Ο Θάνος Μικρούτσικος εγκαινιάζει, δικαιωματικά, την ενότητα «Τι με καίει», που είναι εμπνευσμένη από συζήτηση μαζί του, στην οποία μας εκμυστηρεύτηκε ότι ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος τον συμβούλευε «Να γράφεις για ό,τι σε καίει». Στόχος της ενότητας είναι οι καλλιτέχνες να εκφράζονται ελεύθερα για οποιοδήποτε θέμα επιθυμούν χωρίς καμία λογοκρισία. Οι απόψεις και οι ιδέες της ενότητας δεν εκφράζουν πάντα το Texnes-plus και τους συντάκτες του. Αυτό που σίγουρα μας εκφράζει είναι η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης.
Ευχαριστούμε θερμά τον Θάνο Μικρούτσικο για την εμπιστοσύνη και την ανταπόκρισή του σε αυτό μας το ξεκίνημα. Το πρώτο «Τι με καίει» από εκείνον λοιπόν…
Αθήνα 6 Σεπτεμβρίου 2016
Σε γενικές γραμμές, εξετάζοντας την πορεία μου, διαπιστώνω ότι αυτό που με καίει έχει σχέση με πάρα πολλά πράγματα. Αν δηλαδή επιχειρήσω να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν, από τότε που ξεκίνησα να γράφω μουσική, να γράφω τραγούδια, σίγουρα θα εντοπίσω στιγμές στις οποίες αυτό που με έκαιγε ήταν ένας καταπληκτικός περίπατος, ένας έρωτας πετυχημένος, ένας έρωτας αποτυχημένος, ένας χωρισμός.
Αν εστιάσω στα πρώτα μου βήματα ως συνθέτη, ήταν η βία της κοινωνίας, η οποία την περίοδο 1967-1974 είχε τη μορφή μιας δικτατορίας, και γενικότερα η πάλη για έναν καλύτερο κόσμο. Όμως όλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν σημαίνουν ότι προκύπτει άμεσα ένα έργο, ότι προκύπτει ένα τραγούδι. Αποθηκεύονται και κάποια στιγμή μετουσιώνονται σε έργο.
Σε ό,τι αφορά τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως θα μπορούσα να επισημάνω τρεις εμμονές μου, οι οποίες είναι αυτές με καίνε. Μια εμμονή είναι ο τρόπος που βιώνω την καθημερινότητά μου. Είναι η γυναίκα μου Μαρία, είναι τα παιδιά μου, η Σεσίλ, η Κωνσταντίνα, η Αλεξάνδρα και ο Στέργιος, και το πώς βιώνω τη σχέση μου μέσα από τη μουσική μαζί τους. Οι χαρές, οι λύπες, οι αγωνίες, όλα αυτά με καίνε. Μια δεύτερη εμμονή είναι η κατάσταση που επικρατεί εδώ και επτά χρόνια. Τα μνημόνια έχουν καταστρέψει τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, δημιουργούν έναν όλο και πιο άδικο κόσμο, αν σκεφτούμε ότι από τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια κρίση μέχρι τη στιγμή που μιλάμε κάπου ογδόντα οκτώ οικογένειες στον πλανήτη διαθέτουν όσα χρήματα έχουν τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αυτό με εξοργίζει, με καίει, γιατί είναι η βάση ενός άδικου κόσμου, ενός κόσμου που σημαίνει, ειδικότερα για τους νέους ανθρώπους, πλήρες αδιέξοδο, σκοτάδι. Αυτό θέλω να το παλέψω, αυτό είναι που με καίει και απασχολεί το μυαλό μου. Αυτό το αντιμετωπίζω και στις εκατοντάδες συναυλίες που έχω κάνει από το 2010 έως σήμερα, όταν διαπιστώνω ότι με τα τραγούδια μου εμψυχώνω τους ανθρώπους και τα νέα παιδιά και ταυτόχρονα εμψυχώνομαι από αυτούς – μια σχέση αμφίδρομη. Τέλος, έχω μια ακόμα εμμονή, η οποία είναι μάλλον διαχρονική, αλλά επίκαιρη τη δεδομένη στιγμή, και πολλές φορές με ωθεί να γράψω μουσική. Περνώντας ο χρόνος με προβληματίζει όλο και πιο έντονα, όπως και κάθε άνθρωπο πιστεύω, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, αν αξίζει τον κόπο που ήρθα σε αυτό τον πλανήτη και στόχος μου είναι να ξεπερνώ τα όριά μου, τις δυνατότητές μου, να κατακτώ το αδύνατο. Αυτό το αισθάνθηκα αρκετές φορές, το 1992 όταν έγραψα την όπερα Ελένη, το 1997 όταν έγραψα το Κοντσέρτο για βιολί και πιάνο, και κυρίως όταν παίζω τους Επτά νάνους. Αυτό μου προκύπτει συνεχώς και προσπαθώ να αποκρυπτογραφώ κείμενα και να δημιουργώ ένα μουσικό κόσμο που δεν είχα δημιουργήσει πριν. Νομίζω αυτά είναι που με καίνε, και διαχρονικά και αυτή την τελευταία περίοδο.
* Το παραπάνω απόσπασμα ηχογραφήθηκε, ο λόγος είναι προφορικός.
