Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είδα το «Γελώντας άγρια», σε σκηνοθεσία Ν. Μπούκλη και Π. Παπαδόπουλου Κύριο

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Τι σημαίνει σπουδαίο κείμενο; Νομίζω, για τον καθένα μας, κάτι διαφορετικό. Για τη γράφουσα είναι ένα κείμενο που μπορεί να σταθεί στο σήμερα και να μας αφορά μ’ οποιοδήποτε τρόπο.

Το γέλιο, και δη το άγριο γέλιο, είναι η μοναδική απάντηση στη σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα, που μας ρούφα αδυσώπητα το οξυγόνο αντικαθιστώντας το με τοξικές σκέψεις και μόνιμα υπαρξιακά αδιέξοδα. Γι’ αυτό μας αφορά, ακόμα περισσότερο, σήμερα το έργο του  Κρίστοφερ Ντουράνγκ, «Γελώντας άγρια».

Η ιστορία είναι τοποθετημένη στη δεκαετία του ’80 κι είναι διαποτισμένη από την κουλτούρα της συγκεκριμένης δεκαετίας. Τα θέματα της μοναξιάς, της σεξουαλικότητας, της πνευματικής αρρώστιας, με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας, είναι όλα επίκαιρα και το έργο έχει καταφέρει να παραμείνει διαχρονικό.

Ο τίτλος του «Γελώντας Άγρια» είναι μια αναφορά στο «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ, γεγονός, που αξιοποιήθηκε μοναδικά στην παράσταση της Νάνσυ Μπούκλη και του Πάνου Παπαδόπουλου.

Το μπεκετικό τοπίο είναι παρόν σ’ όλη τη διάρκεια, τόσο με την υποστήριξη των βιντεοπροβολών και των αποσπασμάτων από τη ζωντανή ηχογράφηση της παράστασης, την οποία σκηνοθέτησε το 1980 ο Αλέξης Μινωτής με Γουίνι τη Βάσω Μανωλίδου, όσο και με τη σκηνοθετική αξιοποίηση των σιωπών και των τρομερών εναλλαγών μεταξύ κωμικού και τραγικού.

nansy

Ο ίδιος ο Ντουράγκ ξεκαθαρίζει μέσα στο κείμενο, ότι ο τίτλος προέρχεται από το έργο του Μπέκετ, έτσι μέσα από κωμικές καταστάσεις και πολύ γέλιο, οι δύο ήρωες, ο «άντρας» κι η «γυναίκα», μια επίσης συγγραφική πρακτική του Μπέκετ, ζουν βίους παράλληλους, αλλά με κοινό πυρήνα το χάος που δημιουργείται στην ψυχή με τη μοναξιά και τον φόβο.

Εξαιρετική κι η μουσική επιλογή των κομματιών «Υou don't bring me flowers» και «Bette Midler 'Hello In There», ερμηνευμένα μοναδικά από την αισθησιακή φωνή της Βarbara Streisand και την καθηλωτική ερμηνεία της μέσω βιντεοπροβολών.

Η Νάνσυ Μπούκλη κι ο Πάνος Παπαδόπουλος έκαναν μια γενναία διασκευή, αφαιρώντας αρκετό κείμενο από τη δεύτερη πράξη. Οι ερμηνείες τους είναι μοναδικές κι η σκηνική τους χημεία αδιαμφησβήτητη.

Η Νάνσυ Μπούκλη συγχρονίζεται άψογα με το κείμενο του Ντουράνγκ κι έχει δουλέψει εξαιρετικά με τους δύσκολους συνειρμούς και τις ξαφνικές συναισθηματικές διακυμάνσεις της ηρωίδας της, ώστε κάθε έκφανση του χαρακτήρα να πείθει αβίαστα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός, ότι αν και μιλάμε για μια από τις πιο όμορφες Ελληνίδες ηθοποιούς, την παρακολουθούμε να απολαμβάνει να τσαλακώνεται.

papadopoulos 2 texnes plus

Ο Πάνος Παπαδόπουλος, έχοντας ξεχωρίσει, ήδη, σε πολλές παραστάσεις («Το έξυπνο πουλί», «Ο επιθεωρητής»  κ.α) είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα, με εντυπωσιακή σκηνική άνεση. Αν καταφέρει να αποφύγει τον σκόπελο μια κωμικής μανιέρας, που τον ακολουθεί, κι εστιάσει σε μια πιο εσωτερική ερμηνεία θα θριαμβεύσει στο μέλλον. Στη συγκεκριμένη παράσταση υπήρξαν σκηνές με εντυπωσιακές ποιότητες στην ερμηνεία του, κυρίως, η γνήσια συγκίνηση, που κατάφερε να μεταφέρει στο τέλος του έργου.

Οι δύο τους συνυπογράφουν τα σκηνικά και τα κουστούμια της παράστασης και με μια απλή ιδέα δίνουν την αίσθηση ενός οικείου τόπου.

Η Χριστίνα Μουμούρη έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στους φωτισμούς.

Στην  παράσταση παρακολουθούμε και τη Μάρα Βλαχοπούλου, σ’ έναν βουβό ρόλο, ο οποίος πιστεύω ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο σκηνοθετικά.

Συνολικά, μιλάμε για μια απολαυστική παράσταση με φρενήρεις ρυθμούς, πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση, που αξίζει να είναι στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και την επόμενη σεζόν.

Νάνσυ Μπούκλη:«Θέλω Να Οδεύω Προς Το Φως Και Την Καθαρότητα»