Αντικείμενα που έχεις πάντα στο καμαρίνι σου;
Eίμαι ο άνθρωπος με την τσάντα του Σπορτ Μπίλυ. Έχω τα πάντα εκτός από κάποιο γούρι. Τα έχω καταργήσει όλα αυτά από τη ζωή μου.
Όταν πρωτοξεκίνησα έλεγα "α το κιλοτάκι αυτό φόραγα" και έπαιρνα δέκα ίδια η το ίδιο σουτιέν, την ίδια σκιά.
Είχα τέτοια κολλήματα μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα οτι δεν μου αρέσει καθόλου να είμαι δέσμια αυτών των προκαταλήψεων ή εθίμων και δεν φοράω τίποτα.
Ούτε ματάκια, ούτε σταυρουδάκια.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχες ποτέ ως χώρο;
Τα πιο ωραία καμαρίνια στην Αθήνα έχουν το Παλλάς, το Αλίκη, αλλά δεν με πειράζει όπως και να έχει θα το φτιάξω να γίνει χώρος μου.
Το πιο ωραίο καμαρίνι με ποιους συναδέλφους το έχεις μοιραστεί;
Γενικά περνάω ωραία στο καμαρίνι και δεν μου αρέσει να είμαι και μόνη μου, θέλω παρέα. Είναι ελάχιστες οι φορές που δεν έχω περάσει καλά και αυτό συνέβη πολύ παλιότερα.
Πολύ ωραίες οι χρονιές που μοιράστηκα το καμαρίνι με την Τζένη Διαγούπη η την Χριστίνα Τσάφου, οι οποίες είναι και φίλες μου.
Και φέτος και στο παιδικό που παίζαμε στο θέατρο Βέμπο με τον "Τρελαντώνη", που ήταν μια πραγματικά πολύ ωραία δουλειά, ερχόντουσαν όλοι στο καμαρίνι μου, που ήταν και ψηλά στον περιστερώνα που λέμε,
και περάσαμε με γέλια, σαν πανηγύρι αλλά και εδώ, στο θέατρο Χυτήριο, γελάω πάρα πολύ με την Κατερίνα Δημητρόγλου που το μοιραζόμαστε και ενώ είναι το πιο μικρό καμαρίνι καταλήγουν όλοι να έρχονται στο καμαρίνι μας. Έχω μέλι, κάτι γίνεται... (γελάει)
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχεις δει ποτέ;
Έχω δει πολλά αλλά ένα πολύ ωραίο και ζεστό καμαρίνι που θυμάμαι ήταν αυτό της Μιμής Ντενίση στο θέατρο Ιλίσια. Το είχε φτιάξει πολύ όμορφο.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχεις από καμαρίνι;
Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις αλλά θα σου πω μια πολύ γλυκιά και συγκινητική στιγμή που συνέβη πέρυσι. Ήμασταν με την Χριστίνα Τσάφου στο θέατρο Αλίκη, Σάββατο με διπλή παράσταση.
Είχε χτυπήσει το δεύτερο κουδούνι γύρω στις έξι και δέκα όταν την πήρε τηλέφωνο ο γιος της, στο λέω και ανατριχιάζω, να της πει ότι μόλις είχε γεννήσει η νύφη της. Κλαίγαμε από την χαρά μας! Βγήκαμε στη σκηνή, με δάκρυα στα μάτια αλλά από μεγάλη χαρά.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνεις πριν βγείς από το καμαρίνι σου.
Συνήθως πίνω μια γουλιά νερό, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και τσεκάρω αν έχω τα αντικείμενα που χρειάζομαι για τη σκηνή.
Εδώ στο θέατρο Χυτήριο σε συναντάμε στην παράσταση "Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες" από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Κατερίνας Μανανεδάκη. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Με πήρε τηλέφωνο αρχικά ο Πάνος Αμαραντίδης και μετά η Βάσια Παναγοπούλου. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί έχω περάσει πολύ όμορφα μ' αυτή τη συνεργασία.
