Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Λοιπόν...  δεν είμαι από τους ηθοποιούς που ασχολούνται πολύ με το καμαρίνι τους. Σε κάθε παράσταση έχω τα απαραίτητα.  Το κοστούμι μου και ο,τι χρειάζεται για μακιγιάζ.Όταν πηγαίνω στο θέατρο έχω μαζί μου νερό, καφέ και οπωσδήποτε κάτι φαγώσιμο. Πεινάω συνέχεια κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Ωραίο καμαρίνι για μένα δεν είναι ο χώρος. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους το μοιράζομαι. Ας πούμε τώρα έχω ένα ωραίο καμαρίνι με την Ιωάννα Μαυρέα. (Στην πραγματικότητα με όλους. Κάθε μέρα περνάει από μας όλος ο θίασος. Δεν είμαστε πότε μόνες μας). Ωραίους χώρους καμαρινιων έχει το εθνικό και το κρατικό θέατρο. Αυτά θυμάμαι.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Ωραία ανάμνηση από καμαρίνι είναι στο θέατρο του Ν. Κόσμου στη "Ρομαντική μου Ιστορία". Η Σύρμω Κεκε, ο Μάκης Παπαδημητρίου κι εγώ. Ο Μάκης έπαιζε συνέχεια κύβο του Ρούμπικ κι εγώ με τη Σύρμω μιλούσαμε ασταμάτητα. Ένας συνεχής θόρυβος. Αλλά κάπως είχαμε συνηθίσει ο ένας το θόρυβο του άλλου. Και γελούσαμε με όλο αυτό. Επίσης ήταν ωραία η συγκατοίκηση με την Ηλέκτρα Νικολουζου στις "Ακυβέρνητες Πολιτείες". Σχεδόν δύο χρόνια στο καμαρίνι μας σε τρία έργα. Σαν οικογένεια.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Πριν βγω απ' το καμαρίνι για να αρχίσει η παράσταση, ελέγχω αν έχω ξεχάσει κάτι, πίνω νερό κ κοιτάζω το κινητό μου μηπως έχω κλήση απ' το γιο μου (αν θέλει κάτι, αν έχει συμβεί κάτι κλπ).

Η Κατερίνα Λυπηρίδου πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης" στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.