Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Στις 19 Μαρτίου το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη θα απονείμει το 13ο Βραβείο σε μια «νέα» ηθοποιό, η οποία ξεχώρισε την προηγούμενη θεατρική περίοδο.
Πραγματικά, όχι μόνο οι δώδεκα που έχουν βραβευτεί μέχρι σήμερα, αλλά κι οι υποψήφιες κάθε χρονιάς είναι διαλεκτές με την καλλιτεχνική τους αξία να αποδεικνύεται χρόνο με τον χρόνο.
Όπως διαβάζουμε στο site του Ιδρύματος : «Το βραβείο αφορά σε υποψήφιες απόφοιτες δραματικής σχολής, με μια ικανή πορεία στις θεατρικές σκηνές, με συμμετοχές σε παραστάσεις και ερμηνείες σε ρόλους τέτοιες, που να έχουν αναδείξει και αποδείξει το ταλέντο τους»
Και κάπου εδώ ξεκινούν οι απορίες μου. Πώς είναι δυνατόν να είναι κάποια «νέα» και να έχει συμμετοχές σε παραστάσεις κι ερμηνείες σε ρόλους που να έχουν αναδείξει και αποδείξει το ταλέντο της;
Τα τέσσερα κορίτσια που είναι υποψήφια, φέτος, έχουν σίγουρα αποδείξει το ταλέντο τους, αλλά δεν είναι «νέα». Μιλάμε για ηθοποιούς, που έχουν ήδη παίξει στην Επίδαυρο, στο Εθνικό Θέατρο, ή σε κάποια άλλη μεγάλη σκηνή (Θέατρο Πορεία, Χορν). Ηθοποιούς με συμβόλαια σε μεγάλες σκηνές κι ερμηνείες στη μεγάλη οθόνη.
Θυμάμαι την Ευαγγελία Σαρακατσάνη, πριν εφτά χρόνια, όταν εγώ την πρωτοείδα στο «Σσς… κάποιος έρχεται» στο Δώμα του Νέου Κόσμου να κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ η ομάδα της «4frontal» είχε, ήδη, κάνει 4 παραστάσεις!
Θυμάμαι, την Ήρω Μπέζου να είναι εξαιρετική το 2011 στη «Μητέρα του Σκύλου» στο Εθνικό Θέατρο.
Τη Σίσσυ Τουμάση, η αλήθεια είναι ότι, την ανακάλυψα κάπως αργότερα στον «Αύγουστο» στο Θέατρο Χορν, πριν τρία χρόνια. Το ίδιο και την Έλλη Τρίγγου από το «Στέλλα Κοιμήσου» στο Εθνικό Θέατρο, αλλά αμφότερες τις είχα απολαύσει στις κινηματογραφικές τους επιτυχίες.
Κορίτσια που έχουν, πλέον, ένα «όνομα» στην πιάτσα και κάθε χρόνο δέχονται προτάσεις. Θα μου πεις δεν έχουν ανάγκη τα 3.000 ευρώ που συνοδεύουν την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη;
Φαντάζομαι, πως στις μέρες μας η απάντηση είναι θετική. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο καλύτερα θα ήταν αν αυτά τα κορίτσια κι όλα τα υπόλοιπα είχαν στην αρχή της καριέρας τους δεχτεί μια τέτοια βοήθεια και αναγνωρισιμότητα.
Νιώθω ότι ζω σε μια χώρα, όπου οι νέοι δεν έχουν χώρο, πουθενά, ούτε στην Τέχνη, ούτε στην πολιτική...Αν είσαι νέος δεν έχεις πείρα, «δεν ξέρεις». Ποιος νοιάζεται να ψάξει πραγματικά στις σκηνές της πόλης, στα υπόγεια και τα μικρά θέατρα για να ανακαλύψει ταλέντα και να τους δώσει αυτό το μικρό ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη; Ένα «Καλά ξεκίνησες! Μπορείς να συνεχίσεις».
Τα περισσότερα μέλη της επιτροπής έχουν εμπειρία ως δάσκαλοι υποκριτικής, επομένως φαντάζομαι ότι κατανοούν πόσο σημαντική είναι η «ενθάρρυνση».
Δεν έχει κανένα νόημα να βάζεις την Κίττυ Παϊταζόγλου και την Ηρώ Μπέζου συνυποψήφιες με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη και πόσο μάλλον με την Ιωάννα Παππά!
Όπως έγινε το 2016 και για πρώτη φορά βραβεύτηκαν εξημισίας Αϊδίνη και Παππά!
Την Ιωάννα Κολιοπούλου δεν έπρεπε να την δούμε στο Εθνικό Θέατρο για να καταλάβουμε αν έχει ταλέντο, την είχαμε δει από το 2015 στα «Παράσιτα» και, μάλιστα, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (όχι σε κάποια μικρή σκηνή) και γι’ αυτή της την ερμηνεία δεν είχε καν υποψηφιότητα.
Όταν βλέπω τις υποψήφιες θυμάμαι τα λόγια της Μερκούρη : «Είμαι ηθοποιός, επάγγελμα και φυσική κλίση. Είμαι πολίτης, χρέος κι ευθύνη μου. Και χαιρετίζω κάθε ηθοποιό που νιώθει όπως εγώ».
Και σκέφτομαι πως εδώ η «φυσική κλίση» δεν αποτελεί κριτήριο, ούτε υπάρχει έγνοια να αναδειχθούν νέοι άνθρωποι.
Μια επιτροπή με τόσο σπουδαία ονόματα νομίζω πως οφείλει να δίνει ευκαιρίες και να ανοίγει δρόμους τόσο στα νέα ταλέντα, όσο και σ’ όλους όσους εμπλέκονται με τη θεατρική πράξη για να τα γνωρίσει.
*Η Επιτροπή του Θεατρικού Βραβείου αποτελείται από τους Μάγια Λυμπεροπούλου (επίτιμη πρόεδρος), Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη, Δημήτρη Λιγνάδη, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ρένη Πιττακή.
Διαβάστε επίσης:
