Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Δημήτρης Γερολυμάτος μας γράφει γι'αυτό που τον «καίει»

Τα πρωινά όταν ακούω το ξυπνητήρι με καίει που νιώθω την ανάγκη να διαλέξω  μάσκα για να βγω στον έξω κόσμο.  Για να μην ξεχωρίσω. Για να νιώθω ότι ανήκω κι εγώ κάπου.  Με καίει που δεν το θέλω αλλά το κάνω. Που γίνομαι οικειοθελώς  έγκλειστος  ενός οργανωμένου συστήματος  που προσπαθεί καθημερινά να με κάνει να σταματήσω  να αισθάνομαι, να αντιδρώ  και  ν’ αγωνίζομαι.

Τα μεσημέρια γυρνώντας σπίτι  με καίει που βλέπω τους πάντες με βλέμματα κατεβασμένα - συχνά προς μία οθόνη, με αυτιά βουλωμένα από ακουστικά και στόματα φιμωμένα. Αισθήσεις ακυρωμένες, σβηστές. Και βλέπω  γύρω μου παντού κάμερες, κάμερες  στο μετρό, κάμερες από δω , κάμερες από κει, ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΙΝΗΤΟ και τότε με καίει να πετάξω την πρωινή μάσκα μαζί με το κινητό και να φορέσω μια άλλη για να αντιδράσω  επιτέλους. Να αντιδράσω στην απόλυτη εκμηδένιση της προσωπικής ζωής και των προσωπικών δεδομένων. Να αντιδράσω στην παρακολούθηση της καθημερινής μας ζωής.  Να αντιδράσω στο τέλος της πραγματικής επικοινωνίας. 

Τα απογεύματα καίγομαι να συνομιλήσω, να δω αν υπάρχουν κι άλλοι που φορούν παρόμοιες μάσκες με μένα.  Μάσκες ενός ζώου που θέλει  να παραμείνει ζώο και να ζήσει ελεύθερο. Ναι υπάρχουν…  Αλλά όλοι στο τέλος προτιμούμε να παραμείνουμε άνθρωποι. Ό, τι κι αν σημαίνει αυτό. 

Τα βράδια με καίει να καταφέρω να ηρεμήσω και να κοιμηθώ. Να μείνω χωρίς μάσκες. Να βρεθώ στο μέρος εκείνο που βγαίνουν όλα στην επιφάνεια και δεν υπάρχει η έννοια του χρόνου. Εκεί που το όνειρο παίρνει πλέον το τιμόνι  και οδηγεί πιο ξέφρενα , πέρα από τα όρια της πεζής και κοινής λογικής.  Μα πάνω απ’ όλα με καίει την επόμενη μέρα να ξανακαίγομαι.

Ο Δημήτρης Γερολυμάτος είναι ηθοποιός και αυτή την περίοδο μπορούμε να τον δούμε στην παράσταση «Γουόντερλαντ» της Ηρούς Κισσανδράκη, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα, στο θέατρο 104. Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.15