Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Αλέκος Συσσοβίτης:«Υπάρχουν κυκλώματα, και μάλιστα πολύ ισχυρά. Αν δεν είσαι κοντά τους, δεν θα σε προτιμήσουν»

 Τα επίθετα που τον συνοδεύουν συνήθως είναι «ωραίος», «γοητευτικός», «σέξι», κάτι πολύ φυσικό αφού η πρώτη εντύπωση δημιουργείται μέσω της όρασης, της πιο δυνατής αίσθησης. Έπειτα όμως από μια συζήτηση μαζί του τα επίθετα που μπορούν να τον αποδοθούν αυξάνονται. Τον συνάντησα στο καλλιτεχνικό του σπίτι, το Faust, με αφορμή τη σημερινή πρεμιέρα της παράστασης «Κραυγή» του Τενεσί Ουίλιαμς, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. 

Ειλικρινής, άμεσος και απόλυτα κατασταλαγμένος, δεν κρύφθηκε καθόλου πίσω από το δάχτυλό του. «Κουβαλάω την πετριά του μοντέλου», θα μου πει. Και θα προσθέσει: «Δεν ξεκίνησα ποτέ από ένα φυτώριο, δεν τελείωσα σχολή, δεν ήμουν μέσα σε αυτή τη θεατρική αγορά, δεν είχα καθηγητές αυτούς που θα με σκηνοθετούσαν στην πορεία»

Μιλήσαμε όμως και για «ανιδιοτελείς ανθρώπους που δεν συναντάς» εύκολα, όπως ο αξέχαστος Αλέκος Αλεξανδράκης. Για βουτιές ζωής, ελεύθερες καταδύσεις, θλίψεις, καταθλίψεις, έρωτες, τον Αϊνστάιν, τον Νίτσε, τις σπουδαίες κυρίες με τις οποίες συνυπάρχει σκηνικά. Επίσης, αποκάλυψε ποιο είναι το μεγάλο του παράπονο από το γυναικείο τηλεοπτικό κοινό. 

syssovitis_11_texnes-plus.jpg

 Ξεκίνησες ως αυτοδίδακτος ηθοποιός. Μετά την πορεία σου στο χώρο πώς το αποτιμάς αυτό; Ήταν κάτι που σε βοήθησε;

Και ναι και όχι. Νομίζω πως κάθε μας πράξη έχει και θετικό και αρνητικό αντίκτυπο. Το θετικό είναι ο αυθορμητισμός ενός ανυποψίαστου ανθρώπου που ουσιαστικά κινείται με βάση το συναίσθημα και το ένστικτο. Αυτό φυσικά οδηγεί και σε κάποια λάθη. Λείπει η τεχνική κατάρτιση, η οποία βασίζεται πάντα στη λογική, στην επανάληψη και στην τεχνική μέθοδο. Αποκτάται με τον καιρό, γιατί εμείς οι ηθοποιοί μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας, ως ζωντανοί οργανισμοί, προσπαθούμε να αναπαραγάγουμε τις ανθρώπινες συνήθειες, όμως δεν καταφέρνουμε ποτέ να τις κατακτήσουμε απόλυτα. Με την πάροδο του χρόνου τόλμησα να εκτεθώ πάνω στο σανίδι γνωρίζοντας τα λάθη μου, να δεχτώ τα αυτομαστιγώματα, γιατί είμαι ένας ενοχικός άνθρωπος που ασκώ σκληρή αυτοκριτική, και να μπορέσω να συνυπάρξω με αυτό. Αυτό πολλές φορές δυσκόλεψε σκηνοθέτες και ηθοποιούς με τους οποίους βρέθηκα μαζί στη σκηνή, όμως γινόταν με πολύ καλή διάθεση, για να κάνω τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο σωστά. Μέχρι να συνυπάρξω με αυτό κούρασα και κουράστηκα, αλλά διαπιστώνω ότι στο πέρασμα του χρόνου και ωριμάζοντας απέκτησα σοφία και γνώση, και δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς. Αν είχα αυτή τη γνώση νωρίτερα, ίσως έχανα τη γλυκιά πίκρα της διαδικασίας της μάθησης.

 

 syssovitis_10_texnes-plus.jpg

Ο Τενεσί Ουίλιαμς έλεγε: «Αν γράψεις ένα έργο με έναν πολύ δυνατό γυναικείο ρόλο, όπως αυτός της Φλώρας Γκόφορθ στο ‘‘The milk train doesn’t stop here anymore’’, είναι πιθανόν να αναδυθείς στην επιφάνεια κατ’ επανάληψη. Μιας και οι γυναίκες σταρ κάποιας ηλικίας τα βρίσκουν ζόρικα προκειμένου να βρουν οχήματα κατάλληλα για το ταλέντο τους, τις προσωπικότητές τους και τη δημόσια εικόνα τους». Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεσαι με σπουδαίες κυρίες του θεάτρου. Σε εκφράζουν οι απόψεις του Τενεσί Ουίλιαμς;

Καταρχήν με τη Ρούλα Πατεράκη είχαμε συνεργαστεί τρεις φορές. Φέτος δουλέψαμε και πάλι μαζί στη Στέγη. Η εμπειρία μου μαζί της είναι πολύ καλή. Αυτό που λέμε δύσκολοι άνθρωποι –όπως και εγώ– είναι αυτοί που τους τρώει η ειλικρίνεια. Και επειδή αυτό που φαντάζονται είναι δύσκολο να συνδυαστεί με την πραγματικότητα καθαυτή, δηλαδή την πραγματικότητα των υπολοίπων, το σύνολο μάλλον, το άθροισμα των διαφορετικών φαντασιών, υπάρχουν οι συγκρούσεις. Απαιτείται υπομονή και επιμονή, αλλά όχι μόνο αυτό. Κοιτάς και τον άνθρωπο και το κύτταρο. Και οι δύο κυρίες έχουν πολύ καθαρή και αγνή ψυχή. Αυτό είναι που σε κερδίζει. 

Αν ο άνθρωπος που είναι απέναντί σου είναι δόλιος, πονηρός, προσπαθεί να σε εκμεταλλευτεί, είναι «κακός» χαρακτήρας –κανένας δεν είναι μόνο ένα πράγμα–, δεν έχεις χημεία μαζί του, δεν σου ταιριάζει το ποιόν του, τότε δεν μπορείς να μπεις στη διαδικασία. Οι δύο συγκεκριμένες κυρίες είναι εξαιρετικές περιπτώσεις, με όλη την αμφισημία που έχουν, όλο το διπολικό και το δισυπόστατο του χαρακτήρα τους. Η συνεργασία στη σκηνή ήταν πάρα πολύ καλή και αυτό το λένε και οι θεατές, όχι μόνο εμείς. Οι θεατές λένε, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Μάνιας ότι είμαστε πραγματικά σαν αδέρφια, και ο Τενεσί επαναλαμβάνει συνέχεια το μοτίβο της προσωπικής του σχέσης με την αδερφή του. Έχουμε έρθει πολύ κοντά, γιατί και οι δύο πιστεύουμε πως κουβαλάμε ένα παιδί μέσα μας που δεν θέλει να τιθασευτεί. Και στην πορεία του να το τιθασεύσει η κοινωνία ζορίζεται πάρα πολύ, αποκτά μια δυσκολία, μια ευαισθησία –γίνεται υπερευαίσθητο μερικές φορές, κάποιες άλλες όχι– και μια σκληρότητα. Νομίζω πως εύστοχα ακουμπάμε στο έργο, ερμηνεύοντας δύο παιδία τα οποία είτε ταλαιπωρούνται είτε όχι, είτε χαίρονται είτε όχι. Με τη Ρούλα έχουμε μια τελείως διαφορετική χημεία. Και η Ρούλα, παρά την ηλικία της, διαθέτει ένα μεγάλο χάρισμα. Την έχω δει να παίζει την παιδούλα και δεν καταλάβαινα την ηλικία της. Όμως είναι μια πολύ δυναμική ηθοποιός και αυτό έχει ένα τρελό feedback για μένα, ένα δούναι και λαβείν πάρα πολύ ισχυρό. Είμαι πολύ ευχαριστημένος και με τις δύο συνεργάτιδες.

syssovitis_9_texnes-plus.jpg

 

Γι’ αυτό επιλέξατε με την κυρία Παπαδημητρίου να υπάρχει ένα τρίτο μάτι, μια άλλη σκηνοθέτιδα; Πώς έγινε αυτό;

Το αντίθετο συνέβη. Με την Έλλη αποφασίσαμε να είναι η Μάνια η συμπρωταγωνίστρια. Πρώτα πρότεινα το έργο στην Έλλη Παπακωνσταντίνου, η οποία έτυχε –δεν το θυμόμουν– να το έχει ανεβάσει τρία χρόνια πριν στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με τον Χειλάκη και τη Μαξίμου. Το είχε μεταφρασμένο κιόλας και ήθελε να το παρουσιάσει στην Αθήνα. Επειδή η ίδια είχε δουλέψει με τη Μάνια, όταν της ανέφερα τη Μάνια και την είχε και εκείνη στο μυαλό της, το πάντρεμα ήταν εύκολο. Η Μάνια είχε την εμπειρία της συνεργασίας με την Έλλη, οπότε ευτυχώς δέχτηκε.

Στην «Κραυγή» ουσιαστικά έχουμε το θέατρο μέσα στο θέατρο. Ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι όλοι τον εγκαταλείπουν. Και τα δύο αδέρφια το συνειδητοποιούν αυτό και πρέπει να λάβουν άμεσα μέτρα για να επιβιώσουν. Σου έχει τύχει να το νιώσεις ποτέ αυτό;

Αυτή την αίσθηση του φόβου που μετατρέπεται σε πανικό χωρίς όρια, όπως λέει και ο Τενεσί, την έχω νιώσει στην προσωπική μου ζωή, όχι στο θέατρο. Έχω την αίσθηση της μη αποδοχής μερικές φορές, αλλά να με εγκαταλείψουν απόλυτα όχι. Μάλιστα οι συνθήκες στις οποίες κινούνται τα συγκεκριμένα άτομα είναι πάρα πολύ σκληρές. Παίζουν σε ένα περιφερειακό θέατρο –δεν ήταν επιλογή τους–, είναι στην καμπή της καριέρας τους και αυτό εντείνει τη φόρτιση, δηλαδή ο φόβος να τους εγκαταλείψει ο θίασος, να τους αφήσει μόνους. Πραγματικά κολυμπάνε σε πολύ βαθιά νερά. Σε τόσο βαθιά νερά δεν έχω κολυμπήσει στο θέατρο, εγκαταλειμμένος. Έχω νιώσει άλλα συναισθήματα, που σχετίζονται με το πώς εγώ γίνομαι αποδεκτός από τη θεατρική αγορά, αλλά αυτό είναι ούτως ή άλλως κάτι προσωπικό.

 

 syssovitis_8_texnes-plus.jpg

 

Αυτό έχει να κάνει και με την εικόνα σου, το ότι είσαι ένας πολύ ωραίος άντρας και οι πολύ ωραίοι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και στο εξωτερικό, πρέπει να αποδείξουν ότι είναι και καλοί ηθοποιοί.

Αυτό συμβαίνει, γιατί, όπως έλεγε ο Σαίξπηρ, «η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή». Μερικές φορές ίσως ξενίζει και τρομάζει, γιατί δημιουργεί πολύ ισχυρό ανταγωνισμό. Δεν πιστεύω πως ήταν η εξωτερική εμφάνιση, αλλά κυρίως η πετριά που κουβαλούσα από την εποχή που ήμουν μοντέλο και το επικαλούνται ορισμένοι. Θεωρούσαν απειλή τον ωραίο της παρέας, άρα ένιωθαν υποδεέστεροι. Είναι και αυτό που ανέφερες και αυτό που λέω εγώ, το βασικότερο όμως είναι ότι δεν ξεκίνησα ποτέ από ένα φυτώριο, δεν τελείωσα σχολή, δεν ήμουν μέσα σε αυτή τη θεατρική αγορά, δεν είχα καθηγητές αυτούς που θα με σκηνοθετούσαν στην πορεία. Είναι όλα αυτά μαζί. 

 

syssovitis_7_texnes-plus.jpg

 Εσένα αυτό σε βαραίνει ακόμη; Αισθάνεσαι ότι συνεχίζει να σε ακολουθεί;

Ναι, με βαραίνει, και μάλιστα περισσότερο τώρα. Στη διάρκεια των είκοσι χρόνων μόχθησα πολύ, γιατί ήμουν αυτοδίδακτος, χωρίς βοήθεια, δίχως την οικονομική υποστήριξη κανενός, ούτε του κράτους, γιατί δεν ήμουν επιχορηγούμενος, και για να πετύχω κάτι και να μπορέσω να κάνω θέατρο αναγκάστηκα να στήσω και ένα μπαρ. Έχοντας όλες αυτές τις καλές κριτικές από τους δημοσιογράφους, και ειδικότερα από τον κόσμο, καθώς και από τους συναδέλφους με τους οποίους παίζω, θεωρώ πως είμαι ένας ηθοποιός που θα άξιζε περισσότερες προτάσεις από όσες έχει. 

Εννοείς προτάσεις από σκηνοθέτες;

Από εκεί που θα έπρεπε. Από το σύνολο της αγοράς. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι τα τελευταία πέντε χρόνια έχω μείνει στο Faust. Ορισμένοι θεωρούν ότι, επειδή είμαι εδώ, μπορεί να μην είμαι διαθέσιμος. Όμως εγώ νομίζω πως είναι τα τρία στοιχεία που αναφέραμε πριν. 

 

 

syssovitis_6_texnes-plus.jpg

 Είχες ωστόσο μία πρόταση και έκανες την παράσταση στη Στέγη με την κυρία Πατεράκη.

Ναι, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας που είχα με τη Ρούλα εδώ. Ήταν επόμενο. Δεν μιλώ γι’ αυτές τις εξαιρέσεις, αλλά για τον κανόνα. 

 Για το Φεστιβάλ, για παράδειγμα, δεν είχες κάποια πρόταση.

Για το Φεστιβάλ, τις μεγάλες στέγες, τα άλλα θέατρα, το Εθνικό, το Τέχνης, τα άλλα. Φαίνεται ότι κουβαλάω δυο τρία πράγματα, την παλιά μου ταυτότητα, το ότι είμαι αυτοδίδακτος, την εικόνα που ανέφερες, ουσιαστικά όμως ότι δεν έχω μεγαλώσει μαζί τους καλλιτεχνικά. Ωστόσο με αγαπούν πάρα πολύ και μου το δείχνουν. Παρ’ όλα αυτά, οι προτάσεις είναι πολύ περιορισμένες. 

 

 

syssovitis_5_texnes-plus.jpg

Μήπως λοιπόν είμαστε λίγο περιορισμένοι εγκεφαλικά;

Πιστεύω πως δυστυχώς, και το καταλαβαίνω τώρα –γιατί είμαι πολύ αφελής, ενίοτε και αθώος–, και εδώ υπάρχουν κυκλώματα, και μάλιστα πολύ ισχυρά. Αν δεν είσαι κοντά τους, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, δεν θα σε σκεφτούν και δεν θα σε προτιμήσουν. 

Είπες πριν ότι αυτομαστιγώνεσαι. Αναφέρει πάλι ο Τενεσί, για να επανέλθω στην παράσταση: «Είναι δύσκολο να γράψεις για μια περίοδο βαθιάς ουσιαστικά κλινικής κατάθλιψης. Επειδή, όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση, καθετί παρατηρείται μέσα από ένα σκούρο φακό και όχι μόνο επισκιάζει αλλά παραμορφώνει όλα εκείνα που μπορεί να δει κανείς». Υπήρχε κάποια περίοδος στη ζωή σου που ίσως και αυτά που μου είπες τώρα σε είχαν επηρεάσει και πέρασες μια φάση κατάθλιψης και δεν μπορούσες να παίξεις ή να δώσεις αυτό που ήθελες στη σκηνή;

Πράγματι υπήρχαν δυο τρεις παραστάσεις και κάνα δυο χρόνια που δεν ένιωθα ότι πατούσα στα πόδια μου και βίωνα ίσως μια τέτοιου είδους «κατάθλιψη». Αν και ο όρος μερικές φορές ακούγεται βαρύς, σύμφωνα με την επιστήμη το 80% των ανθρώπων διανύουν περιόδους κατάθλιψης. Ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αυτό με επηρέαζε, έχανα την αυτοπεποίθησή μου και ήμουν λιγότερο καλός πάνω στο σανίδι, γιατί αυτό φαίνεται, δεν μπορείς να το αποβάλεις εύκολα και ό,τι νιώθεις ο θεατής το αντιλαμβάνεται. Οπότε δεν γινόταν αλλιώς. Επανέρχομαι και λέω και πάλι ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος έτσι ώστε να ζει και καλές και κακές στιγμές, και χαρές και λύπες. Υπάρχει και φως και σκοτάδι. Μια περίοδος σκοταδισμού είναι όμως και πολύ εποικοδομητική. Μερικές φορές πάνω στη σκηνή μπορείς να εκμεταλλευτείς όλον αυτό τον ψυχισμό, το σκοτάδι, να πας μέχρι τα άδυτα και να καταλήξεις ένας πολύ ωραίος χαρακτήρας. Αυτό παρατηρείται στα έργα του Μπέρνχαρντ, μια και τον αναφέραμε. Πραγματικά είναι έτσι, μέσα στο σκοτάδι, αλλά έχουν μεγάλη ειλικρίνεια. Χρειάζεται η κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή και αυτό δεν επιτυγχάνεται χωρίς τις σκοτεινές περιόδους, δεν γίνεται με ελαφρά τη καρδία και από πάνω όλα στο φως. Ο Νίτσε έλεγε ότι ένα δέντρο για να έχει ψιλή κορυφή πρέπει να έχει βαθιές ρίζες. Ναι, δεν την αποποιούμαι, την αποδέχομαι και έχει μια γλυκύτητα αυτή η πικρή περίοδος της κατάθλιψης, σε φέρνει πιο κοντά στο σκοτεινό σου εαυτό. 

 syssovitis_4_texnes-plus.jpg

 

 

 Αναφορικά με την τηλεόραση, κάναμε ένα αφιέρωμα στο texnes-plus σε κορυφαίες ερμηνείες ηθοποιών σε δραματικές σειρές και συνειδητοποίησα ότι έχεις παίξει σε πολλά καλά σίριαλ. Θα αναφέρω λοιπόν τίτλους σειρών και θα ήθελα να μου λες συνειρμικά ό,τι σου έρχεται στο νου. Θα αρχίσω όμως με μια ταινία, επειδή με αυτή ξεκίνησες την καριέρα σου.

«Ελεύθερη κατάδυση»

Ο Πανουσόπουλος μου έλεγε ότι αυτή ήταν μια πρωτόλεια δουλειά που δεν θα την ξεχνούσα ποτέ. Έπειτα από πέντε χρόνια άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοούσε. Το 1995 βγήκε, έχουν περάσει 21 χρόνια. Ήταν ό,τι λέει και ο τίτλος, μια ελεύθερη κατάδυση, κάτι σαν ελεύθερη πτώση, γιατί είμαι αυτοδίδακτος όπως ανέφερα, άρα ήρθα ουρανοκατέβατος. Επρόκειτο για μια πτώση στα άδυτα της ψυχής του ανθρώπου. Ήταν μια διαδικασία, μεταφορικά, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Μου είχε πει: «Πρέπει να κάνεις καταδύσεις». Του απάντησα: «Δεν είναι δυνατόν, εγώ δεν μπορώ να πάω με μάσκα στα βαθιά». Μου είπε: «Θα το ξεπεράσεις». Επειδή μου το είπε, πήγα σε σχολή, έμαθα και κατέβαινα στην Κρήτη σε βάθος 50 μέτρων, κάτι πολύ σημαντικό για έναν αρχάριο. Συνειδητοποίησα ότι είναι μια γερή ώθηση στο άγνωστο, που ουσιαστικά δίνει μια επιταγή εφ’ όρου ζωής, που η εξαργύρωσή της είναι καμιά φορά βαριά, αλλά καμιά φορά σε δικαιώνει. Ήταν μάθημα ζωής. 

«Αίθουσα του θρόνου»

Η Πηγή Δημητρακοπούλου την έλεγε «Αίθουσα του χρόνου», γιατί τα γυρίσματα διήρκεσαν πάνω από ενάμιση χρόνο. Όταν μπήκα στο σπίτι του Αλέκου Αλεξανδράκη μαζί της, εγώ ήμουν ένας άγνωστος άνθρωπος. Ο κύριος Αλεξανδράκης έπειτα από ένα τέταρτο είχε έντονο άγχος και τον ρώτησε η Πηγή: «Γιατί είστε έτσι, κύριε Αλεξανδράκη; Συμβαίνει κάτι;» Της απάντησε: «Όχι, Πηγή μου. Έχω τρακ απέναντι στο νεαρό». Εγώ αυτά τα λόγια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Κάναμε λήψεις και ζητούσε συγγνώμη αν επαναλαμβάναμε κάτι, σαν μωρό παιδί μού ζητούσε συγγνώμη που με ταλαιπωρούσε. Τέτοιους ανιδιοτελείς ανθρώπους δεν συναντάς εύκολα. Αυτή την περίοδο βίωσα κάτι πολύ έντονο, κάτι πάρα πολύ έντονο. Τότε ήρθα και κοντά στον Νίτσε. Έπρεπε να κατανοήσω τον Ζαρατούστρα για να μπορέσω να παίξω αυτόν το ρόλο. 

 syssovitis_3.jpg

 

 «Χορεύοντας στη σιωπή»

Επίσης μια πολύ καλή σειρά. Οι Κερκυραίοι με βράβευσαν, μου έδωσαν έναν Λασκαράτο (κορφιάτικο βραβείο). Ο Κορδέλας μου είχε πει, όταν με κάλεσε: «Μήπως θέλεις να κάνουμε τούμπα τους ρόλους, να παίξεις εσύ τον καλό και να κάνει ο Άκης Σακελλαρίου τον κακό;» Ήταν η πιο δύσκολη στην υλοποίησή της παραγωγή, με μηδαμινούς πόρους, σε δύσκολες καιρικές συνθήκες (παγωνιά), σε μέρη και κτίρια χωρίς κουφώματα, παρ’ όλα αυτά η σειρά ήταν τόσο δυνατή και το περιεχόμενο τόσο ενδιαφέρον που πραγματικά βγήκαμε κερδισμένοι. Και φυσικά υποκριτικά, όταν πρέπει να υποδυθείς έναν άνθρωπο που του παίρνουν το παιδί και τη γυναίκα, είναι ένα μεγάλο στοίχημα. 

 «Είσαι το ταίρι μου»

Το απόλαυσα, το είδα λίγο, όμως το παράπονό μου είναι ότι αδικήθηκε ο χαρακτήρας μου από τον κόσμο. Τον θεώρησαν το κωλόπαιδο που απατούσε τη γυναίκα του, τη στιγμή που η γυναίκα του και η φίλη της έκαναν το σπίτι του άνω κάτω, πήγαν με άλλους, τον κατέστρεψαν σε μεγάλο βαθμό και κινδύνευσε και η υγεία του πατέρα του. Δεν μου αρέσει που ο κόσμος κάποιες φορές βλέπει λίγο ρατσιστικά τηλεόραση. Και επειδή η τηλεόραση είναι γυναικοκρατούμενη, αδικούνται μερικές φορές οι αντρικοί ρόλοι. Ωστόσο η εμπειρία ήταν καταπληκτική. 

 syssovitis_2.jpg

 Σχετικά με το Faust, θα ήθελα να ρωτήσω πώς αποφάσισες να γίνεις επιχειρηματίας το 2011, εν μέσω κρίσης.

Ακριβώς εξαιτίας της κρίσης. Υπήρχε μια καλλιτεχνική κρίση στα δικά μου μάτια και στη δική μου πορεία. Η μία μου επιλογή ήταν να φτιάξω ένα δικό μου θεατράκι και να τολμούσα ό,τι τολμώ και τώρα, όμως δεν θα είχα τη σιγουριά την οικονομική, διότι στο θέατρο βάζεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και, αν μία παραγωγή δεν πάει καλά, αναγκάζεσαι να χάσεις το χώρο. Είναι τόσο επικίνδυνα τα πράγματα. Κάποτε επιχορηγούνταν και οι χώροι και οι παραστάσεις. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα, οπότε, αν έχεις λίγα χρήματα και τα χρησιμοποιήσεις, μόλις κάνεις μια παραγωγή που θα σε γονατίσει, γιατί είναι εκ φύσεως αποδεδειγμένο ότι κάποια θα σε γονατίσει, δεν μπορείς να προεξοφλήσεις την επιτυχία. Η επιτυχία είναι κάτι που έρχεται όταν δεν το περιμένεις, όπως και στη ζωή. Είπαμε λοιπόν με το συνέταιρό μου και την ομάδα, γιατί η ομάδα είχε ένα καλλιτεχνικό στίγμα, μήπως έπρεπε να κάνουμε κάτι ώστε να παντρέψουμε δύο σε ένα και να φτιάξουμε ένα μπαρ με μουσική σκηνή, έναν πολυχώρο, στον οποίο θα συνυπάρχει η μουσική και το θέατρο, ώστε να έχουμε την ασφάλεια ότι θα ζούμε από το μπαρ, θα παρουσιάζουμε μουσική και θα βάλουμε και το θέατρο πάνω. Έτσι δημιουργήθηκε αυτός ο πολυχώρος.

 Από πού έχει έρθει συνήθως η επιτυχία στη ζωή από εκεί που δεν το περιμένεις;

Όλοι έχουμε ερωτευθεί, άρα και ο έρωτας έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Όλοι έχουμε νιώσει μια ύψιστη χαρά και μια ευχαριστία απέναντι στη ζωή για την καλή αυτή εμπειρία. Ένα είναι αυτό. Ένα δεύτερο, από τη διαδρομή μου χάρη σε προτάσεις ανθρώπων που πάλι δεν τις περίμενα. Όταν με έβαλε ο Γιώργος Πανουσόπουλος στο σινεμά, δεν το περίμενα. Όταν με έβαλε ο Γιάννης Χουβαρδάς στο θέατρο, του είπα ότι δεν είχα κάνει θεατρικές σπουδές και ότι είχα υπάρξει στο θέατρο μόνο ως παιδί δέκα ετών και ντρεπόμουν. Πάλι δεν το περίμενα, όμως μου έδωσε να κάνω δοκιμαστικό και τα κατάφερα. Άρα μερικές φορές στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που σου φέρονται απλόχερα, άνθρωποι που έχουν εκτιμήσει κάτι ουσιαστικό σε σένα. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το 90% της επιτυχίας είναι η δουλειά και το 10% το ταλέντο, αλλά κάποιος πρέπει να δει αυτό το 10%. 

 Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη

 syssovitis_1.jpg

 «ΚΡΑΥΓΗ», του Τενεσί Ουίλιαμς

Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Με τον Αλέκο Συσσοβίτη και τη Μάνια Παπαδημητρίου

από 7 Οκτωβρίου για λίγες παραστάσεις

 Παραστάσεις:

Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία