«Θέλω μια ανάσα δίπλα μου».

Μια μικρή λεπτομέρεια, μια απλή κίνηση μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας για πάντα. Μας συνεπαίρνει και την ερωτευόμαστε μεμιάς. Συχνά μάλιστα μας ακολουθεί όσα χρόνια και αν περάσουν. Μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας γιατί έχουν αιχμαλωτίσει την καρδιά και την ψυχή μας, έχουν κινητοποιήσει τις αισθήσεις μας

Για την Αρετή, την κεντρική ηρωίδα της «Προίκας», του θεατρικού έργου που έγραψε η Μπέτυ Μαγρίζου, όλα άρχισαν με το κομπλιμέντο για τα όμορφα μακριά της δάχτυλα που της έκανε εκείνος και με την κυκλική αφήγηση όλα τελειώνουν εκεί(;).

Ένα τρυφερό κείμενο, γεμάτο αρώματα μια άλλης εποχής, που ζωντανεύει μοναδικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Φώτη Μακρή, και μια σπουδαία Στέλλα Παπαδημητρίου στον κεντρικό ρόλο.

Η ηθοποιός με εντυπωσιακή σκηνική εγρήγορση περνά από όλες τις συναισθηματικές φάσεις της ηρωίδας. Παράλληλα έχει το σπάνιο χάρισμα της ουσιαστικής επικοινωνίας με το κοινό. Το αφουγκράζεται και το κάνει συμπαίκτη της. 

Έτσι στην «Προίκα» ο ταχυδρόμος που δεν έρχεται, ο ελληνικός καφές στο δισκάκι και αυτό το «Αχ» της γίνονται κομμάτι και της δική σου αγωνίας. 

Το τηλέφωνο που χτυπά μόνο κατά λάθος σε μελαγχολεί. 

Οι γλαδιόλες σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή. 

Βλέπεις το δωμάτιο μέσα από τα βουρκωμένα μάτια της. Βιώνεις την απώλεια. Νιώθεις τύψεις για το χαμό του αγαπημένου που έτρεχε για να τη συναντήσει.

Σκέφτεσαι πόση πικρή αλήθεια κρύβει η φράση«Τι δέκα; Τι έντεκα σ’ ένα τραπέζι;»

Θυμώνεις με την υποκρισία της παρθενοραφής, με τους μαμάκηδες, τις αδιάφορες ανιψιές, τους δήθεν, το «τι θα πει ο κόσμος». 

Θυμώνεις με τις μαμάδες, τους μπαμπάδες, τις προίκες και την κοινωνία που θέλει τη γυναίκα «Miss Perfect». 

Μα πάνω από όλα θυμώνεις με σένα που δεν κατάφερες ακόμη να βρεις «μια ανάσα δίπλα σου».

Μια γλυκόπικρη παράσταση, με χιούμορ και ωραίες εναλλαγές, που σε κρατά σε εγρήγορση, όπως ακριβώς και η ζωή.