Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ένα βαλιτσάκι με είδη μακιγιάζ, που όταν υπάρχει χώρος τα απλώνω το ένα πλάι στο άλλο, έτοιμα προς χρήση. Ένα μπουκάλι νερό, καφές, τσιγάρα, χαρτομάντηλα. Μια πετσέτα. Μια φωτογραφία του μπαμπά μου και μία της Λαμπέτη.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το μικρό μπάνιο στο μπαρ Άνθρωπος, όπου ξεκίνησε η «Kassandra». Ο μικρός χώρος με το νιπτηράκι ήταν ανοιχτός στην αίθουσα του μπαρ. Ενόσω βαφόμουν κι έκανα λίγη προθέρμανση, κόσμος μπαινόβγαινε για την τουαλέτα ή πλησίαζε για να χαζέψει. Πολλοί ζητούσαν συγγνώμη, «Δε με πειράζει, ελάτε» έλεγα, «Εσείς θα παίξετε;» ρωτούσαν. Παραξένισμα, έκπληξη, αμηχανία, αλλά και ευχαρίστηση από την εγγύτητα – ήταν απίθανη η ποικιλία των βλεμμάτων, το πώς καθρεφτιζόταν μέσα τους η αντίληψη που θέλει τον θεατή να κρατάει απόσταση από τον ηθοποιό, το πώς έσπαγε και μαλάκωνε – για μένα, ήταν ιδανική προετοιμασία, καθώς εδραιωνόταν εκ των προτέρων μια σχέση μεταξύ μας. Η «Kassandra» με τα ταξίδια της, όπως και άλλες παραστάσεις, μου χάρισαν μεγάλο φάσμα από απρόσμενα καμαρίνια. Και τώρα, στο Άσυλο Ανιάτων, θα έχουμε για καμαρίνια χώρους που γνώρισαν άλλη χρήση, όπου άλλοι άνθρωποι κινήθηκαν και έζησαν, και για λίγο θα στεγάσουν τη δική μας «αγωνία πριν από το πέναλτι».

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι στην Cartoucherie, στο Θέατρο του Ήλιου της Μνουσκίν. Θυμάμαι το αίσθημα της απλωσιάς και της ελευθερίας που μου γέννησε. Ήταν το πρώτο ανοιχτό καμαρίνι που έβλεπα. Ένας μεγάλος χώρος με μακρείς πάγκους και τραπέζια, όπου οι πολυάριθμοι ηθοποιοί και μουσικοί κάθονταν αντικριστά και βάφονταν. Εμείς οι θεατές, μπαίνοντας στον τεράστιο χώρο της παράστασης, είχαμε τη δυνατότητα να τους βλέπουμε, αν και όχι να τους μιλάμε. Δεν ξεχνώ ακόμα τη συγκίνηση που ένιωσα στα καμαρίνια Ελλήνων ηθοποιών στο Θεατρικό μας Μουσείο, που δυστυχώς δεν υπάρχει πια.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Το υπαίθριο καμαρίνι όταν παίζαμε τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με τη Ρούλα Πατεράκη, στη μικρή Επίδαυρο. Πάγκοι για να ακουμπήσουμε τα πράγματά μας, τα τζιτζίκια, τα δέντρα, μυρωδιές, αέρας. Η θέα του υπέροχου μικρού αμφιθεάτρου κι από την άλλη του γλυκύτατου κόλπου της Παλαιάς Επιδαύρου. Πενήντα άνθρωποι να ετοιμάζονται για τη σκηνή, άλλος να κάνει ασκήσεις, άλλος να καπνίζει, να διαβάζει, να μιλάει, να συγκεντρώνεται, να γελάει. Και, προτού βγούμε, να καταβρεχόμαστε με νερό.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια γουλιά νερό και μια στιγμή σιωπής.

Η Δέσποινα Σεραφείδου πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη, «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού», βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το οποίο παρουσιάζεται στο Άσυλο Ανιάτων.Πρεμιέρα 11/5