Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που γεμίζουν το καμαρίνι τους πράγματα. Συνήθως έχω μανταλάκια ντεμακιγιάζ, ενυδατική κρέμα και κολόνια. Το πολύ να έχω και κάποιο σημείωμα από την οικογένεια ή φίλους μου από την πρεμιέρα, που μπορεί να έχουν φέρει κάτι όπως λουλούδια κλπ.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Δεν έχω παράπονο! Και φέτος με τη Γεωργία στο «Έλα να παίξουμε» διασκεδάζουμε πάρα. Λέμε λόγια ενώ ταυτόχρονα ντυνόμαστε, αλλά είναι μία διαδικασία στην οποία γελάμε πάρα πολύ! Το ίδιο διασκεδαστικό ήταν και το καμαρίνι που είχα στην παιδική σκηνή του Εθνικού στο «Ο Μόγλης και οι περιπέτειές του στη ζούγκλα» όπου επίσης διασκεδάζαμε πάρα πολύ με όλο το θίασο, αλλά κυρίως με τη Μαργαρίτα Βαρλάμου, την Έφη Λιάλιου και την Χριστέλλα Γκιζέλη που είχαμε κοντινά καμαρίνια.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο καμαρίνι υπόψη μου, αλλά μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο Θεατρικό Μουσείο, που δυστυχώς τώρα δεν υφίσταται. Εκεί έβλεπα τα καναρίνια όλων των μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών το ένα δίπλα στο άλλο, με προσωπικά αντικείμενα, κοστούμια, φωτογραφίες… Ένιωθα πως μπαίνω σε έναν άλλον αιώνα.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Μία ανάμνηση που με κάνει να χαμογελώ είναι η εξής: είμαι στο εθνικό θέατρο τέλη Φλεβάρη στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, έχουμε παράσταση και την ίδια μέρα, στο θέατρο Άβατον είναι η πρεμιέρα του έργου μου «Φροσύνη» το οποίο και συνσκηνοθετώ με τον Λάζαρο Βαρτάνη. Όσο παίζω, λοιπόν, το μυαλό μου είναι στην πρεμιέρα, στη σκέψη του πόσο κόσμο θα έχει, πως πάει η προετοιμασία και αν θα προλάβω να δω έστω λίγο από την παράσταση φεύγοντας σαν σφαίρα από το Εθνικό. Είμαι στο καμαρίνι μου μεταξύ δύο σκηνών και αλλάζω ρούχα, όπου σκάει στο κινητό μου μήνυμα από τον Λάζαρο: Είμαστε φουλ. Θα βάλουμε κόσμο και στα σκαλάκια». Τρελάθηκα από τη χαρά μου και ευτυχώς πρόλαβα και είδα και την παράσταση σχεδόν από την αρχή.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Να βάλω κολόνια. Μου αρέσει πολύ όταν συγχαίρω ηθοποιούς μετά από παράσταση να μυρίζουν όμορφα, οπότε το ίδιο επιδιώκω και εγώ. στο «Έλα να παίξουμε» με τη Γεωργία το τελευταίο πράγμα είναι να κλειδώσουμε την πόρτα του καμαρινιού και να βεβαιωθούμε πως έχουμε βγάλει όλο το μακιγιάζ από το πρόσωπό μας!