Με καίει η ζωή. Να μη γίνει επιβίωση.

Με καίει ο έρωτας. Να μη γίνει ρουτίνα.

Με καίει η τέχνη. Να μη γίνει αυτοσκοπός και κατάσταση για «ολίγους εκλεκτούς». Γιατί η τέχνη είναι ανάγκη, όχι πολυτέλεια. Είναι αγαθό και είναι ουσία.

Με καίει η επικοινωνία των ανθρώπων. Που έχει γίνει σχεδόν κατά το ήμισύ της δουλειά των καλωδίων και των μικροτσίπ. Βαριέμαι το Instagram, προτιμώ τις αγκαλιές. Σάρκα με σάρκα.

Έγνοια μου της κάθε ημέρας να μην πληγώσω, αλλά και να μην πληγωθώ. Να μπορέσω να είμαι δημιουργική, να μην χάσω την ευκαιρία ενός μαθήματος ή μιας απόλαυσης που αξίζω και μπορεί να με περιμένει στην επόμενη γωνία.

Προσπαθώ, φλεγόμενη πάντα, να μην κάψω αυτούς που αγαπώ με την ορμή μου και τον υπερβάλλοντα ζήλο μου και τα ατελείωτα παράπονα του μελαγχολικού παιδιού που κουλουριάζεται μέσα μου.

Κ(λ)αίω άλλοτε κρυφά, άλλοτε φανερά για τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο, για τις κομμένες κλειτορίδες και τις καμένες αξιοπρέπειες των γυναικών, για τον φασισμό και τον ρατσισμό που ανασαίνουν με το βρωμερό τους χνώτο γύρω μας, σε αυτή την πόλη, σε αυτόν τον πλανήτη.

Καίω από πίκρα κι από θυμό και τον γιατρεύω με αλληλεγγύη, με όρεξη για κουβέντα μπας κι αλλάξει κάτι… Καίω και γράφω για να δροσιστώ. Καίω και τραγουδάω για να πέσει ο πυρετός. Μα είναι ωραίος αυτός ο πυρετός. Έχει ρίζες και σπόρους και χώμα μαλακό εντός του. Κάνε να φυτρώνουν χρήσιμα πράγματα, ωραία και καλά!

Με καίει η αγωνία των ανθρώπων που είναι ή νιώθουν μόνοι, των ζώων που δεν έχουν λαλιά σαν τη δική μας, αλλά ψυχή ανώτερη κι εμείς τα βασανίζουμε και τα φυλακίζουμε, με καίει ο θάνατος που είναι πάντοτε παρών, με καίει το παρελθόν μου, το παρόν μου και, ώρες ώρες, το αβέβαιο μέλλον το δικό μου και της ανθρωπότητας.

Είμαι ο ίδιος άνθρωπος όταν πλένω το πρόσωπό μου το πρωί, όταν κάνω έρωτα με έναν άντρα, όταν γράφω, όταν προσεύχομαι κι όταν σχεδιάζω τα επόμενα βήματα. Είμαι πολύ κατώτερη της κάμπιας που γίνεται πεταλούδα, γιατί εμένα δεν μου αρκεί ένα ζευγάρι φτερά και λίγες μέρες ζωής για να μπορέσω να εκπληρώσω τον προορισμό μου στη ζωή. Με καίει να τον εκπληρώσω, πάντως. Και, μέρα τη μέρα, αισθάνομαι πως κάτι πάει να γίνει… Και καίγομαι κι άλλο. Και γουστάρω.

Ελάτε στην Άδεια Παρένθεση. Γιατί η φωτιά είναι ωραίο πράγμα. Τις περισσότερες φορές…

Η Γεωργία Δρακάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το έργο της «Η Άδεια Παρένθεση» παίζεται στο Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων

για 2 ακόμα παραστάσεις.  Τετάρτη & Πέμπτη, 6 & 7 Μάρτη.