Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μια εικόνα της Παναγίας, νερό, το κείμενο αγκαλιά πάντα, καλλυντικά, σνακς, καραμέλες, άρωμα, αφρό , λακ, ρολόι (τώρα βέβαια έχουμε τα κινητά μας) ,αξεσουάρ παράστασης, καμιά σοκολάτα.

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο

Όλα τα καμαρίνια μου φαίνονται ωραία. Είναι το τελευταίο που κοιτάζω τη στιγμή εκείνη. Είναι τόση η αγωνία και το άγχος του ρόλου που εστιάζομαι περισσότερο εκεί. Είναι όμορφο όμως το μοίρασμα με τους συναδέλφους. Και ειδικά όταν είναι ωραίοι άνθρωποι έρχεσαι πολύ κοντά. Ένα σώμα μια ψυχή με κοινό σκοπό να βοηθήσει ο ένας τον άλλον τη στιγμή της παράστασης για το μέγιστο αποτέλεσμα. Φέτος μοιράζομαι το καμαρίνι με την νεαρή Νίκη Σκιαδαρέση. Περνάμε όμορφα. Με βάφει…Συζητάμε …και προσπαθεί να με πείσει να μην αγχώνομαι τόσο πολύ..Είναι όμορφες οι ενέργειες μας..Χαιρόμαστε..γελάμε.. συζητάμε..μοιραζόμαστε..λέμε για τους ρόλους μας.

β) Με ποιους συναδέλφους.

Θυμάμαι το 2005 στο βαφείο που μοιραζόμασταν τα καμαρίνια με δέκα συναδέλφους. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία.

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Της Κάτιας Δανδουλάκη. Αέρινο, ρομαντικό, ζεστό,φιλοξενο, άνετο με ωραία ενέργεια και χρώματα.

 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι σφιχτές αγκαλίες, οι χειραψίες, τα σφιγμένα χείλη, τα μισοσβησμένα χαμόγελα, και οι αγκαλιές λίγο πριν βγούμε στη σκηνή.

Μια ωραία ανάμνηση που έχω είναι η στιγμή που βγαίνεις από το Ηρωδείο για να ανέβεις στην σκηνή.

Επίσης η ωραιότερη ανάμνηση θεωρώ πως σε όλες τις παραστάσεις είναι το μετά που έρχεσαι στο καμαρίνι με ανακούφιση και ειδικά όταν η παράσταση έχει πάει καλά η χαρά σου και το ευχαριστώ είναι πρώτιστα. Εκεί ξεφωνίζω «πάει και απόψε..ναιιι».

 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω την προσευχή μου. Λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κοιτάζω τον καθρέφτη και προσπαθώ να ταυτοποιηθώ με το ρόλο. Του κρυφογελάω ,τον αγκαλιάζω , πίνω μια γουλιά νερό, παίρνω βαθιά ανάσα ,κλείνω τα μάτια, σκέφτομαι πόσο τυχερή και ευγνώμων είμαι και απόψε. Κοιτάζω το κοινό για να πάρω την ενέργειά του και ξεκινώ.