Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

 
Μετά από μια πολύ επιτυχημένη σεζόν το 2019, η παράσταση «Γράμμα στον πατέρα» μεταφέρθηκε στο Θέατρο Τ για δεύτερη σεζόν.
 
Η παράσταση, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2019 στον χώρο του Μπενσουσάν Χαν (42 παραστάσεις από τον Οκτώβριο του 2019 έως τον Μάρτιο του 2020), αποτελεί την πρώτη θεατρική μεταφορά του προσωπικού κειμένου του Κάφκα, το οποίο απευθύνεται στον πατέρα του, μιλώντας για όλα όσα δεν τόλμησε ποτέ να του πει. Νωρίτερα μέσα στη σεζόν, είχαμε παρακολουθήσει και την εξαιρετικά δουλεμένη παράσταση Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας στο Θέατρο Αμαλία. Ο πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης Στέλιος Βραχνής και η ομάδα Θέατρο Πρόταση παρουσιάζουν το Γράμμα στον πατέρα μέχρι 27 Μαρτίου στο Θέατρο Τ.
 
 
Υπόθεση: Ο Kafka απευθύνεται στον πατέρα του γράφοντας του μια επιστολή, όπου αποκαλύπτει με αφοπλιστική ειλικρίνεια την τραυματική τους σχέση, σχέση που αποτελεί κλειδί για την κατανόηση του ψυχισμού και του έργου του. Μέσα από τον παραληρηματικό λόγο ενός ανθρώπου που θέλει να προλάβει να εκφράσει όσα έχει μέσα του πριν φύγει από τη ζωή, αποκαλύπτεται ένας πατέρας-τύραννος που μισεί ό,τι δεν καταλαβαίνει και ό,τι δεν του μοιάζει, που χρησιμοποιεί την απειλή και την τιμωρία ως μέθοδο συμμόρφωσης και ασκεί λεκτική βία στα παιδιά του για να τα επαναφέρει στον μοναδικό «σωστό» δρόμο που μπορεί να αποδεχτεί: τον δικό του. Τρεις ηθοποιοί επί σκηνής, μας μεταφέρουν στον κόσμο που έζησε και μεγάλωσε ο Franz Kafka, αλλά και στον κόσμο που θα ήθελε να έχει ζήσει, αν ο πατέρας του μπορούσε να κατανοήσει και να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του.
 
 
 grammastonpateratheatrot20222
Η παράσταση
 
Ο Στέλιος Βραχνής πέραν από την σκηνοθεσία είναι υπεύθυνος και για τη δραματουργία της παράστασης που περιλαμβάνει αποσπάσματα από τα «Γράμμα στον πατέρα», «Μπλε Τετράδια», «Μεταμόρφωση», «Τα ημερολόγια» (Franz Kafka) και «Λήθη» (Δημήτρης Δημητριάδης). Το κείμενο που συνέθεσε έχει ροή και μοιάζει μ’ έναν ολοκληρωμένο μονόλογο-κατάθεση ψυχής ερμηνευμένο από τρεις ηθοποιούς, με μικρά διαλογικά μέρη ανάμεσα στον Φραντς και τον αυταρχικό πατέρα του, Χέρμαν Κάφκα. Η δραματουργία εφορμάται από το επιστολογραφικό έργο του Κάφκα όπου κατηγορεί τον πατέρα του για την αδιαφορία του, τη λεκτική βία και την ευθύνη του για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Λόγω του ύφους του έχει απεύθυνση σε β πρόσωπο, με τους ηθοποιούς να καρφώνουν με το βλέμμα τους θεατές, ενώ σε σημεία έχουμε ερωταποκρίσεις ανάμεσα στον Κάφκα και τον πατέρα. Ένα δεύτερο βασικό θέμα του κειμένου είναι η αρρώστια του Κάφκα, μια σπάνια πνευμονοπάθεια, αν και ο ίδιος επέμενε πως ήταν φυματίωση. Ταυτόχρονα, με τη χρήση των ημερολογίων και με εξομολογήσεις του Κάφκα, ενισχύεται η εξομολογητική αυτοβιογραφική διάθεση του κειμένου. Ο σκηνοθέτης ήταν αρκετά δημιουργικός και τολμηρός στη δραματουργία, εμπλέκοντας όλα αυτά τα κείμενα σε μια ενιαία δραματουργία με κείμενο που είχε απεύθυνση και στόχο. Τ’ αποσπάσματα από τη Μεταμόρφωση ίσως ήταν λίγο περιττά, ενώ τα κομμάτια της Λήθης από το εμβληματικό έργο του Δημητριάδη (συγγραφέα που έχει ήδη σκηνοθετήσει) δίνουν κάτι στο έργο κι ας μην είναι δημιουργήματα του Κάφκα. Εδώ βρίσκεται κι η τολμηρότητα της δραματουργίας που ανέφερα πιο πάνω.
 
Μπαίνοντας στο γνώριμο χώρο του Θεάτρου Τ, βλέπουμε τους τρεις ηθοποιούς (Παύλος Τάνης, Απόστολος Λινάρδος, Πάνος Αναγνωστόπουλος) να παίζουν πλήκτρα ημίγυμνοι, με τα πουκάμισά τους κρεμασμένα στον τοίχο. Με το που καθίσουν οι θεατές και κλείσει η πόρτα, ο χώρος σκοτεινιάζει, οι ηθοποιοί φορούν τα πουκάμισά τους και ξεκινά η παράσταση. Μάλιστα, τα πρώτα λόγια που ακούγονται είναι στα γερμανικά, γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα και τα έργα του Τσέχου Κάφκα. Η σκηνοθετική γραμμή έχει έντονο το στοιχείο της σωματικότητας –έφερα στο νου μου τεχνικές του Αρτώ και του Βογιατζή-, εξομολογητική αφηγηματικότητα και μια ιδιαίτερα βλεμματική επαφή με το κοινό. Το blackbox είναι διαμοιρασμένο με την σκηνή στο κέντρο, καθίσματα δεξιά κι αριστερά. Αυτή η αλλαγή απαιτεί από τους ηθοποιούς να δίνουν επιπλέον ενέργεια και να παίζουν προς πολλαπλές κατευθύνσεις, οι οποίοι καταφέρνουν ν’ ανταποκριθούν με συνέπεια και αμεσότητα.
 
Ο Βραχνής πέραν από την δουλεμένη δραματουργία, έκανε πολύ σχολαστική σκηνοθεσία, εστιάζοντας στους ηθοποιούς του και στον ταραγμένο, μοντέρνο κι ασθενικό κόσμο του Κάφκα. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η επιλογή του να μην έχει αρκετή μουσική στην παράσταση, αλλά με πολλά ηχητικά μέρη που προέρχονται από τους ηθοποιούς όπως ήχους από το στόμα, βηματισμούς με τα άρβυλα και σε συγκεκριμένα σημεία μουσική από τα πλήκτρα. Οι ηθοποιοί παίζουν συνθέσεις του Franz Shubert, που συνάδει με την παράδοση της εποχής του συγγραφέα. Σε μια σκηνή, κρατούν ένα κομμάτι χαρτί που παραπέμπει στην επιστολή του Κάφκα, την οποία βάζουν στο στόμα τους και για λίγο μιλάμε μπουκωμένοι με το χαρτί. Θα μπορούσε ενδεχομένως να κρατήσει λίγο παραπάνω η σκηνή, για ν’ ακούγεται ακατάληπτα κι ασθενικά το κείμενο, αν και φαντάζομαι θα ήταν επικίνδυνο για τους ηθοποιούς.
 
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές και διαφέρουν αισθητά από την πλειοψηφία των παραστάσεων που έχω παρακολουθήσει στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια. Παρά τις φυσιογνωμικές τους διαφορές και τις ερμηνευτικές ποιότητες, γίνονται ένα σε μια ερμηνευτική ομάδα που συνδημιουργεί και δίνει ρεσιτάλ τόσο ως ομάδα όσο και μεμονωμένα. Ο Παύλος Τάνης ίσως είναι η κεντρική φιγούρα της διανομής, ερμηνεύοντας τον Κάφκα, αναδεικνύοντας όλη τη συναισθηματική ευθιξία, τη δημιουργικότητα που καταρρέει με την πληκτική δουλειά και την ασθενική του υγεία. Στις πρώτες σκηνές της παράστασης φαίνεται πως ερμηνεύει τον Κάφκα σε νεώτερη ηλικία, ένα ευάλωτο αγόρι από την καταπιεστικότητα του πατέρα. Η πιο ενδιαφέρουσα σκηνή του είναι όταν μιλάει εισπνέοντας οξυγόνο μιλώντας ασθματικά, πετυχαίνοντας τόσο να μεταφέρει την ασθένεια του Κάφκα όσο και να εναλλάσσει υφοχρώματα στη φωνή του σα ν’ ακούμε τον ίδιο και τον πατέρα του. Πολύ ιδιαίτερη η σκηνική φυσιογνωμία του Απόστολου Λινάρδου με φυσική άνεση στη σωματικότητα και στην απαιτητική εκφορά του λόγου.
 
Ο τρίτος ηθοποιός της διανομής, ο Πάνος Αναγνωστόπουλος έχει μια εξαιρετική στιγμή προς το τέλος της παράστασης, όπου μονολογεί σχεδόν έντεχνα αυτοσχεδιαστικά σε αλληλεπίδραση με το κοινό κινούμενος με μανία πάνω στην σκηνή. Οι τρεις ηθοποιοί παίζουν σε αρμονία, την οποία σπάνε πολύ στοχευμένα για να δώσουν χώρο ο ένας στον άλλο. Είναι ντυμένοι με τζιν παντελόνι, λευκό πουκάμισο και μαύρα άρβυλα.
 
Η σκηνοθεσία της παράστασης αξιοποιεί άριστα τον χώρο του Τ –παρόλο που δεν δημιουργήθηκε με βάση το συγκεκριμένο χώρο. Είναι από εκείνες τις παραστάσεις που έχουν προσωπικότητα και να κάτι πουν χωρίς σκηνικά και περιττά στολίδια. Τα πραγματικά στολίδια είναι οι χαρισματικοί της ηθοποιοί και φυσικά η δραματουργική σύνθεση με βάση τον Κάφκα. Οδηγούμενοι προς το φινάλε, έχουμε μια μικρή ένσταση για τις επιλογές του σκηνοθέτη, γιατί δεν είναι πολύ καθαρό, χτίζοντας κατά τη γνώμη μου, 2-3 καλά σημεία για φινάλε σκηνοθετικά και κειμενικά, μειώνοντας τη δυναμική που θα μπορούσε να είχε. Από τη μια η μουσική που επανέρχεται και το σχήμα κύκλου με την έναρξη της παράστασης κι από την άλλη η Λήθη, ενώ όταν βγαίνουν οι ηθοποιοί από την σκηνή, επανέρχεται ένας ηθοποιός για να μας πληροφορήσει για το θάνατο του Κάφκα. Η παράσταση θα έστεκε άνετα και χωρίς αυτή την πληροφορία.
 
Συνολικά, ο Στέλιος Βραχνής κι η ομάδα Θέατρο Πρόταση πραγματικά προτείνουν δραματουργία και ύφος παράστασης στο ανήσυχο θεατρικό κοινό της Θεσσαλονίκης που πάντα σπεύδει στο θέατρο, ακόμη κι αν πρόκειται για νέους και μη δοκιμασμένους δημιουργούν που έχουν κάτι να πουν. Η παράσταση Γράμμα στον Πατέρα είναι ένα πραγματικό θεατρικό διαμάντι με αξιοθαύμαστες ερμηνείες από τρεις ηθοποιούς κι έναν σκηνοθέτη, που είμαι σίγουρος πως θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια.
 
 8grammastonpateratheatrot20224
 
Info:
 
Η παράσταση Γράμμα στον Πατέρα θα δώσει 3 τελευταίες παραστάσεις 25-27 Μαρτίου στις 21:30 στο Θέατρο Τ.

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία