Το παρακάτω κείμενο δεν είναι κριτική. Η «Χορωδία ανέργων» άλλωστε, που παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη (μέχρι τις 6 Απριλίου) στο θέατρο Πόρτα, δεν είναι μία συνηθισμένη παράσταση.

Είναι, κατά κάποιον τρόπο, μία μουσική performance, που προσεγγίζει με έναν αναπάντεχο τρόπο το θέμα της ανεργίας έχοντας σαν «πρωταγωνιστές» άνεργους συμπολίτες μας. Ή μπορεί και να μην είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Μπορεί να είναι απλά μία συνάντηση ανθρώπων που τους ενώνει κάτι κοινό. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα μόνο η ανεργία, αλλά και η ανάγκη τους για συν-δημιουργία και  επικοινωνία.

«Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν». Κάπως έτσι το σκέφτηκε η Ελένη Ευθυμίου – μία από τις πλέον ικανές νέες σκηνοθέτιδες που έχει δώσει ήδη εξαιρετικά δείγματα γραφής – και μας σύστησε μία διαφορετική χορωδία, μία χορωδία ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως άνεργοι. Αυτοί οι – άγνωστοι μεταξύ τους – άνθρωποι ήρθαν κοντά, μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις τους πάνω στο θέμα της ανεργίας, μίλησαν για τις πληγές, τα θέλω και τα όνειρά τους, ανακάλυψαν ξανά την αξία του μαζί και τραγούδησαν παρέα όσα τους στοιχειώνουν. Με καθόλου καταθλιπτική διάθεση. Αντίθετα, με πολύ χιούμορ και πολύ κέφι.

Ένα χορωδιακό έργο, που μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από την καλλιτεχνική του αρτιότητα – αυτό άλλωστε ελάχιστα μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση – αλλά κρύβει μία αλήθεια που σπάει κόκκαλα και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Η Ελένη Ευθυμίου, βασισμένη στις συζητήσεις της με τους εθελοντές άνεργους «χορωδούς» της, έγραψε μία σειρά από τραγούδια που μιλάνε για τον νεκρό εκείνο χρόνο που συνοδεύει την ανεργία και μας μουδιάζει.

Γιατί όμως έχουμε την ανάγκη να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσα από τη δουλειά μας; Γιατί πρέπει να καταφεύγουμε συνεχώς σε ταμπέλες; Δεν είμαστε μόνο η δουλειά. Είμαστε πολλά περισσότερα από αυτή. Γιατί έχουμε ανάγκη αυτή την εργασιακή ρουτίνα για να υπάρξουμε;

Μέσα από τραγούδια που μιλάνε με πολύ χιούμορ για το σύστημα, την αξία της ανθρώπινης ζωής, την ευτυχία πέρα από την εργασία, τα χρήματα και την τέχνη, τα οποία διακόπτονται από σύντομες αφηγήσεις των χορωδών σε πρώτο πρόσωπο, η Ελένη Ευθυμίου με την καθοριστική συμβολή του Δημήτρη Ζάχου στην έρευνα και τη δραματουργία, αλλά όλης της ομάδας των συνεργατών της (συμπεριλαμβανομένων και των εθελοντών), έφτιαξε μία πρωτότυπη, καλαίσθητη, λιτή αλλά με πολλά έξυπνα ευρήματα (εξαιρετική η χρήση του προτζέκτορα), φωτεινή στον πυρήνα της και ουσιαστική στον λόγο της μουσική performance που απέφυγε τις βαρύγδουπες αναλύσεις περί ανεργίας και εστίασε στον άνθρωπο.

 «Να μην γίνουμε ρομπότ!» λέει η ίδια η Ευθυμίου στο τέλος της παράστασης. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην εργασία, αλλά δεν ζούμε για να δουλεύουμε μόνο. Η «Χορωδία ανέργων» μιλάει σ’ εκείνο το κομμάτι σου που ακόμα αισθάνεται. Προσωπικά γέλασα, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα και φεύγοντας ένιωθα πιο αισιόδοξος και πιο δυνατός. Μην την χάσετε!