Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Σταύρος Λιλικάκης: «Το θέατρο είναι πολιτικός χώρος»

Ο Σταύρος Λιλικάκης βρίσκεται ακόμα στα πρώτα του βήματα στον χώρο της υποκριτικής, αλλά έχει ήδη πάρει μέρος σε σημαντικές παραστάσεις όπως «Το δέντρο του Οιδίποδα» και «Ο Υπηρέτης δύο αφεντάδων» της ομάδας «Ιδέα». Ανήκει στους νέους ηθοποιούς, που συνδυάζουν ταλέντο και άποψη για τα πράγματα.

Αυτή την περίοδο υποδύεται τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες στην παράσταση «Τα βρώμικα χέρια» του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που παρουσιάζει η ομάδα Apparatus, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο 104, σε νέα μετάφραση του Κωνσταντίνου Κωστογιαννόπουλου και απόδοση – σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο του κορυφαίου Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα, που στοχάζεται πάνω στην πολιτική, την ηθική και τον άνθρωπο.

Ο κεντρικός του ήρωας, ο Ουγκώ, ένας νεαρός αριστοκράτης που εμπνέεται από την ιδεολογία του Κομμουνιστικού Κόμματος, παίρνει εντολή από τους «συντρόφους» του να δολοφονήσει τον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος, τον Χέντερερ, εξαιτίας της πρόθεσης του τελευταίου να συνεργαστεί με τον Αντιβασιλέα και το Αστικό Κόμμα προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα σε μία αιματηρή εμφύλια σύγκρουση. Ο Ουγκώ δέχεται, αλλά όταν θα γνωρίσει από κοντά τον Χέντερερ τίποτα πια δεν θα είναι τόσο εύκολο…

Ο Σταύρος Λιλικάκης μιλάει στο texnes-plus για «Τα βρώμικα χέρια», τον πολιτικό ρόλο του θεάτρου, αλλά και τη δική του διαδρομή μέχρι τώρα πάνω και κάτω από τη σκηνή…

 

thumbnail ΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΧΕΡΙΑ

Πρώτη φορά παίξατε στο θέατρο ως μαθητής της Β’ Λυκείου στην «Αυλή των Θαυμάτων». Τι θυμάστε από εκείνη την παράσταση; Πόσο σας επηρέασε για να σπουδάσετε μετά υποκριτική;

Θυμάμαι ότι πήρα από τους πρώτους ένα τριαντάφυλλο που τιμητικά μας δώρισε ο διευθυντής του σχολείου και έτρεξα στο γεμάτο θέατρο μέχρι την κοπέλα μου και της το έδωσα κερδίζοντας φυσικά μια οχλαγωγία που κάλυψε την βράβευση. Ήταν μια εμπειρία που μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να το κάνω. Όμως τότε ήθελα να είμαι χορευτής.

Υπάρχουν πράγματα που σας αποκαλύφθηκαν για τη θεατρική τέχνη μέσα από τις σπουδές σας στη Δραματική Σχολή «Πράξη Επτά»;

Η δημιουργική δύναμη του συνόλου της ομάδας. Η αφθονία των ιδεών που παράγουν πολλά μυαλά μαζί και το κουράγιο που ανταλλάσουμε για να συνεχίσουμε.

Έχετε χαρακτηρίσει τη συνεργασία με τον Κώστα Γάκη και την ομάδα Ιδέα «υποκριτική μαθητεία» για εσάς. Τι είναι αυτό που κερδίσατε δουλεύοντας μαζί του;

Ο Κώστας θέλει τους ηθοποιούς σαν τους μπουλουκτζήδες που έπαιζαν για το φαΐ τους, την περηφάνια τους και προς αποφυγή χλεύης απελευθερώνοντας μια πυρηνική δύναμη από τα σπλάχνα τους. Τους θέλει να φλέγονται ανυπεράσπιστοι στην υπαρξιακή δοκιμή της σκηνής ξαφνιάζοντας τον εαυτό και τους θεατές. Υποκρινόμενους και αποκρινόμενους δηλαδή απαντώντας με κάθε σπιθαμή σάρκας, αέρα, ψυχής και τεχνικής στο ζητούμενο.

Το επιδιώκει αυτό μέσα από το παιχνίδι, τη ζάλη του πανηγυριού, την κατάφαση και την συζήτηση. Με έκανε να δω ότι από τον Θέσπη μέχρι έμενα όλοι θεό ζητούμε. Πολλά κέρδισα.

Αυτή την περίοδο παίζετε σε ένα πολύ σημαντικό και βαθιά πολιτικό έργο, «Τα βρώμικα χέρια» του Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Τι σας γοητεύει στο συγκεκριμένο έργο;

Το τέλος του περισσότερο. Διότι ο ήρωας Ουγκώ προκείμενου να βρει ταυτότητα φτάνει μέχρις εσχάτων, μέχρι το θάνατο. Δεν προσδοκά ανταμοιβή, άλλα εκπλήρωση. Φτάνει στον προορισμό του, στον τόπο που βρίσκει την ελευθερία του. Δεν στρατολογείται ξανά!

Αν έπρεπε να αποφασίσετε θα τασσόσασταν με το μέρος του Ουγκώ ή του Χέντερερ στο έργο;

Διαλέγω τον Χέντερερ. Έχει βρώμικα χέρια, μα καθαρή καρδιά και μυαλό. Αγαπάει τους ανθρώπους και μάχεται για αυτούς. Είναι διαυγής και μου αρέσει αυτό.

Θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρξει ηθική στην πολιτική;

  

Είναι το ίδιο κέρμα. Πάνε μαζί. Το θέμα είναι ποια η αισθητική των χαρακτών που το έχει φιλοτεχνήσει, τι απεικονίζει κάθε πλευρά του κέρματος. Όσο μας διακατέχει η ηθική του κέρδους έτσι και θα πολιτευόμαστε, μονάχοι και συμφεροντολόγοι. Όσο δεν μας ενδιαφέρει να φτιάξουμε άλλο ηθικό κριτήριο πέραν του κέρδους δεν είμαστε ωφέλημα πολιτικά όντα.

Η σιωπηλή ηθική ταιριάζει σε σιωπηλούς πολίτες κάτι που δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό. Δουλόπρεπες μου φαίνεται.

Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας πολιτικοποιημένο άτομο;

Εκφέρω πολιτικό λόγο. Μέσω της σκηνής απευθυνόμαστε σε πολλούς που ήρθαν να δουν, να ακούσουν, να συζητήσουμε και να συγκινηθούμε. Το θέατρο είναι πολιτικός χώρος και έχουμε ωραία ευθύνη.  

Στην παράσταση υποδύεστε όχι έναν, αλλά τρεις ήρωες. Πόσο δύσκολη και προκλητική υποκριτικά είναι αυτή η εναλλαγή ρόλων;

Είναι απολαυστικό, αλήθεια, να συνοδοιπορήσεις έστω για λίγο με τρία κορμιά, τρεις ανάσες, τρεις ροές σκέψεων. Να συναντάς τους άλλους ρόλους από νέα θέση θέασης του κόσμου, με άλλο κοινωνικό και υποκειμενικό status. Οπότε για το δύσκολο σχεδόν αδιαφόρησα λόγω της ευτυχούς πρόκλησης.

Έχετε δανειστεί τα λόγια του ποιητή Νίκου Ερηνάκη λέγοντας ότι «η επόμενη επανάσταση θα είναι η επανάσταση της ομορφιάς». Πώς το μεταφράζετε εσείς αυτό; Και τι ελπίζετε για το μέλλον;

Το αδοκίμαστο και αυτό που θεωρητικά φαίνεται να ευδοκιμεί είναι η ομορφιά. Σε έμενα τουλάχιστον οι εμπειρίες μου έτσι δείχνουν. Πραγματική ομορφιά βλέπω στην αλήθεια, την ειλικρίνεια, στα καθαρά μάτια, στις γενναιόδωρες συναντήσεις, στο αγελαίο ένστικτο μας να φροντίζουμε τους άλλους. Ίσως είναι η ώρα να συγκροτήσουμε τους εαυτούς μας και να στοχεύσουμε στη ροή. Να αποτινάξουμε όσο μπορούμε το ανικανοποίητο εγώ μας και να κοιτάξουμε γύρω μας και πάνω, προς τα έξω, έξω από τον βράχο μας. Να γίνουμε άνθρωποι. Να μετρηθούμε, να δούμε την άξια της συνείδησης μας και να απολαύσουμε την περιουσία μας που είναι ο χρόνος με τους άλλους.

vromika xeria

Tα Βρώμικα Χέρια

του Ζαν-Πωλ Σαρτρ 
από τους Apparatus κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

στο Θέατρο 104

Κλείστε εύκολα τις θέσεις σας εδώ