Ως άνθρωπος που προσπαθώ για μια τέχνη που αγαπάω, που με παθιάζει και που αφιερώνω σχεδόν όλη τη ζωή μου για να την υπηρετήσω όσο καλύτερα μπορώ, (ειδικά σε χρόνους που η μοίρα μου όρισε να παλέψω για το όποιο αυτονόητο), δε θα ήθελα να επιτρέψω στον εαυτό μου να μιλήσει για κάτι που «καίει» προσωπικά εμένα. Για κάτι που αφορά μόνο τη καθημερινότητά μου ή την εν γένει αντίληψη του άμεσου και έμμεσου περιβάλλοντός μου. Θα ήθελα να προσπαθήσω να εκφράσω αυτό που.. «μας» καίει. Αυτό που πιθανώς να ήθελαν να πουν σύγχρονοι και άξιοι νέοι άνθρωποι που χτίζουν τα όνειρά τους στο κενό και που δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν αυτό το «βήμα», αυτή την ελευθερία έκφρασης.
Κι ίσως τελικά αυτό να είναι το θέμα που με καίει πάνω απ όλα. Το «εμείς». Η αλλαγή της αραχνιασμένης πια νοοτροπίας του μικρό-βολέματος, η αληθινή και ανιδιοτελής έγνοια για το κοινό καλό, το συνολικό «κέρδος» σε συναισθήματα κι αξίες που φέρνουν πρόοδο και προκοπή. Κι αυτό γιατί, βλέπω γύρω μου έναν λαό που το αξίζει. Έναν λαό φιλότιμο που είναι έτοιμος να θυσιάσει ατομικές «ανέσεις» όταν διαπιστώνει πως πραγματικά ο διπλανός του παλέυει για την επόμενη στιγμή του, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν ανήκει. Βλέπω έναν λαό, έτοιμο να ρισκάρει για το δίκιο του άλλου, έτοιμο να μοιραστεί ακόμη κι αυτό που του λείπει για να ζήσει αξιοπρεπώς, όταν νιώθει πως θα κρατήσει ψηλά στο «θρόνο» του το μεγαλείο του ανθρώπου. Βλέπω έναν λαό που είναι ολοφάνερο πως κάθε φορά που δεν πέφτει στην παγίδα της χειραγώγησης, κάθε φορά που καταφέρνει να μη «φοβηθεί» τις διάφορες «συνέπειες» και σκέφτεται πάνω και έξω από μικρο-συμφεροντολογικές λογικές, πέρα από χρωματισμένες σημαίες –«ιδέες» και στερεότυπα, τότε λάμπει ως άνθρωπος του κόσμου. Κάποιοι πιθανώς να διαφωνήσουν με τη σκέψη μου αυτή.. και να φέρουν μερικά ανατρεπτικά επιχειρήματα και αντι-παραδείγματα που να αναιρούν πράγματι τα όσα καταγράφω. Κι αυτό θα είναι επίσης σωστό γιατί όντως μας αναλογεί ταυτόχρονα και πολύ μεγάλη ευθύνη σε πάρα πολλά που αφορούν την συμπεριφορά μας ως λαός.
Ας συμφωνήσουμε όμως σε κάτι : Κάτι υπάρχει που ρυθμίζει και καθορίζει την εξωστρέφεια ή την εσωστρέφειά μας…κάτι υπάρχει ή…δεν υπάρχει, που μας κρατά ή μας αποκόπτει απ τον ομφάλιο λώρο του πολιτισμού μας.
Τι είναι λοιπόν, αυτό που μας καίει.. τι είναι αυτό που μας λείπει..; Ποιος είναι ο παράγοντας που μας κάνει να κινούμαστε ως εκκρεμές μεταξύ του ζενίθ και του ναδιρ του ανθρώπινου είδους..; Τι είναι τελικά αυτό που καθορίζει αν θα μείνουμε κλειστοί σε ένα μίζερο καβούκι μικροβολέματος, ή αν θα ανοίξουμε όλες τις αναμφισβήτητες αρετές μας ως λαός..;
Οι φίλοι, οι άξιοι άνθρωποι που συναντώ και συναναστρέφομαι στο κοινωνικό περιβάλλον μου, οι άνθρωποι της γενιάς μου αλλά και της επόμενης γενιάς, οι πολύ καλά πληροφορημένοι, μορφωμένοι και ικανότατοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας σε κάθε τους κουβέντα μιλούν για… σωστό πολιτικό-κοινωνικό περιβάλλον. Για μια, επιτέλους σωστά δομημένη ενημερωμένη και εξελιγμένη Παιδεία και αξιοκρατία. Τα λόγια που μεταφέρω απ τα νεανικά «πηγαδάκια» : «Δώσε μου την ευκαιρία, δείξε μου ο,τι προσπαθείς αληθινά για μένα ρε φίλε και εγώ θα μεγαλουργήσω σε αυτό που υπηρετώ. Θα τα καταφέρω για μένα, για τον διπλανό μου, για τους γονείς μου που στερήθηκαν τη ζωή τους για να με σπούδασουν, για τη χώρα μου, για την επόμενη γενιά. Μη με διώχνεις απ το σπίτι μου επειδή δεν ΘΕΛΕΙΣ να μου δώσεις πίσω το αυτονόητο που μου άρπαξες μέσα απ τα χέρια. Μη μου ζητάς να ματώσω μάταια όταν βλέπω πως εσύ αποφεύγεις ακόμη και να γρατζουνιστείς. Δώσε μου κάτι.. κύριε «μπλε», κύριε «πράσινε», κύριε «κόκκινε», κύριε «πολύχρωμε», κύριοι «όλοι μαζί» . Μην είσαστε «ροζ» γιατί δε μου αξίζει να είμαι πειραματόζωο στη μία και μοναδική ζωή που πιθανώς να διανύω σε αυτό το σύμπαν. Δείξτε μου ότι υπάρχει μέλλον και κάπως αλλιώς , εκτός από αυτοματοποιημένα λόγια και νέα πολιτικάντικα σκαρφίσματα. Είσαστε άνθρωποι… είμαι κι εγώ άνθρωπος. Έχετε εξουσία… σας την έδωσα. Δείτε με μια φορά σαν να ήμουν δικό σας παιδί, Είμαστε όλοι άνθρωποι…»
Αυτό που μας «καίει» σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου είναι κάποιος να εμπνεύσει, κάποιος να μπει μπροστά για έναν λαό που το αξίζει. Μια αυτονόητη, αγνή έμπνευση που θα κάνει έναν ικανό λαό να ηρεμήσει, να ξαναπιστέψει να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη.
Δεν είναι καποιο «άλλοθι» όλη αυτή η σκέψη, ούτε θα δικαιολογήσω τη συμπεριφορά πχ του κοινού που τρώει τηλεοπτική «τέχνη» ως μασημένο junk food και ταυτίζεται με τη «μεγάλη ευκαιρία» του καναπέ του «φαίνεσθαι» και της στυμένης λεμονόκουπας του 4μήνου..όχι! Αλλά..ταυτόχρονα έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στις νέες γεννιές. Χρειάζονται μόνο επαναπροσδιορισμό των προτύπων τους. Κι απ τον μικροκοσμό μου, τη μουσική μου, την καθημερινότητα μου, κάθε πρωινό που ξημερώνει, κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να αλλάξω τον κόσμο στο βαθμό που μπορώ.
Παρακαλώ… παρακαλούμε.. κύριοι που…ξέρω..ξέρω..εμείς σας ψηφίζουμε και μπλα μπλα μπλα.. Αυτά πέρασαν. Σας παρακαλούμε…βγάλτε μας τη θηλιά, δώστε μας μια γουλιά νερό και λίγο οξυγόνο, ζητήστε συγγνώμη και αποδείξτε μας ότι είναι και ο ίδιος Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ κάπου στο ματαιόδοξο «ΚΑΔΡΟ» σας κι εμείς θα λάμψουμε ως άξιοι άνθρωποι του κόσμου.
Κι αν όλο αυτό ακούγεται ρομαντικό εν μέσω της υλοποίησης ενός παγκόσμιου οικονομικό- τεχνοκρατικού σχεδίου… τότε, δεν πειράζει…ας ακουστεί κι αυτό..πού ξέρετε..μπορεί να είναι αυτός τελικά ο αστάθμητος παράγοντας, και πάλι το «ένστικτο» του ανθρώπου στο παρά πέντε να κάνει την υπέρβαση.
Γιώργος Παντελιάς
ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ
Τα Κίτρινα Ποδήλατα επιστρέφουν με νέο album συμπράττοντας με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Στο Vol.2 «Κίτρινα Ποδήλατα - the Orchestra project», το δεύτερο μέρος της μουσικής τους τριλογίας, επανέρχονται στο γνώριμο ηλεκτρικό τους ήχο, ζωηρεύοντας εκ νέου την έντονη πειραματική τους διάθεση. Άλλοτε με ένταση, εξωστρέφεια και δυνατά ηλεκτρικά riffs κι άλλοτε αφήνοντας το λυρισμό και την εσωτερικότητα να κυριαρχήσουν, τα Κίτρινα Ποδήλατα ενώνουν τις δυνάμεις τους με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη, και προτείνουν 10 tracks με επανεκτελέσεις γνωστών τραγουδιών της 16ετούς πορείας τους («Μη μ’ αγγίζεις», «Yara-Yara» σε ποίηση Ν. Καββαδία κ.α.) αλλά και νέες συνθέσεις («Ονειρεύομαι ακόμα» , « Άγραφος Νόμος» ). Ιδιαίτερη στιγμή του album αποτελεί το σολιστικό ντουέτο που τα Κίτρινα Ποδήλατα συναντούν τον παγκοσμίου φήμης Ιταλο-αμερικανό δεξιοτέχνη κιθαριστή Al di Meola. Τις ενορχηστρώσεις των κομματιών υπογράφει ο Γιάννης Γκίκας. Μία δυνατή γεύση της νέας τους δισκογραφικής τους δουλειάς μπορείτε να απολαύσετε live στην μουσική σκηνή Kremlino στον Πειραιά, όπου και θα εμφανίζονται στις 26 Νοεμβρίου και στις 3 Δεκεμβρίου. Στην τρίωρη αυτή νέα live- πρόταση, κάθε κίνηση της δυναμικής ροκ μπάντας επί σκηνής συγχρονίζεται απόλυτα με τους εντυπωσιακούς φωτισμούς, τα υψηλής αισθητικής art-videos και τη real-time κάλυψη από τις HD cameras που θα σαρώνουν τον συναυλιακό χώρο. Το άψογο ηχητικό αποτέλεσμα, η ιδιαίτερη σκηνοθεσία και η ισορροπημένη χρήση της τεχνολογίας, θα επιτρέψουν στα Κίτρινα Ποδήλατα να πραγματοποιήσουν «ντουέτα» με σημαντικούς καλλιτέχνες, ερμηνευτές και ηθοποιούς αλλά και να αγκαλιάσουν με τη μουσική τους διαφορετικές μορφές τεχνών και δραστηριοτήτων (χορός, ποίηση, αθλητισμός). Το κοινό θα κληθεί να συμμετέχει διαδραστικά σε συγκεκριμένα σημεία της παράστασης και να συναποφασίσει για την εξέλιξή της!
