Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Το 2ο Reborn in Athens επιστρέφει στο Θέατρο Θησείον, την 1η Ιουλίου, για να μας υπενθυμίσει ότι η καλλιτεχνική δραστηριότητα δεν σταματά στην πρωτεύουσα. Μπορεί η Αθήνα των 1.000 plus παραστάσεων τη σεζόν να βιώνει τον δικό της θεατρικό οργασμό, ποιος είπε όμως ότι στη Θεσσαλονίκη, στη Θήβα, στο Ναύπλιο και στην Κέρκυρα δεν υπάρχουν παραστάσεις που κινητοποιούν καλλιτέχνες και κοινό;

Εμείς μιλήσαμε με τους σκηνοθέτες των παραστάσεων, με νέους ανθρώπους γεμάτους όρεξη για δημιουργία και όνειρα για το μέλλον, που έρχονται στην Αθήνα με ενθουσιασμό αλλά και αγωνία για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

 

 

 

 

Lazaros Papadopoulos.jpg

 

Λάζαρος Παπαδόπουλος (Θήβα): «Βρήκαμε ένα χώρο παρατημένο και φτιάξαμε με τα χέρια μας θέατρο»

Με το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη από το Θηβαϊκό Πειραματικό Θέατρο, που έχει ξαναπαρουσιαστεί μάλιστα στην ίδια στέγη, θα κάνει πρεμιέρα το φεστιβάλ. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Λάζαρος Παπαδόπουλος μας λέει για το Reborn in Athens : «Όταν έμαθα για την ύπαρξη του Reborn in Athens, δεν ξέρω, αλλά ένιωσα ότι δεν είμαστε μόνοι όλοι αυτοί που παλεύουμε να κάνουμε πράξη όσα διαβάζουμε στα βιβλία, όσα βλέπουμε δίπλα μας. Ένιωσα ότι κάποιοι οργανώνουν τα πράγματα έτσι που να μπορούμε εμείς να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις για τη θεατρική πράξη. Αυτό ακριβώς επιδιώξαμε με τη συμμετοχή μας: την ανταλλαγή των θεατρικών απόψεων».

Αυτό που τον γοήτευσε στο έργο του Τριαρίδη είναι: «Μιλάει και φωτίζει τους ανώνυμους, το πλήθος που στήριζε το απόλυτο κακό, το φασισμό. Και να γκρεμίσουμε τον ανδριάντα από το βάθρο, θα εμφανιστούν άλλοι Άγγελοι Θανάτου, αν δεν σταματήσουν να υπάρχουν πρόθυμα χέρια να τους αναδεικνύουν».

Το εντυπωσιακό όμως είναι το πάθος της ομάδας να στεγάσει τα όνειρά της, που την οδήγησε στο να φτιάξει μόνη της ένα «χειροποίητο» θέατρο! Ο Λάζαρος μου εξηγεί: «Η παράσταση παίχτηκε για δύο μήνες στη Θήβα, σε ένα θέατρο που φτιάξαμε εμείς με τα χέρια μας, και η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη. Ένα μπλακ μποξ στο υπόγειο του 1ου Λυκείου της Θήβας. Ήταν ένας χώρος από μπετόν, παρατημένος, αποθηκευτικός. Τελικά, το κάναμε θέατρο και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Το σχεδιάσαμε, το δημιουργήσαμε. Τώρα είναι ένας χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει όχι μόνο ‘‘σκοτεινές’’ παραστάσεις αλλά και... ημιφωτισμένες. Η πιο μεγάλη δυσκολία ήταν να φτιάξουμε ένα σκηνικό που να εμπεριέχει και το... όνειρο, το υπερρεαλιστικό. Το έργο έχει και πολλά ποιητικά στοιχεία. Έπρεπε να τα οπτικοποιήσουμε. Νομίζω ότι κάτι καταφέραμε».

Και συνεχίζει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας να διαγράφεται στα χείλη του: «Όσο για το κοινό της επαρχίας, μη νομίζετε ότι χαρίζεται εύκολα. Είναι πολύ ωμοί συχνά στην κριτική τους αλλά και ιδιαίτερα εκδηλωτικοί όταν κάτι τους αρέσει. Είναι ένα γλυκό άγχος όλο αυτό που γίνεται κάθε φορά. Να πηγαίνουμε βήμα βήμα κάθε στη νέα θεατρική πράξη». 

«Μένγκελε», 1 και 2 Ιουλίου

 

 

 

 

Marina Kakkouli.jpg

Μαρίνα Κακκούλη (Θεσσαλονίκη): «Το ίδιο το σύστημα δεν προωθεί τους νέους καλλιτέχνες»

Η Μαρίνα Κακκούλη, σκηνοθέτις της παράστασης «Απόκοπος» του Μπεργαδή, αναφέρει: «Αυτό το κείμενο γράφτηκε το 1500 περίπου και οι αξίες που προβάλλει είναι πανανθρώπινες και απόλυτα σύγχρονες. Μιλά για την ουσία της ζωής, που είναι η ίδια η ζωή και οι μικρές στιγμές της. Το κείμενο δεν ήταν δική μου επιλογή αλλά της Γεωργίας Πολοπετράκη (ηθοποιός). Εγώ δεν το γνώριζα. Επομένως, τυχαία, σε ένα καφέ, μου διάβασε η Γεωργία κάποιους στίχους. Γοητεύτηκα αμέσως από το λυρισμό, την οικουμενικότητα και τις εικόνες».

Πώς λοιπόν δούλεψαν πάνω σε αυτό το έργο; «Το κείμενο είναι γραμμένο σε μεσαιωνικά ελληνικά, είναι έμμετρο και έχει στοιχεία κρητικού ιδιώματος. Η δυσκολία στην αρχή ήταν μεγάλη. Πώς η απαγγελία γίνεται θεατρικό γεγονός και πώς αντιμετωπίζουμε άγνωστες λέξεις. Στη συνέχεια έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις σε σχέση με τις έντονες και εξωπραγματικές εικόνες του. Το έργο αφηγείται για δράκους, νεκρούς κ.λπ. Ως ομάδα υποστηρίζουμε την αφηγηματική και σκηνική λιτότητα και έτσι πορευτήκαμε. Η αφήγηση μιας ιστορίας, ενός ονείρου, με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και με κύριο φορέα την αφήγηση, το σώμα και τη φωνή. Το ιδίωμα μας ήταν οικείο εξαιτίας της καταγωγής μας, εγώ είμαι Κύπρια και η Γεωργία Κρητικιά, έτσι το χειριστήκαμε με αγάπη και ενθουσιασμό, κάνοντας ελάχιστες παρεμβάσεις».

Οι δύο τους, όπως μου εξηγεί η Μαρίνα, ξεκίνησαν την παράσταση με αφορμή τη διπλωματική εργασία της Γεωργίας. Όταν όμως σκέφτηκαν να την παρουσιάσουν και έξω από τα πλαίσια του πανεπιστημίου, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα: «Κατά τη διαδικασία δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερες δυσκολίες, το κλίμα ήταν εξαιρετικό, γεμάτο χαρά και θετικότητα. Τα προβλήματα εμφανίστηκαν στην πορεία, όταν η παράσταση έπρεπε να προωθηθεί έξω από τα πλαίσια του πανεπιστημίου. Εκεί, τα γραφειοκρατικά και διαδικαστικά ζητήματα είναι τεράστια, αφού το ίδιο το σύστημα δεν προωθεί τους νέους καλλιτέχνες που θέλουν να κινηθούν αυτόνομα, ειδικά νέους που δεν ανήκουν σε κάποιο κρατικό φορέα».

Επιπλέον, για τη Μαρίνα το θέμα δεν είναι οι άνθρωποι του θεάτρου να πηγαίνουν να βλέπουν ανθρώπους του θεάτρου. «Το θέμα είναι πώς γίνεσαι αντιληπτός στον άνθρωπο που δεν ασχολείται με τα καλλιτεχνικά, στον πωλητή, στο δάσκαλο, στο σερβιτόρο, στο μαθηματικό, στα παιδιά κ.ο.κ. Αυτό το πρόβλημα θεωρώ ότι υπάρχει και στην επαρχία και στην Αθήνα».

«Απόκοπος» του Μπεργαδή, 3 Ιουλίου

 

 

 

 

 

Simos Tzitzis.jpg

Σίμος Τζίτζης (Ναύπλιο) ‒ Όταν ο pikatchu γίνεται… ο θεός Δίας

Για το σκηνοθέτη Σίμο Τζίτζη η αναμέτρηση με τον Οιδίποδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, όπως θα μου ομολογήσει ο ίδιος: «Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο έργο δεν ήταν προσωπική μου επιλογή αλλά του καθηγητή μου Γιάννη Λεοντάρη, που μου το πρότεινε προκειμένου να αποδοθεί το έργο μέσω διαφορετικών οπτικών των φοιτητών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών και του Πανεπιστημίου University of St Mark & St John του Πλίμουθ με το οποίο συνεργαζόμαστε. Έτσι, αν και φοβόμουν να αναμετρηθώ τόσο νωρίς με ένα αδιαμφισβήτητα σπουδαίο έργο, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και μπορώ να πω ότι εντέλει όλοι μας γοητευτήκαμε από το πόσο επίκαιρο είναι».

Ο ίδιος βλέπει το 2ο Reborn in Athens σαν μια ευκαιρία: «Αποτελεί ένα δίαυλο επικοινωνίας ομάδων της επικράτειας που επιδιώκουν να παρουσιάσουν το έργο τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Έτσι, μέσω αυτής της συνδιαλλαγής καλλιτεχνικών απόψεων επιδιώκουμε να προβάλουμε τη δική μας οπτική για όσα συμβαίνουν μέσω ενός κλασικού έργου όπως ο «Οιδίποδας», καθώς και να πάρουμε ερεθίσματα από τις υπόλοιπες ομάδες και το αθηναϊκό κοινό. Με αυτό τον τρόπο το Reborn in Athens κατορθώνει να αντιστρέψει τη συνήθεια οι ομάδες της Αθήνας να προβάλλουν τη δουλειά τους στην επαρχία παίρνοντας το ρίσκο για το ακριβώς αντίστροφο. Μένει να δούμε αν το ρίσκο αυτό θα βγει σε καλό».

Ποια ήταν όμως η μεγαλύτερη δυσκολία που είχαν στο ανέβασμα της παράστασης; «Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως μπορώ να πω ότι τις τελευταίες μέρες πριν από το ανέβασμά της είχα άγχος για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το κοινό τη χρήση των pokemon (συγκεκριμένα του pikatchu ως θεού Δία) καθώς και τη χρήση των pokeball για την αναζήτηση της αλήθειας. Ευτυχώς το κοινό δεν εστίασε σε αυτά, αλλά κατανόησε ότι χρήση τους ήταν καθαρά και μόνο ώστε η απόδοση του έργου να είναι σαφής και άμεση, με βάση την εποχή στην οποία ζούμε, αποτυπωμένη από νέους καλλιτέχνες. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και στην Αθήνα».

«Οιδίπους», 7 Ιουλίου

 

 

 

 

 

Thomas Velissaris.jpg

 

Θωμάς Βελισσάρης (Θεσσαλονίκη): «Δεν υπάρχουν εχέγγυα για την ανανέωση του ραντεβού μας με το κοινό»

Ο Θωμάς Βελισσάρης, σκηνοθέτης της ομάδας του Θεάτρου Εταιρότητα, αναζητά στο 2ο Reborn in Athens ένα πολύ πιο «ανοικτό» κοινό απέναντι στο καλλιτεχνικό τους στίγμα. «Ανοικτό, είτε ασκώντας θετική κριτική είτε αρνητική».

Εξάλλου, αυτό που τον προβληματίζει στη Θεσσαλονίκη είναι ότι: «Το κοινό της πόλης, που αναλογεί σε τέτοιες προσπάθειες –εκτός Κρατικού Θεάτρου–, είναι πολύ περιορισμένο σε σχέση με αυτό των Αθηνών. Δυστυχώς, με το τέλος των κρατικών επιχορηγήσεων δεν μπόρεσε να διαμορφωθεί ένα ικανός θεατρικός χάρτης της πόλης που να μπορέσει να στηριχτεί από το κοινό. Και ενώ μας ανακαλύπτει εύκολα, κάτι που λειτουργεί ευεργετικά, δεν υπάρχουν τα εχέγγυα για ανανέωση του ‘‘ραντεβού’’ μας με το κοινό, έτσι το ίδιο εύκολα αισθανόμαστε μετά το τέλος μιας παράστασης ακατοχύρωτοι απέναντι στους ανθρώπους που παρακολουθούν τη δουλειά μας».

Αυτή τη φορά η ομάδα επέλεξε να παρουσιάσει το «Βίο του Ευστράτιου». «Είναι το μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες «Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους». «Νομίζω πως ο τρόπος που περιγράφεται το Μεξικό της δεκαετίας του ’60 σε αυτό το μυθιστόρημα έχει κάποια ανατριχιαστικά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα του σήμερα. Επίσης, με έναν πολύ υπόγειο τρόπο, η κουλτούρα των λαών είναι σχετικά συγγενική. Αποφάσισα λοιπόν να μεταφέρω μέσω ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος στη θεατρική σκηνή». Αναφορικά με τους ηθοποιούς, ο Θωμάς μου λέει: «Οι ηθοποιοί πάντα πρέπει να είναι δημιουργοί. Και μάλιστα πρωτότυποι, όπως ένας συγγραφέας ή ζωγράφος. Θέλω να πιστεύω πως αυτές οι πεποιθήσεις αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα και της συγκεκριμένης δουλειάς».

Πώς όμως σχολιάζει το γεγονός ότι ακόμα και σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας δεν φτάνουν ποτέ παραστάσεις, για παράδειγμα, του Εθνικού Θεάτρου (η φετινή περιοδεία της «Άλκηστης» μετά την Επίδαυρο θα είναι σε έξι μόλις πόλεις) και το ότι οι περισσότεροι θίασοι θυμούνται τις πόλεις της Ελλάδας, εκτός Αττικής, μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες; «Τα τελευταία επτά χρόνια είναι θαύμα το ότι γίνονται παραστάσεις. Το να ταξιδέψουν στην επαρχία είναι πλεονασμός. Θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να αλλάξει πλήρως η νοοτροπία των μεγάλων θεάτρων για να χαραχτεί μια καινούρια πολιτιστική πολιτική. Υπονοώ προφανώς το Εθνικό και το Κρατικό. Ενώ έχει ληφθεί υπόψη η οικονομική κρίση, σε επίπεδο τιμών των εισιτηρίων, για παράδειγμα, δεν έχει ληφθεί σε επίπεδο παραγωγών. Συνεχίζουν εν ολίγοις να κάνουν παραγωγές που ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση το κόστος τους θα ήταν σκανδαλώδες, πόσο μάλλον τώρα. Οι ελεύθεροι θίασοι από την άλλη λειτουργούν όπως πάντα, ως αμιγώς εμπορικοί. Οπότε, το καλοκαίρι ενδείκνυται».

«Ο βίος του Ευστράτιου», 10 Ιουλίου 

 

 

 

 

 

Natali Mandila.jpg

 

Ναταλί Μάνδηλα (Κέρκυρα): «Η σύγχρονη τέχνη έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην επαρχία»

Στην παράσταση χορού με τίτλο «Feral» εμφανίζονται επί σκηνής μια χορεύτρια και ένας μουσικός. Η Ναταλί Μάνδηλα, που χορογράφησε ίδια τη χορογραφία της, μας είπε για τη μοναδική παράσταση χορού του φεστιβάλ: «Το έργο είναι δικής μου σύλληψης, αν μπορεί κανείς απόλυτα να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Και το λέω αυτό γιατί, ενώ η ιδέα για το έργο αυτό υπήρχε στη σκέψη μου κάποια χρόνια, όταν τελικά το ολοκλήρωσα και το είδα απέξω, συνειδητοποίησα πως πρόκειται για ένα αγαπημένο θέμα τόσο στην τέχνη όσο και στο χώρο του μάρκετινγκ. Αφότου είχα ήδη παρουσιάσει το έργο, κάποια αγαπημένα πρόσωπα μου πρόσφεραν ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘‘Μεταμοντέρνο σώμα’’, το οποίο περιείχε ένα δοκίμιο της Μαρίας Γιαγιάννου για το ρόλο του Ζωανθρώπου. Μου λύθηκαν αρκετές απορίες σχετικά με τις ίδιες μου τις επιλογές και για το τι πραγματικά θέλει να εκφράσει η εποχή μας μέσα από το δίπολο άνθρωπος-ζώο». Όσο για την υποδοχή της παράστασή της στην Κέρκυρα, η Ναταλι δηλώνει τυχερή: «Έχω την τύχη να πω ότι δεν συνάντησα καμία δυσκολία στο ανέβασμα της παράστασης και αυτό γιατί είχα την απόλυτη υποστήριξη του Garage Performing Arts Center, το οποίο διευθύνουν η Ευαγγελία και η Μαίρη Ράντου. Το έργο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Residency του Garage, το οποίο έχει φιλοξενήσει πληθώρα καλλιτεχνών. Είμαι λοιπόν από τους τυχερούς, καθώς συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν όρεξη και όραμα να ανοίξουν το χώρο του σύγχρονου χορού στην επαρχία. Την προώθηση του έργου ανέλαβαν οι ίδιες με απόλυτη επιτυχία, καθώς ήμασταν sold out και τις τρεις μέρες».

Είναι πιο εύκολα τα πράγματα στην επαρχία, δεδομένου του σαφώς μικρότερου ανταγωνισμού; «Σαφώς στην επαρχία τα ερεθίσματα είναι λιγότερα, άρα το κοινό μαθαίνει πιο γρήγορα για μια παράσταση. Επίσης, έρχεται να τη δει με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό, και κυρίως όταν πρόκειται για έναν τοπικό καλλιτέχνη. Για μένα αυτό λειτούργησε πολύ ευεργετικά, καθώς ήταν η πρώτη μου δουλειά και δεν ξέρω πώς θα είχα καταφέρει να την προωθήσω στο πλαίσιο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο, κάθε μέρος έχει τους δικούς του μικροπεριορισμούς και γενικά η σύγχρονη τέχνη έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην επαρχία προκειμένου να γεμίσει τα θέατρα».

«Feral» (χορός), 12 και 13 Ιουλίου 

 

 

 

 

 

Evaggelos Kosmidis.jpg

Βαγγέλης Κοσμίδης (Θεσσαλονίκη): «Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από το αθηναϊκό κοινό»

Αυλαία για το φεστιβάλ θα δώσει μια ακόμα ομάδα από τη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Rendez-vous?-Meet me on facebook». Για το σκηνοθέτη Βαγγέλη Κοσμίδη η παράσταση αυτή ήταν ένα όνειρο, όπως ο ίδιος εξομολογείται: «Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να κάνω μια παράσταση που να μην έχει προϋπάρχον κείμενο, να μιλά για τις ερωτικές σχέσεις των νέων ανθρώπων σήμερα και για το πως αυτές επηρεάζονται από τα social media. Το υλικό της παράστασης ήθελα να είναι αρχικά οι πολύ προσωπικές ιστορίες των μελών της ομάδας που μοιραστήκαμε μεταξύ μας αλλά και αποτέλεσμα έρευνας και συνεντεύξεων που θα παίρναμε από φίλους και γνωστούς. Θεωρώ ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα κατανοήσεις πραγματικά σε βάθος αυτό που έρευνας, θα το δεις πολυπλεύρως και δεν θα βασιστείς απλώς σε κάποια γεγονότα ζωής που άκουσες ή έζησες και σε διέγειραν, ώστε να ασχοληθείς με τούτο το θέμα. Έτσι και έγινε. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που γοητεύομαι από το να βάζω κάθε φορά πιο δύσκολους και πιο μεγαλεπήβολους στόχους, οπότε ένα βασικό ζήτημα το οποίο με τράβηξε ώστε να ξεκινήσω να δουλεύω αυτή την παράσταση ήταν η δυσκολία του εγχειρήματος και το ρίσκο που πήραμε με την ομάδα όταν ξεκινούσαμε ένα χρόνο πριν. Δεν ξέραμε πού θα μας οδηγούσε όλο αυτό που ετοιμάζαμε: τα πάντα προέκυψαν μέσα από την πολλή δουλειά και την έρευνα. Μετά απλώς αφήσαμε το ίδιο το υλικό να μας οδηγήσει».

Όσο για το πώς θα ανταποκριθεί το αθηναϊκό κοινό στην παράσταση, ο Βαγγέλης μου λέει: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι περιμένουμε. Ξέρουμε πολύ καλά την ειλικρίνεια με την οποία μιλάμε, την αλήθεια του υλικού μας, ξέρουμε ποσό σημαντικό για εμάς τουλάχιστον είναι όλο αυτό το εγχείρημα-παράσταση και ελπίζουμε να έχουμε την ίδια θερμή αντιμετώπιση και εκτίμηση όπως στη Θεσσαλονίκη».

Για τον νεαρό σκηνοθέτη η μόνη λύση ώστε το κοινό της επαρχίας να απολαμβάνει παραστάσεις που θα περιοδεύουν σε πολλά μέρη της Ελλάδας, από τα κρατικά κυρίως θέατρα, είναι: «Απλώς να ελπίζουμε σε χρυσές τομές και σε ανθρώπους ευέλικτους και κάποιες στιγμές ριψοκίνδυνους, που είναι σε καίριες θέσεις και λαμβάνουν αποφάσεις».

«Rendez-vous?-Meet me on facebook»,14 και 15 Ιουλίου

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία