Καλώς ήρθατε στον εύθραυστο κόσμο του Tενεσί Ουίλλιαμς και των ανθρώπων που βρίσκονται σε διαρκή φυγή. Δυο σταρ του θεάτρου, Ίβο βαν Χόβε και η Ιζαμπέλ Ιπέορ, επιστρέφουν στη Στέγη.

Τρεις μοναξιές πίσω από σχεδόν κλειστές πόρτες, τρεις ανθρώπινες αδυναμίες, τρεις τρόποι να ονειρεύεσαι μια διαφορετική ζωή. Πόσο απέχει η αλήθεια από την ψευδαίσθηση; Πόσο εύκολο είναι να αποδράσεις από τον Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Ουίλλιαμς. H διεθνής συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση καταλαμβάνει την Κεντρική Σκηνή στις 13 και 14 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε.

«Στον Γυάλινο Κόσμο ανακάλυψα έναν κόσμο χωρίς ορατό ηρωισμό, έναν κόσμο που τον κατοικούν εύθραυστοι άνθρωποι. Οι ήρωες είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ουλές και μυστικά» αναφέρει ο Ivo van Hove, που επιστρέφει στη Στέγη με το αριστούργημα του Tennessee Williams και προσφέρει στην Isabelle Huppert έναν από τους πιο θρυλικούς ρόλους του αμερικανικού ρεπερτορίου.

«Η σκηνή είναι μνήμη». Κατοικείται από τρία πρόσωπα: μια μητέρα, την Αμάντα, και τα δύο παιδιά της, τη Λόρα και τον Τομ. Η Αμάντα ακόμα φαντάζεται πως είναι μια ευγενής κυρία του Νότου. Ο Τομ φροντίζει την οικογένεια και πηγαίνει σινεμά με κάθε ευκαιρία. Η Λόρα περνάει ατέλειωτες ώρες με τα γυάλινα ζωάκια της.

To έργο διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’30, κατά την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη. Όπως αναφέρει ο Ίβο Βαν Χόβε «Ο Τενεσί Ουίλλιαμς ως συγγραφέας έχει σαφή συνείδηση του ιστορικού φαινομένου. Ο ήρωάς του που θέλει να γίνει συγγραφέας έχει επίσης αυτή τη συνείδηση. Ξέρει ότι ο κόσμος σιγά-σιγά αποκτηνώνεται. Εξάλλου μοιάζει και με τον δικό μας. Αισθανόμαστε καθαρά μια όλο και μεγαλύτερη σκληρότητα. Δεν ακούμε πλέον σχεδόν καθόλου τις γνώμη των άλλων, εκφράζουμε τη δική μας άμεσα, αντιδρούμε αυτοστιγμεί, ενστικτωδώς, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι επικίνδυνο. Ένας τέτοιος κόσμος, όπου η βία γίνεται τόσο εύκολη, όπου κανείς δεν καταλαβαίνει πλέον αληθινά τον άλλον, βρίσκεται πολύ κοντά στον πόλεμο.»

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ivo Van Hove
Παίζουν: Isabelle Huppert, Justine Bachelet, Cyril Guei, Antoine Reinartz
Μετάφραση στα Γαλλικά: Isabelle Framchon
Δραματουργία: Koen Tachelet
Καλλιτεχνικός Συνεργάτης: Mathieu Dandreau
Σκηνογραφία & Σχεδιασμός Φωτισμών: Jan Versweyveld
Κοστούμια: An D’huys
Μουσική: George Dhauw
Δημιουργία: Odéon – Théâtre De L'europe, 6 Μαρτίου 2020
Παραγωγή: Odéon – Théâtre De L’europe
Συμπαραγωγή: Comédie De Clermont-Ferrand Scène Nationale, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Desingel (Αμβέρσα), Barbican (Λονδίνο)
Με την υποστήριξη: Le Cercle De L’odéon

Ivo van Hove

Ο Ivo van Hove είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Toneelgroep Amsterdam από το 2001. Γεννημένος στο Βέλγιο το 1958, ξεκίνησε την καριέρα του ως θεατρικός σκηνοθέτης το 1981, με παραγωγές δικών του έργων (“Germs”, “Rumours”). Από το 1990 έως το 2000, ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Het Zuidelijk Toneel. Από το 1998 έως το 2004, διεύθυνε το Holland Festival, παρουσιάζοντας κάθε χρόνο τη δική του επιλογή από τις διεθνείς παραγωγές θεάτρου, μουσικής, όπερας και χορού. Μέχρι το 2010 ήταν ένας από τους καλλιτεχνικούς υπεύθυνους του τομέα Δραματικής Τέχνης της Αμβέρσας.

