Πρώτη δημοσίευση 10/6/16 στο Texnes-plus.blogspot.gr

«Άλλο φαίνομαι και άλλο είμαι και αυτό που φαίνομαι είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια να κρύψω αυτό που είμαι».

 

Όλοι μας έχουμε τις «αδυναμίες» μας στο θέατρο, κακά τα ψέματα, συμπάθειες σε συγγραφείς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, ακόμα και σε θεατρικούς χώρους. Ο δημοσιογράφος όμως, ο κριτικός και οποιοσδήποτε εκφράζει άποψη, καλό είναι, εφόσον το αναγνωρίζει, να προσπαθεί να είναι αμερόληπτος, κατά το δυνατόν πάντα.

 

Μια δική μου «αδυναμία», την οποία εκφράζω δημόσια, είναι το σύγχρονο έργο, που μιλά για ό,τι μας καίει, που τολμά να καθρεφτίζει όσα η κοινωνία μας θέλει να κρύβει κάτω από το χαλάκι. Το έργο στο οποίο οι πρωταγωνιστές είναι ο φίλος σου, ο γείτονάς σου, ο αδερφός σου, εσύ και εγώ.

 

Μια τέτοια περίπτωση είναι η παράσταση «Ποιο σώμα;» των νέων Κύπριων συγγραφέων Ελένης Κοσμά και Κορίνας Κονταξάκη που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ευτύχησε να σκηνοθετηθεί από τον Μενέλαο Καραντζά.

 

Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και καταπιάνεται με ένα «δύσκολο» και ευαίσθητο θέμα, τη δυσφορία του φύλου. Πρωταγωνίστρια είναι η Ιωάννα (Σελήνα Διαμαντοπούλου), που δυστυχεί, ούσα κορίτσι, κρύβει παγιδευμένο μέσα της τον Πάρη (Γιώργο Κοσκορέλλο) και κάποια στιγμή αποφασίζει να παλέψει για να λυτρωθεί αλλάζοντας σώμα και απελευθερώνοντας τον αρσενικό της φίλο .

 

Η σκηνοθεσία του Μενέλαου Καραντζά πατά πάνω στο πρωτότυπο δραματουργικό εύρημα που θέλει την Ιωάννα και τον Πάρη να συνυπάρχουν σκηνικά. Το αγόρι, ο άλλος εαυτός, ελλοχεύει συνεχώς και μόνο εκείνη τον βλέπει, τον νιώθει, την εξουσιάζει – τουλάχιστον αρχικά. Ουσιαστικά έχουμε το απόλυτο δίπολο ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και στο «είναι». Αυτό που δείχνει η ηρωίδα και αυτό που στην ουσία είναι. Μοιάζει σαν μια άλλη «Ελένη» του Ευριπίδη και το είδωλό της.

 

Ο σκηνοθέτης δημιουργεί μοναδικές ατμόσφαιρες και με τις εξαιρετικές επιλογές του στη μουσική αλλά και με τη βοήθεια των φωτισμών του Βαγγέλη Μούντριχα. Ενδιαφέρουσα και η αξιοποίηση των συμβολισμών – ελεφαντάκι, αίμα περιόδου κ.λπ.

 

Για σκηνικά επιλέχθηκαν πρακτικά κουτιά, μια λύση που υιοθετείται αρκετά συχνά τελευταία, όμως η αισθητική τους είχε κάτι να προσδώσει στην παράσταση (Κατερίνα Χριστίνα Μανωλάκου, Άρτεμις Σιέρρα).

 

 

Η Σελήνα Διαμαντοπούλου είχε έναν εντυπωσιακό ρεαλισμό και μια πηγαία φυσικότητα στην ερμηνεία της. Κατάφερε να ισορροπήσει μοναδικά ανάμεσα στο δράμα και στην απόγνωση και να μη γίνει ούτε για μια στιγμή μελό. Συγκινητική, άμεση, ουσιαστική.

 

Η Αριστέα Σταφυλάκη στο ρόλο της μόνης φίλης της Ιωάννας δείχνει να ακούει ουσιαστικά και να συμμετέχει άψογα σε όλες τις σκηνές με τους συμπαίκτες της. Οι δυο τους με τις κινήσεις τους στο χώρο πέρα από τα συναισθήματα που μεταφέρουν καταφέρνουν και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό, να δίνουν την αίσθηση του χώρου. Μας πείθουν, για παράδειγμα, ότι είναι στο δωμάτιο ή στο μπαρ.

 

 

Η Ειρήνη Παπαδημάτου στο ρόλο της μητέρας χρωμάτισε την ερμηνεία της με όλη την παλέτα των συναισθημάτων που πέρασε η ηρωίδα της. Αγωνία, φόβος, θυμός, αγάπη, απελπισία, απόγνωση, απορία, τρυφερότητα κάνουν την εμφάνισή τους επί σκηνής και η φιγούρα της Ελληνίδας-Κύπριας μάνας θριαμβεύει.

 

 

Ο Γιώργος Κοσκορέλλος είναι λίγο αμήχανος σκηνικά, σαν να μπαίνει και να βγαίνει από το σώμα του Πάρη. Μερικές φορές βρίσκει το νήμα της επικοινωνίας, άλλες το χάνει...

 

 

 

Η Ιωάννα λέει στην παράσταση: «Άλλο φαίνομαι και άλλο είμαι και αυτό που φαίνομαι είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια να κρύψω αυτό που είμαι». Ακούγοντας τη συγκεκριμένη φράση σκέφτηκα πόσο ταιριάζει σε πολλούς από εμάς και πως ίσως τελικά το έργο με αφορμή τη δυσφορία του φύλου να αγγίζει τη γενικότερη δυσφορία μας απέναντι σε κοινωνικές, και όχι μόνο, συμβάσεις...

 

 για 9 παραστάσεις στο στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

 

26, 27, 28 Σεπτεμβρίου

3, 4, 5 Οκτωβρίου

10, 11, 12 Οκτωβρίου