Ό,τι στους άλλους βλέπουμε
Κι ό,τι είμαστε στα μάτια εμείς των άλλων,
Είναι μονάχα όνειρο κρυμμένο μέσα
σ’ άλλο...

Με αυτούς τους στίχους του Έντγκαρ Άλαν Πόε ξεκινώ το ταξίδι μου στο ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ του Αυστραλού συγγραφέα Αϊντάν Φενεσί «Το σπίτι στη λίμνη», το οποίο πραγματεύεται το χρονικό ενός εγκλήματος πάθους και παίζεται φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Σε μια εποχή που επιβιώνει όποιος καταφέρνει και λέει ψέματα και όποιος τα διαχειρίζεται σωστά, το εν λόγω έργο φαντάζει πιο γοητευτικό από ποτέ.

Πρωταγωνιστές, ο Ντέιβιντ (Αντώνης Φραγκάκης), επιτυχημένος ποινικολόγος, και η Άλις (Κερασία Σαμαρά), ψυχίατρος που αναλαμβάνει να τον οδηγήσει στα έγκατα του νου του. Πρόκειται για δύο πλάσματα που καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου ακροβατούν ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. Καθένας τους επαγγελματίας ξεχωριστός στον τομέα του, διεκδικεί την αλήθεια του μεταχειριζόμενος το ψέμα. Τι κι αν τον δικό του δρόμο χάραξε η ποίηση του Έντγκαρ Άλαν Πόε και τον δικό της το παραμύθι της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων»! Οι δυο τους εξαπατούν και εξαπατώνται επί σκηνής, ακροβατώντας σε ένα λεπτό νήμα μέχρι το τέλος.

Η αρχική διάγνωση της ψυχιάτρου είναι προδρομική αμνησία, δηλαδή μια εγκεφαλική βλάβη κατά την οποία υφίσταται βλάβη ο ιππόκαμπος, που είναι υπεύθυνος για την πρόσφατη μνήμη, συνήθως έπειτα από ατύχημα. Ο εφιάλτης της βλάβης της θύμησης έρχεται και φεύγει και εκεί που νομίζεις πως όλα πάνε καλά ξαναρχίζει. Μέσα από εξετάσεις και φωτογραφίες η Άλις προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο που καλύπτει τη δολοφονία της συζύγου του. Εκείνος, ιδιαίτερης ευφυΐας άνθρωπος, της ξεφεύγει, η αλήθεια του βασίζεται στην πειθώ, η αλήθεια της στα λόγια του, και, ενώ ο Ντέιβιντ κινείται γύρω από το τρίπτυχο εμπιστοσύνη-προδοσία-εκδίκηση, προδίδεται. Και επειδή η αλήθεια πάντα επικρατεί, αποκαλύπτεται την καταλληλότερη στιγμή.

Πρόκειται για μια παράσταση μεστή, με παύσεις και εκρηκτικές στιγμές, τόσο γρήγορες όσο και αργές. Καταφέρνει να καθηλώσει τον θεατή, ο οποίος παίζει με τη σειρά του το παιχνίδι των πρωταγωνιστών.

Το σκηνικό (Θανάσης Παναγιώτου) είναι λιτό, όπως αρμόζει, όχι μόνο επειδή πρόκειται για θάλαμο σωφρονιστικού ιδρύματος, αλλά και γιατί ο θεατής πρέπει να αφομοιώσει τις πληροφορίες που δέχεται χωρίς να αποσπαστεί η προσοχή του.

Ο φωτισμός (Βαγγέλης Μούντριχας) είναι αρκούντως χαμηλός, ενώ φωτίζεται σταθερά το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο ασθενής.

Τη δραματουργική επεξεργασία επιμελήθηκαν οι δύο πρωταγωνιστές, Αντώνης Φραγκάκης και Κερασία Σαμαρά. Η τελευταία έκανε και την ενδιαφέρουσα, πυκνή σε νοήματα και συνειρμούς, μετάφραση, καθώς και τη σκηνοθεσία, που κινήθηκε σε περιορισμό χώρου για τον ασθενή και ελευθερία κινήσεων για την ψυχίατρο.

Ερμηνευτικά η Κερασία Σαμαρά ως Άλις αποτελεί την τέλεια ψυχίατρο, που με τεχνική «σέρνει» τον ασθενή της σε αδιέξοδο. Προοδευτικά του δίνει πληροφορίες για να καταλάβει από τις αντιδράσεις του αν υφίσταται ή μη απώλεια μνήμης. Παραμένει ατάραχη, ψύχραιμη, συναινετική, έως ώτου η ερμηνεία της κορυφώνεται σε μια απίστευτη έκρηξη. Παλεύει επί σκηνής, έχοντας πλήρη έλεγχο των κινήσεών της.

Πραγματική έκπληξη αποτελεί η ερμηνεία του Αντώνη Φραγκάκη στον ρόλο του Ντέιβιντ. Ταραγμένος, αποπροσανατολισμένος, με απλανές βλέμμα από την αρχή, πείθει απόλυτα ότι πάσχει από προδρομική αμνησία. Ακόμα και όταν ντύνεται με το κοστούμι για να φύγει από το νοσοκομείο, δίνει την εντύπωση ανθρώπου που δεν είναι καλά, ενώ απίστευτη είναι η αντίδρασή του όταν στο τέλος τα περιθώριά του στενεύουν.

Οι δυο τους, σε μια ανέλπιστα μεστή παράσταση, οδηγούν τον θεατή σε δύσκολα και στρυφνά μονοπάτια.

 Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη