Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Ανδρέας Κανελλόπουλος μας γράφει γι' αυτό που τον «Καίει»

Με καίει που οι άνθρωποι δεν ακούνε. Περιμένουν, χωρίς να ακούν, να τελειώσεις για να απαντήσουν αντανακλαστικά το δικό τους. Με καίει που βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα,που δεν υπάρχει υπομονή,που θυμώνουμε εύκολα,που πληγώνουμε εύκολα,που φοβόμαστε εύκολα.Με καίει που δεν υπάρχει πουθενά σιωπή.Με καίει που τα περισσότερα βλέμματα ειναι γυρισμένα προς τα μέσα.Με καίει που παίρνουμε τόσο σοβαρά τους εαυτούς μας.Με καίει που διακρίνω στις συμπεριφορές των ανθρώπων τις συμβουλές και τις οδηγίες των ψυχολόγων τους.Με καίει που οι ψυχολόγοι έχουν μετουσιωθεί σε ένα απαραίτητο αξεσουάρ συντήρησης και επιβίωσης απέναντι σε ένα τρόπο ζωής που είναι εξ αρχής λάθος.

Με καίει που το “χάπι’’ για όλα είναι να μην νοιάζεσαι.Με καίει  που η συμβουλή  είναι “ασχολήσου με τον εαυτό σου” την στιγμή που μόνο με τον εαυτό σου δεν πρέπει να ασχοληθείς όταν πνίγονται παιδιά στη θάλασσα μέσα στη μαύρη νύχτα.Όταν ο φασισμός βρίσκει ευκαιρία την ώρα που ασχολούμαι με τον εαυτό μου να κυνηγάει πρόσφυγες,να χλευάζει τους αδύναμους στα μεσημεριανάδικα και να βρίσκει χίλιους τρόπους να με τρομοκρατεί.Με καίει να ζω κοντά σε ανθρώπους με χιούμορ.Με καίει να ξυπνήσω και να έχει τελειώσει η λύπη.

 

Ο Ανδρέας Κανελλόπουλος σκηνοθετεί την παράσταση "Το τέλος του Έρωτα" στο Θέατρο Δεκατέσσερα