δεξαμενή ποιητών και ποιημάτων (από τον Μαγιακόφσκι στον Χικμέτ και από τον Σεφέρη στον Μπόρχες, τον Πόε και τόσους άλλους) και στη συνέχεια όλο αυτό το υλικό να το κάνεις θέατρο απαιτεί εξαντλητική μελέτη και βαθιά γνώση του αντικειμένου. Νομίζω κατάφερε να συγκροτήσει μία επαρκή δραματουργική βάση πάνω στην οποία κινήθηκε η σκηνοθεσία του απολύτως συνδεδεμένη με την ενδιαφέρουσα κινησιολογία της Φρόσως Κορρού. Αρμονικά έδεσε και η μουσική του Κώστα Ξενόπουλου που ενίσχυσε τη συναισθηματική δυναμική της παράστασης.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής μου έλειψαν πράγματα στο αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι, τα οποία μπορεί να σχετίζονται και με μία σχετική απειρία των ηθοποιών της παράστασης (Αγοραστή Αρβανίτη, Λάζαρος Βαρτάνης, Ηλέκτρα Καρτάνου, Μαρία Κωνσταντά, Χρήστος Τσαβλίδης, Σταύρος Τσουμάνης) που παρά τη φιλότιμη προσπάθειά τους κάποιες φορές μοιάζουν να δυσκολεύονται με την εκφορά του ποιητικού λόγου – δεν το βρίσκω παράλογο, ο ποιητικός λόγος δεν είναι γραμμένος για να ειπωθεί θεατρικά. Είναι όμως τόσο ισχυρό το μήνυμα της παράστασης, που φτάνει καθαρό κάτω στην πλατεία, και τόσο έντιμες οι προθέσεις των δημιουργών της που νομίζω ότι αξίζει να δείτε αυτή τη δουλειά.