Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χρήστος Χήρμπος

 

Ο ήλιος έχει πλέον δηλώσει τη μόνιμη παρουσία του στην πόλη, το καλοκαίρι είναι εδώ και μια βόλτα στο Θησείο αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι η ζωή όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, πάντα βρίσκει τρόπο να προχωράει. Μπορεί στον δρόμο για το Στέκι του Ηλία, μια πανέμορφη αυλή στο Θησείο, να μην μπορείς να δεις τα χαμόγελα των ανθρώπων κάτω από τις μάσκες, ακούς όμως τα γέλια των παιδιών και τη βαβούρα από τις συζητήσεις… ήχοι που τόσο μας έχουν λείψει τους τελευταίους μήνες.

Το ραντεβού μας με τη Χριστίνα Μαξούρη και τον Δημήτρη Χαλιώτη, δεν προγραμματίζεται τυχαία σ’ αυτή την ταβέρνα, καθώς στο νούμερο 5 του πεζόδρομου της Επταχάλκου, θα παρουσιάσουν τη μουσική παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», για τέσσερις μοναδικές βραδιές στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια ιδέα του Δημήτρη, την οποία προχώρησαν μαζί, συνδημιουργώντας όλα όσα θα δούμε στο πάλκο που θα στηθεί στο Στέκι του Ηλία.

Με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία μού μιλούν για όλα όσα ετοιμάζουν, τη Σωτηρία Μπέλλου, όπως την γνώρισαν μέσα από την έρευνά τους, την ιδέα γι’ αυτή την παράσταση, τα μελλοντικά τους σχέδια αλλά και το ελληνικό Metoo.

 

Χριστίνα, πώς είναι να επιστρέφεις στη σκηνή μετά από τόσους μήνες;

Χριστίνα Μαξούρη:Δεν ξέρω να σου πω, αν δεν συμβεί. Είναι κάποιες στιγμές που το οραματίζομαι και δεν αντέχεται. Νομίζω ένα μισάωρο θα κλαίμε σίγουρα. Τώρα που έχουν ξεκινήσει οι πρόβες, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν το πιστεύει, που φοβάται ότι δεν συμβαίνει πραγματικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ ή αν θα μας το πάρουν πίσω. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία είναι πολύ μεγάλη. Έχω αγωνία για το πώς θα το βιώσουμε όλο αυτό. Νομίζω όμως ότι θα μας πάρει λίγο χρόνο και μετά θα μπούμε όλοι σ’ αυτή την υπέροχη συνομωσία που τόσο μας έχει λείψει.

 

Δημήτρη, πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτή την παράσταση;

Δημήτρης Χαλιώτης: Ομολογώ ότι το έχω ξεχάσει. Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια, αν σκεφτείς ότι η παράσταση ήταν να ανέβει πέρσι αλλά η προετοιμασία ξεκίνησε από πρόπερσι. Νομίζω πάντως ότι η ιδέα μου ήρθε σε μια από τις πολλές περιπλανήσεις μου στο youtube, όπου μου αρέσει να ακούω ελληνικά τραγούδια, έπεσα σε κάποιο τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλλου. Την οποία πάντα θαύμαζα. Τότε σκέφτηκα ότι, παραδόξως θα έλεγα, δεν έχει γίνει μια μουσική παράσταση μόνο με τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η ίδια η Μπέλλου. Έχει γραφτεί μια εξαιρετική βιογραφία από τη Σοφία την Αδαμίδου που έχει γίνει και παράσταση, αλλά μια παράσταση μόνο με τραγούδια της δεν έχει ξαναγίνει.

Οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να φτιάξουμε μια παράσταση που να έχει και κάτι από την απλότητα και τη λαϊκότητα εκείνης της εποχής. Σαν μια παρέα που θα τραγουδούσαμε τραγούδια της Μπέλλου σ’ ένα σπίτι και κάποιος θα πεταγόταν και έλεγε μια ιστορία από εκείνη. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ομολογώ όμως ότι δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν δεν είχε δεχθεί η Χριστίνα. Γιατί εκείνη ήταν το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό. Αν δεν δεχόταν, νομίζω ότι δεν θα το έκανα.

