Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Στη σκηνή του Faust κυριαρχεί το βαθύ κόκκινο, ένα πανί γεμάτο αίματα, ένα κόκκινο νήμα και μια γυναίκα με κατακόκκινα νύχια που δεν σταματά να πλέκει – το εικαστικό κομμάτι υπογράφει η ομάδα.

Ένα ζευγάρι, σ’ ένα απροσδιόριστο τοπίο, κάτι περιμένει. Ένα κινητό παλιάς τεχνολογίας χτυπά ανά διαστήματα και δίνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, πληροφορίες γι’ αυτό που περιμένουν αλλά τόσο πολύ καθυστερεί.

Οι τσακισμένοι άνθρωποι, σ’ έναν κόσμο που όλοι ξέρουν τι γίνεται και κανείς δεν μιλάει. Μια θρησκόληπτη σύζυγος, ένα ακόμη νοικοκυριό που γέμισε μ’ όλα όσα του πετούσαν από την τηλεόραση. Ένα παιδί που κρεμάστηκε στο διπλανό διαμέρισμα, αφήνοντας ένα σημείωμα μίσους. Ένα περιβάλλον, περικυκλωμένο από τον θάνατο, μια γειτόνισσα που πέθανε στο διαμέρισμά της, χωρίς κάποιος να την πάρει χαμπάρι, ένας γαμπρός που έσφαξε την πεθερά του, ένα ζευγάρι που απανθρακώθηκε στο αμάξι.

Μπορεί ο θάνατος να είναι παντού αλλά η ζωή συνεχίζεται, όχι σαν ανάγκη αλλά σαν ψυχαναγκασμός, σαν το πλεκτό που πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Σαν το φόνο του παιδιού που πρέπει να βγει από τη μέση.

Το τελευταίο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ», με τον υπότιτλο «δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του», ευτύχησε στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη, που ανέβασε μια από τις καλύτερες δουλειές των bijoux de kant, θυμίζοντάς -τολμώ να πω- ανεβάσματα του Λευτέρη Βογιατζή. Το έργο εξάλλου έχει πολλές κοινές προσλαμβάνουσες και με τον «Τόκο», που είχαμε παρακολουθήσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και Δημήτρης Παγώνης επιτυγχάνουν μέσω της σκηνοθετικής μπαγκέτας, μια παράσταση τόσο άρτια τεχνικά και καλοδουλεμένη που μοιάζει με άρτια εκτελεσμένη σονάτα.

Ό,τι και να γράψει κανείς για την Μαρία Παρασύρη θα είναι λίγο. Για μένα, έχουμε την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Η ηθοποιός δημιούργησε μια περσόνα τόσο άμεση και αληθινή, τόσο οικεία και σπαρακτικά αληθινή, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θυμόμαστε για καιρό.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης με τις σκηνές μεταξύ τους να εξελίσσονται σ’ ένα συναρπαστικό πινκ-πονκ. Το σώμα του ηθοποιού αντικατοπτρίζει μοναδικά όλη την εσωτερική πάλη του ήρωα.

Σε ρόλο κλειδί, ο ηθοποιός και χορογράφος Δημήτρης Παγώνης καταφέρνει να εμπλουτίσει τον κόσμο της παράστασης μ’ ένα υπόκωφο μεταφυσικό παρόν, που φλερτάρει με το ασφυκτικό παρελθόν μιας παιδικότητας που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Μια από τις ευτυχείς θεατρικές στιγμές της σεζόν, μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να βρίσκεται στην ατζέντα κάθε θεατρόφιλου.

Η bijoux de kant επιστρέφει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αλήθεια είναι».​​​​​​

Η παράσταση επιχειρεί μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Η bijoux de kant μίλα απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα, την ταυτότητα. Μιλά για την σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.

Η bijoux de kant επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν.

 

Η αλήθεια είναι

Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: bijoux de kant

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Επιμέλεια γραφιστικού υλικού: Αθηνά Καμπούρη

Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης

Οργάνωση παραγωγής: Ασημένια Ευθυμίου

Παίζουν: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης

Faust

Καλαμιώτου 11, Αθήνα

14/1-6/2

Παρ. & Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00

Εισιτήρια:
Γενική Είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 8 ευρώ

Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.

Όλες οι εκδηλώσεις στη μουσική & θεατρική σκηνή του Faust είναι Covid Free. Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν επίδειξης, κατά την είσοδο στον χώρο, πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης σε ισχύ, συνδυαστικά με αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο ή άλλο αποδεικτικό ταυτότητας, ώστε να διενεργηθεί έλεγχος ταυτοπροσωπίας.

Συνεχίζονται οι παραστάσεις της Αντιγόνης του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος, κάθε Πέμπτη- Παρασκευή-Σάββατο και Κυριακή στις 20.30.

Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση των θεατών με τον μεταφραστή της Αντιγόνης Δημήτρη Δημητριάδη και τον σκηνοθέτη της παράστασης Σάββα Στρούμπο.

Για την παράσταση
Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσίασή της στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος (Άνοιξη 2019) αλλά και έπειτα από την θερμή ανταπόκριση του κοινού κατά την καλοκαιρινή της περιοδεία η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή επιστρέφει στον κλειστό χώρο της αρχικής της παρουσίασης, για ένα νέο κύκλο παραστάσεων.

Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου πάνω στην αρχαία Τραγωδία, που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018. Για τις ανάγκες της ερευνητικής διαδικασίας και της παράστασης δημιουργήθηκε νέα μετάφραση από τον Δημήτρη Δημητριάδη.

Σκηνοθετικό Σημείωμα
Το σκεπτικό της παράστασης: Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη Διεκδίκηση της Ζωής.

Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία.

Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η Αντιγόνη αντιτίθεται, αντιστέκεται. Η στάση της δεν αφορά μονάχα την οικογενειακή διάσταση του ζητήματος. Στον οίκο των Λαβδακιδών κάθε πράξη είναι άμεσα πολιτική, γιατί επηρεάζει άμεσα την πόλη. Ο κατ’ επιλογή θάνατος της Αντιγόνης αποτελεί κραυγή Ζωής! Επιλέγει τον θάνατο γιατί θέλει να ζήσει ασυμβίβαστα.

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον Μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο Μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία:
- Η τραγωδία του εξεγερμένου Ανθρώπου: Αντιγόνη
- Η τραγωδία της Εξουσίας: Κρέων
- Η τραγωδία του Συγκρουσιακού ανθρώπου: Ισμήνη
- Η τραγωδία του Λόγου: Αίμων
- Η τραγωδία της Προφητείας: Τειρεσίας
- Η τραγωδία του βραχυκυκλωμένου ανθρώπου: Ευρυδίκη
- Η τραγωδία της Υποτακτικότητας: Φύλακας
- Η τραγωδία της Δημοκρατίας: Χορός

Ο Χορός διαρκώς αναζητά το μέτρο. Θέτει ερωτήματα, αμφισβητεί και αυτό- αμφισβητείται, κρίνει και κρίνεται, αναιρεί και αυτό - αναιρείται. Προσπαθεί με μεγάλη αγωνία να ορίσει το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος, τον θύτη και το θύμα, χωρίς να υπάρχει καμία εξωκοσμική αρχή να δώσει σαφείς και οριστικές απαντήσεις. Πρόκειται για την Τραγωδία της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς να είναι ήσυχος, αναθέτοντας την ευθύνη πολιτών και πόλης σε κάποιον θεό ή σωτήρα: «Ή θα είμαστε ήσυχοι ή θα είμαστε ελεύθεροι», έγραφε ο Θουκυδίδης.

Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία:

Η αρχαία Τραγωδία είναι τελετουργικό θέατρο προς τιμήν του θεού Διόνυσου, θεού της γονιμότητας και της βίας, της μεταμόρφωσης και των ενστίκτων. Βγαίνει μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας.

Μελετάει τη Ζωή στα ακραία όρια της Φύσης, της Ύπαρξης και της Ιστορίας.

Είναι ένα βιοπολιτικό θέατρο, που ασκεί δριμύτατη κριτική στο δημοκρατικό πολίτευμα που το γέννησε, με σκοπό το ίδιο αυτό πολίτευμα να βαθαίνει διαρκώς τα χειραφετητικά του χαρακτηριστικά.

Η Τραγωδία, παιδί και μήτρα της Φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας, είναι θέατρο καθολικής αμφισβήτησης. Μας προσκαλεί σε μια ριζική επαναξιολόγηση όλων των αξιών της ζωής, με το βλέμμα στραμμένο στον ενεργό και χειραφετημένο πολίτη σε διαρκή εγρήγορση.
Σάββας Στρούμπος

Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος

Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Δημιουργία αφίσας: Soul Design
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Διανομή:
Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ
Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος
Τειρεσίας - κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ
Ισμήνη - Αγγελιαφόρος: Ανδρομάχη Φουντουλίδου
Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης
Ευρυδίκη - κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη
Φύλακας - Εξάγγελος: Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος
Χορός: η Ομάδα

Με την Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

INFO
Τοποθεσία: Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος, Λεωνίδου 12 (πλησίον μετρό Μεταξουργείου)
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019. Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. Ώρα έναρξης: 20.30. Διάρκεια παράστασης: 95. Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση του κοινού με τον μεταφραστή της Αντιγόνης Δημήτρη Δημητριάδη και τον σκηνοθέτη της παράστασης Σάββα Στρούμπο ενώ Κάθε Κυριακή μετά το τέλος της παράστασης ακολουθεί συζήτηση του κοινού με τον σκηνοθέτη.

Πληροφορίες-Κρατήσεις Θέσεων: Τηλ.: 210-3225207
Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (μειωμένο: φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ,
ΑμΕΑ, συνοδός ΑμΕΑ, άνω των 65, ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, ομαδικές κρατήσεις άνω των 7 ατόμων)
Προσφορά Ηλεκτρονικής Προπώλησης – Viva.gr – για όλες τις παραστάσεις: 12ευρώ (κανονικό), 9ευρώ (μειωμένο)
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-attis/sofoklh-antigonh-omada-shmeio- mhden/

Το «Πεθαίνω σα χώρα», το εμβληματικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, σε διασκευή – ερμηνεία Τάσου Μπλάτζιου και σκηνοθεσία Τάνιας Κίτσου και Τάσου Μπλάτζιου ανεβαίνει από 1 Μαρτίου 2019 στο BIOS.Πειραιώς 84.

Ο Τάσος Μπλάτζιος, μεταφέρει στη σκηνή του BIOS ένα από τα σημαντικότερα πεζογραφήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας, υπό μορφή μονολόγου, έχοντας ως αφετηρία το ποίημα «Σώπα μη μιλάς» του Αζίζ Νεσίν.

Το «Πεθαίνω σα χώρα» δημοσιεύτηκε το 1978. Είναι το πρώτο και ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Δημήτρη Δημητριάδη, που αφηγείται τον τρόπο κατάλυσης της ύπαρξης μιας χώρας. Άκρως επίκαιρο και ταυτόχρονα προφητικό, το κείμενο αποτελεί μία κραυγή αγωνίας για τους κατοίκους μίας χώρας που αρχίζει να «σβήνεται» από το χάρτη.

Ο Τάσος Μπλάτζιος, ορμώμενος από τη Θεσσαλονίκη, έχοντας ως όπλα του τη γλαφυρή γλώσσα του συγγραφέα, αλλά και την πολυετή θεατρική του εμπειρία, ενώνει την ιστορία του χθες με το σήμερα και το αύριο.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 3ο Φεστιβάλ Μονολόγων «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα», ARTiki, 2016. Έκτοτε, το καλοκαίρι του 2018 ακολούθησαν παραστάσεις στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο στο Θέατρο «Πύλη Βηθλεέμ» και στο 8ο Φεστιβάλ Αίγινας στο «Καποδιστριακό».

Σκηνοθετικό σημείωμα:
Η παράσταση στήθηκε γύρω από δύο δομικά στοιχεία :

-Ο λόγος σαν μαγική επίκληση, ο λόγος σαν ιερό ανάθημα, ο λόγος σαν επικύρωση της ύπαρξης ημών και του κόσμου, όπου λόγος ίσον η ψυχή, μια ψυχή με ήχους που δονεί το σύμπαν.

Ο κόσμος υπάρχει και ορίζεται μέσα από το είναι της ύπαρξης του ενός και μόνου ατόμου, ο κόσμος δεν θα υπήρχε αν το άτομο διαλυόταν, ο κόσμος νοσεί γιατί νοσεί το άτομο, το άτομο πεθαίνει γιατί πεθαίνει ο κόσμος.
Αν καταργήσουμε το άτομο, ο κόσμος θα καταργηθεί. Αν το σώμα του ατόμου χάσει την σημασία του, ο κόσμος θα χάσει το περίγραμμά του, αν η ψυχή του ατόμου κυλήσει στην ανυπαρξία ,o κόσμος θα χάσει το νόημά του. Το άτομο ενταγμένο απόλυτα στον κόσμο, ο κόσμος άρρηκτα δεμένος με την μοίρα του ατόμου. Κι η χώρα, η κάθε χώρα τίποτ’ άλλο δεν είναι από κομμάτι ενός κόσμου. Η γεωγραφία μιας χώρας είναι οι ιστοί του σώματος ενός μόνου ατόμου, ο εγκέφαλος, το συκώτι, η καρδιά, οι ποταμοί της οι φλέβες του, τα σύνορά της το δέρμα του, η ιστορία της η μνήμη του, τα κύτταρά του, το DNA του.“Πεθαίνω σαν Χώρα”, γιατί είμαστε η χώρα, είμαστε αυτό που την κάνει να υπάρχει την κάθε χώρα, σήμερα, αύριο, χθες – εδώ , εκεί, παντού. Κι όταν εμείς οι ίδιοι το βιώσουμε στα κύτταρά μας τα ίδια, όταν γίνει μνήμη περασμένη συνειδητά σαν πληροφορία στα γονίδια του καθενός μας, τότε μπορεί η μοίρα της χώρας ν΄ αλλάξει, και μαζί της η μοίρα του κόσμου ολάκερου. Τάνια Κίτσου.

Έγραψαν για την παράσταση:
«Στα πλαίσια του καθιερωμένου φεστιβάλ μονολόγων «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα», τον Αύγουστο του 2016 παρουσιάστηκε το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν χώρα». Το πυρακτωμένο αυτό κείμενο του Δημητριάδη, επίκαιρο όσο ποτέ στις μέρες μας - λόγος προφητικός και εκρηκτικός - απέδωσε με μια αλησμόνητη ερμηνεία ο ηθοποιός Τάσος Μπλάτζιος. Η διασκευή και η σκηνοθεσία του ίδιου, σε συνεργασία με την Τάνια Κίτσου, η οποία επιμελήθηκε και τα εξαιρετικά slides της παράστασης. Με φόντο τα περιεχόμενά τους, καθώς προβάλλονταν αρχίζοντας από την υδρόγειο, εντοπίζοντας την Ελλάδα και στη συνέχεια τα ζωτικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού, που σταδιακά εκφυλίζονται-διαλύονται, όπως ο άνθρωπος-χώρα στο τέλος του έργου, ο Μπλάτζιος κινήθηκε σε δύο επίπεδα: Εκείνο του αφηγητή, κατά τη διάρκεια του οποίου, όρθιος πίσω από ένα αναλόγιο ομιλητή, ο ηθοποιός ξετύλιξε τα νήματα του «παντοειδούς» πολέμου και εκείνο του πάσχοντος ανθρώπου, στα χείλη του οποίου «οι σημαδεμένες λέξεις προφέρονται, διαστέλλονται και εξομολογούνται». Σε αυτό το τελευταίο μέρος του έργου, μια σπαρακτική κατακλείδα, ο ηθοποιός σέρνεται επί σκηνής αφήνοντας το σώμα να συμπληρώσει εκπληκτικά τον πυρακτωμένο λόγο, εξελίσσοντας την κίνηση σε μια κραυγή, ενοποιώντας σώμα και λόγο στην εκρηκτική «έξοδο» του τέλους. Σημαντικό ρόλο στην παράσταση έπαιξαν επίσης η μουσική του Τάκη Μανιάτη και οι φωτισμοί του ‘Ιωνα Ξυπολιά», Δήμητρα Γ. Μπεχλικούδη Δρ Φιλολογίας και επίτιμη Σχολική Σύμβουλος

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
«Πεθαίνω σα χώρα»
Μονόλογος
Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης
Διασκευή – Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου - Τάσος Μπλάτζιος
Καλλιτεχνική Επιμέλεια - Προβολές : Τάνια Κίτσου
Μουσική Σύνθεση - Επιμέλεια Μουσικής: Τάκης Μανιάτης
Φώτα: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Κοστούμι: Λάζαρος Μήλιος
Μακιγιάζ: Διονυσία Κωνσταντίνου
Φωτογραφίες: Σωτήρης Γεωργιάδης, Ειρήνη Κουνάδη, Κατερίνα Ντόνα, Ράνια Παπαδοπούλου
Trailer: Σωτήρης Γεωργιάδης
Δημόσιες σχέσεις – Επικοινωνία: Ράνια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Chorus &Bios

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
BIOS.Πειραιώς 84 Basement
Διάρκεια παραστάσεων: Από Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019 έως Κυριακή 31 Μαρτίου 2019
Παραστάσεις: Πέμπτη έως Κυριακή
Έναρξη: 21.00
Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ (κανονικό) και 7 ευρώ (μειωμένο) // προπώληση εισιτηρίων (έως 28/2): 8 ευρώ (κανονικό) και 5 ευρώ (μειωμένο)
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/bios/pethaino-sa-xora/
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 34 25 335

Το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη στοχάζεται πάνω στην έννοια της ζωής που ματαιωμένη ζητά τον ερχομό του θανάτου για να επιβεβαιωθεί.

«Η ζωή μου με εμποδίζει να ζήσω» λέει ο νεαρός Αντελίνο, ο γιος του Ασσούρ και της Λίκρα, ένας από τους αφανείς ήρωες του «Θερισμού» του Δημήτρη Δημητριάδη, που αναστατώνει κατά διαστήματα μέσα από το κινητό τηλέφωνο τις ειδυλλιακές διακοπές των γονιών του στο μακρινό Ακαπούλκο. Γι’ αυτή τη ζωή, που γίνεται θηλιά και σε πνίγει, γράφει ουσιαστικά ο Δημητριάδης στο έργο του αυτό, που έγραψε αμέσως μετά τον «Κυκλισμό του τετραγώνου», αλλά παρουσιάζεται τώρα για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ο Δημητριάδης τοποθετεί τους πέντε ήρωες του έργου του – δύο ζευγάρια και μία φίλη τους – σε ένα παραδεισένιο σκηνικό στην πισίνα ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου στο Ακαπούλκο. Και οι τέσσερις – διότι η φίλη τους αποτελεί μάλλον εξαίρεση – είναι αποφασισμένοι να πατήσουν ένα pause στις στοιχειωμένες τους ζωές, που τους έχουν γίνει βραχνάς, να αφήσουν πίσω όλα τα προβλήματά τους και να απολαύσουν αυτές τις μέρες ξεγνοιασιάς στον επίγειο αυτόν παράδεισο. Από τα κινητά τους όμως εισβάλει κατά ριπάς η κόλαση της καθημερινότητας τους αποκαλύπτοντας τις αχίλλειες πτέρνες αυτών των παραπλανημένων αστών, που παλεύουν να υποδυθούν τους ευτυχισμένους.

Τα παιδιά τους κραυγάζουν για προσοχή. Ο Αντελίνο, που πάσχει από κατάθλιψη, απειλεί τους γονείς του ότι θα αυτοκτονήσουν. Η Σέλμα, η κόρη του έτερου ζευγαριού, της Ρουμί και του Ζουζού, τους παίρνει τηλέφωνο την ώρα που συμμετέχει σε ερωτικά όργια με αλλοδαπούς, προκειμένου να τους εκνευρίσει. Ο Ασσούρ, η Λίκρα, η Ρουμί και ο Ζουζού αναλώνονται σε φιλοσοφικούς στοχασμούς και διαξιφισμούς κοσμοαντιλήψεων ανίκανοι να αναμετρηθούν με την ίδια τους τη ζωή, που ματαιώνει σταδιακά ολόκληρη την ύπαρξή της.

Την ίδια στιγμή η Μπόνα, η φίλη που τους συνοδεύει, μοιάζει ανήμπορη να αντισταθεί στη λυσσαλέα ορμή ενός σαρκοβόρου, ανεκπλήρωτου έρωτα, που μόνο ευτυχία δεν της χαρίζει. Η αδυναμία της να βιώσει η ίδια τη χαρά του έρωτα την οδηγεί σε ένα ξέσπασμα μίσους για όλους τους άλλους, που μουδιάζει τα δύο ζευγάρια, που παλεύουν ακόμα να ξεχάσουν μέσα από διαλείμματα χορού και μίας εκβιαστικά κατασκευασμένης ανεμελιάς, αν και πολύ σύντομα θα παραδοθούν κι αυτά σε μία δίνη αυτοακύρωσης. 

Το ειδυλλιακό περιβάλλον καταρρέει, το μέσα εφορμά και συντρίβει την επίπλαστη αυτή εξωτερική γαλήνη, οι ήρωες μένουν γυμνοί αντιμέτωποι με τα αληθινά τους αισθήματα, η Ρουμί ουρλιάζει στην κόρη της στο τηλέφωνο να πεθάνει, ο Ασσούρ και η Λίκρα κατασπαράζουν ο ένας τον άλλον… Η ανάγκη του θερισμού, τώρα που η ζωή πια δεν έχει κανένα νόημα, επανέρχεται επιτακτική. «Γιατί δεν θερίζει ο θάνατος;» αναρωτιέται η Ρουμί. «Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτός» μονολογεί εξαντλημένη η Ζουζού.

Ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα που νοηματοδοτεί τη ζωή. Όλα τα άλλα έρχονται και φεύγουν, όπως εκείνες οι ανθρώπινες σκιές που διασχίζουν κατά διαστήματα το πάνω μέρος του σκηνικού της παράστασης, που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο ο Δημήτρης Τάρλοου, στην πρώτη του σκηνοθεσία στο Εθνικό.

Έχω την αίσθηση ότι ο Τάρλοου αντιμετώπισε το έργο εν πολλοίς ρεαλιστικά επιζητώντας να καταστήσει φανερή την κωμική του φλέβα, ουσιαστικά το γελοίον του πράγματος που καταντά κωμικό με έναν πολύ ιδιαίτερο και αναρχικό όμως τρόπο. Η έλλειψη όμως μίας πιο «πειραγμένης» φόρμας, στην οποία ουσιαστικά ο Τάρλοου καταφεύγει μόνο στα τελευταία λεπτά  σπάζοντας τη ρεαλιστική συνθήκη, κινδυνεύει κατά διαστήματα να βυθίσει την παράσταση στην ίδια ανία με αυτή που στοιχειώνει τις ζωές των ηρώων. Τα έργα του Δημητριάδη δεν διακρίνονται για την καταιγιστική πλοκή τους, είναι ουσιαστικά στοχασμοί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και τις έννοιες που την υπερβαίνουν. Έχουν συνήθως μία σπειροειδή δομή, που μέσα από πολλές λούπες κορυφώνεται σταδιακά για να οδηγήσει σε μία αποκάλυψη, που τις περισσότερες φορές οι ήρωες του αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ουσιαστικά. Σε μία τέτοια λούπα είναι εγκλωβισμένοι και οι ήρωες του «Θερισμού», που όταν ούτε ο θάνατος τους κάνει τη χάρη να έρθει να τους θερίσει, θα συνεχίσουν κανονικά τις ζωές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. «Λέω να πάω για καμιά βουτιά. Πισίνα ή πλαζ;»

Η σκηνοθεσία του Τάρλοου είναι φυσικά ιδιαίτερα φροντισμένη και συνοδεύεται από ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα (όπως πάντα εξαιρετική η δουλειά της Ελένης Μανωλοπούλου στα σκηνικά και στα κοστούμια), αλλά, κατά τη γνώμη μου, μοιάζει να στερείται μίας ευφυούς ιδέας που θα έκανε το δεύτερο – συμβολικό – επίπεδο του έργου να λάμψει. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στο ρεαλιστικό αυτό πλαίσιο, οι πέντε ηθοποιοί της παράστασης αναδεικνύουν με το ταλέντο τους το πολύπλευρο των ηρώων τους. Προσωπικά ξεχώρισα την Αλεξία Καλτσίκη (Λίκρα) και τη Μάρω Παπαδοπούλου (Μπόνα) που νομίζω σκιαγράφησαν υποδειγματικά τις ηρωίδες τους μακριά από τις ευκολίες της όποιας μανιέρας τους, αλλά και οι Άννα Μάσχα (Ρουμί), Νίκος Ψαρράς (Ασσούρ) και Περικλής Μουστάκης (Ζουζού) ήταν εύστοχοι και αποκαλυπτικοί στις ερμηνείες τους.

«Θερισμός» το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη 

για πρώτη φορά στο θέατρο από 23 Μαρτίου στη Σκηνή – Νίκος Κούρκουλος

Το Εθνικό Θέατρο θα ολοκληρώσει το φετινό επιτυχημένο πρόγραμμα της Σκηνής «Νίκος Κούρκουλος», με το ανέβασμα  του νέου έργου του Δημήτρη Δημητριάδη «Θερισμός», το οποίο θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, από τις 23 Μαρτίου.

Πισίνα ή πλαζ;

Δύο ζευγάρια και μια γυναίκα μόνη στο Ακαπούλκο, σ´ένα ξενοδοχείο πενηνταεπτά αστέρων. Παραθερίζουν μακριά απ´ όλους και όλα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Τότε ακριβώς θα έρθει ο Θερισμός. Ο Δημήτρης Δημητριάδης μας καλεί σε μια δύσκολη αποδοχή: εκείνην του επερχόμενου τέλους του Πολιτισμού.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Κατερίνα Πολέμη

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη

Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα

Διανομή

Αλεξία Καλτσίκη, Αννα Μάσχα, Περικλής Μουστάκης, Μάρω Παπαδοπούλου, Νίκος Ψαρράς.

Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ», Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 , τηλ. 210.5288170-171, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και  στο www.n-t.gr

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00

Κυριακή στις 19:30

Τιμές εισιτηρίων: 15€, 10€ (φοιτητικό),κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ 5€ 

                              Τετάρτη και Πέμπτη ενιαία τιμή 13€