Με τον Πάνο, είμαστε φίλοι όλα αυτά τα χρόνια, μετά τη γνωριμία και συνεργασία μας για το σίριαλ "Η ώρα η καλή" που ήταν και η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά.
Όταν γνωρίζεις πως θα δουλέψεις με φίλους-συνεργάτες είσαι πιο ήρεμος και δείχνουν όλα ευοίωνα. Επίσης η Νικολέτα Καρά που ήξερα οτι θα είναι η πρωταγωνίστρια ήταν ένας βασικός λόγος,γιατί είμαστε φίλες και έχουμε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές στη δουλειά μαζί, οπότε ήμουν πολύ χαρούμενη που θα βρισκόμασταν σκηνικά μαζί, κάνοντας δυο φίλες.
Με την Ελένη Τζώρτζη συμβαίνει και το εξής. Δούλεψα μαζί της στην πρώτη θεατρική μου δουλειά το 1993. Ξαναδουλέψαμε στη "Μάλα" τη σεζόν 2001 - 2002 και από τότε φέτος εδώ. Με την Κατερίνα ήμασταν μαζί και στο "Μπαμ Μπαμ" εδώ στο Χυτήριο και φέτος που μοιραζόμαστε το ίδιο καμαρίνι κολλήσαμε και περνάμε ωραία. Με τον Τόνυ Δημητρίου γνωριζόμασταν κοινωνικά και είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Και φυσικά η Σόφη Ζαννίνου που είναι θεά! Θεά! Είχαμε βρεθεί κάπου και είχαμε πει πόσο θαυμάζει και αγαπά η μια την άλλη και να που βρεθήκαμε να παίζουμε μαζί.
Η παράσταση έχει συμπληρώσει ήδη 4 μήνες παραστάσεων. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού, τι feedback έχετε πάρει;
Κυρίως χαρά αλλά και συγκίνηση. Τα ζευγάρια που έχουν παιδί αυτό μας λένε: "Είναι σα να βλέπουμε τη ζωή μας".
Οι περισσότεροι που έχουν παιδιά και κυρίως οι πιο μεγάλοι άνθρωποι μας λένε οτι συγκινηθήκαμε με αυτό που είδαμε.
Νομίζω πως αποτυπώνει πολύ καλά τη ζωή από την πιο κωμική τους πλευρά αλλά και από την κωμωδία βγαίνει η συγκίνηση της αλήθειας. Αυτό πάντα γίνεται στη ζωή και στο θέατρο.
Μίλησε μου για την επιστροφή σου, σε άλλο "ρόλο" αυτή τη φορά, στο τηλεοπτικό "Your Face Sounds Familiar". Πως ένιωσες και τι σε έκανε να δεχτείς;
Μου το πρότειναν και νομίζω βασικός λόγος για να με σκεφτούν, ήταν το γεγονός ότι είχα περάσει από τη θέση του παίχτη και ήξερα πολύ καλά την ψυχολογία και την αγωνία των παιδιών.
Είναι πολύ μεγάλη πρόκληση αυτό που κάνω. Πολύ δύσκολο γιατί ενώ από πολύ παλιά μου λένε να διδάξω σε δραματικές σχολές, ορθοφωνία, υποκριτική, δεν το είχα τολμήσει.
Φαντάσου την πρώτη φορά με πήρε ο Δάνης Κατρανίδης και με πήγε με το ζόρι στον Ίασμο να διδάξω αλλά φοβήθηκα να το κάνω και γενικά θεωρώ οτι η διδασκαλία είναι πολύ μεγάλη ευθύνη. Θέλει ειδικό ταλέντο να έχει κάποιος για να το καταφέρει.
Εδώ ένιωσα οτι είναι κάτι που μπορούσα να το κάνω καλά και επειδή είχα περάσει από την διαδικασία, ήξερα τον τρόπο που πρέπει να μελετήσεις, και μου άρεσε πολύ η ιδέα. Με άνχωσε πολύ γιατί έχει πάρα πολύ μελέτη
και διάβασμα.Μελετάω όλα τα βίντεο, όλων των παιχτών, αρκετές φορές για να τους επισημάνω οτι χρειάζεται να επισημάνω. Τι πρέπει να προσέξουν, πως θα τους διευκολύνω να ενσωματώσουν το κοστούμι του ρόλου.
Τι τους συμβουλεύεις και πώς είναι η σχέση σου μαζί τους;
Αυτό που τους λέω και το πιστεύω είναι ότι: "Πρέπει να κερδίσεις από την ώρα που θα κατέβεις τα σκαλιά, να έχεις το περπάτημα, το ύφος. Ακόμη και αν είσαι στο σκοτάδι γράφει αμέσως ότι έχεις πιάσει την προσωπικότητα του άλλου". Το πιστεύω ακράδαντα αυτό που σου λέω. Είναι ένα όμορφο ταξίδι αλλά έχω κουραστεί πολύ
Νομίζω πως όλοι το λένε ότι είμαι λίγο μαμά στα πράγματα και στους ανθρώπους. Εδώ ένα παραπάνω μου βγαίνει το μαμαδίστικο. Θέλω να τους μαλώσω, να τους βρίσω, να
τους αγκαλιάσω, να κλάψουμε μαζί, να τους κρατήσω το χέρι πριν μπούνε στο ασανσέρ που είναι αγχωμένοι. Αλλά ξέρω αυτό το συναίσθημα με το ασανσέρ που μπαίνεις και βγαίνεις. Αυτό είναι μια πολύ ειδική στιγμή.
Μπορεί τη μια φορά να είσαι χαρούμενος και την άλλη στιγμή να έχεις κάποιο πρόβλημα με την μύτη η κάποιο αξεσουάρ και να μην μπορείς να ηρεμήσεις.
Ελένη, είναι τελικά τόσο δύσκολη αυτή η διαδικασία;
Θα σου πω κάτι που είχα απαντήσει και στον Πέτρο Φιλιππίδη, όταν με ρώτησε ως παίχτρια, αν δουλεύουμε τόσο πολύ και θα το καταλάβεις.
Να σου θυμίσω πως τότε και οι τέσσερις άνθρωποι της κριτικής επιτροπής ήταν ηθοποιοί.
Είναι σαν κάθε Κυριακή να έχουμε μια πρεμιέρα. Με την διαφορά πως για να κάνει πρεμιέρα ένας ηθοποιός κάνει πρόβες τουλάχιστον δυο μήνες. Γίνετε η πρεμιέρα με όλο το άγχος, δεν το ευχαριστιέται. Στην πορεία αρχίζει να το ευχαριστιέται. Εδώ κάνεις την πρεμιέρα και μετά λες "Αχ αυτό να το έπαιζα άλλη μια φορά". Και έχει τελειώσει. Ό,τι θα παράξεις είναι μέσα σε αυτά τα τρία λεπτά. Αυτή είναι η ψυχολογία του παιχνιδιού.
Θυμάσαι κάποιες από τις εμφανίσεις σου ως παίχτρια;
Όλες τις εμφανίσεις τις θυμάμαι και όλες είχαν την δική τους αγωνία. Θεωρώ πως οι πιο επιτυχημένες μου εμφανίσεις ήταν σίγουρα η Σούζαν Μπόυλ, η Ελπίδα που ήμουν σχεδόν στο να κερδίσω,
αγάπησα πολύ την Μέρυλ Στρίπ, παρόλο που βασανίστηκα πολύ γιατί δεν έβλεπα πουθενά να μοιάζω σε εκείνη. Έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και με έπιαναν τα κλάμματα και έλεγα που πάω να υποδυθώ την μεγαλύτερη ηθοποιό του αιώνα μας. Εκείνη την ώρα είπα στον εαυτό μου. "Ελένη μόνο η αλήθεια και η ψυχούλα σου μπορεί να το σώσει. Και ήταν η σωστή κουβέντα που είπα στον εαυτό μου εκείνη την ημέρα και συμβουλεύω και τα παιδιά τώρα. Αλλά από όλες τις εμφανίσεις μου πέρασα τέλεια όταν έκανα τον Βασίλη Τερλέγκα. Ήρθα τελευταία στην κριτική επιτροπή και δεύτερη στο κοινό. Είχα περάσει τόσο ωραία εκείνη την ημέρα.
Είχα γελάσει τόσο πολύ που ήθαλα να σταματήσω να τραγουδάω και να κάτσω και να χορέψω.
Θεωρείς πως σε ωφέλησε η συμμετοχή σου τότε στο παιχνίδι;
Κοίτα δεν έγινε κανένα θαύμα. Γενικά όμως δεν γίνονται πια θαύματα. θεωρώ πως η τηλεόραση δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Όσο και να είναι η προβολή δεν υπάρχουν πια τα μεγέθη που έζησαν οι πρωαγωνιστές της λάμψης π.χ. Το πιο γλυκό και σημαντικό που συνέβη είναι πως ο κόσμος με έμαθε με το όνομα μου ενώ μέχρι τότε με φώναζαν Ρόζα από το σίριαλ "Η ώρα η καλή". Αυτό ήτανε το μεγαλύτερο κέρδος και με είδανε να τραγουδάω περισσότερο και με έμαθαν και σε πιο συγκινητικά πράγματα που με είχαν περισσότερο στο μυαλό τους ως κωμική ηθοποιό.
Και ενώ θα περίμενε κανείς πως με τόσο γεμάτη σεζόν, με δύο παραστάσεις καθημερινά, με το παιχνίδι, πως θα ξεκουραστείς το καλοκαίρι, εσύ ετοιμάζεσαι για περιοδεία...
Πρόσφατα είχαμε μια πολύ ευχάριστη εξέλιξη καθώς οριστικοποιήθηκε οτι η παράσταση που παίζαμε όλη τη σεζόν πέρυσι στο θέατρο Αλίκη "Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα" θα πάει περιοδεία.
Ξέρεις τι με συγκινεί πιο πολύ; Πως όταν τελείωσε αυτή η παράσταση ένιωσα ένα συναίσθημα που δεν το νιώθεις πολύ συχνά όταν τελειώσει μια παράσταση γιατί κλείνουν τον κύκλο τους. Ένιωσα οτι αυτή η παράσταση δεν είχε κλείσει τον κύκλο της. Δεν είχε μπει τελεία. Και εμένα μου αρέσει να αισθάνομαι πως κλείνει ολόκληρος ο κύκλος. Χαίρομαι γιατί πραγματικά θα ολοκληρωθεί φέτος. Μια πολύ ωραία παράσταση. Νομίζω από τις ωραιότερες στιγμές και του Πέτρου Ζούλια του σκηνοθέτη μας που δούλεψε με πολύ αγάπη αυτό το κείμενο και τον ήρωα. Η μεγαλύτερη ευφυΐα του να μην υπάρχει ο Ζαμπέτας. Ποιος θα μπορούσε να κάνει τον Ζαμπέτα. Οπότε γίνετε αναφορά η τον ακούμε νομίζω ήταν πολύ συγκινητικό. Θυμάσαι πως δεν υπήρξε φινάλε εκεί στο τέλος που γυρνούσαμε και τον βλέπαμε στο βίντεο που να μην κλάψω.
Πάντα έκλαιγα. Θεωρούσα πως ήταν πολύ μεγάλη αγαλλίαση. Μεγάλη συγκίνηση.
Η Ελένη Καρακάση συμμετέχει στην παράσταση "Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες", από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Κατερίνας Μανανεδάκη, στο θέατρο Χυτήριο.
Την θεατρική διασκευή/απόδοση έχουν κάνει ο Πάνος Αμαραντίδης με την Ελένη Λευθεριώτη ενώ την σκηνοθεσία η Βάσια Παναγοπούλου με τον Πάνο Αμαραντίδη.
Παίζουν Τόνυ Δημήτριου, Κατερίνα Δημητρόγλου, Σόφη Ζανίνου, Ελένη Καρακάση, Νικολέττα Καρρά, Γιώργος Μπανταδάκης, Ελένη Τζώρτζη.
Παραστάσεις κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