Οι θεατρικές παραγωγές του Ivo van Hove έχουν παρουσιαστεί σε όλο τον κόσμο, από τη Νέα Υόρκη έως τη Μόσχα, το Παρίσι, το Μπουένος Άιρες και το Σίδνεϋ.

Ανάμεσα στις πολυάριθμες άλλες βραβεύσεις του, περιλαμβάνονται δύο βραβεία Olivier και δύο Tony για το «Ψηλά απ’ τη γέφυρα», το ολλανδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του, από κοινού με τον Jan Versweyveld, δύο βραβεία Obie για τα έργα “More Stately Mansions” και «Έντα Γκάμπλερ», το βραβείο Archangel στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, το βραβείο του Κύκλου των Κριτικών στην Ολλανδία. Επίσης, έχει αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο της Αμβέρσας, έχει τιμηθεί με το βραβείο Φλαμανδικού Πολιτισμού για τη συνολική πολιτιστική προσφορά του από την τοπική κυβέρνηση της Φλάνδρας, ενώ ο βασιλιάς Φίλιππος του Βελγίου τον αναγόρευσε Ταξιάρχη του Τάγματος του Στέμματος. Έχει επίσης αναγορευτεί Ιππότης του Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων της Γαλλίας.

Ο Ίβο βαν Χόβε πρωτοσυστήθηκε στο ελληνικό κοινό τον Απρίλιο του 2011 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, όταν παρουσίασε τη διασκευή της περίφημης ταινίας του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν Σκηνές από έναν γάμο.

Tennessee Williams

Ο Τόμας Λανιέ Ουίλλιαμς γεννήθηκε στο Κολόμπους του Μισισιπή στις 26 Μαρτίου του 1911, δύο χρόνια μετά την αδελφή του, Ρόουζ. Η οικογένεια εγκαθίσταται στο Σαιντ-Λούις το 1918. Στα δεκαέξι του χρόνια, ο Ουίλλιαμς κερδίζει το τρίτο βραβείο ενός διαγωνισμού, για ένα δοκίμιό του που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Smart Set. Ένα χρόνο αργότερα, δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα στο περιοδικό Weired Tales. Το 1938 ο Ουίλλιαμς παίρνει το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Λίγο αργότερα κερδίζει το βραβείο του Group Theater για το έργο του Αμερικανικά Μπλουζ καθώς και μια υποτροφία της Ένωσης Αμερικανών Συγγραφέων και οικονομική υποστήριξη από το Ίδρυμα Rockefeller για το έργο Mάχη των Αγγέλων. Το 1944 ο Γυάλινος Κόσμος θριαμβεύει στο Σικάγο και στο Μπρόντγουέι. Στο έργο απονέμεται το βραβείο του καλύτερου έργου της σαιζόν, από τον Κύκλο Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης. Ο Ουίλλιαμς μοιράζεται το copyright του έργου με τη μητέρα του, για να της εξασφαλίσει ένα τακτικό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ ετών, ανεβαίνουν τα έργα: Λεωφορείο ο Πόθος (βραβείο Pulitzer 1948), Καλοκαίρι και Καταχνιά, Τριαντάφυλλο στο Στήθος και Camino Real. Με την μεταφορά του Γυάλινου Κόσμου και του Λεωφορείο ο Πόθος στον κινηματογράφο το ’50 και το ’51, ο Ουίλλιαμς αποκτά παγκόσμια φήμη. Μέσα στα επόμενα 15 χρόνια η φήμη του μεγαλώνει διαρκώς. Μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στο Kη Γουέστ, τη Νέα Ορλεάνη και τη Νέα Υόρκη, βλέπει πολλές παραγωγές των έργων στο Μπρόντγουέι αλλά και πολλές διασκευές των έργων του για τον κινηματογράφο, μεταξύ των οποίων τη Λυσσασμένη Γάτα (βραβείο Pulitzer 1955), το Ξαφνικά Πέρυσι το Καλοκαίρι, τον Ορφέα στον Άδη και τη Νύχτα της Ιγκουάνα. Ο Ουίλλιαμς πεθαίνει στις 24 Φεβρουαρίου του 1983 στη Νέα Υόρκη.

Ο Τόνι Κούσνερ για τον Γυάλινο Κόσμο

Στον Γυάλινο κόσμο η έντονη ευθραυστότητα των ηρώων έχει μεγάλη ισχύ. Η ισχύς αυτή εξαρτάται από την καλοσύνη του άλλου, από τον πόθο του να προστατεύσει αυτό το εύθραυστο πράγμα. Είναι μια παθητική ισχύς που ενεργοποιείται με την αγάπη.

Ο Τενεσί έχει μια συγκεκριμένη πρόθεση: την ομολογεί στα ημερολόγιά του, στα γράμματα και στα δοκίμιά του, την δείχνει στα θεατρικά του έργα, στα διηγήματα και στα ποιήματά του. Θέλει να προβάλει την ισχύ αυτής της έντονης ευθραυστότητας στο προσκήνιο του αμερικανικού θεάτρου, να την παρουσιάσει, να περιγράψει την ουσία της και να την καταστήσει αναγωρίσιμη ως θεμελιώδη ενέργεια της δυναμικής της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρουσίασε όμως και τον αντίπαλο αυτής της ευθραυστότητας: τον οδοστρωτήρα της επιθετικής και ωμής βίας. Τη βία αυτή την είχε γνωρίσει ζώντας κοντά στον πατέρα του. Και αυτή ήταν και η μόνη ισχύς και δύναμη που αναγνώριζε η πατρίδα και η εποχή του. Ο Ουίλλιαμς γνώριζε «τη φυλή των όντων που βρίσκονται σε διαρκή φυγή». Ήθελε να γίνει η φωνή τους, αφρούρητος, ακόμα και σε μια μάχη σώμα με σώμα απέναντι σε αμείλικτες ιστορικές δυνάμεις. Την εποχή που εκείνος δούλευε τον Γυάλινο Κόσμο οι δυνάμεις αυτές κορυφώνονταν μέσα σε μια αποθέωση αγριότητας και βαρβαρότητας. Ακραιφνής ήταν η επιλογή του να γίνει πρωταθλητής της δύναμης της έντονης ευθραυστότητας. Το ίδιο ακραιφνής ήταν και η πίστη του στην ισχύ της τέχνης, αυτού του τόσο εύθραυστου πράγματος. Για τον Τενεσί τέχνη και ευθραυστότητα έχουν την ίδια φύση. Ο ίδιος ήταν κατά κάποιον τρόπο ένας αισθητιστής.
- Τόνυ Κούσνερ (Εισαγωγή στον Γυάλινο Κόσμο, έκδοση για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Τενεσί Ουίλλιαμς, Εκδόσεις New Directions, Νέα Υόρκη 2011 σελ.33-34)

Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
13 & 14 Νοεμβρίου 2021
Κεντρική Σκηνή
Παραστάσεις: Σάββατο 14:30 & 20:30, Κυριακή 20:30
Διάρκεια παράστασης: 139 λεπτά

ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Ακολουθώντας τις οδηγίες της Πολιτείας και στο πλαίσιο των προληπτικών μέτρων για την εξάπλωση του κορωνοϊού, η είσοδος στους χώρους της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση επιτρέπεται μόνο με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού (τουλάχιστον 14 ημερών) ή νόσησης (έως 6 μήνες από τη διάγνωση).
Για την ταυτοποίηση στοιχείων, θα χρειαστεί να έχετε μαζί σας ταυτότητα ή διαβατήριo. Ο έλεγχος των πιστοποιητικών πραγματοποιείται από ειδικά εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπο με σάρωση του σχετικού κωδικού QR, μέσα από την ειδική ηλεκτρονική εφαρμογή “CovidFreeGr”. Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Στη Στέγη, προτεραιότητά μας είναι η ασφάλεια όλων.

Κεντρική Σκηνή - Οδηγίες Προσέλευσης Κοινού
Για την ασφάλεια του κοινού η προσέλευση των θεατών θα πραγματοποιείται σε 4 χρονικές περιόδους άφιξης των 15 λεπτών η καθεμία, ξεκινώντας από τις 19:30.
Αναλυτικά:
A' χρονική περίοδος άφιξης: 19:30-19:45 – 2ο Θεωρείο
B' χρονική περίοδος άφιξης: 19:45-20:00 – 1ο Θεωρείο
Γ' χρονική περίοδος άφιξης: 20:00-20:15 – Πλατεία Σειρές Μ-Τ
Δ' χρονική περίοδος άφιξης: 20:15-20:30 – Πλατεία Σειρές Δ-Λ

Εισιτήρια
Έναρξη προπώλησης Φίλων Στέγης: Πέμπτη 21/10, 17:00
Έναρξη προπώλησης Γενικού Κοινού: Σάββατο 23/10, 17:00

Κανονικό: 10 - 25 - 35 - 45€
Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 8 - 20 - 28 - 36€
Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 7 - 18 - 25 - 32€
Κάτοικος Γειτονιάς: 7€
ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5€
Συνοδός ΑμεΑ: 10€
Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία digital ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας, εναλλακτικά αποθηκεύστε το εισιτήριό σας στο android ή IOS wallet σας ή τυπώστε το και μπείτε απευθείας στην αίθουσα.
ΓΡΑΜΜΗ ΑΓΟΡΑΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800
ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ
2130178200
ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Τα ταμεία της Στέγης θα παραμείνουν κλειστά μέχρι νεότερης οδηγίας

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 

Από πέρσι τέτοια εποχή γνωρίζαμε ότι η παράσταση του Ίβο βαν Χόβε με την Κομεντί Φρανσαίζ θα ήταν ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς. Αυτό, όμως, που είδαμε στο θέατρο της Επιδαύρου ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας.

Ο σπουδαίος Βέλγος σκηνοθέτης δουλεύοντας εξονυχιστικά τα δύο έργα και κάνοντας μεγάλη μελέτη πάνω στον Ευριπίδη κατάφερε να τα παρουσιάσει σε μια σύγχρονη εκδοχή, η οποία μας καθήλωσε.

Στην εκδοχή του Χόβε, η ιστορία θέλει τα δύο αδέρφια, Ηλέκτρα κι Ορέστη να μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Οι ίδιοι δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους, ο οποίος είχε φύγει ως αρχιστράτηγος του στρατού των Αργείων στον πόλεμο της Τροίας. Η απουσία του τον καθιστά ήρωα στα μάτια τους. Η μητέρα τους, η Κλυταιμνήστρα, είναι ο εχθρός τους, γιατί σκοτώνει τον Αγαμέμνονα. Αποδιωγμένοι, η Ηλέκτρα κι ο Ορέστης γίνονται, από παιδιά βασιλέων, πρόσφυγες στην ίδια τους την οικογένεια, στην ίδια τους την πατρίδα.

Η πρώτη παντρεμένη με ταπεινό γεωργό κι ο δεύτερος εξόριστος από τη χώρα του. Με την επιστροφή του Ορέστη αρχίζει κι ο αγώνας της εκδίκησης. Η λύσσα τους δεν έχει τέλος, Αίγισθος, Κλυταιμνήστρα κι Ελένη σφαγιάζονται. Η συνέλευση των Μυκηναίων τους απειλεί με λιθοβολισμό, μέχρι την εμφάνιση του θεού Απόλλωνα που δίνει τη λύση.

