Λέει ο Δημήτρης Χατζής σε ένα σημείο τού «Ντέτεκτιβ»: «…σαν ένοχος για τη μέρα που πέρασε και δεν άλλαξε τίποτα, για τη μέρα που θα 'ρθει και θα κάνει πάλι, θα τον ξανακάνει τον ίδιο δρόμο.» Αυτό ακριβώς το αίσθημα της ενοχής καίει μέσα μου όταν παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Κι εμένα μαζί. Ότι αφήνουμε το χρόνο να περνάει και διαρκώς απομονωνόμαστε, συρρικνωνόμαστε, μένουμε μόνοι, αδύναμοι, αδιάφοροι για τον υπόλοιπο κόσμο. Απλώς επιβιώνουμε. Όπως-όπως. Φεύγουμε τελικά και δεν έχουμε αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Βρισκόμαστε σε μία αδιάκοπη διαδικασία συμβιβασμού με τα κακώς κείμενα του κόσμου, έχοντας στο πλευρό μας όλα εκείνα τα μότο της προσωπικής ευεξίας και αυτοβελτίωσης: Ζήσε τη στιγμή, σκέψου θετικά, ζήσε την κάθε μέρα σα να ‘ναι η τελευταία και μαζί τους ένα σωρό θεωρίες για την κατάκτηση της προσωπικής ευτυχίας. Ναι, είναι σημαντικό να φροντίζουμε τον εαυτό μας, αλλά μέσα σε μια μεγαλύτερη εικόνα που τους περιέχει όλους. Είναι πολιτικός αγώνας η παρουσία μας στη γη. Η παραίτηση στη μοίρα μας, η αδιαφορία για τους άλλους, η αίσθηση ότι αφήνουμε το χρόνο να περνάει χωρίς να βράζει μέσα μας η ανάγκη για το καλύτερο. Αυτά με καίνε. 

Ο Μάνος Στεφανάκης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Δημήτρη Χατζή "Ο Ντέτεκτιβ" που  ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο Skrow κάθε Σάββατο και Κυριακή  στις 21:00.