Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τον «Φάουστ» του Γκαίτε, σε σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου

Μία συναρπαστική ανάγνωση ενός κλασικού αριστουργήματος.

Ο «Φάουστ» του Γκαίτε είναι ένα έργο – τομή στην παγκόσμια λογοτεχνία και δραματουργία. Διαπερνά όλα τα είδη θεάτρου. Από τις αρχαίες τραγωδίες και τα εκκλησιαστικά δράματα μέχρι το αναγεννησιακό θέατρο, τον Σαίξπηρ και τον Μολιέρο. Τα εμπεριέχει όλα και είναι ταυτόχρονα μία αναφορά σε αυτά. Είναι μία βόμβα στα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού.

Ο Γκαίτε, σε αυτό το έργο ζωής που έγραφε για σχεδόν 60 χρόνια (από το 1773 έως το 1831), παίρνει τον μύθο του Φάουστ και τον μεταφέρει από το μεταφυσικό επίπεδο στο βαθιά υπαρξιακό. Ο άνθρωπος βρίσκεται απελπιστικά μόνος σε ένα σύμπαν αμέτοχων θεών. Έρχεται αντιμέτωπος με το τέλμα της γνώσης. Με την αδυναμία του να πετύχει την πολυπόθητη θέωσή του.

Ο Φάουστ στο έργο του Γκαίτε είναι ένας πανεπιστήμων. Ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει και τα τέσσερα επιστημονικά πεδία της εποχής του: φιλοσοφία, ιατρική, νομικά και θεολογία. Τον συναντάμε στο τέλος της ζωής του με τον θάνατο να ανασαίνει βαριά πάνω από τον σβέρκο του. Είναι το σημείο καμπής. Μπροστά στο επερχόμενο τέλος του ο Φάουστ ομολογεί ως άλλος τραγικός ήρωας ότι ο διακαής του πόθος για γνώση δεν του επέτρεψε να μυηθεί στο μυστήριο της ζωής. Καθόλου δεν απασχολεί τον Φάουστ του Γκαίτε το να ξανακερδίσει τη νεότητα του, ούτε καν την αθανασία του. Αυτό που ποθεί διακαώς είναι να ζήσει. Να γευτεί την ευτυχία μίας απόλυτης στιγμής, να κατακτήσει την απόλυτη γνώση. «Θέλω να βυθιστώ στον ίλιγγο, στις απολαύσεις που χαρίζει η οδύνη, στο μίσος που αγαπά, στην πυρκαγιά που δροσιά δίνει…» θα πει λίγο αργότερα στον Μεφιστοφελή κι εκείνος θα τον παροτρύνει: «Μπες μαζί μου στον κόσμο να χορέψεις!» 

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, μία σπάνια περίπτωση ανθρώπου του θεάτρου μας που συνδυάζει τη βαθιά θεωρητική γνώση με τη σκηνοθετική έμπνευση, έθεσε στον πυρήνα της σκηνοθετικής της προσέγγισης στο αριστούργημα του Γκαίτε μία ευφυή παραδοχή… Ότι ο Φάουστ και ο Μεφιστοφελής είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτό φρόντισε να το κάνει σαφές από την πρώτη κιόλας σκηνή που εμφανίζεται ο Μεφιστοφελής (ως «μαύρος σκύλος»). Με την ίδια ακριβώς κίνηση που ο Φάουστ επιχειρεί ένα άλμα ψηλά, ξεπηδάει από τα έγκατα της γης ο Μεφιστοφελής. Κι ύστερα, για λίγα δευτερόλεπτα, ο ένας θα γίνει ο καθρέφτης του άλλου. Ο Μεφιστοφελής είναι το σκοτεινό alter ego του Φάουστ. Είναι εκείνο το κομμάτι του εαυτού του, στο οποίο τώρα ακουμπά την τελευταία του ελπίδα για να υπερβεί την ίδια του τη φύση. 

Ο Μεφιστοφελής ανοίγει στον Φάουστ την πόρτα σε έναν κόσμο που αγνοεί. Του γνωρίζει τον κόσμο έξω από τα βιβλία. Έναν κόσμο που αναζητά μανιασμένα την ηδονή και την αυτοεκπλήρωση. Έναν κόσμο που μοιάζει κι αυτός να αναζητά – μέσα από άλλους δρόμους – το νόημα της ζωής. Και κάπου εκεί η παράσταση της Ευαγγελάτου παίρνει φωτιά μετατρέποντας τη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά σε μία αρένα των πιο άγριων και σκοτεινών φαντασιώσεων. Όλοι οι «απαγορευμένοι καρποί» είναι εδώ και οι ήρωες πέφτουν πάνω τους με μανία για να τους γευτούν.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου – με όχημα την εξαιρετική μετάφραση του Σπύρου Ευαγγελάτου και με καθοριστική τη συνεργασία του Πλάτωνα Μαυρομούστακου στη δραματουργία - στήνει μία πραγματικά μεθυστική παράσταση, που απευθύνεται και στον μέσο θεατή χωρίς να χάνει την εγκεφαλικότητά της. Μία παράσταση που σε υποβάλει από το πρώτο λεπτό. Βραδυφλεγής στην αρχή κορυφώνεται σταδιακά παρασέρνοντας σε σε μία δίνη από την οποία αδυνατείς (και δεν θες κιόλας) να ξεφύγεις. Ένα παζλ εικόνων, που το φως διαδέχεται το σκοτάδι, η σαγήνη τον τρόμο και η ζωή τον θάνατο. Ο κόσμος που υπόσχεται ο Μεφιστοφελής στον Φάουστ είναι εδώ, ολοζώντανος μπροστά σου. Η Ευαγγελάτου ευφυώς σκεπτόμενη άφησε τον λόγο του Γκαίτε να σκανδαλίζει το μυαλό και έστησε μία παράσταση που κινητοποιεί το σύνολο των αισθήσεων. Αδύνατον να της αντισταθείς.

IMG_1236l-1.jpg

Πρόκειται για μία πραγματικά εμπνευσμένη δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη δεν θα μπορούσε να είναι πιο λειτουργικό. Αυτή η μεγάλη σιδερένια πλατφόρμα, που κρέμεται από την οροφή της σκηνής, αλλάζει θέσεις μέσα στην παράσταση διαμορφώνοντας συνεχώς νέα επίπεδα, κάτι το οποίο ενισχύεται και από την έξυπνη χρήση των τραμπουκέτων, της orchestra peak που ανεβοκατεβαίνει και των θεωρείων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα παντρεύουν εύστοχα το κλασικό και το σύγχρονο, ενώ η μουσική του Γιώργου Πούλιου παίζει καθοριστικό ρόλο στην παράσταση υποβάλλοντας τον θεατή με άκρως αποτελεσματικό τρόπο. Εξαιρετικά εντυπωσιακή είναι και η χορογραφία – κινησιολογία της Πατρίτσια Απέργη, η οποία κορυφώνεται σε μία σκηνή ανθολογίας στο δεύτερο μέρος της παράστασης, που καλύτερα να μην αποκαλύψουμε, ενώ η δουλειά της Ελευθερίας Ντεκώ στους φωτισμούς είναι ουσιαστικά η μισή παράσταση όσον αφορά την εικόνα της, αφού αν σβήσουν τα φώτα έχουμε να κάνουμε με ένα total black σκηνικό.

Φυσικά η παράσταση απογειώνεται χάρη στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Ο Νίκος Κουρής μάλλον παραδίδει στον Φάουστ την πιο άρτια ερμηνεία της καριέρας του, ειδικά από τη στιγμή που ξανακερδίζει τη νεανική του ορμή χάρη στον Μεφιστοφελή. Παρ’ όλα αυτά η παρουσία του Αργύρη Πανταζάρα δίπλα του ως Μεφιστοφελή είναι τόσο σαρωτική, που αναμφισβήτητα κλέβει τις εντυπώσεις. Αυτός ο δαιμόνιος και υπερταλαντούχος νέος ηθοποιός παίζει με όλο του το είναι. Από τις ερμηνείες που μάλλον θα κουβαλάμε μέσα μας για χρόνια. Η Αμαλία Νίνου αποτελεί νέα άφιξη στην παράσταση, που παρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία πέρυσι και επαναλαμβάνεται φέτος για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερη ηθοποιό για την Μαργαρίτα. Έχει όλη αυτή την παιδικότητα και την αθωότητα που απαιτεί ο ρόλος. Ο δε μονόλογος της στο τέλος είναι εξαιρετικός και αποκαλύπτει μία άγνωστη μέχρι σήμερα ερμηνευτική της πλευρά. Δίπλα στους τρεις πρωταγωνιστές η Στέλλα Βογιατζάκη παραδίδει μία απολαυστική γκροτέσκο ερμηνεία της θεοσεβούμενης Μάρθας, ενώ και ο υπόλοιπος θίασος, που αποτελείται από νέα παιδιά, υπηρετεί με συνέπεια αυτό που του έχει ζητηθεί.

Η παράσταση της Ευαγγελάτου είναι μία συναρπαστική ανάγνωση του αριστουργήματος του Γκαίτε. Μία ανάγνωση που παρά τις εντυπωσιακές της εικόνες δεν θολώνει στο ελάχιστο τον πυρήνα του έργου. «Τώρα το ξέρω, ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να αναδειχθεί σε τέλειο πλάσμα» λέει ο Φάουστ. Το έργο του Γκαίτε είναι μία ομολογία αποτυχίας της δυτικής σκέψης. «Μήπως πάλι έχω γελαστεί;» αναρωτιέται ο Φάουστ στο τέλος του έργου, καθώς ο κόσμος και η ίδια του η ύπαρξη τον συνθλίβουν.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία