Η Επιτροπή Κινηματογράφου «Σινεμά με τον Φρόυντ» της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας και οι Εκδόσεις Αντίποδες διοργανώνουν, τη Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018 στις 20:30 στον Κινηματογράφο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21), μια συνάντηση-συζήτηση με θέμα το θεατρικό έργο και την παράσταση Στέλλα κοιμήσου, του Γιάννη Οικονομίδη.

 

Συζητούν οι: Μαρία Χατζηανδρέου, ψυχαναλύτρια

Δημήτρης Καβαλλιέρος, ψυχίατρος

Ζυράννα Ζατέλη, συγγραφέας

Γιάννης Οικονομίδης, σκηνοθέτης

καθώς και ο θίασος της παράστασης, με ανάγνωση αποσπασμάτων του έργου.

Συντονίζει εκ μέρους της Επιτροπής Κινηματογράφου η Ελίζα Νικολοπούλου.

 

«Ένα κυριακάτικο μεσημέρι, καλοκαίρι, ίσως Αύγουστος. Το σπίτι πολυτελές σε κάποιο από τα βόρεια προάστια των Αθηνών, ίσως στην Πολιτεία. Η οικογένεια ελληνική, ίσως τυπική, σίγουρα πλούσια. Τα μέλη της μαζεύονται σιγά σιγά γύρω από το τραπέζι – πλούσιο και αυτό, ίσως εορταστικό – όχι όμως σαν πρόσωπα αγαπημένα, ίσως σαν συγγενείς. Αυτός είναι ο κόσμος του Στέλλα κοιμήσου (…)».

Δημοσθένης Παπαμάρκος (από το πρόγραμμα της παράστασης)

 

Η σύγχρονη Στέλλα, ορμώμενη από τον έρωτά της, συγκρούεται με την οικογένειά της, σε μια ύστατη προσπάθεια σωτηρίας, που όμως αποβαίνει μάταιη. Μέσα σε μια προκλητικά αθυρόστομη, βίαιη (λεκτικά και όχι μόνο) και τολμηρή κοινωνική καταγγελία της διαβρωτικής και σαρωτικής εξουσίας, όπου το οικείο φωλιάζει στο υπερβολικό ή/και το τερατώδες,ξαναβρίσκουμε την προσφιλή θεματολογία και δυναμική ατμόσφαιρα του κινηματογραφικού Οικονομίδη [Σπιρτόκουτο (2002), Η ψυχή στο στόμα(2006), Μαχαιροβγάλτης (2010), Το μικρό ψάρι (2014)], που έρχεται να ταράξει τον εφησυχασμό και τις αντοχές του θεατή.

Είναι η τέταρτη φορά που η Επιτροπή Κινηματογράφου «Σινεμά μετον Φρόυντ» συνεργάζεται με τον Γιάννη Οικονομίδη: για το κινηματογραφικό του έργο στο παρελθόν και τώρα για τη θεατρική του παράσταση Στέλλα κοιμήσου, πρώτη θεατρική δουλειά του σκηνοθέτη, που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο (2017-2018).

 

Από τις απαρχές της ψυχανάλυσης, η τέχνη σε όλες τις μορφές της κινητοποιεί, εμπλουτίζει και διευρύνει την ψυχαναλυτική σκέψη. Ο κινηματογράφος ή το θέατρο «μας επιτρέπουν να πάρουμε μια προσωρινή απόσταση από την εξωτερική πραγματικότητα για να στραφούμε μέσα μας, να επεξεργαστούμε τις εμπειρίες μας, να τους δώσουμε εικόνες, να τις παραστήσουμε, να τους δώσουμε σενάρια και νόημα, όπως κάνουμε με τα όνειρα τη νύχτα», σημειώνει ο ψυχαναλυτής Σωτήρης Μανωλόπουλος. Πώς «ακούει» μια ψυχαναλύτρια/ένας ψυχαναλυτής τις συγκρούσεις ή τα αδιέξοδα, τις αγωνίες, τα συναισθήματα ή τις επιθυμίες που διαμορφώνουν σχέσεις, στάσεις και συμπεριφορές σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο, έτσι όπως αυτές αναπαριστώνται μέσα από το κινηματογραφικό ή θεατρικό έργο; Λειτουργώντας εδώ και τέσσερα χρόνια, η Επιτροπή Κινηματογράφου της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας ευελπιστεί, μέσα από τη συνάντηση ψυχανάλυσης και τέχνης, να καλλιεργήσει ένα γόνιμο και δυναμικό πεδίο ανταλλαγής και σκέψης, προωθώντας το διάλογο μεταξύ ψυχαναλυτών, δημιουργών και κοινού.