Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Νίκος Χατζόπουλος: «Να αφήσουν ήσυχο το θέατρο!»

Με εντατικούς ρυθμούς και έξαρση δημιουργικότητας δουλεύει αυτή την περίοδο ο Νίκος Χατζόπουλος, καθώς την Κυριακή έχει προγραμματιστεί η πρεμιέρα του εκπληκτικού «Θεατροποιού», ενώ συνεχίζονται και οι πρόβες για τη «Δωδέκατη Νύχτα» που ο ίδιος μετέφρασε. Παράλληλα ετοιμάζει το νέο πρότζεκτ «Συνέβη στην Ελλάδα», στο πλαίσιο του οποίου θα παρακολουθήσουμε σε επτά παραστάσεις, μία κάθε μήνα, σημαντικά ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας με αμφιλεγόμενες προσεγγίσεις και ερμηνείες. Συναντηθήκαμε πού αλλού; Στο φουαγιέ ενός θεάτρου, ανάμεσα στις πρόβες για το έργο του Σαίξπηρ και εκείνο του Μπέρνχαρντ, και μιλήσαμε για όλα όσα τον απασχολούν αυτό το διάστημα. Η συζήτηση με τον Νίκο Χατζόπουλο είναι απολαυστική, ζωντανή, σπαρταριστή, πάλλεται όπως οι φωνητικές χορδές του Θεατροποιού πάνω στο σανίδι. Θυμώνει, χαίρεται, λυπάται, προβληματίζεται, κατηγορεί, αναρωτιέται, μα πάνω από όλα ζει και ελπίζει...

 

 theatropoio.jpg

 

Όλα τα πρόσωπα των έργων του Τόμας Μπέρνχαρντ κινούνται στο τρίπτυχο που ορίζεται από τις ιδιότητες επιτυχημένη διάνοια-αποτυχημένη διάνοια-αφηγητής. Εσείς στον «Θεατροποιό» που θα ξαναδούμε από την Κυριακή 2 Οκτωβρίου στο Θέατρο Πόρτα ποια από αυτές αντιπροσωπεύετε;

Όντως τα πρόσωπά του επιτελούν μία απ’ αυτές τις τρεις λειτουργίες. Είναι οι αφηγητές της ιστορίας τους στο κοινό. Παράλληλα, είναι πρόσωπα εξαιρετικά, που αποβλέπουν σε υψηλούς στόχους τους οποίους φιλοδοξούν να πετύχουν. Αλλά είναι και αποτυχημένα, λες και το υψηλό που παλεύουν να κατακτήσουν είναι κάτι ουτοπικό ή ανέφικτο ή αόριστο. Στα έργα, όμως, που βασίζονται σε έναν κεντρικό ρόλο που στην ουσία μονολογεί, οι ήρωες συγκεντρώνουν και τα τρία χαρακτηριστικά μαζί.

Έτσι και ο Μπρουσκόν, ο Θεατροποιός που υποδύομαι στην παράσταση, από τη μια μάς αφηγείται την ιστορία του: είναι ένας θιασάρχης που περιοδεύει στην επαρχία παρουσιάζοντας το έργο που ο ίδιος έχει γράψει και στο οποίο παίζει η οικογένειά του. Ταυτόχρονα είναι η επιτυχημένη διάνοια, δηλαδή έχει ένα μεγαλόπνοο στόχο, φιλοδοξεί το έργο που έχει γράψει, η «κωμωδία» του, να καλύπτει όλη τη σύγχρονη ιστορία, από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα μέχρι σήμερα. Παρελαύνουν λοιπόν από το κείμενό του όλες οι εμβληματικές προσωπικότητες, από τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Νέρωνα, μέχρι τον Τσόρτσιλ και τον Χίτλερ, τον Ναπολέοντα και τη Μαντάμ Κιουρί. Αυτός είναι ένας μεγαλόπνοος στόχος, ένας ευγενής σκοπός.

