Μιλάμε φυσικά για τη νέα μιούζικαλ ταινία του δημοφιλούς σκηνοθέτη Ryan Murphy σε παραγωγή και διάθεση του Netflix.

Η ταινία «The Prom» είναι διαθέσιμη στην κορυφαία σελίδα από τις 11 Δεκεμβρίου 2020. Αποτελεί ουσιαστικά την κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου πρωτότυπου μιούζικαλ του Broadway, του 2018. Το σενάριο υπογράφουν οι δημιουργοί του θεατρικού, Bob Martin και Chad Beguelin. Να θυμήσουμε στο κοινό ότι είναι η δεύτερη ταινία μέσα στη χρόνια που έκανε ο Murphy, βασισμένη σε προϋπάρχον θεατρικό σενάριο. Η έτερη ήταν το «Boys in the band» με έναν εξ’ ολοκλήρου αντρικό θίασο, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του 1968.

Το «The Prom» είναι ένα χαρούμενο έργο αποδοχής της σεξουαλικής διαφορετικότητας, θέμα προσφιλές τόσο στην τηλεόραση όσο και στο σινεμά. Πρωταγωνίστρια είναι η Emma, μια έφηβη λεσβία από την Indiana. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν δηλώνει πως θέλει να πάει στον ετήσιο σχολικό χορό (prom) με μια κοπέλα συνοδό κι όχι αγόρι όπως είναι το καθιερωμένο. Ο σύλλογος γονέων της αρνείται αυτό το δικαίωμα κι αποφασίζει ν’ ακυρώσει εντελώς τον χορό. Τότε καταφτάνουν στην κοινότητα, αστέρες του Broadway που βλέπουν την δημοτικότητά τους σε ύφεση κι αποφασίζουν να εμπλακούν σ’ έναν «ευγενή» σκοπό για να επωφεληθούν από την θετική διαφήμιση. Σύντομα έρχονται τα πάνω-κάτω, αλλά μέσα από διάφορες συγκρούσεις, οι χαρακτήρες αποδέχονται πρώτα από όλα τον εαυτό τους και την αλήθεια τους κι ύστερα τον άλλο.

 Η ιδέα της ταινίας φαίνεται χιλιοειπωμένη και πράγματι είναι ένα θέμα που το έχουμε ξανακούσει. Αν δεις όμως την ταινία με τους υπερλάμπρους πρωταγωνιστές της από τη μία και τα φρέσκα παιδιά από την άλλη, έχεις μια feel good ταινία. Ξεχωρίζει ασφαλώς η Meryl Streep που μας έχει κάνει να την αγαπήσουμε πέρα από τους μεγάλους δραματικούς ρόλους της και στους «μικρότερους» κωμικούς/μουσικούς της ρόλους σε ταινίες όπως το Mamma Mia, Mary Poppins Returns και Into the Woods. Δεν ξέρω βέβαια αν μπορεί να διεκδικήσει άλλο ένα Oscar, αλλά σίγουρα θα βρει τη διάκριση στις Χρυσές Σφαίρες. Από την έχουμε και τον James Corden ιδιαιτέρως δημοφιλή για την εκπομπή του στην τηλεόραση και για τα ευφάνταστα carpool karaoke του. Ο Corden έχει δημιουργήσει μια άνετη ψυχαγωγική περσόνα που λάμπει σε ό,τι κι αν κάνει. Και κάνει πλέον συχνά μιούζικαλ. Η προσωπική μου αδυναμία είναι η Nicole Kidman που ωριμάζει παράλληλα με το σεξαπίλ της καθώς φαίνεται. Η Kidman μπορεί να είναι εξαιρετική σε καλαίσθητες δραματικές ταινίες (Ο θάνατος του Ιερού Ελαφιού, Dogville, Beguild, Lion), αλλά ταυτόχρονα να είναι εξίσου απολαυστική σε πιο ανάλαφρους ρόλους (Moulin Rouge, Just go with it, Nine). Στο Prom φαίνεται να το διασκεδάζει ιδιαίτερα και το διασκεδάζουμε μαζί της. Το καρέ συμπληρώνει ο Broadway ηθοποιός –και γνωστός από τη σειρά The New Normal- Andrew Rannells.

Η ταινία πραγματεύεται ένα θέμα που επανέρχεται στη συζήτηση, αυτό της διαφορετικότητας, πόσο μάλλον την σεξουαλική ετερότητα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ένα παιδί στην εφηβεία ή ένας νεαρός ενήλικας χρειάζεται να παλέψει για ν’ ακουστεί η μοναδικότητά του, η εντελώς δική του φωνή, η επιλογή ή η επιθυμία του. Αυτά τα παιδιά συχνά συναντούν ένα τοίχο μπροστά τους, που μπορεί να λέγεται γονεική αποδοχή, πίεση συνομηλίκων, άτομα σε εξουσία, κοινωνικός περίγυρος ή πλέον κοινωνικά δίκτυα. Το πρώτο βήμα είναι ίσως ν’ αποδεχτούν τον εαυτό τους, να εξερευνήσουν τον κόσμο μέσα από τα δικά τους παπούτσια. Στη συνέχεια ασφαλώς να εκφράσουν αυτό που είναι και να νιώσουν ασφαλείς να υπάρξουν και να δημιουργήσουν τη δική τους πορεία. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Emma (Jo Ellen Pellman) και η Alyssa (Ariana DeBose) στο Prom.

Νιάτα, χρώμα, λάμψη, glitter, κονφετί συναντούν την πολιτική ορθότητα και τη σεξουαλική απελευθέρωση σε μια ταινία διάρκειας 2 ωρών και 10 λεπτών. Έτοιμοι για το Prom;

Αν η διασκευή κλασικών κειμένων έχει καθήκον να ανανεώνει απόλυτα το λογοτεχνικό της παρελθόν, τότε οι «Μικρές Κυρίες», με τη μη απολυτότητα, της ανανεωτικής τους προσπάθειας, απέτυχαν. Αν, το καθήκον αναλώνεται και εξαντλείται –τελικά- στη φρέσκια ματιά και στη χρυσή τομή ανάμεσα σε παράδοση και καινοτομία, τότε οι «Μικρές Κυρίες» αποτελούν άρτια διασκευή του κλασικού έργου της Λουίζα-Μέι Άλκοτ.

Η Γκρέτα Γκέργουικ, εδώ, σαν έτοιμη χρόνια για τα χολιγουντιανά σαλόνια, μοιάζει να ξέρει να πατήσει όλα εκείνα τα καλιφορνέζικα κουμπιά που θα την κάνουν να αποφύγει τις κινηματογραφικές κακοτοπιές. Και παραδίδει, εν τέλει, ένα προϊόν προορισμένο να αγαπηθεί από τη μάζα. Ένα, δηλαδή, προϊόν που, ναι, το σύγχρονο σινεμά έχει ανάγκη αν θέλει, ακόμα, να αυτοπροσδιορίζεται ως ενεργός φορέας αισθητικής.

Μαρσάροντας ,όμως, την σινεφιλική της κούρσα πρώτη στο πράσινο φανάρι του Χόλιγουντ, χάνει τη ρόδα της ορμής του ανεξάρτητου σινεμά και την ικανότητα να πιάσει από τα μαλλιά το κλασικό κείμενο και να το αναδομήσει δημιουργικά. Σκηνοθετεί, λοιπόν, τις «Μικρές» της «Κυρίες» χωρίς πάθος και νεύρο, χαρίζοντας στο κοινό της 7^ης τέχνης εικόνες μιας κάποιας συγκρατημένης ακαδημαϊκής ομορφιάς. Διαθέτει ένα σενάριο το οποίο αποφεύγει τους αναίτιους μελοδραματισμούς και χαρίζει, εν τέλει, στην ταινία τη φρεσκάδα που διακαώς έψαχνε. Ενώ, αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών της, διαθέτει ένα νεανικό καστ (Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Timothee Chalamet) που θα προσδώσει τις αναγκαίες ψηφίδες χολιγουντιανής λάμψης αλλά και ερμηνευτικής ουσίας σε μια κατά τα άλλα άνευρη απόδοση.

Συμπερασματικά, η Γκρέτα Γκέργουικ κλείνει πονηρά το μάτι στο Χόλιγουντ αποδεικνύοντας με συνοπτικές διαδικασίες πως ήρθε για να μείνει.

2,5/5