Το «TOC TOC» επέστρεψε στο Θέατρο Ήβη με ανανεωμένο θίασο και τον Κώστα Σπυρόπουλο σταθερά στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Στην κωμωδία του Λοράν Μπαφιέ έξι άνθρωποι, ο καθένας με το δικό του ασυνήθιστο πρόβλημα, συναντιούνται στον προθάλαμο του ιατρείου ενός ψυχολόγου, όλοι με την ελπίδα ότι ο διάσημος αυτός γιατρός θα καταφέρει να τους κάνει καλά! Καθώς όμως ο γιατρός καθυστερεί να έρθει, οι ασθενείς ξεκινούν μια συζήτηση που καταλήγει σε ένα αυτοσχέδιο group therapy.
Ο Ομάρ Ταρίφ (Κώστας Σπυρόπουλος) είναι ένας τρελός Θεσσαλονικιός, και εννοείται παοκτζής, που κατεβαίνει με το ταξί του στην Αθήνα με σκοπό να πολεμήσει την αριθμομανία του. Ο Μπάμπης Γραμμένος (Πέτρος Λαγούτης) αρνείται να πατήσει πάνω σε γραμμές, καθώς, όταν τις βλέπει, τραυλίζει και επιπλέον παθαίνει ψύχωση με τη συμμετρία! Ο «Ζαν Λουί» Φώτης Μαυρίδης (Ζανό Ντάνιας) πάσχει από ένα σύνδρομο γεμάτο μπινελίκια και γαβγίσματα, ονόματι «Jill de la Turret». Η Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα (Σόφη Ζανίνου) με το παραμικρό σταυροκοπιέται και αρνείται να δεχτεί το πρόβλημά της. Η Λίλη Παπαγεωργοδημητρομανωλάκη (Μένη Κωσταντινίδου) το μόνο πρόβλημα που έχει είναι πως ό,τι και να λέει το λέει δύο φορές. Η Λαρισαία Νίτσα Τσιάνο (Στέλλα Κωστοπούλου) καθαρίζει οτιδήποτε ακουμπά κάποιος άλλος εκτός από εκείνη ‒ όταν τον αφήνει φυσικά.
Ο Κώστας Σπυρόπουλος ως σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει ροή στην παράσταση και να κρατήσει τους θεατές σε αγωνία. Ως ηθοποιός χαρίζει στιγμές γέλιου με την κοφτή αμεσότητά του και τις γεμάτες χιούμορ ατάκες του και μπαίνει πραγματικά στο ρόλο. Μειονέκτημά του, κάποιες σκηνές με δραματικό χαρακτήρα.
Ο Πέτρος Λαγούτης υποδύεται σωστά τον άνθρωπο που έχει φοβία με τις γραμμές, πετυχαίνοντας σε ικανοποιητικό βαθμό το τραύλισμα που απαιτεί ο χαρακτήρας, αν και κάποιες στιγμές μοιάζει παραπάνω σοβαροφανής, γεγονός που του στερεί την ερμηνευτική πληρότητα του ρόλου.
Η Μένη Κωσταντινίδου κλέβει τις εντυπώσεις σε έναν αβανταδόρικο ρόλο.
Η Στέλλα Κωστοπούλου ξεχωρίζει με την καταπληκτική ερμηνεία της και μας κάνει να νομίζουμε ότι όντως κατάγεται από τη Λάρισα ‒ σε αυτό συμβάλλει και η εξαιρετικά δουλεμένη κίνησή της.
Η καλύτερη ερμηνεία της παράστασης είναι αυτή του Ζανό Ντάνια, ο οποίος δεν σταματά λεπτό να κάνει τον κόσμο να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τον απίστευτα ρεαλιστικό και αβίαστο τρόπο που μπινελικώνει τους πάντες. Ο Ζανό Ντάνιας παίρνοντας το ρίσκο κατάφερε να κάνει απολαυστικό κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε ακόμα και να «ενοχλήσει» το κοινό.
Η Σόφη Ζανίνου έχει μια ικανοποιητική παρουσία, που βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας.
Καλόγουστα τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου, σε αντίθεση με το σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη, που δεν προσδίδει κάτι στην παράσταση, το ίδιο και οι φωτισμοί του Δημήτρη Κουτά.
Τα μηνύματα που περνά το έργο είναι ξεκάθαρο, αλλά το τέλος όχι αναμενόμενο και καθόλου ονειρικό όπως συνηθίζεται, κάτι αρκετά ανατρεπτικό και ευχάριστο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το κέφι που βγάζει όλος ο θίασος στο τέλος με το τραγούδι της παράστασης του Πάνου Κιάμου ‒«Αγάπη ρε Μο@@ια»‒ είναι απίστευτο και παρασέρνει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή.