Mε καίει που συνηθίσαμε τα τέρατα

που η χυδαιότητα πια είναι μια γνώμη

που ο ρατσισμός έγινε όπλο στα χέρια δήθεν αδικημένων

που η αναθεώρηση της ιστορίας βολεύει

που οι καφενειακού τύπου ρήτορες απέκτησαν κοινό

που οι κραυγές για βοήθεια μετατράπηκαν σε αστικό ηχοτοπίο

που να τρέξεις μακριά από τη χώρα σου για να σωθείς θεωρείται έγκλημα γιατί δεν ζήτησες πρώτα την άδεια

που το διαίρει κ βασίλευε ακόμη “πιάνει” και η δουλίτσα γίνεται από μόνη της

που ακόμα να καταλάβουμε ποιοί στήνουν το παιχνίδι

που ακόμη να παραδεχτούμε ότι μας κοροϊδεύουν και το παιχνίδι είναι στημένο για

να κερδίζουν οι λίγοι εκλεκτοί

που η μετάθεση ευθύνης είναι μια κάποια λύση

που η παράνοια νικάει τη λογική

γιατί θεοποιήσαμε πραγματικούς εγκληματίες, τους δώσαμε εύσημα και σκήπτρα

τους βάλαμε μπροστάρηδες

συνταχθήκαμε με τις φωνές τους

βρήκαμε ένα σάπιο λιμάνι να αράξουμε

και τι μας νοιάζει για τους άλλους, εμείς να μαστε καλά

αν χρειαστεί θα γίνουμε και μισάνθρωποι και ρατσιστές και σεξιστές και ομοφοβικοί και οπισθοδρομικοί προς ΘΕΟΥ όμως δεν θα γίνουμε και αντιδραστικοί.

Για το φως ήθελα να μιλήσω.

τι στο διάολο κάνουμε;

Αυτό με καίει περισσότερο

«Οι γειτονιές του κόσμου»

του Γιάννη Ρίτσου

Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής

Κάθε Τετάρτη στις 20.30