Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Αννίτα Καπουσίζη: «Όσο μοναδικοί άλλο τόσο ίδιοι είμαστε»

Η Αννίτα Καπουσίζη μαζί με την ομάδα της ARTimeleia κάνουν θέατρο σπάζοντας στερεότυπα μέσα σ’ ένα περιβάλλον σταθερά εχθρικό απέναντι στα άτομα με αναπηρία.

Είναι φορές που μία φράση στο τέλος μίας συζήτησης συμπυκνώνει μαγικά όλη την ουσία όσων ειπώθηκαν πριν από αυτή. «Τι επιθυμείς για το μέλλον της ομάδας σου;» ρωτάω την Αννίτα Καπουσίζη, υπεύθυνη της ομάδας ARTimeleia που απαρτίζεται από ηθοποιούς - μέλη του MDA ΕΛΛΑΣ, του σωματείου για τη φροντίδα ατόμων με νευρομυϊκές παθήσεις, αλλά και από περιπατητικούς ηθοποιούς. «Να έρχεσαι στην παράσταση χωρίς να χρειάζεται να σου διευκρινίσω ότι οι άνθρωποι που παίζουν έχουν νευρομυϊκή πάθηση» μου λέει. «Να καταφέρουμε να γίνουμε όλοι μέρος του όλου όπως είναι η φυσική διάταξη των πραγμάτων».

Αυτό το τελευταίο μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Προσκρούει σε ένα κύμα προκαταλήψεων, σε παθογένειες της κοινωνίας μας, που προκειμένου να τις υπερβεί ο καθένας μας απαιτείται μία εσωτερική μετακίνηση. Μία νέα αφετηρία. «Για μένα η κίνηση εμπεριέχει την έννοια του ‘μετά’. Σε μετακινεί, σε μετατοπίζει χωρικά, χρονικά, ψυχικά. Δεν είσαι ποτέ ο ίδιος μετά από μία κίνηση. Έχεις δώσει κάτι για να γίνει αυτή η κίνηση και έχεις αφήσει κάτι πίσω σου όταν την ολοκληρώνεις. Αυτό σε αναδομεί, σχεδόν σε ανανεώνει και σου δίνει την απαραίτητη ορμή να συνεχίσεις» μου εξηγεί η Αννίτα, που στη νέα παράσταση της ομάδας της ξεκινάει ακριβώς από αυτή τη βασική αρχή, ότι η κίνηση με την έννοια της πρόσληψης και της πρόθεσης έχει ήδη υπάρξει στον εγκέφαλό μας ακόμα και αν δεν βλέπουμε την πρακτική εφαρμογή της. «Μια ακολουθία κινήσεων αποτελείται από πολλές μικρές αφετηρίες, πολλά μικρά ξεκινήματα και αυτό σου θυμίζει πως μπορείς πάντα να κάνεις μια καινούργια αρχή».

Το «50 μ. ελεύθερο», που παρουσιάζει η ομάδα ARTimeleia, σε σκηνοθεσία της Αννίτας Καπουσίζη στις 9, 10 και 11 Ιουνίου στο θέατρο Φούρνος, παρακολουθεί αυτά τα μικρά ξεκινήματα, αυτές τις μικρές αδιόρατες κινήσεις που μεγαλώνουν μέσα μας και μας «ψηλώνουν». 

50m3.jpg

Ένα αμαξίδιο διασχίζει το δρόμο για να βρεθεί στη σκηνή, δυο χέρια σε θέση υπτίου ετοιμάζονται για την τελευταία διαδρομή στην πισίνα,  δυο αβέβαια πόδια έχουν βάλει σκοπό να εξομολογηθούν ένα έρωτα, τα κουρασμένα δάχτυλα 45 χρόνων γάμου καθαρίζουν το ψάρι του μεσημεριανού φαγητού, δυο κορμιά πνίγονται από πόθο, δυο μάτια γράφουν αυτά που δεν λέγονται…

«Ήθελα να στρέψω την προσοχή του θεατή στα επιμέρους ενός συνόλου. Δύο σώματα με αναπηρία δεν είναι ποτέ τα ίδια και δεν έχουν τις ίδιες κινητικές ευκολίες και δυνατότητες, όπως αντίστοιχα δύο σώματα περιπατητικά. Έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μας μ’ έναν ολοκληρωτισμό και αυτό βλέπουμε καλά που οδηγεί» μου επισημαίνει η Αννίτα. «Τα μέλη της ομάδας μου είναι μεν άνθρωποι με αναπηρία, όμως η Εύα έχει μπλε μάτια και κουνάει μόνο τους μύες του προσώπου της, ενώ η Μαριλιάνα είναι καστανή και κάνει κολύμβηση. Μόνο αν δώσουμε στον καθένα την προσωπική ταυτότητα που έχει, θα μπορέσουμε να σχετιστούμε ουσιαστικά μεταξύ μας. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά γραφικό».

50m.jpg

Είμαστε πολύ ξεχωριστοί, αλλά είναι αυτές οι ίδιες οι διαφορές μας που μας ενώνουν. «Οι διαδρομές μας απ’ όπου κι όπως αν ξεκινάει ο καθένας αρχικά μοιάζουν, κάποιες φορές συμπίπτουν και τελικά με κάποιο τρόπο ενώνονται» υπογραμμίζεται στο δελτίο τύπου της παράστασης και η Αννίτα σπεύδει να μου διευκρινίσει: «Ξεχνιόμαστε πολλές φορές μέσα στην ατομικότητά μας και βιαζόμαστε να περιφρουρήσουμε αυτό που θεωρούμε κατακτημένο, τόσο που δεν βλέπουμε πως όσο μοναδικοί άλλο τόσο ίδιοι είμαστε. Αυτή η συγκίνηση που παρατηρώ κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος ανοίγεται απέναντι σε κάποιον ‘’διαφορετικό’’ και ανακαλύπτει την ομοιότητα μέσα από τη μοναδικότητα, είναι  για μένα όλη η ουσία της συνύπαρξης».

Κάπως έτσι, όλα τα κείμενα της παράστασης, που γράφτηκαν από τα ίδια τα μέλη της ομάδας, αλλά και αυτά που προέρχονται από τη σύγχρονη λογοτεχνία, συγκροτώντας το κεντρικό αφήγημα του «50 μ. ελεύθερο» έχουν σαν συνδετικό κρίκο τις διαδρομές που κάνουν οι άνθρωποι με το σώμα  και το μυαλό τους.

Η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό της Αννίτας κατά τη διάρκεια της εξάμηνης παραμονής της στην Αμερική, όπου και έκανε μια νευρολογική έρευνα πάνω στη διάγνωση και θεραπεία των νευρομυϊκών παθήσεων στο Carolinas Healthcare Neurosciences Institute. «Το ιατρικό περιβάλλον της νευρολογικής κλινικής μου έδωσε πολλές πληροφορίες και υλικό για να μπορέσω να κατανοήσω καλύτερα τις μορφές των νευρομυϊκών παθήσεων και τον τρόπο λειτουργίας τους. Η δική μου ‘’μετάφραση’’ στις πληροφορίες αυτές ήταν η γέννηση της παράστασης. Η παραμονή μου εκεί και η εξέλιξη της ιδέας της παράστασης στο μυαλό μου, μου έδειξε πόσο σημαντική και δημιουργική είναι η σύμπραξη φαινομενικά διαφορετικών κλάδων σ’ ένα αποτέλεσμα» μου εξηγεί.

50m2.jpg

Στόχος της έρευνας της στην Αμερική, στο πλαίσιο της υποτροφίας Fulbright που κέρδισε, ήταν να μαζέψει το απαραίτητο θεωρητικό και εκπαιδευτικό υλικό, το οποίο στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να στοιχειοθετήσει μια ακολουθία ασκήσεων πάνω σε βασικές αρχές της υποκριτικής για τους ανθρώπους με νευρομυϊκές και νευρολογικές παθήσεις που θέλουν να σπουδάσουν υποκριτική. «Στη Νεα Υόρκη συνεργάστηκα μ’ έναν καθηγητή πάνω στην Alexander Technique, ο οποίος τη χρησιμοποιεί σε ανθρώπους με νόσο του Πάρκινσον. Αυτό που συνειδητοποίησα δουλεύοντας τόσο με την ομάδα μου όσο και στο θέατρο γενικότερα είναι ότι όσο πιο συγκεκριμένη και σαφής είναι η εκπαίδευση πάνω στο αντικείμενο σου, τόσο πιο ξεκάθαρη είναι και η οπτική σου σε σχέση με αυτό» μου εξομολογείται.

