Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Μυλωνάς: Έχω τα υγρά μου μαντηλάκια. Μακιγιάζ συνήθως δεν βάζω. Σε αυτό το έργο μόνο επί σκηνής βάζω μακιγιάζ.
Βακούσης: Δεν θα μιλήσω για αντικείμενα, αλλά για μια πολύ συγκινητική φράση που πάντα κουβαλάω μέσα μου «Η Σεμέλη ερωτεύτηκε». Είναι μια αρχέτυπη φράση που με βοηθάει να πάρω ενέργεια και δύναμη για τον όποιο ρόλο παίζω.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
α)Ως χώρο
Μυλωνάς: Το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν όταν είχα παίξει το «Festen» στο Θησείο όπου εκεί δεν υπάρχουν καμαρίνια. Είναι ένας ενιαίος χώρος που κάθονται όλοι γύρω από ένα τραπέζι, στο οποίο ο καθένας έχει τη δική του θέση. Έτσι μιλάς με όλους τους άλλους και έχει πολύ πλάκα αυτό. Αυτό μου άρεσε πολύ.
Βακούσης: ‘Ως χώρος ήταν με τον Σωτήρη Τσαφούλια σε ένα έξοχο χώρο στο Λαγονήσι που είχε φτιάξει ένα φοβερό καμαρίνι. Και στο Εθνικό που είναι ένας χώρος πολύ αγαπητός, που δεν μπορείς να μην το ερωτευτείς.
β) Με ποιους συναδέλφους.
Μυλωνάς: Πάλι θα μιλήσω για το «Festen», που μοιραζόμουν το ενιαίο καμαρίνι με τους Μπαζάκα, Στάνκογλου, Παπαθεμελή, Ντούμα κ.α.
Βακούσης: Το ωραιότερο καμαρίνι που έχω κάνει στην ζωή μου ήταν στο «Έτερος Εγώ» με τον Σωτήρη Τσαφούλια που κάναμε πρόβες και κάναμε πολλές πλάκες και φυσικά είναι και εδώ, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, με τον Αλέξανδρο Μυλωνά
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Μυλωνάς: Το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν όταν έπαιζα στο Brighton στο Royal Theater Brighton όπου το καμαρίνι του πρωταγωνιστή είναι σαν διαμέρισμα και βέβαια σπουδαίοι άνθρωποι το έχουν χρησιμοποιήσει, όπως ο Laurence Olivier και άλλοι.
Βακούσης: Το ωραιότερο καμαρίνι που έχω δει στην ζωή μου είναι στο Νόβι Σαντ έξω από το Βελιγράδι το οποίο δεν περιγράφεται, ήταν σαν παραμύθι αρχετυπικό.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Μυλωνάς: Αυτή την ανάμνηση από το «Festen» στο Θησείο.
Βακούσης: Είναι πολλές οι αναμνήσεις αλλά νομίζω ότι από καμαρίνι ήταν όταν είχα παίξει κάποτε στο έργο του Καμπανέλη «Η Αυλή των Θαυμάτων» και ήμουν με την Πίτσα Καπετσινέα και τον Γκίκα Μπινιάρη τους δασκάλους μου.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Μυλωνάς: Η τελευταία σκέψη που κάνω πριν βγω είναι να είμαι ήρεμος.
Βακούσης: «Μπράβο. Κατάφερα να μην είμαι πεθαμένος»
Oι Αλέξανδρος Μυλωνάς και Μάνος Βασούσης πρωταγωνιστούν στην παράσταση "Ο Αμπιγιέρ" στη Β σκηνή του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας που πάιζεται για 2η χρονιά.
Η προηγούμενη θεατρική σεζόν δεν ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Μπορεί οι προσδοκίες μας να ήταν μεγάλες και λόγω των επιχορηγήσεων, αλλά τα αποτελέσματα, τις περισσότερες φορές, δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις μας.
Οι περισσότερες παραστάσεις, από αυτές που ξεχώρισαν, πήραν το πράσινο φως και για δεύτερη χρονιά κι έτσι, αν τις χάσατε, θα έχετε την ευκαιρία, από τέλος Σεπτεμβρίου, να τις απολαύσετε ή να τις (ξανά) απολαύσετε!
1.«Έμμα»
Η Μαρία Πρωτόπαππα, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκευάζει το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που καθηλώνουν. Στο «Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας» της Έμμα Ρέγιες η ηθοποιός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και χαρίζει στο κοινό ένα θεατρικό διαμάντι, από τις καλύτερες στιγμές της περσινής σεζόν.
Από 26 Οκτωβρίου-2 Δεκεμβρίου στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας
2.«Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα (III)»
Το σπονδυλωτό έργο του Ζοέλ Πομμερά, που σκηνοθέτησε με μαεστρία ο Νίκος Μαστοράκης, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς. Έτσι η επιτυχία συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά με ανανεωμένο cast- «Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα(II)» - και προσθήκη κάποιων ιστοριών. Τον Οκτώβρη και για λίγες παραστάσεις θα δούμε την 3η εκδοχή της παράστασης και θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι είναι η αγάπη;
Από 3 Οκτωβρίου - 25 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο
3. «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»
Η Ελένη Σκότη μας σύστησε, την περασμένη σεζόν, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα, Κόνορ Μακφέρσον καταφέρνοντας να κλέψει τις εντυπώσεις με μια παράσταση που άφηνε τον θεατή να αφεθεί σε μια πλούσια παλέτα συναισθημάτων. Άσσος στο μανίκι της η εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών της, όπως οι Δημήτρης Αλεξανδρής, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κατερίνα Μαούτσου και Νικόλας Μπράβος. Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης κλέβει την παράσταση με τον αβανταδόρικο ρόλο του Ντοκ. Μια φιγούρα, η οποία ξεχωρίζει και, με πολύ χιούμορ, αποδίδει τις πιο τραγικές καταστάσεις.
Από τις 4 Οκτωβρίου στη κεντρική σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ
4.«Ο Φάρος»
Από τον Κόνορ Μακφέρσον γοητεύτηκε κι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κι επέλεξε ένα, εκ πρώτης όψεως, ανοίκειο έργο για το ελληνικό κοινό, καθώς η υπόθεση εξελίσσεται σ’ έναν φάρο με μια ανδροπαρέα που καταναλώνει τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, καταφέρνοντας να φέρει σε πρώτο πλάνο την ουσία του, καθώς το «The Seafarer»(«ο Ναυτικός» ο πρωτότυπος τίτλος) δεν είναι παρά μια τρυφερή παραβολή για την εξιλέωση και τη λύτρωση. Θέατρο συνόλου με πέντε σπουδαίες ερμηνείες - του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, του Νίκου Ψαρρά, του Προμηθέα Αλειφερόπουλου και του Αιμίλιου Χειλάκη – που θα θυμάστε για καιρό.
Από 10 Οκτωβρίου στο θέατρο Αθηνών
5. Ο «Αρίστος»
Η παράσταση που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» έγινε από την αρχή sold-out . Ο Γιώργος Παπαγεωργίου με έμπνευση και ευαισθησία κατάφερε να ζωντανέψει την τραγική ιστορία της εκτέλεσης, του 28χρονου Αριστείδη Παγκρατίδη για ένα έγκλημα, που όπως όλα δείχνουν,δεν διέπραξε ποτέ. Στα 70 λεπτά της παράστασης, οι τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί που επέλεξε -Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Χριστοδούλου- υποδύονται όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από τη σύντομη ζωή του και εντυπωσιάζουν με την αμεσότητα και το ταλέντο τους.
Στο θέατρο του Νέου Κόσμου από 8 Οκτωβρίου
6. «Στέλλα κοιμήσου»
Μία παράσταση – πρόταση από τον κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονομίδη, εμπνευσμένη από το κλασικό έργο του Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη». Το «Στέλλα κοιμήσου» είναι ένα νέο πρωτότυπο έργο, μία σύγχρονη μετεγγραφή της «Στέλλας Βιολάντη», σκηνοθετημένο δεξιοτεχνικά από τον Οικονομίδη με τρόπο απολύτως έντονο και υποβλητικό. Μία παράσταση, που λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα και απευθύνεται, σίγουρα, σε ένα ανήσυχο θεατρόφιλο κοινό. Μετά από δύο sold-out χρονιές στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, προστίθεται στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και επιστρέφει στο Θέατρο Καρέζη, έχοντας στις αποσκευές της και δύο βραβεία, καθώς για την ερμηνεία τους στην παράσταση τιμήθηκαν η Ιωάννα Κολλιοπούλου με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη και ο Γιάννης Νιάρρος με το βραβείο Δημήτρης Χορν.
Από την 1η Οκτωβρίου στο Θέατρο Καρέζη –για 20 παραστάσεις
7.«Εγώ ,ο Μάρκος Βαμβακάρης»
Δεν θα μπορούσαμε να μην μνημονεύσουμε τον Θανάση Παπαγεωργίου για το ρεσιτάλ ερμηνείας του ως Μάρκος Βαμβακάρης. Στην παράσταση «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», την οποία υπογράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος, ανεβαίνει μόνος στη σκηνή, και, με μια αφοπλιστική παραστατικότητα, πείθει απόλυτα, έχοντας ως συμπρωταγωνιστή του μόνο το μπουζούκι του. «Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να έρχεται στη θέση του άλλου, του ομοίου του», θα πει μεταξύ άλλων ο Μάρκος, ο οποίος «υπόφερνε» στη ζωή και το έβγαζε στην «πενιά»… Το κείμενο έγραψε η Νάνση Τουρμπακάρη κι είναι βασισμένο στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου, έτσι όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία». Την παράσταση επένδυσε μουσικά ο γιος του Στέλιος.
Από 5 Οκτωβρίου-6 Ιανουαρίου στο Θέατρο Στοά
8.«Ο Αμπιγιέρ»
Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ. Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.
Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».
Από 15 Φεβρουαρίου-20 Απριλίου 2019 στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας
9. «Ο Φεγγίτης»
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καταθέτει μια ιδιοφυή σκηνοθετική προσέγγιση. Μελετώντας ενδελεχώς το έργο, δεν μένει στο προφανές, στην ερωτική ιστορία. Αντίθετα, χτίζοντας πίσω από αυτή, επιλέγοντας τον δρόμο του ρεαλισμού, όπως προτάσσει και ο συγγραφέας, δουλεύει εξονυχιστικά τις λεπτομέρειες με τους σπουδαίους πρωταγωνιστές, αφήνοντας να φανερωθούν στη σκηνή οι ουσιαστικές σχέσεις, τα βαθύτερα «θέλω» των χαρακτήρων και, μέσω των λεκτικών διαξιφισμών τους, όλα τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα του Ντέιβιντ Χέαρ , που, αν και έχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο, τολμώ να πω ότι η καθολικότητά τους το κάνει –ή θα το κάνει– κλασικό. Η παράσταση οφείλει την επιτυχία της στο απίθανο δίδυμο Δημήτρη Καταλειφού και Λουκίας Μιχαλοπούλου.
Από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Εμπορικόν
10.«Το Τίμημα»
Μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της περσινής χρονιάς ήταν το κλασικό αριστούργημα του Άρθρουρ Μίλλερ, το οποίο σκηνοθέτησε η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του Ιλίσια για να ερμηνεύσει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Σάλαμον, δίνοντας ένα «μάθημα» υποκριτικής που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κάθε θεατρόφιλο!
Από τις 12 Οκτωβρίου-9 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Ιλίσια.
11. «Ο Χαρτοπόλεμος»
Το σπάνιας ευαισθησίας κείμενο του αδικοχαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού μας φέρνει αντιμέτωπους με την Ελλάδα του σήμερα και με την πολύπαθη γενιά των τριαντάρηδων, που ανώριμη ακόμη να διαπραγματευτεί τα εσωτερικά τραύματα της οικογενειακής ζωής, μη έχοντας ουσιαστικά μάθει να ξεπιπιλά το δάχτυλο από το στόμα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αδηφάγα πραγματικότητα. Με μια Ελλάδα τελείως διαφορετική από αυτή που μας έμαθαν ότι θα βρούμε μεγαλώνοντας. Η παράσταση ευτύχισε λόγω της σκηνοθεσίας του Γιώργου Παλούμπη και των ερμηειών των ηθοποιών του.
Από 21 Σεπτεμβρίου στο Μικρό Γκλόρια
Ακόμα μια παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που έκλεψε τις εντυπώσεις. Στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου στήνεται ένα γήπεδο μπάσκετ (σκηνικό: Ηλέκτρα Σταμπούλου) και η ομάδα των ηθοποιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, «ιδρώνει τη φανέλα». Έχει μια ζηλευτή σκηνική επικοινωνία βάζοντας απανωτά τρίποντα με τις ερμηνείες των ηθοποιών – παικτών της, χαρίζοντας ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης. Έτσι, το έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου , δεν θα μπορούσε παρά να συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά.
Από 26 Σεπτεμβρίου στο Από Μηχανής θέατρο
Το «Mute» είναι ένα διαμάντι κι επειδή «εν αρχή ην ο Λόγος», εν προκειμένω, το θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Αδαμαντιάδη, ιστορικό, βρίθει έρευνας κι ενασχόλησης με την περίοδο που απεικονίζει, αλλά πάνω από όλα είναι θέατρο: ζωντανός λόγος, που σπαρταρά, ήρωες με αλήθειες, αδυναμίες, φόβους, εξαιρετική πλοκή και σασπένς. Ο Στέλιος Πατσιάς κατάφερε, με τη σκηνοθεσία του, να αναδείξει το έργο, φωτίζοντας κάθε λεπτή απόχρωσή του και οι έξι ηθοποιοί δίνουν στη σκηνή τον καλύτερό τους εαυτό! Από τις καλύτερες εκπλήξεις της περσινής σεζόν.
6 και 7 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνετον στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Σημείο.
«Γρανάδα»
Ένα ακόμη σύγχρονο νεοελληνικό έργο του Γιάννη Καλαβριανού σκηνοθετημένο από τον ίδιο με τρυφερότητα, μελαγχολία, ευαισθησία, χωρίς να λείπει το απαραίτητο χιούμορ,παρόλο που διαχειρίζεται το «δύσκολο» θέμα της απώλειας. Ένας καλοδουλεμένος θίασος (Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Γλάστρας, Εφη Σταμούλη, Στέφη Πουλοπούλου, Αλεξία Μπεζίκη, Διαμαντής Αδαμαντίδης αλλά και η Λυδία Φωτοπούλου μέσω βίντεο )δημιουργεί μια παράσταση με εξαιρετικό ρυθμό που συγκινεί βαθιά.
Από 3 Οκτωβρίου σε νέα στέγη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
«Μόλλυ Σουήνη»
Η Ιώ Βουλγαράκη κι η ομάδα Πυρ παρουσίασαν την προηγούμενη σεζόν με επιτυχία του έργο του Μπράιαν Φρίελ. Ένα τρυφερό κείμενο που ταίριαξε πολύ στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, δίνοντας στους θεατές την ευκαιρία να γίνουν μέτοχοι μια ζεστής θεατρικής εμπειρίας και τριών καλών ερμηνειών -Δημήτρης Γεωργιάδης, Δέσποινα Κούρτη και Αργύρης Ξάφης - με τον τελευταίο να κλέβει την παράσταση.
Από 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια…
Ο λόγος για τους «12 ενόρκους» του Reginald Rose, που με ανανεωμένο cast συνεχίζουν απτόητοι για 5η σεζόν στο Θέατρο Αλκμήνη(5&6 Οκτωβρίου στο Θεατρικό Κέντρο Ιωαννίνων), σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Ενώ, πλώρη για 4η χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ, βάζει και ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη με τον Τάκη Σπυριδάκη σε μια ερμηνεία ζωής (Από 1η Οκτωβρίου).
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Λόγω της θερμής ανταπόκρισης κοινού και κριτικών, ο «Αμπιγιέρ» του Ronald Harwood σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, συνεχίζεται για λίγες παραστάσεις μετά το Πάσχα. Στο ρόλο του Σερ ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και του Αμπιγιέρ ο Μάνος Βακούσης. Τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνεύουν η Άννυ Λούλου, η Ευγενία Αποστόλου, ο Κώστας Λάσκος και ο Δημήτρης Μαργαρίτης.
Οι παραστάσεις συνεχίζονται από τις 14 Απριλίου έως τις 20 Μαΐου, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 17.30.
Διαβάστε εδώ την κριτική της Νατάσας Κωνσταντίνιδη για την παράσταση.
Στον «Αμπιγιέρ» (1981) ο Ronald Harwood σκιαγραφεί την ιδιόμορφη συναισθηματική σχέση του Σερ, ενός σαιξπηρικού ηθοποιού που τα καλύτερά χρόνια της καριέρας του είναι πια παρελθόν, και του Νόρμαν, του αφοσιωμένου αμπιγιέρ του, δημιουργώντας έτσι ένα από τα ουσιαστικότερα έργα για τη ζωή στο θέατρο και για τους ανθρώπους του θεάτρου.
Ο Harwood εμπνεύστηκε το έργο από την δική του εμπειρία ως αμπιγιέρ του σπουδαίου άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ. Ο «Αμπιγιέρ» είναι ένα έργο που ισορροπεί θαυμαστά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Είναι μια ιστορία για την φιλία, την αφοσίωση, τις φιλοδοξίες και τα προδομένα όνειρα των ανθρώπων. Αποτελεί μια σάτιρα του θεατρικού κόσμου όπου οι θεατές καλούνται να κρυφοκοιτάξουν μέσα από την κλειδαρότρυπα των παρασκηνίων του θεάτρου και γίνονται μάρτυρες των κωμικοτραγικών καταστάσεων που εξελίσσονται στα καμαρίνια και στις κουίντες την ώρα της παράστασης.
Το έργο διαδραματίζεται στη δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, σε ένα ετοιμόρροπο θέατρο της αγγλικής επαρχίας. Λίγο πριν από την 227η παράσταση του «Βασιλιά Ληρ», ο Σερ (Αλέξανδρος Μυλωνάς) καταρρέει και κυριεύεται από τις ανασφάλειες του. Ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μπορεί να βασιστεί, είναι ο αμπιγιέρ του, ο Νόρμαν (Μάνος Βακούσης), που προσπαθεί να τον εμψυχώσει και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση ώστε να μη ματαιωθεί η παράσταση. Ταυτόχρονα η Λαίδη (Άννυ Λούλου) και η διευθύντρια σκηνής Ματζ (Ευγενία Αποστόλου) πασχίζουν να πείσουν τον Σερ ότι ίσως έχει έρθει η ώρα να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Και όλα αυτά ενώ το κοινό στην πλατεία του θεάτρου περιμένει και οι σειρήνες δεν αφήνουν κανέναν να ξεχάσει ότι ο κίνδυνος των αεροπορικών βομβαρδισμών τους απειλεί ανά πάσα στιγμή.
Το έργο έγινε κινηματογραφική ταινία το 1983 σε σκηνοθεσία Peter Yates με τον Albert Finney και τον Tom Courtenay, ενώ το 2015 το BBC πρόβαλε και την τηλεοπτική μεταφορά της σε σκηνοθεσία Richard Eyre με τον Ian McKellen στο ρόλο του Αμπιγιέρ, τον Anthony Hopkins στο ρόλο του Σερ και την Emily Watson στο ρόλο της Λαίδης. Ο ίδιος ο Harwood κέρδισε το Όσκαρ Σεναρίου για τον «Πιανίστα» του Roman Polanski, ενώ ήταν επίσης υποψήφιος για τον «Αμπιγιέρ» και «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα».
Συντελεστές
Μετάφραση: Εύα Γεωργουσοπούλου
Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Χανδρά
Φωτογραφίες-trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη-Έλενα Γρίβα
Παραγωγή: Kart Productions
Ερμηνεύουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Άννυ Λούλου, Ευγενία Αποστόλου, Κώστας Λάσκος, Δημήτρης Μαργαρίτης
INFO:
Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2114117878
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Από 14 Απριλίου έως 20 Μαΐου
Σάββατο και Κυριακή στις 17.30
Διάρκεια:
1.45 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 15 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ
Προπώληση:
Viva.gr, 11876, Seven Spots, Reload, Media Markt, Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα.gr, Viva Kiosk Σύνταγμα
H παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού
Πόσοι συγγραφείς δεν γοητεύτηκαν από τον μικρόκοσμό τους και τον αποτύπωσαν στη σκηνή; Από τον Τσέχοφ και τον Τ. Ουίλιαμς μέχρι τους σύγχρονους δραματουργούς οι σκηνές γεμίζουν με αδιέξοδα καλλιτεχνών και το θέατρο μέσα στο θέατρο, γίνεται πόλος έλξης και πηγή έμπνευσης. Εμείς εντοπίσαμε τέσσερα, τελείως, διαφορετικά έργα, που αυτή τη στιγμή ανεβαίνουν στις αθηναϊκές σκηνές: Τα δυο είναι ξένων συγγραφέων και τα άλλα δύο είναι πρωτότυπα ελληνικά έργα, που, μάλιστα, ανεβαίνουν για πρώτη φορά έχοντας τη μορφή μουσικών παραστάσεων.
«Αμπιγιέρ», Β’ σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας
Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή.
Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ.
Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.
Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».
Ο Μάνος Βακούσης κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έχουν μοναδική σκηνική χημεία. Όμως, κι ο υπόλοιπος θίασος στέκεται επάξια.
«Ο Αδαής και ο Παράφρων», Θέατρο Πορεία
Το έργο του Μπέρνχαρντ ευτύχισε να ανέβει από μια ιδιοφυή και προσεγμένη στη λεπτομέρεια παράσταση από τον Γιάννο Περλέγκα.
Στον «Αδαή και τον Παράφρωνα» η ιστορία είναι χωρισμένη σε δύο πράξεις, σε ισάριθμους σκηνικούς τόπους: στο καμαρίνι της σοπράνο και στο ακριβό εστιατόριο «Οι τρεις Ουσάροι».
Η δραματουργική ευφυΐα του συγγραφέα αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι τον κύριο όγκο του λόγου εκφέρει ένας φιλότεχνος ιατροδικαστής, ο οποίος, κατά βάση, απευθύνεται στον αλκοολικό, τυφλό πατέρα της σοπράνο, ενόσω την περιμένουν να έρθει για την παράσταση.
Ολόκληρος ο λόγος του είναι ένας σαρκασμός για την υπέρμετρη αφοσίωση του καλλιτέχνη ή του επιστήμονα στο αντικείμενό του, καθώς το έργο συνδέει, με τρόπο έξυπνο, την επιστήμη με την τέχνη.
Οι ηθοποιοί της παράστασης είναι συγκλονιστικοί. Η Ανθή Ευστρατιάδου, ως Βασίλισσα της Νύχτας, με ένα Βραβείο Μερκούρη στις αποσκευές της γι’ αυτή της την ερμηνεία, ο Γιάννος Περλέγκας, ως Ιατροδικαστής και ο Χρήστος Μαλάκης, ως Πατέρας δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις της συγκεκριμένης παράστασης. Τέλος, πολύ καλός είναι κι ο Γιάννης Καπελέρης στον μικρότερο ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο αισθητικό κομμάτι της παράστασης, στα εμπνευσμένα σκηνικά- κουστούμια της Λουκίας Χουλιάρα και τους φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου.
«Σου φυλάξαμε μια θέση», Θέατρο του Νέου Κόσμου
Μια θεατρίνα που ζει με τις μνήμες της, με τα παλιά της κουστούμια, καθισμένη, άλλοτε, στον θρόνο της κι, άλλοτε, συνομιλώντας με τους δύο μουσικούς, οι οποίοι παίζουν live στη σκηνή, είναι η Ελένη Κοκκίδου στο «Σου φυλάξαμε μια θέση», που έγραψε η ίδια μαζί με τη Μάρθα Φριτζήλα. Σε κάποια σκηνή, μάλιστα, παρομοιάζει τον ηθοποιό με τον ταυρομάχο και το κοινό με τον ταύρο που είναι έτοιμος να το κατασπαράξει.
Ο κόσμος του θεάτρου ζωντανεύει με την ηθοποιό να ερμηνεύει φράσεις από την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, τη «Μήδεια» του Ευριπίδη, τον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, τη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, το «Θείο Βάνια» και τον «Γλάρο» του Τσέχοφ και με απίστευτο αυτοσαρκασμό τη Μάρθα από το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» του Άλμπι.
Στην κάτω σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, η παράσταση δίνει στον θεατή τη δυνατότητα να ακούσει κι ένα ποτ-πουρί από αποσπάσματα συνεντεύξεων σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως, (η Κατίνα Παξινού, η Μαρία Κάλλας, ο Τζιμ Μόρισσον), ενώ η ίδια η Ελένη Κοκκίδου διαβάζει επιστολές του Γιώργου Σεφέρη, της Μαρίας Πολυδούρη, της Ελένης Κοντού, του Κονσουέλο Σουνσίν και άλλων.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην εκμεταλλευτεί τον μεγάλο άσσο στο μανίκι της και την εκπληκτική της φωνή, έτσι ώστε οι θεατές να την απολαμβάνουν σε τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκι, του Νίκου Γούναρη, του Γιώργου Μητσάκη, του Μάρκου Βαμβακάρη, αλλά και του Τζιάκο Πουτσίνι, της Μέυ Γουέστ και του Κουρτ Βάιλ με τον Παναγιώτη Τσεβά να τη συνοδεύει με το πιάνο και το ακορντεόν και τον Κώστα Νικολόπουλο με τις κιθάρες και τα ιδιόφωνα.
«Όνειρα Γλυκά», Σύγχρονο Θέατρο
Μια μετακόμιση γίνεται αφορμή για μια αναδρομή στα παιδικά χρόνια, τις εφηβικές στιγμές, τα όνειρα και τα λάθη μιας γυναίκας, η οποία συνομιλώντας με τον φανταστικό μελλοντικό της εαυτό, συμφιλιώνεται με τους φόβους και τον χρόνο ξαναβρίσκοντας τον ονειροπόλο εαυτό της.
Μια γυναίκα η οποία σπούδασε ηθοποιός, αλλά τελικά την κέρδισε το τραγούδι. Η Σαλίνα Γαβαλά παρουσιάζει τη μουσική παράσταση «Όνειρα Γλυκά» με συνοδοιπόρο της, στη σκηνή του Σύγχρονου Θέατρου, την Ελπίδα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αντώνη Λουδάρου.
Μπροστά από έναν φωτισμένο καθρέφτη καμαρινιού, θυμάται τα χρόνια της στη δραματική σχολή της Θεσσαλονίκης, ενώ στο έργο η ίδια ερμηνεύει τη Νίνα, από τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, όπως έκανε για να περάσει στις εξετάσεις. «Είμαι ένας γλάρος…Όχι, ηθοποιός είμαι…»
Με τη συνοδεία των τριών μουσικών (Γιώργος Τσολάκος: πιάνο, Αχιλλέας Διαμαντής: κιθάρα και Μιχάλης Κεχαγιάς: μπάσο, κρουστ) οι δύο ερμηνεύτριες ταξιδεύουν το κοινό μέσα από αγαπημένες επιτυχίες του ελληνικού πενταγράμμου και για να μην ξεχνάμε τα κόνσπετ μας, το προτελευταίο τραγούδι της παράστασης είναι το «Καληνύχτα μη φοβάσαι» σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη.
«Καληνύχτα μη φοβάσαι
δε σε ξέχασε κανείς
πάντα εσύ στο τέλος θα ‘σαι
η μεγάλη της σκηνής»
Μεγάλη επιτυχία της παράστασης, κατά τη γνώμη μου, είναι η φοβερή σύνδεση των τραγουδιών, όπου το ένα διαδέχεται το άλλο, σαν να ακουμπούν οι λέξεις στις ιστορίες κι οι μνήμες στα τραγούδια, κάτι που, πραγματικά, δεν είναι αυτονόητο.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν τον κόσμο του θεάτρου. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό κείμενο, καθώς πηγή έμπνευσης αποτέλεσε η εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ. Σε αυτό ο Χάργουντ αποτυπώνει τη διαστροφή του θεατή να κρυφοκοιτάξει πίσω από τα φώτα της σκηνής, στα παρασκήνια, και να νιώσει τα συναισθήματα των ανθρώπων του θεάτρου. Οι θεατές λοιπόν στο εν λόγω έργο γίνονται μάρτυρες κωμικοτραγικών καταστάσεων, που, αν και μοιάζουν με θεατρική παράσταση, δεν είναι. Εκφράζουν την πραγματικότητα.
Στον «Αμπιγιέρ» κυριαρχεί μια σχέση ζωής. Η σχέση του Σερ, ενός τριτοκλασάτου, ξεπεσμένου σαιξπηρικού ηθοποιού-θιασάρχη, που επιμένει να ανεβάζει εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με έργα του Σαίξπηρ με σκοπό να διατηρήσει ζωντανό το λόγο του Άγγλου συγγραφέα για τις επόμενες γενιές, και του Νόρμαν, του Αμπιγιέρ του. Ο Νόρμαν είναι πρώην ηθοποιός. Αφοσιώνεται στον Σερ και δουλεύει γι’ αυτόν 16 χρόνια. Πρόκειται για μια σχέση έντονης αλληλεξάρτησης, που αφήνει στο περιθώριο τις άλλες σχέσεις του Σερ στο έργο. Η πλοκή διαδραματίζεται στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε μια επαρχία της Αγγλίας. Ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή και οι σειρήνες δεν παύουν να ηχούν, μέσα στο θέατρο ετοιμάζονται για τη βραδινή παράσταση. Ο Σερ πληροφορείται ότι οι Γερμανοί βομβάρδισαν το θέατρο όπου έκανε το ντεμπούτο του και φωνάζει τον Νόρμαν μέσα σε λυγμούς: «Τα ζώα, βομβάρδισαν το μεγάλο θέατρο στο Πλίμουθ». Ο πόλεμος είναι η αιτία που δεν μπορεί να βρει ηθοποιούς να τον πλαισιώσουν, αφού όλοι είναι στο μέτωπο.
Ο Σερ δεν είναι βασιλιάς όπως πιστεύει, ωστόσο στο θίασό του τον αντιμετωπίζουν σαν βασιλιά, σαν Βασιλιά Ληρ. Δεν είναι ούτε Σερ, όπως μας αποκαλύπτει η Λαίδη. Χρίστηκε Σερ. Δόθηκε απόλυτα στην τέχνη του επί σειρά ετών και έφτασε σε σημείο παραλογισμού και πλήρους ταύτισης με το ρόλο του Βασιλιά Ληρ. Αρνείται να αποδεχτεί τον ξεπεσμό και την αρρώστια του και διώχνει τη Λαίδη, που αγανακτισμένη του ζητά να αποσυρθεί για να μη γελοιοποιηθεί: «Ένας τριτοκλασάτος ηθοποιός είσαι. Δες την κατάντια σου». Και εκείνος της απαντά: «Με εκπλήσσεις, γατούλα μου. Εσύ τα λες αυτά;» Μοναδικός σύμμαχός του ο Νόρμαν, ο Αμπιγιέρ του. «Είσαι καλός φίλος, Νόρμαν. Τι θα έκανα χωρίς εσένα;» εξομολογείται. Και εκείνος αποκρίνεται: «Θα τα καταφέρνατε και μόνος σας μια χαρά». Ο Αμπιγιέρ του τον ντύνει, τον μακιγιάρει, τον εμψυχώνει: «Η δουλειά θα σας κάνει καλά. Στο ταμείο έχει ουρές. Θρίαμβος». Τον θαυμάζει και τον προστατεύει ακόμα και από τις ενοχλητικές εισβολές ανθρώπων που επιθυμούν να μπουν στο καμαρίνι του και να τον ταράξουν. Ο ίδιος μπορεί να είναι ένας αποτυχημένος ηθοποιός, με τον Σερ όμως παίζει το ρόλο της ζωής του, αφού καλείται καθημερινά να λειτουργεί ως έξοχος ηθοποιός απέναντί του, με αποτέλεσμα να του γίνει απαραίτητος. Το ίδιο αισθάνεται και ο Νόρμαν για τον Σερ. Όταν πεθαίνει, λέει: «Εγώ τώρα τι θα απογίνω; Πού θα πάω;» Νιώθει για τον Σερ μια αγάπη βουβή, διόλου προκλητική, και αρκείται στο να ζει στη σκιά του. Η υπερβολική αγάπη όμως δεν απέχει πολύ από το μίσος, έτσι τον βλέπουμε να αλλάζει πρόσωπο και στάση όταν, αφού έχει πεθάνει ο Σερ και θρηνεί, συνειδητοποιεί πως δεν τον έχει μνημονεύσει στην αφιέρωση της ημιτελούς βιογραφίας του με τον τίτλο «Η ζωή μου». Ξεσπά λοιπόν αποκαλύπτοντας έναν άλλο Νόρμαν. «Όφειλες να με αναφέρεις και μένα στην αφιέρωση. Δεν έδινε δεκάρα για μας το κτήνος. Πεθαίνει χωρίς να σκεφτεί κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό του», λέει αντικρίζοντας τα ψυχρά και πονεμένα μάτια της Ματζ. «Τον αγαπούσες!»
Η Ματζ είναι η Διευθύντρια Σκηνής του θεάτρου του Σερ, η ψυχή του θιάσου. Μια γεροντοκόρη, εγωίστρια, σκληρή, βαθιά ερωτευμένη επίσης με τον Σερ. Αγωνίζεται στα παρασκήνια προκειμένου να είναι όλα στην εντέλεια. Δουλεύει για τον Σερ 20 χρόνια και, παρόλο που τον θαυμάζει, συμφωνεί με τη Λαίδη ότι πρέπει να αποσυρθεί. Απορρίπτει την προσφορά του να της χαρίσει ένα δαχτυλίδι από εγωισμό και μόνο. Το παίρνει τελικά από το δάχτυλό του όταν εκείνος έχει πια πεθάνει. Συγκλονιστική σκηνή, υπέροχος ο συμβολισμός της (μυστική, παράφορη, παντοτινή αγάπη σε ένα μόνο πρόσωπο).
Ο θάνατος του Σερ είναι το τέλος εποχής για τη Ματζ, τον Νόρμαν αλλά και για τη Λαίδη που ζούσε δίπλα του. Στο άκουσμα του θανάτου του φαίνεται να νιώθει κάποια ανακούφιση.
Η παράσταση «Ο Αμπιγιέρ» στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κερδίζει τις εντυπώσεις πριν ακόμη ξεκινήσει. Το παρακμιακό σκηνικό (Δημήτρης Πολυχρονιάδης) μας εντάσσει αμέσως στην ατμόσφαιρα του έργου και μας προϊδεάζει για όσα θα διαδραματιστούν επί σκηνής. Βρισκόμαστε στα καμαρίνια των ηθοποιών, αλλά και πίσω από τις κουίντες. Εκεί όπου οι ηθοποιοί αγωνιούν μαζί με τους θεατές για το αν ο Σερ είναι σε θέση να βγει στη σκηνή και να παίξει, ενώ δεν θυμάται ούτε το έργο ούτε τα λόγια του. Τα κοστούμια των ηθοποιών (Βασιλική Σύρμα) συμβαδίζουν με τη συνολική ατμόσφαιρα, που ενισχύεται με τον ιδιαίτερο φωτισμό (Βαλεντίνα Ταμιωλάκη) και τη σωστή μουσική υπόκρουση (Θοδωρής Οικονόμου).
Ο Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, δεν χρειάζεται συστάσεις. Σεβόμενος το κοινό και τον εαυτό του προσεγγίζει το ρόλο του ναρκισσιστή και ανασφαλή Σερ με σωστές δόσεις συγκίνησης και σαρκασμού. Στην παράσταση ο Σερ λέει: «Για τους κριτικούς νιώθω συμπόνια και οίκτο». Οι κριτικοί, φαντάζομαι, απολαμβάνοντας τον Σερ του Αλέξανδρου Μυλωνά νιώθουν απλώς ανακούφιση.
Για τον Μάνο Βακούση ή αλλιώς Νόρμαν πραγματικά δυσκολεύομαι να εκφραστώ. Τον πρωτοείδα στο έργο «Ο θάνατος και η κόρη» το 1994 και έκτοτε παρακολουθώ τη σιωπηλή-ηχηρή παρουσία του στο χώρο του θεάτρου. Ο Αμπιγιέρ όμως φαίνεται να είναι ο ρόλος της ζωής του, να έχει γραφτεί γι’ αυτόν. Ταυτιζόμαστε μαζί του και κατανοούμε κάθε του συναίσθημα, από το πιο τρυφερό έως το πιο φρικτό. Έχω την αίσθηση πως με την υποκριτική του δεινότητα καλύπτει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή. Ο μονόλογός του στο τέλος, όταν θρηνεί και ξεσπά, είναι συγκλονιστικός.
Η Άννυ Λούλου στο ρόλο της Λαίδης, της καταπιεσμένης συντρόφου του Σερ που φεύγει ξαλαφρωμένη μετά το θάνατό του, είναι αρκετά πειστική.
Πολύ δυνατή η ερμηνεία της Ευγενίας Αποστόλου ως σκληρής και αδυσώπητης Ματζ. Το ντύσιμο, η κορμοστασιά και η επιβλητική φωνή της σκιαγραφούν μια υπέροχη Ματζ, με δυνατότερη στιγμή της την τελευταία σκηνή με το δαχτυλίδι.
Η καθ’ όλα άρτια αυτή παράσταση βασίζεται στη σπουδαία σκηνοθεσία του Μανώλη Δούνια.
Εν κατακλείδι, αν απομονώσω την ερμηνεία του Μάνου Βακούση, θεωρώ πως το τρίπτυχο σκηνικό-κοστούμια-σκηνοθεσία είναι το κλειδί της συγκεκριμένης παράστασης, καθώς αποτυπώνει την εξαθλίωση του πολέμου και το πώς πραγματικά είναι ο ηθοποιός όταν τα φώτα έχουν σβήσει.
Η Kart Productions, η σκηνοθέτης Μαρία Ξανθοπουλίδου και ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μυλωνάς, για δεύτερη χρονιά αναλαμβάνουν τη διεύθυνση της Β΄ σκηνής του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας και παρουσιάζουν ένα πολυποίκιλο ρεπερτόριο με βασικό άξονα θεατρικές παραστάσεις αλλά και παράλληλες δράσεις μουσικής.
ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Dostoyevskaya metro station
Από 25 Οκτωβρίου 2017 έως 1 Φεβρουαρίου 2018
(Τετάρτη, Πέμπτη)
Η Ελένη Μποζά επιστρέφει με μια παράσταση βασισμένη στο έργο του Ντοστογιέφσκι.
Σε μία εμφανώς μεταβατική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, εν αναμονή της επερχόμενης δυστοπικής πραγματικότητας που προκαλεί στα άκρα την ανθρώπινη ύπαρξη, τέσσερις ηθοποιοί με όχημα το αιχμηρό χιούμορ του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, διαπραγματεύονται τη σύνδεση του χθες με το σήμερα, ατενίζοντας το αύριο κατάματα. Πρόκειται για μία σκηνική σύνθεση, το κείμενο της οποίας προκύπτει από τη δραματουργική επεξεργασία τεσσάρων διηγημάτων της ώριμης περιόδου του συγγραφέα: «Μια αισχρή ιστορία», «Κροκόδειλος», «Μπαμπόκ», «Το όνειρο ενός γελοίου».
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Μποζά
Ερμηνεύουν: Νίκος Γιαλελής, Αδριάνα Ανδρέοβιτς, Ελένη Ανδριακοπούλου, Κώστας Κουτρουμπής, Χάρης Μπαλασόπουλος
Ο Αμπιγιέρ του Ρόναλντ Χάργουντ
Από 6 Νοεμβρίου 2017 έως 6 Φεβρουαρίου 2018
(Δευτέρα, Τρίτη, Κυριακή)
Ο Μανώλης Δούνιας σκηνοθετεί ένα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, το έργο «Ο Αμπιγιέρ» του Ρ. Χάργουντ.
Στο έργο παρουσιάζεται η ιδιόμορφη συναισθηματική σχέση του Σερ, ενός πρωταγωνιστή που τα καλύτερά του χρόνια είναι πια πίσω του και του Νόρμαν, του αφοσιωμένου αμπιγιέρ του. Ένας πιστός, υπάκουος και υπομονετικός βοηθός, που επί δεκαέξι συναπτά έτη τον ντύνει, τον μακιγιάρει, τον φροντίζει, γνωρίζει τις συνήθειες, αλλά και τις ιδιοτροπίες του.
Το έργο διαδραματίζεται στη δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, στην αγγλική επαρχία. Λίγο πριν από την 227η παράσταση του «Βασιλιά Ληρ», ο Σερ καταρρέει και κυριεύεται από τις ανασφάλειες του. Ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μπορεί να βασιστεί, είναι ο αμπιγιέρ του. Ο Νόρμαν προσπαθεί να τον εμψυχώσει και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση, ώστε να μη ματαιωθεί η παράσταση.
Μετάφραση: Εύα Γεωργουσοπούλου/ Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας/ Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης/ Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα/ Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου/ Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη/ Παραγωγή: Kart Productions
Ερμηνεύουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Άννυ Λούλου, Ευγενία Αποστόλου, Νίκος Καλαμό κ.ά.
H Κυρία Ντάλαγουεη της Βιρτζίνια Γούλφ
Από 22 Δεκεμβρίου 2017 έως 28 Ιανουαρίου 2018
Η Μαρία Ξανθοπουλίδου σκηνοθετεί τη θεατρική διασκευή του αριστουργήματος της Βιρτζίνια Γούλφ. Η «Κυρία Ντάλαγουεη» τολμά και συνομιλεί με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα έργο γραμμένο από τη γυναίκα που δεν μπόρεσε ποτέ να χωρέσει στους ρόλους που προσπάθησαν να την εντάξουν οι κοινωνικές δομές.
Παραγωγή Kart Productions
Η Μαρία Πρωτόπαππα κάνει την επόμενη σκηνοθεσία της στη Β΄Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας (θα ανακοινωθεί προσεχώς)
Από 12 Φεβρουαρίου 2018 έως 27 Μαρτίου 2018
Παραγωγή Kart Productions
Ροστμπίφ της Λείας Βιτάλη
Από 7 Φεβρουαρίου 2018 έως 15 Μαρτίου 2018
(Τετάρτη, Πέμπτη)
Το βραβευμένο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έργο της Λείας Βιτάλη «Ροστμπίφ» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη.
Μέσα σε ένα κλίμα γκροτέσκο ξεδιπλώνεται το θρίλερ της αναβίωσης του μύθου των Ατρειδών. Οι ήρωες ζωντανεύουν στη Σύγχρονη εποχή διεκδικώντας μια δεύτερη ευκαιρία και το χαμένο έρωτα. Καθώς η Κλυταιμνήστρα ακονίζει τα μαχαίρια της για το ροσμπίφ που κανείς δεν ξέρει τη σύνθεσή του, η Ιφιγένεια αναζητά τη χαμένη τρυφερότητα και ο Αίγισθος εποφθαλμιά τη θέση του Αγαμέμνονα στην καρδιά και τη ζωή της Κλυταιμνήστρας. Η επιστροφή του Αγαμέμνονα φουντώνει ένα πάθος που βάφεται με αίμα. Σε έναν κόσμο σκοτεινό, κωμικό και σουρεαλιστικό, όπου ο έρωτας συγκρούεται με το πεπρωμένο και ανατρέπει τον μύθο, η λαχτάρα της Κλυταιμνήστρας για έρωτα και πάθος φτάνει σε μια απροσδόκητη θεαματική αποκορύφωση. Το έργο έκανε πρεμιέρα το 2004 στο RiversideStudios-Studio3 στο Λονδίνο.
Συγγραφέας: Λεία Βιτάλη/ Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη/ Μουσική: Nalyssa Green
Σκηνικός χώρος-Κοστούμια: Σπύρος Γκέκας/ Βοηθός σκηνοθέτη-Θεατρολόγος: Ζωή Μαντά/ Οργάνωση παραγωγής: Άρης Σομπότης (Playroom)/ Φωτογραφίες: HOPE
Ερμηνεύουν: Νικόλαος Χαλδαιάκης, Χρύσα Καψούλη, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Λευτέρης Παπακώστας, Κατερίνα Παρισινού
ΕΙΜΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΡΟΝώΝ, ένα άσμα για το χάσμα γενεών
Από 2 Φεβρουαρίου 2018 έως 11 Μαρτίου 2018
(Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή)
Μια ραδιοφωνική εκπομπή κάνει αφιέρωμα στο Χάσμα Γενεών και φιλοξενεί στο studio έναν βετεράνο και μια απόφοιτη ηθοποιό για να διαβάσουν στον αέρα αποσπάσματα από τον «Αρχιμάστορα Σόλνες» του Ερρίκου Ίψεν. Το χάσμα όμως αποδεικνύεται πολύ μεγάλο, αφού ο βετεράνος ηθοποιός μπερδεύεται στην ώρα προσέλευσης και καταφθάνει στο τέλος της εκπομπής. Τελικά το χάσμα μετατρέπεται σε ένα άσμα γενεών που από το σκαλοπάτι της ηλικίας ανεβαίνει στο πλατύσκαλο του χρόνου και βουτάει στη θάλασσα της αιωνιότητας.
Η παράσταση που κινείται ανάμεσα στα όρια της φάρσας και της οντολογίας, συνομιλεί με τον παλιό άνθρωπο και προσπαθεί να αναστήσει τον καινούριο αποσκοπώντας να ανακουφίσει τον συνηθισμένο φόβο θανάτου, τουλάχιστον από τον φόβο της φθοράς και του γήρατος .
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Σκηνογραφία: Κατερίνα-Χριστίνα Μανωλάκου
Ερμηνεία: Νάντια Κατσούρα, Ηλίας Κουνέλας
Και η χιών έγινε σινδών…
Από 21 Μαρτίου 2018
(Τετάρτη, Πέμπτη)
Η Άννα Κουτσαφτίκη και ο Άρης Τρουπάκης δραματοποιούν αποσπάσματα από διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ταξιδεύοντας τα μέσα από σύγχρονα μουσικά ακούσματα.
Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό του Ζωρζ Φεϋντώ,
Από 16 Μαρτίου
(Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή)
Το έργο αναφέρεται στην εγκυμοσύνη της Λεονή και την περιπέτεια που βιώνει έως τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί. Ένα σπάνιο έργο με την καυστική γραφή του Φεϋντώ που σαρκάζει την αστική κοινωνία της Ευρώπης και τις μικροπρέπειές της, ακόμα και όταν πρόκειται για δραματικές οικογενειακές στιγμές.
Στη Ελλάδα ανεβαίνει για πρώτη φορά.
Σκηνοθεσία Αθηνά Κεφαλά.
Ερμηνεύουν: Νίκος Γιαλελής, Όλγα Δαμάνη, Αγαπητός Μανδαλιός, Μάνια Παπαδημητρίου, Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.α
Φάρσες και ηθικολογίες
Από 16 Απριλίου 2018
6 θεατρικά μονόπρακτα παιδαγωγικού και ηθικολογικού χαρακτήρα από τον καυστικό Γάλλο συγγραφέα Οκτάβ Μιρμπώ της Μπέλ Επόκ.
Η αγάπη είναι μία κοροϊδία, ο γάμος ένα τέλμα.
Η εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτους έχει κλονιστεί ή μάλλον ποτέ δεν υπήρξε.
Η κατάρρευση της πεποίθησης πως η πολιτεία παράγει κοινωνικό έργο. Ο νόμος, καταπιεστικός. Η εξουσία υπερβατική και ανεύθυνη. Η αστυνομία αυθαίρετη και κατασταλτική. Ο διαχωρισμός των τάξεων και η παραπληροφόρηση του Τύπου δημιουργούν έναν παθητικό και περήφανο πολίτη που μας κάνει να γελάμε με ότι θα έπρεπε να μας απελπίζει. Το δηκτικό χιούμορ και η ευαισθησία του συγγραφέα μας υπενθυμίζει πως «είμαστε στο βούρκο μέχρι τα μπατζάκια κι ακόμα αυτάρεσκα χτενιζόμαστε».
Σκηνοθεσία: Σταυρούλα Κοντοπούλου, Ζωή Μυλωνά
Παραγωγή: Kart Productions
ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ
Σύντομες Συνεντεύξεις με Απαίσιους Άνδρες του David Foster Wallace
Από 25 Σεπτεμβρίου 2017 έως 17 Οκτωβρίου 2017
(Δευτέρα, Τρίτη)
Η άκρως νεανική παράσταση που σκηνοθέτησαν η Σταυρούλα Κοντοπούλου και η Ζωή Μυλωνά και στην οποία τρεις γυναίκες υποδύονται άνδρες που μιλούν για γυναίκες, θίγοντας με χιούμορ και αλήθεια ψυχαναλυτικές ιστορίες ανδρών όπως αυτές παρουσιάζονται στο ομώνυμο βιβλίο του David Foster Wallace, πήρε παράταση και συνεχίζεται το Σεπτέμβριο για λίγες παραστάσεις. Μαζί τους η Τάνια Παλαιολόγου, η οποία εντάσσεται στο νέο κύκλο της παράστασης.
Ιδέα-σύλληψη: Ζωή Μυλωνά/ Μετάφραση: Κ. Αλέξης Αλάτσης/ Σκηνοθεσία: Σταυρούλα Κοντοπούλου, Ζωή Μυλωνά/ Σκηνογραφία-Σκηνικά αντικείμενα -Κοστούμια: Δήμος Κλιμενώφ/ Μουσική-Ηχητικές συνθέσεις: Ζωή Μυλωνά/ Φωτισμός: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη/ Viewpoints training-Καλλιτεχνική συνεργασία: Ρεβέκκα Τσιλικαρίδου/ Παραγωγή: KART Productions
Ερμηνεία: Τάνια Παλαιολόγου, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Ζωή Μυλωνά
Οι πρωταγωνίστριες της παράστασης άνοιξαν τα καμαρίνια τους στο Tenxes-plus. Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο.
Ταπ Άουτ του Ανδρέα Φλουράκη
Από 29 Σεπτεμβρίου 2017 έως 8 Δεκεμβρίου 2017
Ο Τάσος Κορκός, με μια ερμηνεία που ξεχώρισε την περασμένη σεζόν, υποδύεται έναν νεαρό kickboxer που σε λίγες ώρες πρόκειται να δώσει το σημαντικότερο αγώνα της ζωής του ενάντια στον Τζόνι, τον πατέρα του, την καφετέρια που δουλεύει, την χώρα που είχε την ατυχία να γεννηθεί.
Μία μπουνιά βγαίνει έξω από το ρινγκ και αρχίζει να βαράει όλους όσους έχουν πληρώσει εισιτήριο για να τη δουν. Αυτή η μπουνιά περιμένει να τους περιποιηθεί όλους έναν-έναν, άντρες-γυναίκες, δεξιούς-αριστερούς, έξυπνους και βλάκες. Μια μπουνιά που μας αφορά όλους…
Σκηνοθεσία: ΑνδρέαςΦλουράκης /Σκηνικός χώρος: Χριστόφορος Κώνστας / Μουσική: Άρης Γεροντάκης / Φωτισμοί: Δημήτρης Μαργαρίτης / Διεύθυνση Παραγωγής: Παναγιώτης Μπουμπουράκας / Φωτογραφίες - video: Κάλλια Γερακιανάκη / Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Κουρνέτα, Έλλη Βεϊνόγλου / Σχεδιασμός αφίσας: Γιάννης Πάλλης
Ερμηνεία: ΤάσοςΚορκός
Ο Ανδρέας Φλουράκης έγραψε στο Texnes-plus γι' αυτό που τον "καίει". Διαβάστε το κείμενό του εδώ.
Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη
Από 30 Σεπτεμβρίου 2017 έως 29 Οκτωβρίου 2017
(Σάββατο, Κυριακή)
Από τους This Famous Tiny Circus theater group
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου σκηνοθετούν κι ερμηνεύουν για δεύτερη σεζόν, μετά την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση το Μάιο, την «Παρέλαση», ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη
Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα στην σοφίτα του σπιτιού τους. Έξω η Πόλη, ο άγνωστος κόσμος που ζει και αναπνέει πέρα από τους τέσσερις τοίχους ετοιμάζεται να φορέσει τα γιορτινά της, αφού όπως ο Άρης και η Ζωή υποθέτουν, οι ετοιμασίες που λαμβάνουν χώρα στην πλατεία δίπλα στο σπίτι δε μπορούν παρά να προοιωνίζουν μια κανονική στρατιωτική παρέλαση.
Κι ενώ μέσα στο δωμάτιο η σχέση τους εξελίσσεται σε ένα σκληρό και αδυσώπητο παιχνίδι εξουσίας, ο έξω κόσμος από πιθανός ελευθερωτής θα γίνει-μεταφορικά και κυριολεκτικά- ο δήμιός τους.
Υπαρξιακό θρίλερ ή αλληγορία επώδυνου σουρεαλισμού, η «Παρέλαση» με την ιλιγγιώδη πλοκή της σκαρφαλώνει ασθμαίνοντας προς την κορυφή: μόλις φθάσει εκεί, το σκοινί θα κοπεί απότομα. Η κάθαρση δεν θα έρθει για κανέναν.
Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος, Ελένη Στεργίου / Σύμβουλος στην Δραματουργία: Βασιλική Δεμερτζή / Σχεδιασμός Σκηνικού Χώρου: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη & Μπάμπης Καμπανόπουλος / Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα / Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα/ Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου / Κατασκευή Σκηνικών: Μπάμπης Καμπανόπουλος/ Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου/ Βίντεο &trailer παράστασης: Κώστας Στάμου & Χάρη Καρακουλίδου/ Artlabor Productions/ Φωτογραφίες Promo: Γιάννης Μπαριτάκης/ Runaway.gr /Φωτογραφίες Παράστασης: Χάρης Καλαμπόκης - dvArt/ Γραφιστικά-Αφίσα: Ειρήνη Ματθαίου
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου μίλησαν στη Γιώτα Δημητριάδη με αφορμή την παράσταση. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξή τους.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ 2017-2018
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Θοδωρής Οικονόμου
H Β’ σκηνή του Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας ξεκινάει τον Νοέμβριο μια σειρά από μουσικές παραστάσεις σε συνεργασία με τον συνθέτη-πιανίστα Θοδωρή Οικονόμου.
Σε μια σκηνή όπου τον τελευταίο χρόνο φιλοξένησε πολλές διαφορετικές ομάδες καλλιτεχνών και που το πρόγραμμα για την επόμενη χρονιά είναι γεμάτο από καινούργιες ιδέες πολλών σημαντικών συντελεστών του ελληνικού θεάτρου, σε μια σκηνή στην καρδιά της πόλης, όπου καλλιτέχνες και κοινό μπορούν να βρεθούν πολύ κοντά και να επικοινωνήσουν, σε αυτή την σκηνή ξεκινάμε τον κύκλο μουσικών παραστάσεων προσκαλώντας κάποιους από τους πιο δυναμικούς Έλληνες μουσικούς και ερμηνευτές να μας παρουσιάσουν κάτι που θα φτιάξουν ειδικά για την σκηνή αυτή εμπνεόμενοι από το χώρο. Με αυτόν τον τρόπο οι μουσικοί μας κύκλοι δε λειτουργούν παράλληλα με το υπόλοιπο πρόγραμμα του θεάτρου αλλά είναι αναπόσπαστο μέρος του μιας και κάποιοι από τους καλλιτέχνες που θα βρεθούν κοντά μας έχουν γράψει μουσική για το θέατρο, όπως η Κατερίνα Πολέμη και ο Λόλεκ.
Σκοπός μας είναι να έρθει το κοινό της πόλης μας κοντά και να μπορούμε όλοι μαζί να υποδεχτούμε και να χειροκροτήσουμε αυτούς τους καλλιτέχνες που εκτός από τους συναυλιακούς χώρους που παρουσιάζουν τα έργα τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, επιλέγουν να βρεθούν σε έναν χώρο θεατρικό, σε μια μικρή σκηνή, χωρίς καθόλου ενίσχυση δημιουργώντας μια μοναδική αίσθηση οικειότητας, αλήθειας και επικοινωνίας.
Ο κύκλος των μουσικών παραστάσεων θα ξεκινήσει τον Νοέμβριο με 5 σόλο πιάνο εμφανίσεις του Θοδωρή Οικονόμου για πέντε συνεχόμενα Σάββατα μέχρι και τα μέσα του Δεκεμβρίου. Από την Κυριακή 7 Ιανουαρίου θα ξεκινήσει ο δεύτερος κύκλος ο οποίος θα ονομάζεται «Milk & cookies» και θα είναι ένα κάλεσμα στο θέατρο το μεσημέρι της Κυριακής, όπου θα περάσουν με τον πιο όμορφο και δημιουργικό τρόπο τα χειμωνιάτικα κυριακάτικα πρωινά μαζί με το αθηναϊκό κοινό, όχι σε κάποιο μεγάλο συναυλιακό χώρο, αλλά σε ένα χώρο θεατρικό, σε μια ιστορική μικρή σκηνή, δημιουργώντας μια μοναδική αίσθηση οικειότητας και επικοινωνίας.
INFO:
Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Πληροφορίες – κρατήσεις : 2114117878
Προπώληση: viva.gr, 11876, Media Markt, Seven Spots, Βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης»
Επικοινωνία-προβολή στα ΜΜΕ
Ανζελίκα Καψαμπέλη
Έλενα Γρίβα
Είδα
Video
