Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Θάνος Λέκκας μας ανοίγει το καμαρίνι του

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
‒ Νερό.
‒ Κάτι που τρώγεται, ελαφρύ, που με χορταίνει χωρίς να προκαλεί πρήξιμο και  υπνηλία. Ένα φαγητό που το… παίζει φαγητό... Επίσης, μια πίτσα και ένα κρουασάν σοκολάτας.
‒ Κρεμασμένα ρούχα, συνήθως ιδρωμένα.
‒ Διπλωμένες πλαστικές σακούλες.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ευάερο, ευήλιο, με φως, νερό, τηλέφωνο και τους αγαπημένους ανθρώπους του «Μικρού Πρίγκιπα» όλους μαζί.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Ήμασταν με τον κολλητό μου, τον Κώστα Κουνέλλα, πριν από ένα σόου. Στο καμαρίνι, που είναι πρακτικά ο χώρος πίσω από μια οθόνη προβολής, ήταν στριμωγμένα 12 άτομα, 4 τραπέζια και 2 γαϊδούρες ρούχα. Ο αέρας αποτελούνταν  κατά 60% από λακ και κατά 40% από καλοκαιρινή υγρασία του Ιουλίου. Κάναμε όλοι ταυτόχρονα πρόβα τα κομμάτια μας και γελούσαμε και βγάζαμε φωτογραφίες και είχαμε άγχος και all that jazz. Για μια στιγμή όλα ησύχασαν στο μυαλό μου και κοίταξα τον Κώστα σαν να έβλεπα το πρόσωπό του για πρώτη φορά. Έπρεπε να του ζωγραφίσω (γιατί και καλά δεν ξέρει να βάφεται...) το σωστό φρύδι… Είχα μόνο μία ευκαιρία, λάθη δεν προλαβαίναμε να κάνουμε. Είχαμε την ίδια ανάσα, είχαμε έρθει σε απόλυτη πνευματική αρμονία για τον ιερό σκοπό. Δεν υπήρχε τίποτα πιο σοβαρό στον κόσμο εκείνη τη στιγμή από το φρύδι του Κώστα. Το φρύδι πέτυχε, το ίδιο και το σόου! Ευτυχώς αυτή η στιγμή απαθανατίστηκε!

 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Ειδικά τώρα, στη «Μύτη», έχω μαζί μου το στρογγυλό φυσαρμονικάκι για να δίνω τόνο. Επιπλέον, αναρωτιέμαι αν θα σταθεί το μαλλί της Κίττυς.

 

Ο Θάνος Λέκκας παίζει στη «Μύτη» σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου και στη «Δίκη Κ.» σε σκηνοθεσία Θώμα Μοσχόπουλου, στο Θέατρο Πόρτα.
Επίσης, συμμετέχει στην κωμική όπερα «Ο μικάδος» σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ΚΠΙΣΝ