Όσο όμως εκείνη βρισκόταν στην Αμερική προσπαθώντας να εμβαθύνει στο αντικείμενο της και να βοηθήσει στη συνέχεια ουσιαστικότερα ανθρώπους με νευρομυϊκές παθήσεις που βρίσκουν στο θέατρο έναν λόγο για να μην παραιτηθούν, εδώ τα μέλη της ομάδας της είδαν τα περιθώρια δράσης τους να στενεύουν επικίνδυνα. Δεν είχαν τρόπο να κάνουν θέατρο. Καμία άλλη δομή στην Ελλάδα δεν μπορούσε να τα συμπεριλάβει κάνοντας τα κοινωνούς στη θεατρική διαδικασία. «Ήμουν μακριά και ένιωθα ανίσχυρη και γι’ αυτό θυμωμένη» παραδέχεται η Αννίτα. «Είναι δύσκολο ν’ αντιληφθεί κανείς πόσο περιοριστικοί είναι οι όροι διαβίωσης για ανθρώπους με αναπηρία στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι ένας χώρος με μια ράμπα αρκεί. Έτσι στέκονται εφησυχασμένοι. Η γνώση μας είναι ελλιπέστατη και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί λειτουργεί αποτρεπτικά για την οποιαδήποτε προσπάθεια ανέρευσης λύσης».

Η πρόσφατη αλλαγή του απαρχαιωμένου νόμου περί αρτιμέλειας, που δεν επέτρεπε σε οποιονδήποτε έχει μία κάποια αναπηρία να φοιτήσει σε δραματική σχολή στην Ελλάδα, είναι σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν είναι αρκετή. «Είναι ένα πρώτο θετικό βήμα το οποίο πρέπει ν’ αποτελέσει την αρχή μιας πορείας για να στοιχειοθετήσει μια αλλαγή. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς την πρακτική εφαρμογή της. Η θεωρία οφείλει να επιβεβαιώνεται από την πράξη».

Η Αννίτα, ένας άνθρωπος ευφυής και ανήσυχος που δεν σταματά να ψάχνεται και να παθιάζεται με τη δουλειά του, δίνει μαζί με τα μέλη της ομάδας της τον δικό της αγώνα για να ανατρέψουν στερεότυπα και νοοτροπίες σ’ ένα περιβάλλον που δεν είναι στο ελάχιστο φιλικό απέναντι τους. Η ARTimelia όμως επιμένει και μετράει πια επτά χρόνια λειτουργίας. «Στην πορεία αυτών των χρόνων άλλαξαν και αλλάζουν πολλά, γιατί αλλάζουμε εμείς. Από την πρώτη στιγμή που δημιουργήσαμε την ομάδα, ο στόχος μας ήταν να δοκιμάζουμε  κάθε χρόνο τα όρια μας, λίγο πιο μακριά από τις ασφάλειες μας, λίγο πιο κοντά στην πρόκληση του ν’ ανακαλύψουμε και να επαναπροσαρμόσουμε τα δεδομένα μας» μου λέει η Αννίτα. «Φυσικά από μόνη της η εξέλιξη των διαφορετικών τύπων παθήσεων των μελών της ομάδας αποτελεί έναν γνώμονα δουλειάς. Πέρα όμως από το ιατρικό κομμάτι, δουλεύουμε πάνω σε καινούργιες κάθε φορά παραστασιακές πρακτικές, σε καινούργιες κινησιολογικές προκλήσεις».

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε να δείτε τη νέα τους παράσταση στις 9, 10 και 11 Ιουνίου στο θέατρο Φούρνος. Όχι, επειδή είναι ασθενείς, ούτε επειδή είναι ανάπηροι. Όχι για να τους εμψυχώσετε χτυπώντας συμπονετικά το χέρι σας στην πλάτη τους παλεύοντας να ησυχάσετε τις προσωπικές σας ενοχές. Να πάτε να τους δείτε, γιατί κάνουν πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Έχοντας δει ήδη δύο παραστάσεις τους μπορώ να σας το πω με αμιγώς θεατρικά κριτήρια. Αυτά τα παιδιά, αυτή η ομάδα, αξίζει την προσοχή σας.

50m_afisa.jpg

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία