Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Δεν συνηθίζω να αφήνω πράγματα στο καμαρίνι μου. Γενικά τα μαζεύω και φεύγω. Βέβαια σε πιο απαιτητικές πρόβες, όπως ήταν οι τωρινές, υπήρχαν πάντα μπισκότα ή άλλα σνακς για να μην ξεχνάω να φάω.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το αγαπημένο μου, ήταν σίγουρα αυτό που μας είχαν φτιάξει στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης, όταν θα παίζαμε παράσταση Θουκυδίδη. Είχαν στηθεί κάποιες λευκές τέντες στο χώμα με λευκό φωτισμό στο πλάι του θεάτρου. Βέβαια, ήταν ανάμεσα στα αρχαία και σε στιγμές μοιάζαμε περισσότερο με αρχαιολόγους παρά με ηθοποιούς.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Δεν θυμάμαι να έχω δει κάποιο καμαρίνι που να έχω ξεχωρίσει ως κάτι ιδιαίτερο. Θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι το υπαίθριο καμαρίνι της Αρχαίας Μεσσήνης.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Είναι πολλές. Η αλήθεια είναι ότι με την ολοκλήρωση κάθε κύκλου παραστάσεων ρίχνω μια κλεφτή ματιά πίσω μου για τελευταία φορά στο εκάστοτε καμαρίνι.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Όλα αυτά διαφέρουν σε κάθε παράσταση. Στην τωρινή πάντως, στα Μαθήματα Πολέμου ΙΙ, επειδή φοράω ένα φαρδύ λευκό πουκάμισο, φροντίζω να το τοποθετώ σωστά μέσα από το παντελόνι και βγαίνω στο διάδρομο να συναντήσω τους άλλους για το καθιερωμένο μας ζέσταμα.