Το νέο σας έργο φέρει ένα σκληρό τίτλο "κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;". Τι πραγματεύεται η καινούργια σας παράσταση;
Ο τίτλος είναι από το Κουαρτέτο του Χάινερ Μύλλερ (κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον Βαλμόν, για να τελειώνουμε, προτού καταντήσετε ολότελα άγευστος)
Το έργο πραγματεύεται τον Έρωτα, ένα θέμα που θα έλεγα ότι είναι το “θέμα της ζωής μου”… Η φυσιολογία και ψυχολογία του Έρωτα, η πάλη των φύλων, η πλεονεξία του εγωκεντρικά θρεμμένου ατόμου, (προιόν της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας αλλά και της σχέσης του με τη μητέρα-τροφό κτλ), το οποίο ασυνείδητα ή συνειδητά επιδιώκει διαρκώς να επικρατήσει, να καταδυναστεύσει, να εξουσιάσει το ερωτικό του αντικείμενο,η σχέση θύτη-θύματος, η εξαρτητική σχέση που δεν είναι παρά το προιόν των πρωταρχικών σχέσεων του ατόμου με τους γονείς, το αδιέξοδο των σχέσεων, ο Έρωτας ως μορφή ύπνωσης, και από την άλλη πλευρά, το πάθος και η ρομαντική αντίληψη που έχουμε για τον Έρωτα στη Δύση ακόμα και στα χρόνια της νεωτερικότητας, όλα τα παραπάνω εμπεριέχονται μέσα στον ίδιο δραματουργικό καμβά του έργου.
Από τι εμπνευστήκατε για τη δημιουργία του έργου σας;
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η πρώτη έμπνευση προέρχεται από μια συσσωρευμένη πλέον ανάγκη μου να μιλήσω για αυτό το προσωπικό μου αδιέξοδο…τις ερωτικές σχέσεις!
Από εκεί ξεκίνησαν όλα! Και επειδή μέσα από τις ερωτικές σχέσεις στην ουσία μαθαίνουμε πράγματα για τον εαυτό μας και ανασκαλεύονται τα ασυνείδητα τραύματα της τριγωνικής σχέσης του Οιδιποδοίου, μπορεί να πει κανείς ότι η πρώτη έμπνευση, η πιο “υπόγεια”, είναι ο μπαμπάς, η μαμά, εγώ (και λίγο και τα αδέρφια). Το προηγούμενο καλοκαίρι, ένα από τα βιβλία που διάβαζα ήταν “από τους γονείς στους ερωτικούς συντρόφους” της Ελένης Παπαδάκη Μιχαηλίδη. Αν και προτεραιότητα είχαν τότε οι υπαρξιακές μου αγωνίες και η συγκίνηση που μου προκάλεσε η προσωπικότητα του πολύ σημαντικού ποιητή Νίκου Καρούζου ,(και έτσι δημιούργησα το “από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη” εκείνη τη χρονιά), το θέμα του Έρωτα και των διαπροσωπικών σχέσεων δούλευε διαρκώς υπόγεια…
Όταν σκέφτηκα να κάνω αυτό το θέμα ως πρόταση Επιχορήγησης στο ΥΠΠΟΑ, πολύ σύντομα μου ήρθε στο μυαλό ένα κείμενο που το έχω διαβάσει πριν χρόνια, το Κουαρτέτο του Μύλλερ και σχεδόν μαζί η όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ, ένα από τα πλέον ερωτικά έργα θεωρώ στην ιστορία της μουσικής, σημεία του οποίου με συγκινούν κάθε, μα κάθε φορά που τα ακούω από τα 18 μου μέχρι σήμερα! Αφότου κατέθεσα την πρόταση και άρχισα να σκέφτομαι για το έργο αυτό, θυμήθηκα και ένα άλλο αγαπημένο κείμενο, το “αποσπάσματα του ερωτικού λόγου του Ρολάν Μπαρτ.
Αργότερα, καθώς έψαχνα να βάλω στιχουργική από ελληνικό κείμενο σε κάποια σημεία του Τριστάνου-Ιζόλδη, βρήκα και το καταπληκτικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, “Σάρκινος Λόγος”, που εκφράζει με τόση σάρκινη ζωντάνια και ευαισθησία αυτό που αποπειρώμαι να εκφράσω στις “ρομαντικές” σκηνές του έργου. Μέρος του ποιήματος αυτού είναι προσαρμοσμένο στη μοναδική, κυριολεκτικά λατρεμένη άρια Liebestod του Βάγκνερ, η οποία κατά την άποψή μου, έχει τη δομή του γυναικείου οργασμού, και ταυτόχρονα ενός συναισθηματικού οργασμού! Αυτό το μέρος, μαζί με την εισαγωγή του Τριστάνου/Ιζόλδη, στο οποίο έχω γράψει εγώ τους στίχους, ερμηνεύεται ζωντανά από τη σοπράνο Νάνσυ Πακανωνσταντίνου.
Τα έργα σας έχουν αλληλουχία ή κινούνται σε διαφορετικές καλλιτεχνικές γραμμές;
Θα έλεγα ότι έχουν μια εξελικτική αλληλουχία. Άρχισα την πρώτη 5ετία με έργα όπου στόχος ήταν η “καθαρή” κίνηση, (η κίνηση για την κίνηση όπως), το προσωπικό μου λεξιλογίο και η περίπλοκη δομή σύνθεσης, συνέχισα με έργα που άρχισαν μαζί με αυτό να εμπεριέχουν ανθρωποκεντρικά και κοινωνικά ζητήματα για τα επόμενα 4-5 χρόνια, κατόπιν όλο αυτό εξελίχθηκε σε έργα που ερευνούσαν τη σεξουαλικότητα, τον έμφυλο προβληματισμό, την κατασκευή του φύλου και την επιτέλεση, μετά, στην αρχή της κρίσης πέρασα (εξελίσσοντας θεωρώ και όλα τα προηγούμενα), σε μια τριλογία έργων που εμπνέονταν από την ιστορία και την πολιτική διαδρομή του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, την ιστορία της πορείας της χειραφέτησης της γυναίκας μέχρι σήμερα, τη σημερινή κρίση των Πρεκάριων, και έπειτα ,(από το 2015 μέχρι σήμερα), έχοντας φύγει από την αισθητική των θεατρικών χώρων, ασχολούμαι με έργα που προσπαθούν να ρίξουν φως σε πιο πυρηνικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης (στην άκρη του βατήρα, ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ, το μονόπετρο του Πύργου, από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη).
Στις παραστάσεις έχετε σημείο αναφοράς το γυμνό σώμα. Θεωρείτε ότι το ελληνικό κοινό είναι εξοικειωμένο σε πιο αντισυμβατικά θεάματα; Έχετε συναντήσει κάποια επικριτικά σχόλια από το κοινό που ήρθε να παρακολουθήσει τις παραστάσεις σας;
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια πολύ σημαντική διευκρύνιση! Από τις 24 παραγωγές που έχω κάνει με την ομάδα μου Αμάλγαμα, μόνο οι 7 έχουν σκηνές γυμνού.Επίσης,σε αυτά τα έργα, το γυμνό δεν αποτελεί πρωταγωνιστικό στοιχείο παρά μόνο στα 4, στα οποία η ίδια η θεματολογία τους με ώθησε στη χρήση του γυμνού (πχ:«μικρός θάνατος», παραγωγή 2007, με θεματολογία τη σεξουαλικότητα).
Θεωρώ ότι το κοινό που έχει παρακολουθήσει κάποια έργα μου, εξοικειώνεται και αυτό κυρίως γιατί αντιλαμβάνεται τη σημειολογική χρήση του γυμνού! Επίσης πιστεύω ότι ένα μέρος του κοινού, που έχει αν μη τι άλλο, επαφή με την ιστορία τέχνης, (θέατρο,performance art και εικαστικά), είναι διανοητικά εξοικειωμένο σίγουρα!
Επικριτικά σχόλια δεν έχω ακούσει, μα αντιμετωπίζω ενός είδους πόλεμο από κάποια «πρωταγωνιστικά» κοινωνικά δίκτυα, από τα οποία δυστυχώς για την ώρα εξαρτάται ένα μέρος προβολής και επικοινωνίας των έργων μου, και τα οποία θεωρώ ότι είναι βαθειά συντηρητικά! Αυτό με προβληματίζει αρκετά θα έλεγα, γιατί δεν αφορά μόνο στην ελληνική κοινωνία, για την οποία πολύ συχνά μιλάμε χαρακτηρίζοντάς την ως συντηρητική, αλλά και την ευρύτερη δυτική κοινωνία στη μετανεωτερική εποχή! Μου φαίνεται αδιανόητη και βλακώδης όλη αυτή η λογοκρισία που αναφέρεται στο σώμα και στη σεξουαλικότητα! Πολύ συχνά νιώθω ότι ζω στο Μεσαίωνα! Πολύ συχνά με θυμώνει που έχουν κατασκευάσει κοινωνίες ανθρώπων οι οποίοι ντρέπονται όχι μόνο για το σώμα τους, αλλά και για τη σεξουαλικότητά τους! Μια ολόκληρη κοινωνία, που από τη μια καταναλώνει το πορνό σαν ποπ-κορν και από την άλλη κρύβει τις θηλές και τα γεννητικά όργανα με στρινγκ….
Έχω μια αίσθηση ότι υποβόσκει και μια άλλου είδους λογοκρισία, πιο συγκεκαλυμμένη και αυτή αφορά κάποιους ιδιωτικούς θεσμούς που στηρίζουν την Τέχνη στην Ελλάδα. Από την άλλη αισθάνομαι σχεδόν υπερήφανη, (όχι για τον εαυτό μου, μα για τον τόπο αυτόν) που το ΥΠΠΟΑ έχει μέχρι τώρα στηρίξει τα πιο “ακραία” από τα έργα μου (πχ “μικρός θάνατος”, παραγωγή 2007).
Ποια είναι η γνώμη σας για τις παραστάσεις χορού στη χώρα μας και πόσο έχουν την υποστήριξη της πολιτείας;
Τα τελευταία 2 χρόνια οι παραστάσεις χορού στην Ελλάδα έχουν ίσως και σημαντικότερη υποστήριξη από αυτήν που είχαν προ κρίσης. Αναφέρομαι βέβαια μονάχα στη στήριξη μέσω των επιχορηγήσεων από το ΥΠΠΟΑ. Ωστόσο ο χορός ακόμα στην Ελλάδα “κοστολογείται” πχ σε σχέση με το Θέατρο, ως πιο “φθηνή” τέχνη. Χρησιμοποιώ αυτή τη σύγκριση για να σας δείξω το κοινωνικό αντίκρισμα της μιας τέχνης σε σχέση με την άλλη…
Από την άλλη πλευρά, εγώ θεωρώ ότι ο χορός τόσο στην ελλάδα όσο και παγκοσμίως, περνά μια είδους κρίση. Αυτή η κρίση, κατά την άποψή μου πάντα, δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση καθαρά φιλοσοφικού-αισθητικού προβληματισμού. Αν μπορούσα να μιλήσω πολύ γενικά, που ίσως είναι επικίνδυνο αυτό, γιατί πάντα υπάρχουν και οι ωραίες εξαιρέσεις, από την εποχή του μεταμοντέρνου χορού των 60ς, όπου όλα ήταν υπό αμφισβήτηση και οι καλλιτέχνες έψαξαν σαν από την αρχή τη γλώσσα της κινητικής έκφρασης, έχουμε φτάσει στην εποχή της ναρκισσιστικής φόρμας, του ναρκισσιστικού χορευτικού σώματος (σε κάποιες περιπτώσεις δικαίως ναρκισσεύεται, καθώς τα κάνει όλα πλέον σαν κάποιο θείο χορευτικό μηχάνημα…).
Πιστεύετε ότι ο σημερινός άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να βιώσει τον αληθινό έρωτα ή κυριεύεται από άκρατο εγωισμό;
Εξαρτάται τι εννοούμε “αληθινό έρωτα”…
Ο Λακάν λέει “Δε συναντάς κάθε μέρα αυτό που είναι φτιαγμένο για να σου προσφέρει ακριβώς την εικόνα του πόθου σου” και ο Μπαρτ συμφωνεί…
Όσο για μένα, συμφωνώ και προσθέτω, κάτι που για εκείνους είναι το “α και το ω”, ότι αυτή η φαντασιακή κατασκευή του πόθου βρίσκεται στο ασυνείδητο και οιδοιποδιάζει…Στοιχεία των γονιών ψάχνουμε, ακόμα και όταν προσπαθούμε να βρούμε τα αντίθετά των γονιών μας…
Επίσης ο Έρωτας είναι κάτι υπέροχο, μα και βαθειά ναρκισσιστικό…Οι άνθρωποι με έντονα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά γνωρίζουν πολύ καλά το μηχανισμό της κατάκτησης του αντικειμένου του πόθου, και αρχικά συνήθως κάνουν “πολλά” για να το κατακτήσουν, γιατί έτσι ρουφούν την επιβεβαίωση που τόσο έχουν ανάγκη.
Η αλήθεια είναι ότι ο σημερινός Έρωτας είναι βέβαια άλλης μορφής, καθώς ο χρόνος εργασίας είναι μεγαλύτερος και καθώς μεγαλώνει η εξάρτηση από την ιντερνετική επικοινωνία.
Τώρα αν θέλαμε να μιλήσουμε για Έρωτα που οδηγεί στην Αγάπη, και μάλιστα πιο μακροχρόνια, αυτό σίγουρα έχει να κάνει με αυτό που λέτε, και εναντιώνεται με τη σημερινή κοινωνία που προωθεί τον ατομισμό και θρέφει το εγωκεντρικό άτομο. Ταυτόχρονα συσχετίζεται και με το αν θα καταφέρει το άτομο να μάθει καλύτερα τον εαυτό του και να “λύσει” τους λογαριασμούς με το πολύ παλιό παρελθόν του.
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: 8/3/2019
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, στις 9μμ
Κυριακή στις 8.30μμ
Και όλες τις Δευτέρες του Μαρτίου 2019 στις 9μμ
Διάρκεια παράστασης: 1ώρα και 30 λεπτά
Χώρος Αμάλγαμα,
Μενάνδρου 47, Αθήνα
Τηλ κρατήσεων: 6944686991, 6944739841
Απαραίτητη η Κράτηση Θέσης!
Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία:
Μαρία Γοργία
Βασικά Κείμενα: «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ και «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ
Ποίημα: Σάρκινος Λόγος του Γιάννη Ρίτσου
Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία
Μουσική: Επιλεγμένα μέρη από το έργο Τριστάνος και Ιζόλδη του
Ρίχαρντ Βάγκνερ
Οπερατική Φωνή: Νάνσυ Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεύουν: Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Νάνσυ Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Σταυρόπουλος, Μαρία Γοργία.
Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού
Σύμβουλος Δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Μαρία Αλεκτορίδου
Φωτισμοί & video treiler: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός Χορογράφου: Αλεξάνδρα Καρανικόλα
Επικοινωνία Τύπου: Μαρία Κωνσταντοπούλου
Φωτογραφίες:Αγγελική Σβορώνου, Γιώργης Νουκάκης.
Το έργο είναι ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 13 ετών