Οι δύο τραγωδίες του Ευριπίδη, η Ηλέκτρα (413 π.Χ.) κι ο Ορέστης (408 π.Χ.) ενοποιούνται και «διασκευάζονται» . Οι ηθοποιοί της Κομεντί Φρανσαίζ  κατάφεραν να «σωματοποιήσουν» νοητικά και ψυχικά συμβάντα, αλλά, κυρίως, να δημιουργήσουν  νέες προσεγγίσεις στα έργα του μεγάλου τραγικού. Κάνοντας, έτσι, κατανοητό πόσο πολύ αγγίζουν στο σήμερα.

Παράλληλα με τη διαχρονικότητά τους, όμως, σημαντικότατη παράμετρος είναι η καθολικότητά τους: η τραγωδία της οικογένειας των Ατρειδών, έμοιαζε σ’ αυτή την εκδοχή με μια οικογενειακή τραγωδία, που θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη.

 

 

Η οπτική του Χόβε, θέλει και τον Πυλάδη πρωταγωνιστή. Ο Loïc Corbery, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο, είχε επωμιστεί, ουσιαστικά και τον ρόλο του αγγελιαφόρου. Μ’ αυτόν τον τρόπο έχουμε τους τρεις ήρωες να γίνονται ένα προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους: την εκδίκηση. Ριζοσπαστικοποιούνται αποτελώντας ένα αναπόσπαστο κομμάτι της βίας και του εξτρεμισμού, θυμίζοντάς μας και την τυφλή βία της τρομοκρατίας, από την οποία απειλείται καθημερινά ο πλανήτης.

Ο Χόβε τόλμησε με σκληρές εικόνες να μπει στο ζουμί της τραγωδίας. Η Ηλέκτρα ακρωτηριάζει, τρώει και στη συνέχεια πετά το πέος του νεκρού Αίγισθου. Τι πιο τολμηρό κι εμπνευσμένο; Μια σκηνή με τόσο ψυχαναλυτικό βάθος, αλληγορική σημασία, που καταφέρνει να προβληματίσει.

Εμπνεύστηκε ως Κλυταιμνήστρα κι Ελένη την ίδια ηθοποιό (Elsa Lepoivre) αποδεικνύοντας, πως οι δύο γυναίκες είναι η πλευρά του ίδιου νομίσματος, επισημαίνοντας έτσι και τον μισογυνισμό του Ευριπίδη.

Αφαίρεσε τα διαλογικά μέρη του χορού. Ο χορός, οι γυναίκες της πόλης, που για την Ηλέκτρα είναι οι «φίλες» της, σε μια πιο σύγχρονη μετάφραση, μιλά ελάχιστα και, κυρίως, η κορυφαία, συμβολίζοντας παράλληλα και τη Μοίρα, η οποία ούσα πάντα παρούσα κινεί τα νήματα.

Δίνει, όμως, στην τραγωδία αυτό που ο ρόλος του χορού επιβάλλει: ένα διάλειμμα από το πένθος. Οι ηθοποιοί της Κομεντί Φρανσαίζ, πετούσαν –κυριολεκτικά και μεταφορικά- στο μαύρο σκηνικό με τη λάσπη, που είχε στηθεί στο αργολικό κοίλον.

Ο συγχρονισμός, η δυναμική, ο ρυθμός κι η τεχνική τους χάρισαν στην παράσταση μια από τις καλύτερες στιγμές της, όταν μετά την πρώτη δολοφονία, χόρευαν σε βακχικούς ρυθμούς, υπό τον ήχο των τυμπάνων – εξαιρετικά εμπνευσμένη κι η μουσική της παράστασης - αποδεικνύοντας ότι μόνο τυχαίο δεν είναι το ρητό στο οικόσημο του θιάσου, «Simul et singulis» (Όλοι μαζί και ο καθένας μοναδικός).

Ο Απόλλωνας, ως από Μηχανής θεός, δεν εμφανίζεται από κάποιο ύψος, σ’ αυτό θα δούμε τους τρεις ήρωες στο ζενίθ της μανίας τους, αλλά καταφτάνει στη σκηνή μέσα από τις κερκίδες. Ο Θεός, λοιπόν, δεν είναι παρά ένα ακόμα ανθρώπινο δημιούργημα. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι για να ελευθερωθούν από τα δεινά τους, οφείλουν να παλέψουν μόνοι.

 

 

Ο σκηνοθέτης κατάφερε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να αξιοποιήσει το φυσικό σκηνικό της Επιδαύρου - μην ξεχνάμε ότι η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της τον Απρίλιο σε κλειστό χώρο -όχι μόνο για να δημιουργήσει γοητευτικές εικαστικά εικόνες, αλλά και για την εξέλιξη της δράσης. Τα πεύκα, στο πίσω μέρος της σκηνής, φωτίζονταν μοναδικά παρουσιάζοντας έτσι την αντίθεση του όμορφου φυσικού τοπίου, με τον βούρκο όπου έχουν πέσει οι άνθρωποι με τις πράξεις τους.

Επίσης, ο έναστρος ουρανός, όπως είχε πει κι ο ίδιος ο Χόβε, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, έγινε ο καλύτερος τόπος για να απευθύνουν οι θνητοί τις ικεσίες τους στον Θεό. «Ο ανοιχτός χώρος ήταν ένα στοίχημα», δήλωσε χαρακτηριστικά. Αυτό, λοιπόν, το στοίχημα κερδήθηκε απόλυτα!

Επιπλέον, μόνο το τεχνικό χώμα, ο μαύρος βούρκος μπορούν να κάνουν κατανοητό και το αδιανόητο μίσος της ηρωίδας. Το κόστος που κλήθηκε να πληρώσει είναι τεράστιο κι από βασιλοπούλα, ζει στα χοιροστάσια.

Εύστοχη κι η ενδυματολογική λύση που ήθελε τους άρχοντες ντυμένους με έντονο μπλε. Χρώμα που σταδιακά βούλιαζε στον βούρκο της τραγωδίας της οικογένειας των Ατρειδών.

 

Επιπλέον, στη δεξιά πάροδο του θεάτρου είχε στηθεί μια ξύλινη εξέδρα. Από εκεί έμπαιναν, όπως και στην αρχαιότητα, όσοι έρχονταν από την πόλη ή το λιμάνι. Παράλληλα, η κατασκευή χρησίμευσε και σαν ένα είδος «πασαρέλας» κι ένα σχόλιο, πάνω στο οποίο βασίστηκε κι η «Ελένη» του Ευριπίδη για το «είναι και το φαίνεσθαι». Κάνοντας ακόμα πιο εκκωφαντικό το αντιπολεμικό στοιχείο στα έργα του Ευριπίδη υπενθυμίζοντάς μας τον Σεφερικό στίχο «...για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη...».

Το σκηνικό αναδείχθηκε μοναδικά και με τους εμπνευσμένους φωτισμούς του Jan Versweyveld. Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος καλλιτέχνης υπογράφει σκηνικά και φώτα.

Οι ερμηνείες της Ηλέκτρας (Suliane Brahim) και του Ορέστη (Christophe Montenez) ήταν κάτι παραπάνω από καθηλωτικές!

Ενώ, ο μικρός αλλά ουσιαστικός ρόλος του συζύγου της Ηλέκτρας (Benjamin Lavernhe) πρώτη φορά ερμηνεύεται τόσο ουσιαστικά.

Μοναδική ένσταση η χρήση των μικροφώνων (ψείρες) πάνω στους ηθοποιούς. Είναι σίγουρο, ότι δεν τις είχαν ανάγκη, καθώς γνώριζαν, πολύ καλά σε ποιο σημείο της ορχήστρας θα μιλήσουν. Αντίθετα, μάλλον, δημιουργήθηκαν προβλήματα με την ακουστική.

Ό,τι και να γράψει κανείς για την παράσταση του Ίβο βαν Χόβε θα είναι λίγο μπροστά στην μαγεία που βίωσαν οι θεατές από όλο τον κόσμο, που κατέκλυσαν την Επίδαυρο και τις δύο μέρες αποθεώνοντας όρθιοι τον θίασο και τους συντελεστές.

Ευτυχώς το «Bravo» είναι ίδιο και στις δύο γλώσσες!