Ξεκίνησε από μια ιδέα δική μου αλλά από τη στιγμή που τη συνάντησα, κάναμε τα πάντα μαζί. Γι’ αυτό και συνυπογράφουμε την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Επομένως, πώς σε προσέγγισε και πώς ήρθε η πρόταση γι’ αυτή την παράσταση;

Χριστίνα Μαξούρη: Τον Νοέμβριο του 2012 που έκανα την πρώτη προσπάθεια μιας πιο οργανωμένης μουσικής παράστασης στο Χαμάμ με θέμα τα ηχογραφημένα τραγούδια της Χασκίλ, της Νίνου και της Μπέλλου, έτυχε να γνωρίσω τον Δημήτρη. Τότε ως δημοσιογράφο που έκανε ένα μικρό αφιέρωμα- συνέντευξη για τη Metropolis, όπου εργαζόταν εκείνη την περίοδο. Στη συνέχεια τον συναντούσα πολύ συχνά σε παραστάσεις στις οποίες είτε συμμετείχα ως ηθοποιός είτε ήμασταν και οι δύο θεατές. Είχε ξεκινήσει μια αλληλοεκτίμηση και αλληλοσυμπάθεια που συνεχιζόταν με τα χρόνια.

Θυμάμαι την ημέρα λοιπόν που τον πέτυχα τυχαία έξω από το Rex και μου είπε: «Έχω σκεφτεί κάτι, κάποια στιγμή να τα πούμε...». Τα είπαμε πολύ άμεσα, μού είπε την ιδέα του, μου άρεσε πάρα πολύ αλλά έβαλα έναν όρο. Να μην υπάρχει πρώτο πρόσωπο, δηλαδή να μην υποδυθώ την Μπέλλου.

Αυτό δεν ήταν ούτε πρόθεση του Δημήτρη, ούτε η δική μου ανάγκη και επιθυμία. Στην ηλικία που είμαστε και στην εμπειρία που έχουμε την καλλιτεχνική, δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο στάδιο.

Άρα δεν θα δούμε την Χριστίνα να υποδύεται την Μπέλλου....

Δημήτρης Χαλιώτης: Όχι, είναι μια μουσική παράσταση, όχι μια θεατρική. Η πρόσθεσή μας είναι να έχουμε τα τραγούδια σε πρώτο πλάνο και απλά μ’ έναν πολύ όμορφο, φυσικό και αυθόρμητο τρόπο να μοιραστούμε με τον κόσμο που θα έρθει να μας δει και κάποιες ιστορίες ή και κάποια πράγματα που μπορεί να έχει πει η ίδια η Μπέλλου ή κάποιοι άλλοι γι’ αυτήν. Δεν κάνουμε σε καμία περίπτωση τη βιογραφία της ή κάποιο χρονικό της ζωής της.

Χριστίνα Μαξούρη: Έχουμε επιλέξει ιστορίες ή στιγμιότυπα από τη ζωή της που μας έχουν συγκινήσει και νομίζουμε ότι την σκιαγραφούν, αδρά, φυσικά.

Στην αρχή της πορείας της ερμήνευε ευρωπαικά τραγούδια και αφού γνώρισε τον Τσιτσάνη έκανε στροφή στο ρεμπέτικο. Θα υπάρχει και αυτή η πτυχή στο πρόγραμμα;

Χριστίνα Μαξούρη: Όχι, σκέψου ότι έχουμε αφήσει πάρα πολλά τραγούδια που είπε η ίδια. Οπότε, ήταν δύσκολο να χωρέσει και κάτι άλλο.

Δημήτρης Χαλιώτης: Εμείς παρουσιάζουμε την πορεία της από τον Τσιτσάνη μέχρι τον Λάγιο.

Ποιο τραγούδι που συνδυάζεται, ίσως, και με την προσωπική της ζωή της, σας συγκινεί περισσότερο;

Δημήτρης Χαλιώτης: Εμένα, έτσι αυθόρμητα τώρα, μου ήρθε το «Σαν απόκληρος γυρίζω», ένα τραγούδι που της θύμιζε τη σχέση της με τη μάνα της. Ο τρόπος που το έχει ερμηνεύσει, είναι μοναδικός.

Χριστίνα Μαξούρη: Το «αεροπλάνα και βαπόρια» και το «Δεν λες κουβέντα» είναι τόσο συγκλονιστικά ερμηνευμένα από εκείνη, που νιώθεις να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα όποτε τα ακούς. Είναι η φωνή της αλλά είναι και η μουσική και ο στίχος. Τραγούδια που ακουμπούν στο συλλογικό ασυνείδητο.

Δημήτρης Χαλιώτης: Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Μπέλλου είναι η μοναδική παλιά ρεμπέτισσα που την καλούν και ερμηνεύει έντεχνο τραγούδι της δεκαετίας του ’70, και μάλιστα κορυφαίοι συνθέτες. Αν ζούσε η Νίνου, μπορεί να γινόταν και στη δική της περίπτωση και να είχαμε κάτι ακόμα για να συγκρίνουμε. Όμως η Μπέλλου έμεινε το μοναδικό παράδειγμα και μάλιστα απογείωσε και αυτά τα τραγούδια με τρόπο αδιανόητο.

               

Τους τελευταίους μήνες, με τα θέατρα κλειστά, ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και καταγγελίες που μας σόκαραν με το ελληνικό Metoo.

Δημήτρης Χαλιώτης: Επιτέλους άνοιξαν στόματα και μίλησαν άνθρωποι που κουβαλούσαν τραύματα για πάρα πολλά χρόνια. Αν δεν έχεις βιώσει με κάποιο τρόπο μια οποιαδήποτε μορφή βίας, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτές τις καταστάσεις για να τις διαχειριστείς χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου. Επομένως, θεωρώ γελοία την ερώτηση «Γιατί τώρα;». Είναι ευτύχημα, όχι μόνο για τα συγκεκριμένα περιστατικά, αλλά για όλους μας, ότι κάποιοι άνθρωποι βρήκαν τη φωνή και κατήγγειλαν κάποια γεγονότα. Από εκεί και πέρα «Αυτές οι υποθέσεις έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης», όπως λέει και ο αγαπημένος Σπύρος Μπιμπίλας.

Νομίζω, ότι τώρα ήταν το σωστό timing, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να μιλήσουν γι’ αυτά τα θέματα και πριν δέκα χρόνια. Είχαν βγει, είχαν μιλήσει αλλά αγνοήθηκαν.

Έχουμε ευθύνη και όλοι οι άλλοι που ίσως ξέραμε πράγματα;

Χριστίνα Μαξούρη: Δεν το ξέραμε... Άλλο βλέπω να περιμένουν κάποιον στην πρόβα πιτσιρικάδες που μικροδείχνουν και άλλο να είναι 15 χρονών και αυτό να γίνεται μεθοδολογία και να κρατάει χρόνια. Άλλο είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που έχει νιώσει έλξη για τον καθηγητή του, γιατί όλοι μπορούμε να το νιώσουμε αυτό, μπορείς να ερωτευτείς τον δάσκαλό σου. Εδώ όμως μιλάμε για γεγονότα που συνέβαιναν κατά εξακολούθηση και καταγγελείες που αγνοούνταν. Για μια εκσεμένη και μεθοδευμένη κάλυψη αυτού του ανθρώπου. Άλλο να ακούς κάτι και άλλο να βλέπεις ότι τελικά πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα.

Δημήτρης Χαλιώτης: Από αυτά που βγήκαν στη δημοσιότητα εμένα με σόκαρε πάρα πολύ, αυτό που είπε η Χριστίνα, η μεθοδολογία. Προσωπικά, δεν είχα εικόνα όλων αυτών των περιστατικών. Είχα ακούσει κάποια πράγματα, ως ένα σημείο δεν έπεσα τελείως από τα σύννεφα, αλλά από εκεί μέχρι το σημείο να βλέπουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια συγκεκριμένη μεθοδολογία προσέγγισης ...

Χριστίνα Μαξούρη:Και ένα συγκεκριμένο τύπο θυμάτων...Ξέραμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν κατάχρηση εξουσίας αλλά όχι σ’ αυτό το σημείο. Αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια, έχουν μεγάλη απόκλιση από αυτά που κυκλοφορούσαν στον χώρο.

Πιστεύεις ότι όλα αυτά που ήρθαν στο φως, θα βελτιώσουν από εδώ και πέρα την κατάσταση και τη συμπεριφορά και άλλων «δύσκολων» χαρακτήρων;

Χριστίνα Μαξούρη: Πιστεύω ότι θα είναι πιο προσεκτικοί. Είναι όμως μια μεγάλη συζήτηση αυτή γιατί από την άλλη πλευρά κινδυνεύει η λειτουργία της πρόβας και της διδασκαλίας που είναι ευαίσθητη, ευάλωτη αλλά και κάπως οικογενειακή υπόθεση. Συναντιέσαι με κάποιους ανθρώπους για μήνες, κάθε μέρα, και η επαφή που δημιουργείται, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να μεταφερθεί, αν δεν το έχει ζήσει κανείς. Είναι πολύ κρίμα αυτή η διαδικασία να περιχαρακωθεί και να μολυνθεί από φόβους, κόμπλεξ και φοβίες.

Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο...

Χριστίνα Μαξούρη: Ακριβώς...Όλα αυτά όμως ήταν ένα στάδιο, που ακόμη δεν έχει τελειώσει, και ήταν απαραίτητο ίσως για να φτάσουμε σε μια εξυγίανση. Μακάρι...

Δημήτρης Χαλιώτης:Πάντως σε πρώτη φάση σίγουρα θα βοηθήσει. Άνθρωποι με ακραίες συμπεριφορές θα το ξανασκεφτούν. Από εκεί και πέρα, εγώ με την μικρή μου εμπειρία πάνω στις πρόβες, νομίζω ότι πρέπει πάντα να υπάρχει μια ευγένεια. Ό,τι και να θες να πεις, πάντα υπάρχει και ο κατάλληλος τρόπος να το κάνεις. Δεν μπορούμε να φτάνουμε στο σημείο να σου πετάξω ένα τασάκι! Όπως δεν θα το κάνω στην μάνα μου και στην αδερφή μου και αν το κάνω ή θα μου το ξαναγυρίσει πίσω ή θα θυμώσει και δεν θα μου ξαναμιλήσει, αντίστοιχα είναι και στην πρόβα.

Σας έχει τύχει να βιώσετε κάποιο περιστατικό βίας στο θέατρο;

Χριστίνα Μαξούρη: Προσωπικά δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο, έχω όμως βρεθεί μπροστά σε περιστατικά που μ’ έφεραν σε δύσκολη θέση και αφορούσαν άλλους συναδέλφους. Να πούμε όμως ότι κάποιες φορές μπορεί να γίνει το αντίστροφο: δηλαδή να ασκήσει βία και να φέρει μια δύσκολη κατάσταση στην πρόβα και ένας ηθοποιός. Έχει πάντα να κάνει με τον άνθρωπο και με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία του.

Δημήτρης Χαλιώτης: Εντάσεις προβών έχω βιώσει και εγώ αλλά όχι ακραία περιστατικά. Μπορώ όμως να πω ότι το θέμα της βίας, άσχετα με τη δουλειά, δεν μου είναι κάτι άγνωστο.

 

Πέρα από τα «Τραγούδια της Σωτηρίας» υπάρχουν άλλα σχέδια;

Χριστίνα Μαξούρη:Η μια παράσταση που θα συμμετέχω είναι «Καπετάν Μιχάλης (Ελευτερία ή Θάνατος)», του Δημήτρη Μαραμή, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο, εμβληματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, από την περιφέρεια και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης, για να παρουσιαστεί σ’ όλες της πόλεις της Κρήτης αλλά και εδώ στην Αθήνα μ’ έναν δεκαπενταμελή θίασο κυρίως λυρικών τραγουδιστών.

Επιπλέον, θα λάβω μέρος και σε μια παράσταση χορού της Αντιγόνης Γύρα που θα παρουσιαστεί στο αρχαιολογικό μουσείο της Χαλκίδας, τέλη Ιουλίου, με τον τίτλο «Ερωτοπαίγνια» και είναι βασισμένη στη Βυζαντινή ερωτική ποίηση. Εκεί, θα είναι τέσσερις χορευτές, ο αγαπημένος συνεργάτης Χρήστος Θεοδώρου στο πιάνο και εγώ θα τραγουδάω.

Και αν όλα πάνε καλά περιμένουμε από φθινόπωρο να ανεβάσουμε και το «Μινόρε της Αυγής», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά, στο Δημοτικό Θεάτρο Πειραιά.

Δημήτρης Χαλιώτης: Ελπίζουμε να είναι ανοιχτά τα θεάτρα το φθινόπωρο και να ανέβει το «Μινόρε της αυγής», εγώ έχω κάνει τη θεατρική διασκευή. Επίσης, θα συμμετέχω στο κομμάτι πάλι της θεατρικής μεταφοράς και διασκευής, της «Αιολικής γης», που θα σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαριάς στο Εθνικό Θέατρο.

Επιπλέον, από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, θα έχω την χαρά να ακουστεί ένας μονόλογος που έχω γράψει, εδώ και κάποια χρόνια, «Η Πορσελάνη» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαριά, με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Είναι τεράστια η χαρά μου που τη συναντώ και συνεργαζόμαστε. Η Ελένη Γερασιμίδου, με την οποία συνεργάστηκα πέρσι το καλοκαίρι, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και κάποιοι άλλοι άνθρωποι αυτής της γενιάς, είναι ο λόγος που αγάπησα το θέατρο. Νιώθω ευλογημένος που τους συνάντησα.

Μιας και αναφέρθηκες στο θέατρο στο ραδιόφωνο. Χριστίνα, πώς ήταν η εμπειρία της ηχογράφησης του «Αβελάρδος και Ελοίζα» που ακούσαμε από τον 9,84;

Πρώτα απ’ όλα, ήταν ωραία που βρεθήκαμε όλοι μαζί και χαρήκαμε πολύ γι’ αυτό. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Διότι είναι άλλη η συμπεριφορά στη σκηνή και άλλη στο μικρόφωνο. Προσπαθήσαμε στον χρόνο που είχαμε και με την αντίληψη που είχαμε και την επαφή που έχουμε εμείς οι τέσσερις που γνωριζόμαστε χρόνια (Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου,Γιάννης Καλαβριανός), και με μια πολύ μεγάλη φροντίδα από τον ηχολήπτη, να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέατρο στο ραδιόφωνο, μακάρι να συνεχιστεί και μακάρι να μάθουμε και εμείς τον τρόπο.

Χαίρομαι που θα ξαναζήσω αυτή την εμπειρία στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ με το έργο της Μαρίας της Τσιμά, «Ίσα δικαιώματα», που είναι ουσιαστικά συνεντεύξεις που είχε πάρει η ίδια από μετανάστριες, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μιχαήλ. Εκεί θα συναντηθώ με τη Λήδα Πρωτοψάλτη, τη Μαρία Κεχαγιόγλου, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, τη Ζαχαρούλα Οικονόμου και τη Μαρία Τσιμά.

 

 

«Τα τραγούδια της Σωτηρίας»

Το Στέκι του Ηλία

28/06 έως 30/06/2021 στις 21:00

01/07/2021 στις 21:00

 

Ιδέα - Επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Χαλιώτης

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης, Χριστίνα Μαξούρη

Σκηνογραφία :Σωτήρης Μελανός

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Ηχοληψία :Γιάννης Παξεβάνης

Τραγουδά η Χριστίνα Μαξούρη

Μουσικοί :Βασίλης Κορακάκης μπουζούκι, φωνή, Δημήτρης Κουφογιώργος μπουζούκι, Βασίλης Προδρόμου κιθάρα, φωνή, Δημήτρης Κούστας ακορντεόν

Οργάνωση παραγωγής: Πάνος Σβολάκης

Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα - Θεατρικός Οργανισμός MeWe

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Στην όμορφη και δροσερή αυλή του θεάτρου Από Κοινού, στο Γκάζι, τα πάντα τρέχουν με ρυθμούς πρεμιέρας. Η Ελένη Γερασιμίδου, ο Αντώνης Ξένος, ηΑγγελική Ξένου και οΑνδρέας Βελέντζας ετοιμάζονται από 8 Ιουλίου να μας παρουσιάσουν την ξεκαρδιστική επιθεώρηση του Δημήτρη Χαλιώτη «Μένουμε… ταπί».

«Όλα αυτά που βλέπετε τα έχει φτιάξει ο Αντώνης μόνος του» μου λέει η Ελένη Γερασιμίδου, περήφανα, για την hand made αυλή του θεάτρου τους.

 

 Αγγελική Ξένου 

 

40 χρόνια μαζί στη ζωή και στη σκηνή, η Ελένη Γερασιμίδου και ο Αντώνης Ξένος, έχουν αποφασίσει να επενδύσουν στο θέατρο και ως παραγωγοί των παραστάσεών τους. Χωρίς να διστάζουν να αναλάβουν παράλληλα αρκετές από τις πρακτικές και καλλιτεχνικές ανάγκες που προκύπτουν.

Το πρώτο πράγμα, που ρωτάει κανείς αυθόρμητα τα χρόνια του κορονοϊούείναι πώς αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο για μια νέα παραγωγή αυτό το δύσκολο καλοκαίρι.

Η Ελένη Γερασιμίδου μου λέει:«Στις αρχές Μαΐου, όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε γι' αυτή την επιθεώρηση, δεν είχαμε ιδέα τι θα γίνει... Μάλιστα, γνωρίζαμε ότι θα μπορούσαμε να δουλέψουμε με μόλις 25 θεατές. Σήμερα, σύμφωνα με τα τετραγωνικά μας μπορούν να είναι 37. Παρ' όλα αυτά τολμήσαμε, εκεί που άλλοι μεγάλοι παραγωγοί φοβούνταν...Σκέψου ότι ακόμα και σήμερα που μιλάμε δεν ξέρουμε τι θα γίνει με το διάλειμμα».

Λίγα λεπτά αργότερα η σπουδαία κωμικός μεταμορφώνεται σε μια νοικοκυρά που επιμένει να… μένει σπίτι. Κάθεται δίπλα στον αμίλητο σύζυγό της (Αντώνη Ξένο) στον καναπέ και μονολογεί μπροστά από την τηλεόραση:«Εμάς μας έσωσε ο Μητσοτάκης...Ευτυχώς που προλάβαμε να κλειστούμε μέσα! Τι κούκλος όμως χαίρεσαι να τον βλέπεις...».

Φυσικά η σαρωτική επιθεώρηση δεν αφήνει τίποτα όρθιο!Στα νούμερα υπάρχουν σχόλια για όλον τον πολιτικό κόσμο από το Σύριζα και το Πασόκ μέχρι το Κ.Κ.Ε!

Η Ελένη Γερασιμίδου μοιάζει να προέρχεται από την καλή πάστα των σπουδαίων ηθοποιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960, διαθέτωντας το μοναδικό προνόμιο, άμα τη εμφανίσει, να κερδίζει το πηγαίο γέλιο της πλατείας.

 

Ο Δημήτρης Χαλιώτης μας μιλάει για τη συγγραφή αυτή της ξεχωριστής επιθεώρησης εν μέσω καραντίνας 

 

Επιπλέον είναι ανήσυχη καλλιτεχνικά και αναζητά νέα έργα και συνεργασίες.Κάπως έτσι ανακάλυψε και τον Δημήτρη Χαλιώτη. «Ένας φίλος μας είπε για τον Δημήτρη τον Γενάρη, στη συνέχεια οι συνθήκες άλλαξαν και το έργο γράφτηκε μέσα στην καραντίνα». μου εξηγεί

Ενώ τονίζει την αγάπη της γι' αυτό το είδος του θεάτρου: «Μόνο επιθεωρήσεις κάνουμε στην αυλή. Πέρσι δεν πήγε καλά η παράσταση, ήμουν και εγώ στο Άλσος δεν σημαίνει ότι δεν πήγε καλά επειδή έλειπα εγώ, έτυχε...».Ομολογεί με ειλικρίνεια και συμπληρώνει: Γενικότερα, όμως ότι άλλο έχει παρουσιαστεί εδώ είχε μεγάλη επιτυχία. Θα μου πεις sold-out με 50 άτομα; Ναι, γιατί σκέψου ότι στα “Σκουπίδια” του Ξανθούλη είχαμε άλλα 50 άτομα, δεν χωρούσαν και έφευγαν».

 

Αντώνης Ξένος

 

Την ρωτάω πόσο δύσκολο είναι να πρωταγωνιστεί και να σκηνοθετεί; «Δεν είναι δύσκολο έχει κάποιους κανόνες που χρόνια τώρα τους ξέρουμε, αν τους ακολουθήσεις το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει».

Για την Ελένη Γερασιμίδου «το Θέατρο είναι μόνο λαϊκό όλα τα άλλα είναι μπούρδες....».

Η Αγγελική Ξένου έχει μόλις κατέβει από τη σκηνή,όπου παρουσίασε την κυρία με τα κρεμμυδάκια έναν μονόλογο για μια γυναίκα που βιώνει την καταπίεση μέσα στην καθημερινότητάς της και βρίσκει διέξοδο στον τεμαχισμό των κρεμμυδιών.

Σχολιάζω την τραγικότητα που κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα «Σαφέστατα μέσα από την κωμωδία μπορούν να ειπωθούν οι πιο τραγικές ιστορίες. Εγώ δεν έχω βιώσει τέτοια μορφή καταπίεσης αλλά μπορώ να φανταστώ πώς είναι...»

Την καταπίεση της καραντίνας και τον φόβο για το μέλλον πώς το βίωσες; «Εμένα όλα αυτά μου βγαίνουν σε αγωνιστικότητα και δημιουργία».

Ανδρέας Βελέντζας

 

Ο Δημήτρης Χαλιώτης, που υπογράφει τα κείμενα της παράστασης μου περιγράφει την ιστορία αυτής της επιθεώρησης :«Ξεκίνησα να γράφω από τον Φεβρουάριο πριν τον κορονοιό και ενώ ήταν πολλά νούμερα έτοιμα στην πορεία όλα άλλαξαν. Τα πάντα στρέφονταν γύρω από εκεί...Στην αρχή δεν ξέρεις πώς να το σατιρίσεις όλο αυτό...Σαστίζεις.. Νιώθεις το πόσο σοβαρό είναι».

Παρατηρώ ότι το «Μένουμε… ταπί» θα είναι από τις ελάχιστες νέες παραγωγές που θα απολαύσουμε αυτό το καλοκαίρι. Καθώς οι περισσότεροι επιλέγουν επαναλήψεις ως σίγουρες λύσεις. «Το καταλαβαίνω απόλυτα, μου λέει ο Δημήτρης, είναι μεγάλο το ρίσκο μιας καινούργια δουλειάς με τέσσερις ηθοποιούς».

Ο Αντώνης Ξένος, που για τις ανάγκες του έργου θα μεταμφιεστεί ακόμη και σε...Νίκο Χαρδαλιά, κάνει πρόβα με τον νεότερο συνάδελφό του Ανδρέα Βελέντζαένα νούμερο, όπου υποδύονται δύο ματατζίδες, που σίγουρα θα σας θυμίσουν πολλά...

Ο Ανδρέας είναι ο μικρότερος της παρέας και η συνεργασία του με το Από Κοινού θέατρο, ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι, όταν κλήθηκε σε μια μόλις μέρα να κάνει αντικατάσταση. «Εδώ έχω ασχοληθεί με πολλά πράγματα από την ταξιθεσία, μέχρι τα κουστούμια που έφτιαξα πέρσι στις “Καρέκλες” του Ιονέσκο»μου λέει λίγο πριν παρουσιάσει «το αντικειμενικό δελτίο ενημέρωσης»και χωθεί πίσω από μια οθόνη ως άλλος παρουσιαστής ειδήσεων.

 

 Αγγελική Ξένου και Ανδρέας Βελέντζας

 

Λίγο πριν φύγουμε, ρωτάω με χιουμοριστική διάθεσή την Ελένη Γερασιμίδου αν θα προσκαλέσουν τα στελέχη της κυβέρνησης που πρωταγωνιστούν στο «Μένουμε… ταπί» στην αυλή τους. Η έκφραση της μου τα είπε όλα... «Γιατί πάνε αυτοί θέατρο;»

Να πάτε στην αυλή του Από Κοινού θα γελάσετε με την ψυχή σας και μέσα στα κείμενα του Δημήτρη Χαλιώτη θα δείτε τον εαυτό σας, τους φόβους σας, τις σχέσεις σας και θα τα ξορκίσετε όλα με τον καλύτερο τρόπο, με το χιούμορ.

 

Ο φωτογράφος του texnes-plus, Κοσμάς Ινιωτάκης εν δράσει!Η Ελένη Γερασιμίδου και ο Αντώνης Ξένος σε σκηνή πρόβας. 

 Σε μία εποχή που το να κάνεις θέατρο συνιστά πράξη πολιτική και γενναία, το Από Κοινού Θέατρο δίνει το «παρών» με μία επιθεώρηση που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Με βιτριολικό χιούμορ, πολύ χορό και τραγούδι. Κόντρα στην ανασφάλεια και τον φόβο. Τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης για την προστασία από τον κορονοϊό.

Συντελεστές:

Κείμενα: Δημήτρης Χαλιώτης

Σκηνοθεσία: Ελένη Γερασιμίδου

Χορογραφίες: Mia Molika

Ενδυματολογική επιμέλεια: Έβελυν Σιούπη

Σκηνικά: Ντίνος Παρηγόρης

Ενορχήστρωση: Γιώργος Θεοφάνους

Παίζουν: Ελένη Γερασιμίδου, Αντώνης Ξένος, Αγγελική Ξένου, Ανδρέας Βελέντζας

Φωτογραφίες παράστασης: Φραντζέσκα Καλπακίδου

Γραφιστικά: Βάσια Μπρέστα

Πρεμιέρα: 8-7-2020

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:15

Διάρκεια παράστασης: 110΄

Γενική είσοδος: 15 € (με κρασί, μπύρα, αναψυκτικό) Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-apo-koinou/menoume-tapi/

Τηλέφωνο κρατήσεων: 211 4057249

Από Κοινού Θέατρο

Ευπατριδών 4, Γκάζι,

Τ.Κ. 11854

(μετρό: Κεραμεικός)

τηλ. 211 4057249

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Διαβάστε επίσης:

Με Ποντιακό Έργο Η Ελένη Γερασιμίδου Από Το Φθινόπωρο Στο Θέατρο Από Κοινού

 

«Αυτός ο έρωτας δεν τελείωσε ποτέ… Είμαστε  μέχρι το τέλος της ζωής μας βαθιά ερωτευμένοι…» 

 

Σαν ντίβα του παλιού σινεμά η Μίνα Χειμώνα ανεβαίνει τα σκαλιά του Θεάτρου Altera Pars τραγουδώντας «Πάρε με κοντά σου». Έπειτα από λίγα λεπτά ανάβει τσιγάρο και καθισμένη στο μπουντουάρ της αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορίας γοητευτικής, που πολλοί δεν γνωρίζουν και οι λεπτομέρειές της ξαφνιάζουν. 

 

Στην παράσταση η ηθοποιός αφηγείται τη ζωή της Μελπομένης Τσιριγώτη, που με καλλιτεχνικό νονό τον Ορέστη Λάσκο καθιερώθηκε στην ιστορία του πενταγράμμου ως Μάγια Μελάγια. Το μικρό όνομα και το επίθετό της τα εμπνεύστηκε στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Αίγυπτο: «Μάγια» σημαίνει νερό και «Μελάγια» είναι η κελεμπία που φορούν οι Αιγύπτιοι. Όνομα εύηχο και συνάμα παράξενο, τραβούσε την προσοχή, όπως και το μελαχρινό χυμώδες κορίτσι που έκλεβε καρδιές πάνω και κάτω από την πίστα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το αγαπημένο της τραγούδι ήταν το «Πάτωμα» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου και συγκεκριμένα ο στίχος «γιατί οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια».

 

Ο Δημήτρης Χαλιώτης σκηνοθετεί το βιβλίο του Γιώργου Βασιλειάδη «Με αγάπη… Μάγια Μελάγια», υπογράφοντας και τη δραματουργική επεξεργασία, και καταφέρνει κάτι πολύ σπουδαίο, να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα της εποχής και μια γλυκιά νοσταλγία, χωρίς ωστόσο η παράσταση να μυρίζει ναφθαλίνη ή η ηθοποιός του να οδηγείται σε εύκολους μελοδραματισμούς. Επιπλέον προσδίδει στο κείμενο ζωντάνια, τοποθετώντας τη Μίνα Χειμώνα ανάμεσα στο κοινό του φουαγιέ και κάνοντας τους θεατές μέλη της παράστασης. Η διαδραστικότητα είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της παράστασης. 

 

Τα εύσημα όμως θα πρέπει να αποδοθούν και στη Μίνα Χειμώνα, η οποία χάρη στη σκηνική της εμπειρία τραγουδά, παίζει, χορεύει και φροντίζει να επικοινωνήσει αυτό που κάνει. Από τις λίγες εικόνες της Μάγιας Μελάγια που προβάλλονται διαπιστώνει κανείς πως σε ό,τι αφορά την εμφάνιση και μόνο δεν έχει γίνει η ιδανική διανομή. Παρ’ όλα αυτά, και σε αυτό συνίσταται η μεγάλη επιτυχία της  ηθοποιού, η Μίνα Χειμώνα δίνει το δικό της στίγμα, αποφεύγοντας να γίνει μια καρικατούρα, ένα απείκασμα. Και τα καταφέρνει πολύ καλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εντυπωσιακή ρωγμή του ρόλου, όταν μετά το εγκεφαλικό καταλαβαίνει πια ότι δεν θα ξανατραγουδήσει. Ένα σημείο που πραγματικά συγκινεί. 

 

Στο πιάνο και στο ακορντεόν τη συνοδεύει ο Νίκος Πλάτανος και μαζί λένε τραγούδια που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση η Μάγια Μελάγια και σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, όπως το «Αδύνατον να κοιμηθώ», τη «Βαλίτσα», το «Μονοπάτι», το «Σκότωσε με» (που μετά έγινε γνωστό από τη Μαίρη Λίντα, αλλά η Μελάγια το έχει δισκογραφήσει πρώτη το ’55). Επίσης το τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», το οποίο δίδαξε στη Σοφία Λόρεν στα γυρίσματα της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» στην Ύδρα το ’57. 

Μια παράσταση για την «αυτοκράτειρα της νύχτας», που ερωτεύτηκε με πάθος, ενέπνευσε δημιουργούς, γοήτευσε βιομηχάνους, εργάτες, ξεπέρασε σε φήμη την Παξινού, πικράθηκε από «τα διάφορα σχόλια», αλλά κατάφερε να ζήσει όπως ήθελε. «Στη ζωή μου τα γεύτηκα όλα στον απόλυτο βαθμό. Την επιτυχία, τον έρωτα, τη δόξα, τα πλούτη…».