Βάλε φωτιά σε ότι σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή, λέει το τραγούδι του Αγγελάκα κομμάτι αγαπημένο μου έσκασε με την ενότητα "Τι με καίει "

Γράφοντας λοιπόν ίσως καταφέρω να μετριάσω αυτό που με καίει. Σκηνοθετώντας το "Τσίμπημα της σφήκας" κατάλαβα λίγο πολύ πως κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να σκαλίζουν το θέμα του θανάτου και της απώλειας πόσο μάλλον να το βλέπουν στην σκηνή. "Μα γιατί ασχολήθηκες με αυτό το θέμα; πολύ βαρύ". "Ελπίζω η επόμενη παράσταση να είναι κάτι πιο ελαφρύ ". Πως θα ήταν αλήθεια μια  κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να μην φοβάται τον θάνατο η τουλάχιστον να  έχει συμφιλιωθεί με αυτόν

Η κοινωνία μας έχει αδυναμία στα  νιάτα, τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς  στην πρόοδο, αρνείται τον θάνατο τον αντιμετωπίζει σαν αρρώστια που πασχίζει να νικήσει.

Πως θα ήταν αλήθεια αν δεν βλέπαμε τον θάνατο σαν έναν εχθρό? Να μην ήταν μια φυλακή που προσπαθούμε να την αποφύγουμε αλλά σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Σαν την τελευταία φάση της εξέλιξης μας. Σαν ένα κολλητό που σου υπενθυμίζει κάθε μέρα να χαίρεσαι  την ζωή σου. Με τι μάτια θα βλέπαμε τότε το θέατρο? Πως θα διαβάζαμε τα ποιήματα του Καβάφη και του Σολομού .Τότε τα πρόσωπα των θεατών θα ήταν διαφορετικά βγαίνοντας από το θέατρο. Ίσως να σας φανεί αστείο  αλλά τώρα  καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο Καζαντζάκης με την φράση " Δεν ελπίζω τίποτα, δεν.  φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος".

Η Ισμήνη Πρωίου σκηνοθετεί «Το Τσίμπημα της σφίγγας» για λίγες ακόμη παραστάσεις στο Θέατρο Επί Κολωνώ (μέχρι 22 Ιανουαρίου)