Παράλληλα εκπροσωπεί το ουτοπικό και το ανέφικτο. Γιατί ένας τέτοιος στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί σε εχθρικές συνθήκες. Και, όταν λέω «εχθρικές συνθήκες», εννοώ και εσωτερικές, δηλαδή τη μεγαλομανία του, τη σχέση που έχει με τα παιδιά του, που τα βρίζει και τα θεωρεί ατάλαντα και μαζί ταλαντούχα, αλλά και τον περίγυρό του, που είναι οι διάφορες πιάτσες στις οποίες παίζεται η παράσταση. Πιάτσες κατά κύριο λόγο ανοργάνωτες, από ανθρώπους αδαείς, μέσα στην μπόχα από τα χοιροτροφεία. Οι εξωτερικές συνθήκες δηλαδή κάθε άλλο παρά συμβαδίζουν με τον ευγενή σκοπό του Μπρουσκόν και το έργο του. Συνάμα ο ίδιος βρίζει τους συμπατριώτες του, βρίζει την Αυστρία. Τους θεωρεί αμόρφωτους, αγράμματους, και τους κατηγορεί ότι κατά βάθος είναι όλοι τους ναζί. Υπάρχουν συνεπώς και εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες που αντίκεινται στην επίτευξη αυτού του μεγαλεπήβολου στόχου.

Με τον Ακύλλα Καραζήση συνεργάζεστε πολλά χρόνια. Άλλοτε σας βλέπουμε μαζί στη σκηνή, άλλοτε σκηνοθετείτε από κοινού την παράσταση. Τώρα στον «Θεατροποιό» εκείνος σκηνοθετεί και εσείς παίζετε. Τι σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή;

Ήταν δύσκολο να σκηνοθετήσουμε μαζί το συγκεκριμένο έργο, διότι βασίζεται σε έναν κεντρικό ρόλο. Στις προηγούμενες δουλειές, όταν υπήρχε συν-σκηνοθεσία, ήταν μοιρασμένες οι αρμοδιότητες, ο ένας μπορούσε να παρατηρεί τι έκανε ο άλλος. Εγώ είμαι από τους ηθοποιούς που έχω ανάγκη το σκηνοθέτη, το τρίτο μάτι από κάτω να με καθοδηγεί. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν δεν μπορούσα να επωμιστώ έναν τόσο μεγάλο ρόλο, έχοντας ταυτόχρονα στο νου μου και τη σκηνοθεσία.

 

Ποιος πρότεινε το συγκεκριμένο έργο;

Μαζί το σκεφτήκαμε.

 Αυτόν το συνδυασμό της προσπάθειας του Θεατροποιού με πράγματα που δεν συμβαδίζουν τον εντοπίζετε σήμερα και στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα;

Η προσπάθεια των ανθρώπων του θεάτρου περιέχει μερικές φορές και το μεγαλόπνοο και το γελοίο. Γιατί, όταν αυτοί οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι και γελοίο. Μπορεί να είναι από αποκαρδιωτικό μέχρι ντροπιαστικό. Πολλές φορές οι άνθρωποι του θεάτρου παλεύουμε για κάτι πολύ υψηλό που η υλοποίησή του δεν ευνοείται από τις επικρατούσες συνθήκες. Υπάρχουν βέβαια και οι εξωτερικοί παράγοντες. Θεωρούμε δεδομένο ότι ο κόσμος συμβαδίζει με τη δική μας άποψη, αλλά δεν ισχύει πάντα αυτό. Ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα, τα δικά του θέματα, ή έχει μάθει να σκέφτεται μέχρι ένα σημείο. Όταν αυτό που θέλει ο θεατής ταυτίζεται με αυτό που προσφέρει ο καλλιτέχνης, είναι μια ευτυχής συγκυρία, όμως δεν είναι ο κανόνας.

 Ετοιμάζετε για το Εθνικό Θέατρο το πείραμα «Συνέβη στην Ελλάδα», στο πλαίσιο του οποίου σε επτά παραστάσεις θα παρακολουθήσουμε σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας. Ιστορικά γεγονότα, με αμφιλεγόμενες προσεγγίσεις και ερμηνείες, όπως διαβάσαμε στο δελτίο Τύπου. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν το ότι «ο κόσμος έχει μάθει να σκέφτεται μέχρι ένα σημείο», όπως αναφέρατε πριν, ήταν η αιτία που πέρυσι κατέβηκε η «Ισορροπία του Nash» πριν καλά καλά ανέβει με εντολή του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης πριν από λίγες μέρες η παράσταση του γνωστού blogger Πιτσιρίκου αποσύρθηκε εξαιτίας πιέσεων που ασκήθηκαν προτού καν ανακοινωθεί από το Θέατρο Τέχνης. Πώς τα σχολιάζετε όλα αυτά;

Εγώ θα έλεγα το εξής: Να αφήσουν ήσυχο το θέατρο! Το θέατρο έχει τους δικούς του τρόπους, τους δικούς του νόμους. Το ότι, για παράδειγμα, παρουσιάζουμε επί σκηνής έναν εγκληματία δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε και τη δράση του. Το θέατρο, η σκηνή του θεάτρου, είναι ένας χώρος πειραματισμού, είναι μια μεταφορά, δεν είναι η πραγματικότητα. Υπό αυτή την έννοια στη σκηνή του θεάτρου επιτρέπεται οτιδήποτε. Η Τέχνη, διαχρονικά, ακόμα και αν παρεκκλίνει από την κοινώς νοούμενη «καλή συμπεριφορά», χρησιμοποιεί τη μυθοπλασία με τρόπο μεταφορικό. Βλέπουμε πάρα πολλές κινηματογραφικές ταινίες με ακραίες και εντελώς απαράδεκτες συμπεριφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις παρουσιάζουν ως πρότυπο, αντίθετα τις προβάλλουν σαν ένα μεταφορικό παραμύθι, σαν τροφή για σκέψη και στοχασμό. Όποιος παρουσιάζει κάτι δεν συνεπάγεται ότι το υιοθετεί κιόλας. Η σκηνή είναι μια μεταφορική έννοια, η σκηνή δεν παρουσιάζει τη ζωή. Σε αυτή είναι δυνατό να παρουσιαστούν τα πιο ακραία τέρατα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι υιοθετείται η συμπεριφορά τους.

 Η ελληνική κοινωνία γιατί δεν το καταλαβαίνει αυτό; Είναι ανώριμη; Ακαλλιέργητη; Τι φταίει;

Αυτοί που αντιδρούν είναι οι ημιμαθείς. Αντιδρούν άνθρωποι που νομίζουν ότι έχουν γνώση επί παντός επιστητού, αλλά όχι περί Τέχνης. Και δεν είναι τυχαίο ότι αντιδρούν πριν καν δουν το αποτέλεσμα. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι, άσχετοι με την Τέχνη, δεν στοχεύουν στο ίδιο το καλλιτεχνικό γεγονός, αλλά το χρησιμοποιούν για να χτυπήσουν άλλους στόχους. Όταν, για παράδειγμα, ανέβηκε μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο «Ο αγών μου» του Χίτλερ, δεν είπε κανένας τίποτα.

 Γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό;

Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος «έξυπνος» να ρίξει τη σπίθα. Πολλές φορές έχουμε δει αντιδράσεις εκ των υστέρων. Για παράδειγμα, στην παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου με θέμα τον Αθανάσιο Διάκο, αντέδρασαν μερικούς μήνες μετά! Επειδή κάποιος, για λόγους σκοπιμότητας, χρησιμοποίησε ένα καλλιτεχνικό γεγονός που, όπως ανέφερα πριν, εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, όχι να διδάξει ιστορία, για να πλήξει κάποιον πολιτικά.

 Ας μείνουμε στην πολιτική και ας πάμε σε ένα κίνημα που είχε και πολιτικούς στόχους, το «Κίνημα Σφενδόνη». Ήσασταν από τους ενεργούς καλλιτέχνες. Θα ήθελα να κάνετε μια μικρή απoτίμηση των πρώτων συναντήσεων. Γιατί από όσο ξέρω, οι προσπάθειες συνεχίζονται ακόμη εκεί. 

Η αντίδραση δεν ήταν τόσο απέναντι στον καλλιτεχνικό διευθυντή όσο ενάντια στον υπουργό. Θέλω να πω ότι ο επίδοξος καλλιτεχνικός διευθυντής με τον τρόπο που ήξερε να λειτουργεί, με τα περιθώρια που του είχαν δώσει, λειτούργησε κατ’ αυτό τον τρόπο. Υπεύθυνοι ήταν εκείνοι που τον έβαλαν σε αυτή τη θέση και δεν του εξήγησαν τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας. Εκείνοι ήταν οι υπεύθυνοι και δεν έπαθαν τίποτα. Παρέμειναν στη θέση τους. Παραιτήθηκε ο Γιαν Φαμπρ. Καλά έκανε και παραιτήθηκε έπειτα από όλα όσα έγιναν, όμως αυτή η διαμαρτυρία δεν είχε να κάνει με τον ίδιο ως καλλιτέχνη ούτε με το γεγονός ότι είναι ξένος. Διεθνώς συμβαίνει αυτό, η Τέχνη δεν έχει σύνορα. Το θέμα είναι ότι ορισμένοι εκ των υστέρων χαρακτήρισαν αυτή την αντίδραση ως μικρόνοια Ελλήνων «καλλιτεχνίσκων» που εξεγέρθηκαν επειδή «θίχτηκαν τα συμφέροντά τους». Δεν ήταν αυτό.

Αναφέρεστε σε δημοσιογράφους; Σας άκουσα στη δεύτερη ή στην τρίτη νομίζω συνάντηση στη «Σφενδόνη» πολύ θυμωμένο απέναντι στους δημοσιογράφους.

Ναι. Γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι υποκινούνται δυστυχώς από συμφέροντα. Κατευθύνονται και θέλουν να κατευθύνουν. Ορισμένοι δημοσιογράφοι λοιπόν με έναν πολύ προκλητικό τρόπο διαστρέβλωσαν τα γεγονότα ή τα παρουσίασαν ελλιπώς ώστε να εξυπηρετήσουν αυτό που ήθελαν να εξυπηρετήσουν…

 Πώς τα παρουσίασαν δηλαδή;

Όπως σας είπα και πριν. Υποστήριξαν ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες από φθόνο, από μικρόνοια και από άγνοια εναντιώθηκαν στον Γιαν Φαμπρ. Κανείς δεν εναντιώθηκε στον Γιαν Φαμπρ ως καλλιτέχνη. Τον Γιαν Φαμπρ τον εκτιμούν όλοι για την καλλιτεχνική του δουλειά. Το ότι από τη θέση που ανέλαβε δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει –και ποσοστό ευθύνης φέρει και ο ίδιος, γιατί δεν είχε ενημερωθεί, επειδή δεν είχε χρόνο να επεξεργαστεί τα στοιχεία– αυτό τον βαραίνει. Όμως ορισμένοι δημοσιογράφοι το πρόβαλαν διαφορετικά λέγοντας: «Πώς τολμάνε αυτοί οι καλλιτεχνίσκοι να σταθούν ενάντια στον Γιαν Φαμπρ;»

 Ένα άλλο ζήτημα που σας άκουσα να θίγετε στη «Σφενδόνη» αφορούσε τις επιχορηγήσεις.

Την περίοδο που υπήρχε ο θεσμός των επιχορηγήσεων το ελληνικό θέατρο έκανε ένα ποιοτικό άλμα. Ομάδες και καλλιτέχνες λειτουργούσαν πολύ δημιουργικά και ανέβασαν τον πήχη στο ελληνικό θέατρο. Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι την κρίση, διάστημα κατά το οποίο ήταν σε εφαρμογή ο θεσμός των επιχορηγήσεων, είχαμε, ας μου επιτραπεί η έκφραση, μια «αλλαγή πίστας» στο ελληνικό θέατρο. Σήμερα πιστεύω πως έχουμε πολύ υψηλό δυναμικό στο ελληνικό θέατρο από άποψη προσώπων, καθώς υπάρχουν εκπαιδευμένοι νέοι ηθοποιοί και ταλαντούχοι και εμπνευσμένοι καλλιτέχνες, όμως πάσχουμε όσον αφορά την υποστήριξη της πολιτείας. Δεν μιλώ μόνο για την οικονομική ενίσχυση, αλλά και για τη δημιουργία δομών, ώστε ο πολιτισμός να ανθήσει και να επικοινωνηθεί διεθνώς.

 Δεν υπήρχε και ένα μεγάλο θέμα για τα κριτήρια με τα οποία δίνονταν οι επιχορηγήσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια;

Τα κριτήρια πολλές φορές άλλαζαν… Δεν έχει σημασία αυτό. Κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι επιχορηγήθηκαν πρόσφεραν πάρα πολλά στο ελληνικό θέατρο. Ο Λευτέρης Βογιατζής δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς αυτόν το θεσμό και είναι σημαδιακό που έφυγε από κοντά μας τη στιγμή που έπαψε να πληρώνει τις πρόβες των ηθοποιών του. Ο Λευτέρης Βογιατζής έκανε τη δουλειά που έκανε γιατί έκανε εξίμισι μήνες πρόβα αλλά πλήρωνε τους ηθοποιούς του από την πρώτη μέρα. Στην τελευταία δουλειά που προσπαθούσε να κάνει, τον «Οιδίποδα» και την επανάληψη της παράστασης «Θερμοκήπιο», επειδή είχαν κοπεί οι επιχορηγήσεις δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώνει τους ηθοποιούς του. Αυτό του είχε στοιχίσει πάρα πολύ. Με το θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή ήταν σαν να έκλεισε ένας κύκλος στο ελληνικό θέατρο, κατά τον οποίο χάρη στη στήριξη της πολιτείας μπορούσαν ορισμένοι άνθρωποι, που δεν βασίζονταν μόνο στο ταμείο, να δημιουργήσουν κάτι και να το προσφέρουν στο κοινό, ανοίγοντας προοπτικές, ανεβάζοντας τον πήχη και κερδίζοντας το κοινό σιγά σιγά. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι άνθρωποι του Θεάτρου Αμόρε, στο οποίο είχα δουλέψει πολλά χρόνια. Θέλω να πω δηλαδή ότι ο θεσμός των επιχορηγήσεων, ανεξάρτητα από το αν αυτές δίνονταν με τα σωστά κριτήρια, βοήθησε πάρα πολύ.

Ακολούθησε η κρίση και δεν υπάρχουν πλέον χρήματα. Βέβαια το γεγονός ότι το πρώτο πράγμα που κόβεται σε περιόδους κρίσης είναι τα κονδύλια για τον πολιτισμό είναι τραγικό. Είναι σαν να μην αναγνωρίζουμε την πολιτική και κοινωνική αξία του πολιτισμού. Αυτό που με ενόχλησε επίσης πάρα πολύ ήταν που ένας από τους τελευταίους υπουργούς Πολιτισμού χαρακτήρισε τις επιχορηγήσεις «κρατικά συσσίτια». Τραβώντας ένα ξεδιάντροπο Χ σε όλη την άνθηση του ελληνικού θεάτρου.

 

ο θεατροποιός-40_.jpg

Ας περάσουμε σε ένα άλλο θέμα. Γενικότερα κυριαρχεί η αντίληψη σε πολλούς ότι υπάρχει ένα «δύσκολο» είδος θεάτρου, ένα «κουλτουριάρικο» θέατρο…

Για μένα η πρόκληση και το πολύ ενδιαφέρον, και η μαγκιά ίσως, είναι να έχουμε να πούμε κάτι και για τον αμύητο και για το μυημένο θεατή. Ο Πίτερ Μπρουκ είχε πει κάποτε όταν τον ρώτησαν αν το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο: «Δεν ξέρω αν μπορεί, αλλά σε κάθε παράσταση είναι πολύ πιθανό να υπάρξει ένας άνθρωπος που θα του ανοιχτεί μια πορτούλα σε αυτό που βλέπει». Αυτό νομίζω είναι και αυτό που μας συντηρεί ως καλλιτέχνες. Ότι ενδεχομένως μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο μπορεί ένας άνθρωπος να επηρεαστεί από αυτό που βλέπει. Μπορεί αυτό να είναι ουτοπία, όμως δεν έχει σημασία. Αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παρακολούθηση του θεάτρου ξεκινά σαν εκπαίδευση από τα σχολεία. Αν τη θεατρική δραστηριότητα στα σχολεία την αντιμετωπίζουμε ως πολυτέλεια ή αγγαρεία, ως κάτι που αφορά μόνο τους κουλτουριάρηδες, τότε καλλιεργούμε αυτομάτως μια λάθος αντίληψη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

 Ευτυχώς υπάρχουν και ιδιωτικές πρωτοβουλίες που συμβάλλουν στη θεατρική εκπαίδευση των παιδιών, όπως αυτή του Θεάτρου Πόρτα που φιλοξενεί και τον «Θεατροποιό». Εσείς θυμάστε την πρώτη παράσταση που είδατε ως παιδί;

Όταν ήμουν τριών ετών, οι γονείς μου δεν είχαν πού να με αφήσουν και με πήραν μαζί τους στο θέατρο, έτσι είδα την παράσταση «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τη Μαρία Αλκαίου. Μάλιστα εκ των υστέρων έμαθα ότι έπαιζε και η Ξένια Καλογεροπούλου, όμως τότε ήμουν τριών ετών και δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση που είδα στη ζωή μου.

 Πάντως δεν ήσασταν από τα παιδάκια που ήθελαν από μικρά να γίνουν ηθοποιοί.

Όχι, στα είκοσι οκτώ αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.

 Πώς σας προέκυψε;

Ήδη από έφηβος ενδιαφερόμουν για το θέατρο, έβλεπα παραστάσεις. Σπούδασα αρχιτεκτονική και στη διάρκεια των σπουδών μου συνδέθηκα και για πολιτικούς λόγους με φοιτητικές ομάδες που έκαναν καλλιτεχνική δουλειά. Επειδή το θέατρο με γοήτευε πολύ, έπαιξα και σκηνοθέτησα παραστάσεις, χωρίς να με ενδιαφέρει όμως επαγγελματικά. Κάποια στιγμή, τελειώνοντας το Πολυτεχνείο, πήγα και σε μια δραματική σχολή, χωρίς να έχω αποφασίσει ακόμη αν θα γινόμουν ηθοποιός. Τελείωσα τη σχολή, εργαζόμουν κανονικά ως αρχιτέκτονας και κάποια στιγμή, στα είκοσι οκτώ, κατάλαβα ότι με αφορούν μόνο η υποκριτική και το θέατρο.

Στο θέατρο λοιπόν εφαρμόζετε κάποιες δικές σας μεθόδους υποκριτικής για να μας γοητεύετε όταν βρίσκεστε επί σκηνής. Στη ζωή ποιες είναι οι προσωπικές σας «μέθοδοι» για να τη ζείτε πιο έντονα;

Πολύ μεγάλη κουβέντα… Νομίζω πως μοναδικός σκοπός της ζωής δεν είναι άλλος από το να δίνεις και να παίρνεις αγάπη. Δεν είμαι από εκείνους που ψάχνουν το νόημα της ζωής. Θεωρώ πως δεν έχει κανένα νόημα. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε το νόημα. Δεν πιστεύω ούτε σε προηγούμενη ζωή ούτε σε μετά θάνατον ζωή και θεωρώ πως αυτό που μας κρατά ζωντανούς και γεμίζει τη βραχύχρονη ύπαρξή μας, γιατί είμαστε κοινωνικά ζώα, είναι το τι μπορούμε να κάνουμε ο ένας στον άλλον. Και επειδή ζούμε πολύ καλύτερα δίνοντας καλό ο ένας στον άλλον, νομίζω πως αυτό ονομάζεται τρόπος και σκοπός ζωής. Στην πράξη βέβαια παρεισφρέουν πολλά πράγματα που πληγώνουν αυτόν το σκοπό, παρεισφρέουν και οι εγωισμοί, οι ατομικές μικροφιλοδοξίες ή οι αρνητικές πλευρές μας, αλλά αυτό δεν μας διευκολύνει να ζούμε καλύτερα. Νομίζω πως ζούμε καλύτερα δίνοντας και παίρνοντας αγάπη.

 

 Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη

ο θεατροποιός-37_.jpg

 

Ο Νίκος Χατζόπουλος πρωταγωνιστεί στον ''Θεατροποιό' σε σκηνοθεσία Ακυλλα Καραζήση  στο Θέατρο Πόρτα που κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 2 Οκτωβρίου.

Θα το τον δούμε και στην "Δωδέκατη Νύχτα''σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά από 20 Οκτωβρίου στο Εθνικό Θέατρο,όπου υπογράφει και την μετάφραση.

Επίσης ετοιμάζει το "Συνέβη στην Ελλάδα" εφτά παραστάσεις για ιστορικά γεγονότα που θα παρουσιαστούν  στο Εθνικό Θέατρο.

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία