Συνέντευξη: Αναστάσης Πινακουλάκης

Ο Λαρισαίος Θέμης Θεοχάρογλου είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου στην Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη (ΑΠΘ), με κατεύθυνση στη σκηνοθεσία και την υποκριτική. Έχει ασχοληθεί κυρίως με την υποκριτική, ενώ από το 2016 κατέβηκε στην Αθήνα. Είναι ευρέως γνωστός με την drag persona του, τη Holly Grace. Ως Holly Grace έχει δώσει μια σειρά από τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ενώ την περασμένη άνοιξη διαγωνίστηκε στο House of Fame με παρουσιάστρια την Ελένη Φουρέιρα.

Ο Θέμης είναι ένας καλλιτέχνης –ή (drag) artista όπως αυτοπροσδιορίζεται- που δεν σταματάει να εργάζεται και να δοκιμάζεται καλλιτεχνικά, από τη σκηνοθεσία στην υποκριτική κι από εκεί στο drag performance. Τα Δευτερότριτα κρατάει τον ρόλο της Κυρίας στις «Δούλες» που σκηνοθετεί η Βάσια Χρονοπούλου στο Θέατρο Άλμα (διαβάστε την κριτική μας εδώ), ενώ από Τετάρτη ως Κυριακή παίζει στην παράσταση «Συμφορά από το πολύ μυαλό» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού –η πρώτη παράσταση του αναγνωρισμένου σκηνοθέτη μετά την λήξη της θητείας του ως καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό- στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων. Ταυτόχρονα, τα Σαββατόβραδα εμφανίζεται ως Holly Grace σε διάφορα events, με σταθερότερη βάση το Shamone.

Κάτω από το μακιγιάζ, τις περούκες, και την επιβλητική του κορμοστασιά, ο Θέμης είναι ένας γλυκύτατος άντρας, που έχει να πει πολλά για το θέατρο, την ερμηνεία γυναικείων ρόλων, για ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας, για τις επιπτώσεις της πανδημίας στην ψυχολογία των ανθρώπων αλλά και για την επόμενη μέρα.

 

Πόσο διαφέρει η δουλειά που κάνεις ως ηθοποιός από τις εμφανίσεις σου ως Holly Grace;

Η διαδικασία είναι παρόμοια, δεν έχει πολύ μεγάλη διαφορά, ενσαρκώνεις έναν ρόλο. Απλώς στο θέατρο, ενσαρκώνεις έναν ρόλο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ας πούμε για 2-3 παραστάσεις (σ.σ. όπως το Εθνικό Ντεφιλέ), ή για μερικούς μήνες, ενώ με την Holly είναι μια δυναμική διαδικασία που εξελίσσεται παράλληλα με τη ζωή μου, δεν σταματάει ποτέ. Μπορεί να ερμηνεύω γυναικείους ρόλους στο θέατρο, αλλά πάντα η βάση είναι η Holly, η περσόνα που έχω δημιουργήσει. Η Holly είναι ταξίδι ζωής.

Κάνοντας μια επίσκεψη στα κοινωνικά σου δίκτυα, διαπιστώνει κανείς πως η Holly δεν είναι μια περσόνα που περιορίζεται στην σκηνή, αντιθέτως έχει κάνει φωτογραφίσεις, διαφημιστικά και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Πόσο δυνατή πιστεύεις είναι η drag κοινότητα αυτή τη στιγμή στη χώρα μας;

Θα έλεγα πως είναι οκ σ’ έναν βαθμό, αλλά έχει αρκετά βήματα να κάνει ακόμα. Ο κόσμος γνωρίζει μόνο μια επιφάνεια του drag και νομίζω μια επιφάνεια που είναι πολύ παλιά. Χρειάζεται να μάθει τι είναι η drag τέχνη, ποια καλλιτεχνικά υποκείμενα την απαρτίζουν και τι εκφράζει στο σήμερα. Σημαντικό είναι επίσης να διακρίνουμε τον όρο «drag queen» από τον «drag performer». Οι δύο όροι αν και έχουν κοινά χαρακτηριστικά, διαφέρουν ως προς την αισθητική και την εμφάνιση. Μια drag queen στοχεύει στη θηλυκή ψευδαίσθηση, σε μια έντονη θηλυκότητα, ενώ ένας drag artist/performer μπορεί να παίξει περισσότερο με την εικόνα του, να την αποδομήσει όπως και τα φύλα, να διευρύνει τα όρια. Γι’ αυτό κι εγώ, αυτοπροσδιορίζομαι ως drag artista, μια θηλυκή drag καλλιτέχνης.

Αυτή είναι η βασική σου καλλιτεχνική ταυτότητα;

Όχι, η βασική μου καλλιτεχνική ταυτότητα είναι ο Θέμης, γιατί δουλεύω κι ως ηθοποιός.

 

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Δούλες» στο Θέατρο Άλμα, όπου σε βλέπουμε ως Θέμη να μεταμφιέζεσαι σε Holly και στη συνέχεια να γίνεσαι η Κυρία. Εξήγησέ μας αυτή την επιλογή…

Ήταν μια επιλογή της σκηνοθέτιδος να έχει μια drag performer στο ρόλο της Κυρίας για να βρεθεί κάπου στη μέση με τον συγγραφέα. Κλείνει το μάτι στον θεατή γιατί ο Ζενέ έχει γράψει το έργο με την οδηγία να παιχτεί από νεαρούς άντρες που ενδύονται γυναικείους ρόλους. Σε αυτό συμπίπτει η φύση του drag performance όπου υποδύεσαι συνήθως έναν ρόλο του αντίθετου φύλου. Η σκηνοθέτης επέλεξε να δείξει αυτή τη μεταμόρφωση, που ταιριάζει με το περιβάλλον του Ζενέ.

Στα δικά μου μάτια, η Κυρία είναι άμεσα εξαρτημένη από τον Κύριο, σε τέτοιο σημείο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Κυρία χωρίς τον Κύριο δεν υπάρχει, με άλλα λόγια έχουμε ενός είδους ταυτοπροσωπία. Για μένα, η μεταμόρφωση επί σκηνής, δείχνει ταυτόχρονα και τον Κύριο που υπάρχει μέσα της.

Ταυτόχρονα, δείχνεις στο κοινό ένα μέρος της προπαρασκευής μιας drag εμφάνισης…

Το κοινό βλέπει αυτή τη διαδικασία –μπορούμε να πούμε- μεταξύ φως και σκοταδιού, δεν το βλέπει άμεσα. Στέκομαι με γυρισμένη μου την πλάτη προς το κοινό.

Πόσο σε απασχολεί η απόδοση των φύλων μέσα από τις εμφανίσεις σου;

Με τα χρόνια έχει πάψει να με απασχολεί πώς θ’ αποδοθούν τα φύλα. Η drag persona συνδέεται και με τις αναζητήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη και εξελίσσεται δυναμικά μέσα στον χρόνο. Προσωπικά, δε με απασχολούν τόσο τα φύλα, ίσως ακόμη και να μ’ ενδιέφερε να καταργηθούν μέσω του drag. Συνεπώς, προσπαθώ όταν μεταμορφώνομαι από Θέμης σε Holly, να μην αλλάζω τρομαχτικά. Το ζητούμενο είναι να εκπροσωπείς με θηλυκότητα στη σκηνή, χωρίς αναγκαστικά να πρέπει να εκπληρώσεις όλα αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα που θεωρητικά δημιουργούν μια γυναικεία φιγούρα, χωρίς αναγκαστικά να λεπταίνεις τη φωνή σου, την κίνησή σου, τη φιγούρα σου, μπορείς να τα δεις όλα παντού. Προσπαθώ όταν ερμηνεύω την Holly, να μην ακούς μια ψεύτικη φωνή, να μην βλέπεις μια ψεύτικη φιγούρα, κάτι φτιαχτό, αλλά να πατάω σε χαρακτηριστικά που έχω ως Θέμης από τη φύση μου. Όποιος θέλει να το ονομάσει θηλυκότητα, ας το ονομάσει.

Πώς ολοκληρώνεται όλο αυτό που συζητάμε για τα φύλα, από τις άλλες δύο ηθοποιούς με την οποία μοιράζεσαι την σκηνή;

Οι «Δούλες» είναι ένα μεταθεατρικό έργο, με εγκιβωτισμένο θέατρο και διαδοχικές μεταμφιέσεις. Οι δούλες μεταμφιέζονται σε Κυρία με παρόμοιο τρόπο που μεταμφιέζομαι εγώ. Συμφωνήσαμε με την σκηνοθέτιδα να μην βάλω προσθετικά για να «δείξω γυναίκα», αλλά να χειριστούμε τα ίδια μέσα με τις δούλες. Απλώς, η δική μου μεταμφίεση ολοκληρώνεται, ενώ των δούλων διακόπτεται από την έλευση της Κυρίας.

Παράλληλα παίζεις στην παράσταση «Συμφορά από το πολύ μυαλό» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Πες μας δυο λόγια για εκείνη τη δουλειά…

Είναι μια παράσταση με κυρίως νέους ηθοποιούς. Μιλάει για τον θρίαμβο της μετριότητας έναντι της αφοσίωσης. Είναι ένα κλασσικό ρωσικό έργο του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ, και η παράσταση αυτή είναι η εναρκτήρια παραγωγή μιας καινούριας εποχής για το θέατρο του Λευτέρη Βογιατζή και γι’ αυτό επιλέχτηκε το συγκεκριμένο έργο. Είχε πρωτοπαιχτεί το 1986 στα ξεκινήματα του θεάτρου και τον ρόλο που ερμηνεύω τον είχε ερμηνεύσει ένας αγαπημένος μου καθηγητής, ο Κωστής Φειρικίδης. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο πρώτος που με ξεκλείδωσε, γιατί μου είπε ν’ αγαπήσω τη διαφορετικότητά μου.

Την τελευταία χρονιά, είχαμε έναν θλιβερό αριθμό γυναικοκτονιών στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο, δολοφονίες τρανς ατόμων αλλά και διαδηλώσεις για το θέμα των αμβλώσεων και της γυναικείας αυτοδιάθεσης. Πόσο σημαντικό θα θεωρούσες να περιλαμβάνεται η Σεξουαλική Αγωγή στα σχολικά προγράμματα;

Παρά πολύ σημαντικό. Βασικά, θεωρώ πιο απαραίτητη τη Σεξουαλική Αγωγή από τα Θρησκευτικά ας πούμε. Δεν μπορώ να καταλαμβάνω γιατί δεν το αντιλαμβάνονται. Η Ελλάδα είναι ακόμη πολύ συντηρητική σε θέματα φύλου και σεξουαλικότητας, αλλά δεν δέχομαι καμία χώρα να είναι πλέον συντηρητική σε αυτά τα θέματα, όταν ο κόσμος φιμώνει ανθρώπους και μυαλά. Είναι και πολύ σημαντικό αυτό το μάθημα γιατί, δυστυχώς, δεν συναντάς πολύ συχνά γονείς να συζητούν αυτά τα θέματα με τα παιδιά τους. Είναι καιρός να μπει αυτό το μάθημα στα σχολεία και να διδάσκεται από ειδικούς σε θέματα Ψυχολογίας. Η σεξουαλικότητα και η ταυτότητα φύλου, περιλαμβάνουν θέματα ψυχολογίας, αφού χρειάζεται να νιώσεις ασφάλεια για να εκφράσεις την ταυτότητά σου και ν’ αλληλεπιδράσεις με τους άλλους ανθρώπους, ώστε να επαναπροσδιοριστείς.

Για χρόνια βλέπαμε γκέι χαρακτήρες να εμφανίζονται ως καρικατούρες στην ελληνική τηλεόραση. Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται τώρα;

Ελευθερία λόγου κι ορατότητα. Να υπάρχει ορατότητα κι εντός κοινότητας, καθώς υπάρχει εσωτερικευμένη ομοφοβία ακόμη κι από γκέι άτομα. Χρειάζεται να προσλαμβάνουμε τις εικόνες χωρίς σχόλια και στερεότυπα. Δε χρειάζεται ούτε πουριτανισμός ούτε ν’ αποκρύπτουμε πράγματα.

Να χαλαρώσουμε τη συζήτηση. Ως ηθοποιός, ποιον αντρικό και ποιον γυναικείο ρόλο θα ήθελες να είχες ερμηνεύσει στην ελληνική τηλεόραση;

Ο ρόλος που με είχε σημαδεύσει κι έχει αποτελέσει υλικό στη δημιουργία της Holly είναι ο ρόλος που υποδύθηκε η αγαπημένη μου Μαρία Λεκάκη στους Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη, η Καίτη Κολεσίδου- Γκιούμπαλμπα. Η Μαρία Λεκάκη είναι και μια ηθοποιός που συνδεόμουν, βλέποντας τους τηλεοπτικούς της ρόλους, είναι υπέροχη σε ό,τι έκανε. Τώρα για αντρικό ρόλο, θα έλεγα αυτόν που έκανε ο Κωνσταντίνος Κάππας στη σειρά «Κλείσε τα μάτια» του Παπακαλιάτη, γιατί έδωσε το πρώτο γκέι φιλί στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης και μάλιστα με τον Χρήστο Λούλη.

Πες μου έναν συγγραφέα με τον οποίο συνδέεσαι…

Συνδέομαι περισσότερο μ’ έργα κι όχι με συγγραφείς. Με συγκινεί βαθύτατα η Σάρα Κέιν, γιατί εμπεριέχει έναν βασανισμό ψυχής πολύ κοντά σε αυτό που μπορεί να νιώσει ένα γκέι παιδί που μεγαλώνει στην επαρχία. Ένα έργο με το οποίο συνδέθηκα ήταν το «Shopping and Fucking» του Μαρκ Ρέβενχιλ, που ήταν και η διπλωματική μου στη σκηνοθεσία. Επίσης, το έργο «Άγγελοι στην Αμερική» του Τόνι Κούσνερ, θεωρώ ότι ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα της σύγχρονης δραματουργίας. Θυμάμαι συχνά μια ατάκα του έργου που λέει μια ζητιάνα, «Τώρα σου φαίνομαι εγώ τρελή, αλλά σε λίγο καιρό θα είναι όλοι τρελοί». Αυτή την ατάκα την βλέπω να βγαίνει στην πράξη, ιδίως σήμερα.

Τι πιστεύεις έχει φέρει η πανδημία στον ανθρώπινο παράγοντα;

Ο διχασμός είναι μια αισθητή συνέπεια της πανδημίας και νομίζω θα μείνει και μετά. Πιστεύω θ’ αποξενωθούμε ακόμη περισσότερο. Μπορεί να έχουμε κοντή μνήμη, αλλά το σώμα θυμάται περισσότερο από το μυαλό. Θα ήθελα η πανδημία να μας υπενθυμίσει ότι ήρθε να μας σταματήσει από κάτι που θέλουμε πολύ και να το διεκδικήσουμε μετά με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Εσύ τι είναι αυτό που θες να ζήσεις με λαχτάρα;

Να πάω στα Όσκαρ! (σ.σ. γελάει). Θα σου πω, θα ήθελα να συμμετέχω σε μια δουλειά, π.χ. σε μια ταινία που θ’ ακουστεί για βραβείο σε κάποιο σημαντικό θεσμό. Αυτό είναι μια καλλιτεχνική φιλοδοξία που ελπίζω να γίνει πράξη. Σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα πολύ να κάνω ένα παιδί και ν’ αφοσιωθώ σε αυτό.

 

Το θέατρο κατά πόσο έχει επηρεαστεί από την πανδημία;

Το θέατρο έχει επηρεαστεί ήδη από την πανδημία. Το κοινό βολεύτηκε στον καναπέ του και στην τηλεόραση και δε θα πάει εύκολα στο θέατρο. Όλοι μας βολευτήκαμε στην καραντίνα. Πιστεύω, όμως, ότι αν βγει και πάει να δει θέατρο, κι αν καταφέρει να συνδεθεί με μια παράσταση ή ένα έργο, θα του συμβεί κάτι μαγικό. Θυμάμαι μια παράσταση για τη διαφορετικότητα που κάναμε σε σχολεία. Σε όσα σχολεία πηγαίναμε και είχαν θεατρική αγωγή, τα παιδιά ήταν αλλιώς, είχαν πιο αναπτυγμένη ενσυναίσθηση. Πιστεύω πολύ στην αξία του θεάτρου ήδη από μικρή ηλικία, και τα οφέλη είναι πολλά και για το ενήλικο θεατρικό κοινό. Ας ξεβολευτούμε κι ας δούμε τον κόσμο διαφορετικά, γιατί έτσι θα δούμε και πράγματα για τον εαυτό μας που μπορεί να μην γνωρίζουμε.

Info:

Η παράσταση «Δούλες» του Ζενέ σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου, παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο Άλμα, για έξι ακόμη παραστάσεις. 

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Οι Δούλες», τη Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου  στο Θέατρο Άλμα στις 21:00

Για να δηλώσετε συμμετοχή αφήνετε σχόλιο κάτω από άρθρο το όνομά σας και τον φίλο/η που θέλετε να δείτε την παράσταση και κάντε share το άρθρο στο προφίλ σας. 

π.χ Μαρία Παπαδοπούλου @ΚώσταςΧρακς 

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.»

Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα;
Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ…
Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου
Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
Φωτογραφίες – τρέιλερ: Ίρις Κατσούλα
Παραγωγή: Apparatus
Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα

Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν
Σολάνζ: Ντένια Στασινοπούλου
Κλαιρ: Ιωάννα Λέκκα
Κυρία: HollyGrace (Θέμης Θεοχάρογλου)

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Βιογραφικό Apparatus

Apparatus κατά τον VilemFlusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Ο Ιδομενέας, ο βασιλιάς της Κρήτης» (σκην. Ε. Ρευματά, Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας – Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός – 2021) «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (σκην. Β. Χρονοπούλου, Κ.Ε.Τ. - 2017).

https://www.facebook.com/apparatusGr/

https://www.instagram.com/apparatus.theater/

Πρεμιέρα 11 Οκτωβρίου

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Για 15 παραστάσεις

Θέατρο Άλμα

Β' Σκηνή

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: κανονικό 15 ευρώ

μειωμένο (φοιτητικό- άνω των 65) 12 ευρώ

5 ευρώ ανέργων και ατέλειες

Γκρουπ άνω των 7 ατόμων (10 ευρώ)

Προπώληση μέσω viva.gr

Θέατρο Άλμα Β' Σκηνή

Διεύθυνση: Ακομινάτου 15

Τηλέφωνο: 21 0522 0100

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Οι Δούλες», τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άλμα στις 21:00

Για να δηλώσετε συμμετοχή αφήνετε σχόλιο κάτω από άρθρο το όνομά σας και τον φίλο/η που θέλετε να δείτε την παράσταση και κάντε share το άρθρο στο προφίλ σας. 

π.χ Μαρία Παπαδοπούλου @ΚώσταςΧρακς 

Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 15  Οκτωβρίου  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

 

«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.»

Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα;
Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ…
Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.

Συντελεστές

Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου
Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
Φωτογραφίες – τρέιλερ: Ίρις Κατσούλα
Παραγωγή: Apparatus
Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα

Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν
Σολάνζ: Ντένια Στασινοπούλου
Κλαιρ: Ιωάννα Λέκκα
Κυρία: HollyGrace (Θέμης Θεοχάρογλου)

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Βιογραφικό Apparatus

Apparatus κατά τον VilemFlusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Ο Ιδομενέας, ο βασιλιάς της Κρήτης» (σκην. Ε. Ρευματά, Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας – Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός – 2021) «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (σκην. Β. Χρονοπούλου, Κ.Ε.Τ. - 2017).

https://www.facebook.com/apparatusGr/

https://www.instagram.com/apparatus.theater/

Πρεμιέρα 11 Οκτωβρίου

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Για 15 παραστάσεις

Θέατρο Άλμα

Β' Σκηνή

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: κανονικό 15 ευρώ

μειωμένο (φοιτητικό- άνω των 65) 12 ευρώ

5 ευρώ ανέργων και ατέλειες

Γκρουπ άνω των 7 ατόμων (10 ευρώ)

Προπώληση μέσω viva.gr

Θέατρο Άλμα Β' Σκηνή

Διεύθυνση: Ακομινάτου 15

Τηλέφωνο: 21 0522 0100

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Αν η πανδημία μας έκανε να βιώσουμε την παντελή απώλεια των ρυθμών του φθινοπώρου που ισορροπούν ανάμεσα σε πρωτοβρόχια, ατέλειωτες υποχρεώσεις και κίνηση, το άνοιγμα των θεάτρων είναι εδώ για να μας εντάξει, τελικά, ομαλότερα στην απότομη μετάβαση στην -ίσως- σκληρή καθημερινότητα. Σε μία, λοιπόν, ακόμα ηλιόλουστη Κυριακή συναντήσαμε την Ιωάννα Λέκκα και την Ντένια Στασινοπούλου που πρωταγωνιστούν ως «Δούλες» στην παράσταση της ομάδας Apparatus στη Β’ Σκηνή του θεάτρου Άλμα από 11 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου. Ξεκινώντας από την παράσταση, μιλήσαμε για τις φοβίες μας, τις σχέσεις εξουσίας, την ψυχολογική κακοποίηση και τον ρόλο του σχολείου.

Νιώθω ότι οι «Δούλες» ως έργο έχουν πιο πολύ απ’ όλα να κάνουν με ένα παιχνίδι εξουσίας. Είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μια ισορροπία ανάμεσα σε masters και slaves;

Ντένια:- Το έργο είναι μια διαρκής προσπάθεια να γίνουν οι δούλες, masters. Και, μάλιστα, η Σολάνζ, ας πούμε, αποτυγχάνει διαρκώς. Αυτό που καταφέρνει, είναι μόνο κάποιες μικρές προσωπικές νίκες αποσυνδεδεμένες από τα κοινωνικά και ταξικά στερεότυπα.

Ιωάννα:- Παλιότερα δούλευα σε μπαρ. Και έβλεπα ότι όταν οι υπάλληλοι γινόντουσαν αφεντικά συμπεριφερόντουσαν συχνά χειρότερα από τα πρώην αφεντικά. Το ίδιο ισχύει και με άτομα που έχουν δεχτεί bullying και μετά γίνονται θύτες. Και λες «γιατί ρε γαμώτο; Από slave γίνομαι master και κάνω χειρότερα;». Βέβαια, η συμπεριφορά και ο σεβασμός δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνική τάξη, έχει να κάνει και με το μέσα μας. Φυσικά και υπάρχει, μέσα στο έργο όλο αυτό. Βέβαια, τελικά, οι δούλες γίνονται masters μόνο μέσα στη δική τους φαντασία. Πέρα, όμως, από την εξουσία της Κυρίας, υπάρχει εξουσία και απ’ τις Δούλες. Τελικά, με ένα τρόπο την καταδυναστεύουν. Όχι, όμως, με την αρνητική έννοια. Χωρίς αυτές αυτή δεν θα μπορούσε να ορθοποδήσει. Ό,τι και να γίνει έχει αυτές τις δύο δούλες.

Δηλαδή, τελικά, αγωνιζόμαστε διαρκώς για να γίνουμε masters;

Ιωάννα:- Το ζήτημα αυτό είναι πολύ προσωπικό. Οι Δούλες, ας πούμε, ονειρεύονται να γίνουν καλύτερες οι ζωές τους, να αγοράσουν ένα φόρεμα. Και στη ζωή μας, ο καθένας έχει διαφορετικά όνειρα. Άλλος ας πούμε είναι πιο κυνικός και λέει ότι θέλει να κάνει λεφτά και άλλος λέει ότι θέλει να πάει σε ένα νησί να δοκιμάσει τη ζωή εκεί.

Ντένια:- Εμένα, πάντως, πάντα με ξαφνιάζει να βλέπω ανθρώπους που δεν φέρονται καλά στους υφισταμένους τους και εξακολουθούν να έχουν πετυχημένες επιχειρήσεις.

Τα όρια μας πού πρέπει να μπαίνουν; Μάλιστα, σε μια δουλειά, όπως το θέατρο που είναι συλλογικό αποτέλεσμα πώς λειτουργεί αυτό το κομμάτι των ορίων σε μια συνεργασία;

Ιωάννα:- Παίζει ρόλο το τι περιθώριο αφήνουμε κι εμείς σ’ αυτές τις συμπεριφορές. Εγώ, ας πούμε, παλιότερα δεν έλεγα κάποια πράγματα. Πλέον τα λέω. «Κάτσε αγάπη μου, αυτό δεν είναι στη συμφωνία μας».

Ντενια:- Όταν το κλίμα σε μια δουλειά και σε μια παράσταση είναι καλό, κάνεις κι εσύ ό,τι καλύτερο μπορείς και για σένα και για το σύνολο. Όταν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που διαρκώς με τη συμπεριφορά του σε υπονομεύει και σε υποτιμάει, εκεί τίθεται το θέμα των ορίων. Σε μια παράσταση πρέπει να ξεκινάμε από το ότι όλοι οι συντελεστές έχουμε την ίδια αγάπη για τη δουλειά που πάμε να κάνουμε.

Ιωάννα:- Αν νιώθεις ότι συγκλίνεις με τους ανθρώπους, μοιράζεται η αγάπη. Εγώ όταν μου λένε να κάνω μια παράσταση και δεν επικοινωνώ με τους συνεργάτες δεν την κάνω. Δεν θέλω να τριφτώ στη δουλειά και να γραφτεί μια δυσάρεστη εμπειρία μέσα μου. Το κάνουμε με μεράκι, γιατί να το κάνουμε σε κακές συνθήκες;

 

Η παιδεία τι ρόλο παίζει στον τρόπο με τον οποίο διαρθρώνονται και ευδοκιμούν αυτές οι σχέσεις;

Ιωάννα:- Περνούσα προχθές από ένα σχολείο και άκουσα την τονικότητα της δασκάλας. Την τονικότητα του άγχους, της κατηγόριας, των ενοχών και του κομπλεξισμού. Περνάει μέσα στο παιδί. Δεν είναι παιδεία αυτή η φωνή και η διδαχή. Δεν λέω να μην υπάρχουν κανόνες, αλλά νιώθω ότι έχει στηθεί πολύ λάθος αυτός ο κόσμος.

Ντένια:- Είναι τόσο εύκολο να μιλήσει έτσι ο δάσκαλος και τόσο σπάνιο να μιλήσει με αγάπη και ειλικρίνεια σε ένα παιδί, να το εμπνεύσει και να το βοηθήσει να εξελιχθεί.

Ιωάννα:- Ο δάσκαλος πρέπει να δίνει ερεθίσματα και όχι να κάνει διδαχή. Και το σχολείο μπορεί να σε καταστρέψει ή να σε διαμορφώσει με έναν τρόπο δημιουργικό και γόνιμο.

 

Το #metoo, πέρα από τα σκάνδαλα της σεξουαλικής κακοποίησης, είχε να κάνει και με το κομμάτι της ψυχολογικής κακοποίησης. Περνώντας οι μήνες, πιστεύετε ότι, τελικά, όλο αυτό θα αλλάξει τις ισορροπίες στον χώρο του θεάτρου;

Ιωάννα:- Αρχικά, εγώ καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δημοσιοποίησαν τις εμπειρίες τους. Αυτό, όμως, που πιστεύω είναι ότι, με ένα τρόπο, και οι δυο έχουν ευθύνη για κάποιες συμπεριφορές. Αν ας πούμε με βρίζουν κι εγώ συνεχίζω να πηγαίνω στις πρόβες, δεν έχω ευθύνη; Ο Σερβετάλης μας είχε πει «Δεν σας κάνω παρατήρηση, γιατί ο καθένας είναι ο καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να είναι». Αυτό έχει χαραχτεί μέσα μου. Τελικά, σε σένα είσαι υπόλογος αν βαριέσαι να δώσεις σε μια δουλειά την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει. Βέβαια, τώρα αν δε σου ταιριάζει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου, αντί να τον ξεφτιλίζεις πρέπει να κάνει μια συζήτηση μαζί του. Όσο και να λέμε ότι το θέατρο είναι δουλειά, δεν πάμε το πρωί στο γραφείο να βάλουμε σφραγίδες και να ακούσουμε τον προϊστάμενο να μας βρίζει.

Ντενια:- Σε μια δουλειά παντού θα έχεις αντιρρήσεις και συμφωνίες. Εγώ, βρίσκω, όμως, πάντα τι μπορώ να κάνω παρά τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες μου. Είναι διαφορετικό πράγμα ,όμως, οι προσωπικές επιθέσεις. Όταν κάποιος, ας πούμε, σου λέει είσαι ότι είσαι άχρηστος και μπορεί να μην βρίσκεις, ούτε, τη δύναμη να του να πεις «τότε γιατί είμαι εδώ;»

Τελικά, κρίνουμε τον καλλιτέχνη μόνο από την δουλειά του ή και από την προσωπικότητα του;

Ιωάννα:- Στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν, σκηνοθέτες που έχουν κάνει αντίστοιχα πράγματα; Δε λέω να το χειροκροτήσουμε όλο αυτό, αλλά αυτός ο φανατισμός είναι ακραίος. Εγώ τι πρέπει να κάνω; Να μην ξαναβάλω ταινία του τάδε μεγάλου σκηνοθέτη επειδή ήταν παιδόφιλος; Αυτός ο άνθρωπος είχε κάτι μεγάλο να καταθέσει. Τον βλέπω ως σκηνοθέτη και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Είναι διαφορετικό, βέβαια, το αν εγώ θα πάω σε μια παράσταση που μπορεί να σκηνοθετήσει ο Λιγνάδης άμα βγει από τη φυλακή. Βέβαια, να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι μπορεί να γινόταν και χαμός, να ήταν ένα ολόκληρο happening.

Τι το καινούριο προσφέρει σε ένα κλασικό έργο η παράσταση;

Ντένια:- Το καινούριο είναι ότι την Κυρία την υποδύεται dragqueen, ο Θέμης (Θεοχάρογλου). Είναι υπέροχος και κάνει την Κυρία όπως δεν θα μπορούσαμε να την κάνουμε εμείς. Έχει, ας πούμε μία θηλυκότητα την οποία εγώ δεν νιώθω τόσο έντονη μέσα μου, όσο τη βλέπω στο Θέμη. Μάλιστα αυτό ταιριάζει πολύ και στο έργο. Η Σολάνζ νιώθει ότι αυτό που βλέπει δεν θα το φτάσει.

Ιωάννα:- Δημιουργείται ένα παιχνίδι. Είμαστε μια εγρήγορση. Εγώ προσπαθώ στιγμή με τη στιγμή να το προσεγγίζω. Να βγάλω την αλήθεια μου στη σκηνή. Εντελώς γυμνή. Και…πάμε να βουτήξουμε.

Σε μια συνθήκη έντονης και αγχωτικής, για πολλούς, καθημερινότητας πώς μπορεί να μιλήσει το έργο και η παράσταση;

Ντένια:- Εγώ αυτό που θέλω να κρατήσω από την παράσταση στη ζωή μου, είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε την φαντασία μας. Είναι απαραίτητή στην καθημερινότητα, στη ζωή, στις σχέσεις, στη δουλειά μας. Είναι το παν.

Ιωάννα:- Εμένα με εκπλήσσει και το ότι δεν φοβούνται. Εμείς φοβόμαστε πολύ στη ζωή μας. Αυτές βιώνουν ακραίες καταστάσεις, αλλά τις αντιμετωπίζουν με τόλμη, σαν παιχνίδι.

Ντενια:- Οι φόβοι μας είναι όλο και πιο συχνοί. Και στα μικρά και στα μεγάλα. Οι δούλες στην σκέψη τους, μπορεί να είναι πολύ πιο ελεύθερες απ’ ό,τι νιώθουμε στην καθημερινότητα μας.

Τι μας φοβίζει; Η πόλη, η δουλειά, η προσωπική επαφή;

Ντενια:- Σίγουρα το ότι συχνά, δεν μας καλύπτει μία δουλειά παίζει ρόλο. Όπως και οι ρυθμοί της μεγαλούπολης. Εφόσον, όμως, είμαστε σ’ αυτή την πόλη (Αθήνα), καλό είναι να αφομοιώσουμε αυτό που συμβαίνει. Αν είναι τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανύσεις, απόλαυσε το. Αν πρέπει να κάνεις πέντε δουλειές, υπάρχει τρόπος να το απολαύσεις.

Ιωάννα:- Για μένα αυτό που μας φοβίζει είναι ότι δεν έχουμε χρόνο να παίρνουμε απόσταση και να λέμε «τι χρειάζομαι μέσα σ’ αυτή την τεράστια μέρα;». Θα με βοηθήσει, ας πούμε, να κάτσω στο πάρκο και να μάθω τα λόγια;

Ντενια:- Ναι, ακόμα κι αυτό είναι συχνά μια πολυτέλεια. Και είναι σίγουρα μεγάλο στοίχημα να καθόμαστε μόνοι μας και να ηρεμούμε πραγματικά. Έχεις μια έντονη εβδομάδα και σου μένει μία Κυριακή. Αν την έχεις, πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Εγώ θυμώνω όταν μαστιγώνω τον εαυτό μου. Τι κάνω; Κάθομαι και με κατηγορώ; Μου αξίζει να χαλαρώσω. Η σχέση μας με το χρόνο πάρα πολύ περίεργη. Μας βάζουμε τρικλοποδιές συνεχώς.

 

Πρεμιέρα Δευτέρα 11 Οκτωβρίου στο Θεάτρο Άλμα 

Συγγραφέας:Ζαν Ζενέ

 

 Κλείστε τις θέσεις σας εδώ. 

«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.»

Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα;
Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ…
Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.

 

 

Συντελεστές

Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου
Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου
Φωτογραφίες – τρέιλερ: Ίρις Κατσούλα
Παραγωγή: Apparatus
Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα

Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν
Σολάνζ: Ντένια Στασινοπούλου
Κλαιρ: Ιωάννα Λέκκα
Κυρία: Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου)

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Βιογραφικό Apparatus

Apparatus κατά τον Vilem Flusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Ο Ιδομενέας, ο βασιλιάς της Κρήτης» (σκην. Ε. Ρευματά, Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας – Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός – 2021) «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (σκην. Β. Χρονοπούλου, Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (σκην. Β. Χρονοπούλου, Κ.Ε.Τ. - 2017).

https://www.facebook.com/apparatusGr/

https://www.instagram.com/apparatus.theater/

 

Πρεμιέρα 11 Οκτωβρίου

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Για 15 παραστάσεις

Θέατρο Άλμα

Β' Σκηνή

 

 

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: κανονικό 15 ευρώ

μειωμένο (φοιτητικό- άνω των 65) 12 ευρώ

5 ευρώ ανέργων και ατέλειες

Γκρουπ άνω των 7 ατόμων (10 ευρώ)

Προπώληση μέσω viva.gr

Θέατρο Άλμα Β' Σκηνή

Διεύθυνση: Ακομινάτου 15

Τηλέφωνο: 21 0522 0100

Την τέταρτη σκηνοθεσία της ετοιμάζει εδώ και καιρό η Βάσια Χρονοπούλου, πρόκειται για το αριστούργημα του Ζαν Ζενέ «Δούλες». Η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα σε κεντρικό θέατρο αρχές Μαρτίου αλλά λόγω της πανδημίας η πρεμίερα θα γίνει όταν το επιτρέψει η κατάσταση.

Στους ρόλους των δύο αδερφών Σολάνς και Κλαιρ δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιοί, η Ντένια Στασινοπούλου και η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη. Στο ρόλο της κυρίας η  Holly Grace του Θέμη Θεοχάρογλου.

 

Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη 

 

 

Ντένια Στασινοπούλου

 

Holly Grace

 

Περιγραφή του έργου

«Για τις Δούλες, ένας κριτικός είπε κάποτε πως οι δούλες δεν «μιλούσαν έτσι». Και όμως, έτσι μιλούνε, αλλά μόνο για μένα, και για μένα μόνο το βράδυ, τα μεσάνυχτα.» Μια νύχτα φαντασιώσεων και ψευδαισθήσεων, ανάμεσα σε λουλούδια, φορέματα, παγιέτες και γούνες… Οι αδερφές Λεμερσιέ, οι υπηρέτριες, όπως κάθε βράδυ, όταν μένουν μόνες μιμούνται την Κυρία τους με τη δούλα της. Κάθε βράδυ…Ένα παιχνίδι, μια «τελετή» που οδηγεί στο «θάνατο» της Κυρίας και στη μεγαλειώδη κυριαρχία της Δούλας. Τι γίνεται, όμως, όταν η ονειροφαντασία του φόνου γίνεται πραγματική επιθυμία και προσχέδιο για ένα έγκλημα; Το έργο αποκαλύπτει τις πιο τρομακτικές σκέψεις δυο κοριτσιών και τη δύναμη του φθόνου που μπορεί να καταβάλει έναν αδύναμο άνθρωπο. Ποια σωτηρία επιλέγει η ψυχή όταν συνειδητοποιήσει πως αυτό που μισεί περισσότερο στον άλλον είναι ο αντικατοπτρισμός του ίδιου της του εαυτού; Υπάρχει σωτηρία ή ένα τέλμα που μόνο ο θάνατος μπορεί να το λυτρώσει; «Πρόκειται για μια ιστορία τεράτων» είπε ο Ζενέ… Στην παράσταση το παιχνίδι των Λεμερσιέ αλλάζει, το θέατρο εν θεάτρω μεγεθύνεται και το σύμβολο αυτού που θα ήθελαν οι δούλες να είναι, η «Κυρία», χτίζεται σιγά σιγά μπροστά στον θεατή και γίνεται ένας άνθρωπος που δρα αντίστροφα στην αυτοκαταστροφική πορεία των Λεμερσιέ: ένας άντρας επιλέγει συνειδητά να ντυθεί την εικόνα της Κυρίας και θαρρετά μετατρέπεται στο τέλειο είδωλο, σε μία γυναίκα βασίλισσα του κόσμου της, πρωταγωνίστρια της σημερινής κοινωνίας τεράτων.

Tο απροσπέλαστο της εικόνας της Κυρίας καθιστά τις αδερφές Λεμερσιέ ανίκανες για όποια περαιτέρω δράση και τις οδηγεί σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο με κέντρο το δίπολο έγκλημα και αγιοσύνη.

Βάσια Χρονοπούλου

 

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

 

Συντελεστές Μετάφραση: Ντένια Στασινοπούλου, Βάσια Χρονοπούλου

Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς

Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης

Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου

Κίνηση: Γιάννης Νικολαϊδης

Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Παπαδοπούλου

Παραγωγή: Apparatus

Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα

Παίζουν Σολάνζ:Ντένια Στασινοπούλου Κλαιρ: Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη Κυρία: Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου)

Βιογραφικό Apparatus Apparatus κατά τον Vilem Flusser είναι ένα εργαλείο που έχει ως στόχο να αλλάζει το νόημα του κόσμου. Το ορίζει ως μαύρα κουτιά τα οποία προσομοιώνουν την ανθρώπινη σκέψη αλλά και ως ένα παιχνίδι που συνδυάζει σύμβολα, μετατρέποντας την κοινωνία σε ένα μηχανισμό ανάδρασης με στόχο την περαιτέρω βελτίωση των λειτουργιών και την ανάπτυξη της ίδιας της συσκευής. Έτσι, λοιπόν, στόχος των Apparatus (Μάνθα Καραδήμα, Δημήτρης Μπαλτάς, Βάσια Χρονοπούλου) είναι η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να αρπάξει κάθε τι ωραίο και κάθε τι άσχημο και να το μετατρέψει σε κάτι καινούργιο μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με την σύγχρονη κοινωνία. Έχουν παρουσιαστεί μέχρι στιγμής τα έργα: «Τα Βρώμικα Χέρια» του Ζ.Π. Σαρτρ (Θέατρο 104 - 2019), "Νύχτες", μια παράσταση βασισμένη στις "Λευκές Νύχτες" του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι (Θέατρο 104 - 2018), «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά (Κ.Ε.Τ. - 2017).

 

 

Διαβάστε επίσης: 

Η Ντένια Στασινοπούλου Μας Ανοίγει Το Καμαρίνι Της

Από τη Γιώτα Δημητριαδη

Από τη μια το γεγονός ότι κάποια θεατρικά κείμενα είναι κλασικά και γι’ αυτό κι εμπορικά, από την άλλη οι προσωπικές φιλοδοξίες σκηνοθετών, ίσως ακόμα κι η έλλειψη έμπνευσης σε κάποιες περιπτώσεις είχαν ως αποτέλεσμα, μέσα στην ίδια σεζόν, να δούμε τουλάχιστον δέκα ίδια έργα σε δύο ή και τρεις εκδοχές.

Αν συμπεριλάβει κανείς και τις διασκευές γνωστών έργων ή και τις συρραφές κειμένων το μέτρημα χάνεται…

Ποιοι, όμως, έβαλαν το ίδιο έργο στο στόχαστρο αυτήν τη σεζόν;

 

«Περιμένοντας τον Γκοντό» επί 3

Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία διαφορετικά ανεβάσματα για το γνωστό έργο του Σάμουελ Μπέκετ, το οποίο παρακολουθούμε συχνά στην Ελλάδα, παρουσιάζονται παράλληλα αυτήν την περίοδο.

Ο Σάββας Στρούμπος κι η ομάδα Σημείο Μηδέν συνεχίζουν τις παραστάσεις τους για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Άττις- Νέος Χώρος, με κάποιες αλλαγές στη διανομή (Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Χρήστος Κοντογεώργης)

Διαβατήριο για δεύτερη σεζόν πήρε κι η παράσταση του Γιάννη Αναστασάκη, η οποία ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου στο Κρατικό Θέατρο της Βορείου Ελλάδος με τον Γιώργο Καύκα στον ρόλο του Βλαδίμηρου και τον Κωνσταντίνο Χατζησάββα στο ρόλο του Εστραγκόν.

Παράλληλα με το κλασικό μπεκετικό αριστούργημα κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο η ηθοποιός Έλενα Μαυρίδου στο θέατρο Χώρος με νέους ηθοποιούς ανάμεσά τους οι: Ανδρέας Κανελλόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιάννης Λεάκος κ.α

«Δούλες» με γυναίκες κι άνδρες πρωταγωνιστές

Εγκλωβισμένες στο πολυτελές σπίτι οι δύο αδελφές κι υπηρέτριες, η Σολάνζ και η Κλερ, δοκιμάζουν βελούδινα φορέματα και στήνουν έναν φανταστικό κόσμο με τις δύο τους να ζουν, έστω και για λίγο, όπως η «κυρία» τους. Το παιχνίδι, όμως, θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Το έργο του Ζαν Ζενέ φαίνεται ότι γοητεύει ιδιαίτερα τους Έλληνες καλλιτέχνες, γι’ αυτό και έχουμε δει πάρα πολλές εκδοχές του τα τελευταία χρόνια.

Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει το έργο του Ζενέ να ανεβαίνει τόσο συχνά στην παγκόσμια σκηνή από το 1947 που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας; Σίγουρα: «Δεν πρόκειται για ένα έργο που θέλει να υπερασπιστεί τη μοίρα της τάξης των υπηρετών. Υπάρχει συνδικάτο που ασχολείται με τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία…», διευκρινίζει ο ίδιος ο Ζενέ.

Φέτος, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις επιλέγει, όπως κι ο ίδιος ο συγγραφέας άλλωστε προτείνει, τρεις άνδρες για να ερμηνεύσουν τους ομώνυμους ρόλους.

Ο Δημήτρης Ήμελλος, ο Κώστας Μπερικόπουλος κι ο Αργύρης Ξάφης μπλέκονται σ’ ένα επικίνδυνο «παιχνίδι», μέχρι τελικής πτώσεως, στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ενώ, από τις αρχές του 2018 αναμένεται να ανέβει, για δεύτερη σεζόν, η εκδοχή της Μαριάννας Κάλμπαρη. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, μάλιστα, πρωταγωνιστεί στην παράσταση μαζί με την Κάτια Γέρου και την Κωνσταντίνα Τάκαλου.

«Η Χριστουγεννιάτικη ιστορία» ή «Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία»;

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος καταπιάνεται για πρώτη φορά με το μιούζικαλ και διασκευάζει τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», προσκαλώντας μας να αφεθούμε στο όνειρο και τη φαντασία. Στο ρόλο του Εμπενέζερ Σκρουτζ θα απολαύσουμε τον Αλέξανδρο Μυλωνά μαζί μ’ έναν δυνατό θίασο. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Δεκεμβρίου στο Θέατρο REX Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» με πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.

Χριστούγεννα, όμως, έχουν μυρίσει και στην οδό Ιπποκράτους και το θέατρο Διάνα από την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς το ίδιο έργο του Κάρολου Ντίκενς, με τίτλο «Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία» επέλεξε κι η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Τσιγκούνης Σκρουτζ ο ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς, μαζί του ένας 15μελής θίασος, ενώ σε ρόλο έκπληξη ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

«Ο Κήπος» σε ελληνική κι αγγλική version

Ο Κήπος (Tangled Garden) είναι το τελευταίο έργο του Bruce Gooch, σημαντικού ηθοποιού και συγγραφέα με επιτυχίες σε πολυάριθμες παραγωγές σε Η.Π.Α και Καναδά κι ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας Θεάτρου NewFangledStages, η οποία εδρεύει στο Τορόντο.

Αυτή την περίοδο το έργο ανεβαίνει σε παγκόσμια πρεμιέρα και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά με τον Στέλιο Μάινα και την Κάτια Σπερελάκη στο Από Μηχανής Θέατρο.

Προς το τέλος της σεζόν, στο ίδιο θέατρο και σε συνεργασία με την NewFangledStages θα δούμε και την αγγλική παραγωγή του έργου « ο Κήπος» με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον Bruce Gooch και την Lynn Voght.

Σύμφωνα με την ιστορία, ο Μπάρι, βετεράνος του Βιετνάμ κι οικοδόμος, τώρα, στο επάγγελμα, αναρρώνει μετά από εγχείρηση στο γόνατό του, όταν ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του η Λουίζ. Καθώς πρέπει, άψογη επαγγελματίας και με ποιητικές ανησυχίες, έχει προσληφθεί από τον ανιψιό της πρώην γυναίκας του Μπάρι για να τον φροντίζει. Ο άξεστος χαρακτήρας του την τρέπει σε άτακτη φυγή, όμως η συνέχεια τούτης της γνωριμίας κάθε άλλο παρά αναμενόμενη αποδεικνύεται. Ο Μπάρι δείχνει αποφασισμένος να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ενώ η Λουίζ, στο πρόσωπο του, θα αναζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθεια.

«Στη «ξηρή» ζωή των δύο ηρώων, ο Κήπος είναι μία όαση. Στον Κήπο θα συναντηθούν, εκεί θα προσπαθήσουν να αρθρώσουν μια κοινή γλώσσα, εκεί θα αναζητήσουν ρωγμές για να εισχωρήσουν και να τολμήσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Παρά τις αντιθέσεις τους. Παρά τις αποτυχίες που κουβαλάνε. Παρά τον δισταγμό.

«Το γαϊτανάκι του έρωτα» για δύο και για δέκα ηθοποιούς

Το γνωστό έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ θα δούμε σε δύο διαφορετικές εκδοχές και με άλλους τίτλους, τη φετινή θεατρική σεζόν. Γραμμένο το 1900 στη Βιέννη, απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία κι έγινε αιτία να κατηγορηθεί ο συγγραφέας από την κοινή γνώμη ως «Εβραίος πορνογράφος», με συνέπεια να το αποσύρει ο ίδιος από τις γερμανόφωνες χώρες.

Μόλις το 1982, 40 χρόνια μετά τον θάνατο του Σνίτσλερ, ο γιος του κυκλοφόρησε το έργο του πατέρα του στη Γερμανία.

Παραλίγο, μάλιστα, να είχαμε και τρίτη εκδοχή στη θεατρική Αθήνα, αλλά η παράσταση της Αλίκης Δανέζη στο «Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες με το τίτλο «REIGEN-Δέκα διάλογοι για το Σεξ» ακυρώθηκε.

Έτσι στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα παρακολουθούμε μια διασκευή με δύο ηθοποιούς. Τη μετάφραση, υπογράφει η ψυχή του θεάτρου, Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Θοδωρής Βουρνάς. Η παράσταση κρατάει τον γαλλικό τίτλο: «La Ronde» που μπορεί να σημαίνει οποιοδήποτε από τα ακόλουθα: περιφέρεται γύρω, κάνει γύρους, γύρο ποτών, κυκλικό χορό.

Η Τζούλι Τσόλκα κι ο Αποστόλης Ψαρρός αλλάζουν επί σκηνής προσωπεία και διαθέσεις συνθέτοντας ένα ρεαλιστικό πορτραίτο ανθρώπων κι ανθρώπινων σχέσεων, όπως τους συναντάμε αναλλοίωτους μέσα στον χρόνο και τις εποχές. Βιώνοντας την αλήθεια της κάθε συγκυρίας, οι χαρακτήρες αποκαλύπτουν εναλλακτικές πτυχές του εαυτού τους μέσα από τον εκάστοτε «ρόλο».

Από το έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ, φαίνεται να γοητεύτηκε κι ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο οποίος θα το σκηνοθετήσει στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά τον Μάιο. Στην παράσταση με τίτλο «Το γαϊτανάκι» θα δούμε έναν εξαιρετικό θίασο με τους Στεφανία Γουλιώτη, Χάρη Φραγκούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Άννα Μάσχα, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Σίσσυ Τουμάση κι Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο να υποδύονται τα πέντε ζευγάρια στις δέκα σπονδυλωτές σκηνές.

Η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1890 στη Βιέννη. Η δομή είναι σπονδυλωτή κι αποτελείται από δέκα σκηνές που αλληλοσυνδέονται και που, στην κάθε μία, πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι εραστών. Τα ζευγάρια είναι: Η πόρνη κι ο στρατιώτης, ο στρατιώτης κι η υπηρέτρια, η υπηρέτρια κι ο νεαρός κύριός της, ο νεαρός κύριος κι η παντρεμένη γυναίκα, η παντρεμένη γυναίκα κι ο σύζυγός της, ο σύζυγος κι η νεαρή κοπέλα, η νεαρή κοπέλα κι ο ποιητής, ο ποιητής κι η ηθοποιός, η ηθοποιός κι ο κόμης, ο κόμης κι η πόρνη.

 

Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

 

«Γυάλινος Κόσμος» 

Πόσους «Γυάλινους Κόσμους» έχει δει ο μέσος θεατρόφιλος; Συνήθως δεν φτάνουν τα δάκτυλα των δύο χεριών για να μετρήσεις τις παραστάσεις. Όταν, όμως, το αριστούργημα του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και με ηθοποιούς όπως η Μπέττυ Αρβανίτη, ο Χάρης Φραγκούλης, η Ελίνα Ρίζου κι ο Έκτορας Λιάτσος, τότε μια επίσκεψη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας είναι επιβεβλημένη.

Παράλληλα, οι Θεσσαλονικείς παρακολουθούν για δεύτερη σεζόν, το αυτοβιογραφικό έργο του Ουίλιαμς με τη σκηνοθετική υπογραφή της Γλυκερίας Καλαϊτζή. Στο θέατρο Τ , τον ρόλο της Αμάντας ερμηνεύει η έμπειρη Γιώτα Φέστα. Μαζί της στη σκηνή οι νεότεροι Χρήστος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Συναπίδου και Δημήτρης Κρίκος.

«Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» και για εφήβους

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια, δεν θα σκηνοθετήσει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κι αυτό γιατί όπως εξήγησε και στη συνέντευξη Τύπου του θεάτρου το πολυβραβευμένο έργο Μαρκ Χάντον σε διασκευή Σάιμον Στήβενς είχε ανάγκη από μια μεγαλύτερη σκηνή. Έτσι, θα το παρακολουθήσουμε, τελικά, στο Τζένη Καρέζη. Στο θέατρο της οδού Ακαδημίας θα ζωντανέψει μια γλυκόπικρη ιστορία για τον αυτισμό, την εφηβεία, την οικογένεια, τα μαθηματικά και τα χρώματα.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών έχει επιλέξει έναν διαλεχτό θίασο: Γιάννη Νιάρρο, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Θέμη Πάνου κ.α

Παράλληλα, στη Θεσσαλονίκη και τη νεανική σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. η Ελεάνα Τσίχλη σκηνοθετεί ίδιο έργο στοχοπροσανατολισμένο για το εφηβικό κοινό.

Τον ρόλο του Κρίστοφερ έχει αναλάβει ο Βασίλης Ντάρμας, ο οποίος υποδύεται έναν «ιδιόρρυθμο» δεκαπεντάχρονο του οποίου το μυαλό του λειτουργεί μ’ έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, είναι εκπληκτικός αριθμομνήμων, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και την αστρονομία. Δεν ανέχεται να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα. Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό τον σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Αυτή η αναζήτηση τον παρασέρνει σε μονοπάτια δύσβατα, αλλά τον οδηγεί, κιόλας, στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει παραπανίσια μυστήρια, εκείνα του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό: «Ποιος σκότωσε τον σκύλο».

Τελειώνει η μια εκδοχή… ξεκινάει η επόμενη

Πριν λίγες μέρες έριξε αυλαία η «Hedda Gabler» στο Μπάγκειον σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Παράλληλα το ίδιο έργο του Ίψεν έχει ήδη ανέβει και παίζεται με τον γνωστό ελληνικό τίτλο στο «Έντα Γκάμπλερ» στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα σε σκηνοθεσία Γιάννη Δρίτσα.

Ίδιο έργο από την ανθολογία του Νορβηγού συγγραφέα, επέλεξαν κι η Δανάη Σπηλιώτη με την Βαλεντίνη Λουρμπά. Ο λόγος για την «Κυρά της Θάλασσας». Η πρώτη παρουσίασε το έργο για λίγες παραστάσεις και δεύτερη σεζόν στο Tempus Verum, ενώ η δεύτερη κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο θέατρο Εκάτη.

 

Τέλος, λίγο πριν την εκπνοή της παράστασης «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού στο Studio Κυψέλης, έκανε πρεμιέρα του ίδιο έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μ’ έναν εξαιρετικό θίασο και τον ίδιο τον σκηνοθέτη επί σκηνής!

Όπως μας έχει συνηθίσει, τα τελευταία χρόνια, το Θέατρο Τέχνης εμπνέεται για το πρόγραμμά του από τον στίχο κάποιου ποιητή. Μετά την περσινή φράση του Γιώργου Σεφέρη από τον «Γέροντα στην ακροποταμιά» και την προπέρσινη  του Γιάννη Σκαρίμπα από τη «Φαντασία», σειρά έχει φέτος η προφητική φράση, του πρόσφατα εκλιπόντος, Μάνου Ελευθερίου «Αχ πόσα ακόμα μας επιφυλάσσει το παρελθόν»…

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα νοσταλγίας κινήθηκε κι η συνέντευξη Τύπου, η οποία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου στη σκηνή της Φρυνίχου.

Μετά από ένα ολιγόλεπτο one man show από τον ηθοποιό και μουσικό Κωνσταντίνο Ευστρατίου, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη, έχοντας στο πλευρό της τους περισσότερους σκηνοθέτες των φετινών παραγωγών, παρουσίασε το πρόγραμμα  για τη σεζόν 2018 - 2019, που περιλαμβάνει δώδεκα νέες παραγωγές, τέσσερις επαναλήψεις, μια παράσταση στην παιδική σκηνή, ένα φεστιβάλ Αναλόγιου νεοελληνικών έργων και πολλές άλλες  ενδιαφέρουσες δράσεις.

Η ίδια εξήγησε τον λόγο της επιλογής του συγκεκριμένου στίχου ως μότο της φετινής σεζόν,λέγοντας: «συνδέεται με το ίδιο το θέατρο, που έχει βαθιά σύνδεση με το παρελθόν, καθώς λειτουργεί από το 1942. Όμως, αγωνία μας και μέλημά μας είναι το τώρα κι η συνέχειά του».

 «Η περσινή χρονιά ήταν δύσκολη οικονομικά και για εμάς και για τα περισσότερα θέατρα. Συνεχίζουμε να είμαστε ένα θέατρο θεσμικό, όμως δεν έχουμε  βοήθεια από την πολιτεία! Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ένα θέατρο ρεπερτορίου και να έχεις το μυαλό σου στο ταμείο», δήλωσε η Μαριάννα Κάλμπαρη αναφερόμενη στην οικονομική κατάσταση του θεάτρου.

Αυτή η οικονομική δυσπραγία οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα μοντέλο συνεργασιών και συμπαραγωγών και για τη φετινή σεζόν – μετά την περσινή συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Φέτος, δύο  από τις μεγάλες παραγωγές («Οι Παλιοί Καιροί» και  οι «Βρικόλακες») πραγματοποιούνται σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου.  Ενώ  το «Να ντύσουμε τους γυμνούς» θα είναι κι αυτό μια συμπαραγωγή  με την LEAD IN arts (Αντώνης Περιστεράκος), το Χαιρετ-ε, το ΔηΠεΘε Κοζάνης και το  Εν τω άμα. Παράλληλα, γίνονται ανοίγματα και στην περιφέρεια με σκοπό να ταξιδέψουν οι παραστάσεις και εκτός Αθηνών.

 

Η Μαριάννα Κάλμπαρη ανακοινώνει το πρόγραμμα της Θεατρικής Τέχνης για τη δεκαετία του 2018-2019

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου θα έχει φέτος τριπλή παρουσία στη σκηνή της Φρυνίχου με δύο επαναλήψεις του («Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου και «Relax…my notis») και μια νέα παράσταση, «Τους ζυγούς λύσατε» σε δικό του κείμενο. Πρόκειται, ουσιαστικά, όπως μας είπε: «Για τη συνέχεια της ιστορίας του Φωκίωνος Καπνίδη, του τρόφιμου του ΑΑΨΟΥ (Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως)». Θυμίζουμε ότι τον ήρωα τον γνωρίσαμε στο «Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι» μέσα από έναν σπουδαίο μονόλογο που μας παρουσίασε στην ίδια σκηνή πριν λίγα χρόνια.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο οποίος σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης, θα ανεβάσει στο Υπόγειο τους «Παλιούς καιρούς» του Πίντερ. Ο ίδιος, αυτοσαρκαζόμενος ομολόγησε: «Γενικά με τον Πίντερ δεν τα πηγαίνουμε πολύ καλά, είναι λιγάκι αυτοκτονικό αυτό που κάνω…», ενώ επηρεασμένος από το κλίμα της νοσταλγίας, αναπόλησε τους έξι μήνες που βρέθηκε στο Υπόγειο, ως ηθοποιός, όταν στην αναβίωση των «Ορνίθων» μοιραζόταν τις ίδιες θέσεις με τον Βασίλη Παπαβασιλείου.

Ο Χάρης Φραγκούλης κι η ομάδα KURSK παρουσιάζουν τη δική τους εκδοχή πάνω στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ. Ο ίδιος δήλωσε, μεταξύ άλλων, για τη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα στη σκηνή του Τέχνης: «Σ’ αυτό το έργο με συγκινεί το θέμα της βούλησης και το θέμα της γραμμικότητας του χρόνου. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά γι’ αυτό το κείμενο, αλλά στέκομαι, κυρίως, σ’ αυτούς τους δύο άξονες».

Μερικές από τις πιο ευτυχισμένες θεατρικές του στιγμές, όπως μας αποκάλυψε, ο Γιάννος Περλέγκας έχει ζήσει στη σκηνή της Φρυνίχου, αναφερόμενος στη συνεργασία του με τον Βασίλη Παπαβασιλείου στο «Relax…My Notis». Στην ίδια σκηνή θα μας παρουσιάσει, από την καρέκλα του σκηνοθέτη, το «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λ. Πιραντέλλο.

Την «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ευγενίου Ιονέσκο θα παρουσιάσει η Σοφία Μαραθάκη, η οποία δήλωσε: «Ζούμε προσπαθώντας να βρούμε νόημα. Ο Ιονέσκο έρχεται να μας πει, ότι δεν υπάρχει νόημα».

Ο Θοδωρής Γράμψας, που αυτοσκηνοθετείται στη «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάιντε, αναφέρθηκε στον λόγο που επέλεξε ένα γυναικείο ρόλο, «μερικές φορές πρώτα επιλέγουμε κάτι και μετά ψάχνουμε το γιατί…»

Η Ράνια Παπαδάκου, απουσία του Κωστή Καπελώνη, μίλησε για το έργο «Όλο σπίτι, κρεβάτι και εκκλησία» των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε, τονίζοντας πόσο τραγικά επίκαιρο είναι, καθώς αναφέρεται στη βία, τη καταπίεση και τη σεξουαλική επανάσταση της γυναίκας.

Ο Μάνος Βαβαδάκης, για την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά στο Θέατρο Τέχνης, επέλεξε το βιβλίο – ορόσημο του Περικλή Κοροβέση «Ανθρωποφύλακες», το οποίο αναφέρεται στα 7 χρόνια της δικτατορίας της Χούντας και τα βασανιστήρια των Συνταγματαρχών.

Μια παράσταση, που θα παρακολουθήσουν κι οι έφηβοι τα πρωινά είναι αυτή της Γιολάντας Μαρκοπούλου. Η σκηνοθέτις καταπιάνεται με το σκηνικό ανέβασμα του αριστουργηματικού βιβλίου του Κοσμά Πολίτη «Eroica» και δηλώνει: «επιστρέφουμε στο παρελθόν για να δούμε πως ενηλικιωθήκαμε».

Οι Θεόδωρος Γράμψας, Γιολάντα Μαρκόπουλου, Μάνος Βαβαδάκης, Ράνια Παπαδάκου και Δημήτρης Δεγαίτης μιλούν για τις παραστάσεις τους.

 

 

 

Απόντες από τη συνέντευξη Τύπου, αλλά έντονα παρόντες στο φετινό πρόγραμμα οι: Νίκος Μαστοράκης και Δημήτρης Καρατζάς. Ο πρώτος επαναλαμβάνει την εξαιρετική παράσταση «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα», κι αναμετριέται με τον κόσμο του Έντεν Φον Χόρβατ παρουσιάζοντάς μας τις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης», που αναμένουμε από πέρσι.

Ενώ ο Δημήτρης Καρατζάς παρουσιάζει για δεύτερη φορά στο Υπόγειο τους «Βρικόλακες» του Ίψεν.

«Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ σε σκηνοθεσία Μαρίαννας Κάλμπαρη θα επαναληφθούν στο Υπόγειο τον Ιανουάριο. Από τον Οκτώβρη στη Φρυνίχου η καλλιτεχνική διευθύντρια θα μας παρουσιάσει κι ένα έργο του Μολιέρου, που δεν ανεβαίνει συχνά στη χώρα μας σ’ αντίθεση με τη Γαλλία, πρόκειται για τον «Ζωρζ Νταντέν: Ο άναυδος σύζυγος».

Ούτε όμως, οι μικροί μας φίλοι θα μείνουν παραπονεμένοι αυτή τη σεζόν, καθώς ο Δημήτρης Δεγαϊτης επανέρχεται με μια παράσταση που αγαπήσαμε πολύ τον «Αλλαντίν» σε διασκευή της Άνδρης Θεοδώτου.

Από αύριο και μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου παρουσιάζεται για 15^η χρονιά το «Αναλόγιο Festival» για το οποίο η καλλιτεχνική του διευθύντρια Σίσσυ Παπαθανασίου δήλωσε: «Η δουλειά που έχουμε κάνει τόσα χρόνια φαίνεται να αποφέρει καρπούς», αναφερόμενη στους σημαντικούς καλλιτέχνες του εξωτερικού, οι οποίοι θα επισκεφτούν τη χώρα μας, στο πλαίσιο της διοργάνωσης, αλλά και στις παρουσιάσεις της Ελλάδας στα ξένα φεστιβάλ κάνοντας γνωστά τα έργα Ελλήνων συγγραφέων.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε μια πρωτοβουλία του Θεάτρου Τέχνης, που θα δώσει την ευκαιρία στο κοινό να δει, για πρώτη φορά επί σκηνής, τόσους πολλούς επιστήμονες (Μ. Ευθυμίου, Βαλατσού Δέσποινα, Άντα Διάλλα, Νάσο Βαγενά, Ευριπίδη Γαραντούδη κ.α) διαθέσιμους να συνομιλήσουν μαζί του. Ο λόγος για το τριετές «200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης: Ποια είναι η σύγχρονη Ελλάδα;» που επιμελείται επιστημονικά, η Καλή Κυπαρίσση. Στο ίδιο πλαίσιο θα παρουσιαστούν δύο θεατρικά αναλόγια της επαναστατικής περιόδου κι η συνέχεια της δράσης "21 καλλιτέχνες συναντώνται με 21 ήρωες της Επανάστασης" (που πέρσι εγκαινιάστηκε με την επιτυχημένη συνάντηση του Βασίλη Παπαβασιλείου με τον Καποδίστρια). Παράλληλα, θα προκηρυχτεί και διαγωνισμός θεατρικού έργου, με θέμα σχετικό με το πρόγραμμα.

 

Διαβάστε παρακάτω το αναλυτικό πρόγραμμα μ 'όλες τις παραστάσεις:

Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5 | Τηλέφωνο 2103228706

Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ ΙΙΙ ( ΕΠΠΑΝΑΛΨΗ )

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 3 Οκτωβρίου 2018

Από τις 3 Οκτωβρίου, το Θέατρο Τέχνης φέρνει ξανά στο Υπόγειο και για τρίτη συνεχή χρονιά τη μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία : « Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομμερά, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Η παράσταση που τόσο αγαπήθηκε από το αθηναϊκό κοινό, παρουσιάζεται με ανανεωμένη διανομή και για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων.

Μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ για την αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν κατάφερε να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια. Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι ... Ακόμη και όταν καταφέρνουν να αγαπήσουν, συνειδητοποιούν ότι  «η αγάπη δε φτάνει».  Ίσως γιατί: « η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια εφεύρεση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστου που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα ... »

Μετάφραση: Κάλμπαρη Μαριάννα
Σκηνοθεσία: Μαστοράκης Νίκος
Επιμέλεια σκηνικού: Λαγόπουλος Αλέξανδρος
Κοστούμια: Μπρέισγουελ Κλαιρ
Επιμέλεια Κίνησης: Παπαχρήστου Βάλια
Φωτισμοί: Κάλτσου Στέλλα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Παίξτε (αλφαβητικά): Νίκος Αλεξίου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Βίκυ Βολιώτη, Γεράσιμος Γκενατάς, Ιωάννα Μαυρέα, Κωνσταντίνα Τσακαλού, Νικόλας Χανακούλας. Συμμετέχει η Φαίη Μινωπέτρου-Κασιμάτη

EROICA , ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 22 Οκτωβρίου 2018

 Η Eroica του Κοσμά Πολίτη, έργο-σταθμός της ελληνικής λογοτεχνίας που έθεσε για πρώτη φορά τις προβληματισμοί της νεανικής ηλικίας στη νεοελληνική γραφή, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο. Η Γιολάντα Μαρκοπούλου καθοδηγεί σκηνοθετικά μια ομάδα νέων ηθοποιών , που με άξονα τόσο την αφήγηση όσο και το διάλογο , μας καλούν σε μια διαχρονική «γιορτή» ενηλικίωσης με ήρωες που βρίσκονται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την εφηβεία και που έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το έρωτα και την θανάτωση.

Πώς να αλλάξει η αγάπη και πώς να μεταμορφώσει την απώλεια; Οι σχέσεις των ηρώων της EROICA καθορίζονται από το αναπάντητο ερώτημα για το νόημα της ζωής και από μια σειρά από απροσδόκητες εμπειρίες. Αλλαγές και συναισθήματα που ενώνουν ή χωρίζουν για πάντα. Αντιμετωπίζοντας τον καθένα με την προσωπική του μεταμόρφωση, προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κάθε τι που μέχρι χθες έμοιαζε με ένα παιχνίδι παιχνιδιού, το χρόνο μετατρέπει αυτό στην πραγματικότητα. Μια ανεμερή εποχή φτάνει στο τέλος της; Πώς η αξία της κάθε στιγμής, το ρίσκο, η ματαιίωση, η αποχώρηση, αλλά και η αποκαλυπτική δύναμη της ερωτικής επιθυμίας διαμορφώνουν τους εχθρούς;

Σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκόπουλου

Δραματουργία: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μεξης

Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη

Φωτισμοί: Ολυμπία Μυτιλιναίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά                                                                             

Παίξτε (αλφαβητικά): Θέμης Θεοχάρογλου, Ιφιγένεια Καραμητρου, Ελεάνα Καύκαλα, Νικόλας Μίχας, Ευθαλία Παπακώστα, Θάνος Τσακαλίδης

Συμμετέχουν οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν: Παρί Σκαρτσολιά, Αλέξανδρος Σκουρλέτης.

ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 29 Νοεμβρίου 2018

Το πιο αινιγματικό, πολυσήμαντο -και γι»ίσως ΚΑΙ ΑΥΤΟ Το ΠΙΟ συναρπαστικό- έργο ΤΟΥ Χάρολντ Πίντερ Παλιοί ΚΑΙΡΟΙ  ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς ΣΤΟ Υπόγειο ΤΟΥ Θεάτρου Τέχνης, στην πρώτη συνεργασία του ως σκηνοθέτη με το θέατρο που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν , έχοντας κοντά του τους σταθερούς συνεργάτες του, με τους οποίους έχει συνυπογράψει σημαντικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και με άλλους με τους οποίους επανενώνεται μετά από καιρό. 

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Μόνη μου φιλοδοξία για την συγκεκριμένη παράσταση είναι να καθοδηγήσω τους συνεργάτες μου με τέτοια διακριτική ακρίβεια, ώστε το αριστούργημα του Πίντερ να εμφανιστεί σταδιακά από μόνο του σε όλη του την πολυπλοκότητα, όπως μια φωτογραφία που ξεκινάει να αχνοφαίνεται μέσα στο υγρό λύση, στη συνέχεια παίρνει ολοκαθαρή μορφή μπροστά στα μάτια μας, και παρόλα αυτά αυτά παρουσιάζονται ακόμα πιο μυριστικά από πριν ».

Αλλά τι είναι τα αλήθεια τα  Παλιοί καιρόι ;

Αρχή.

Μια αγροικία που έχει μετατραπεί σε σπίτι. Φθινόπωρο. Νύχτα. Χαμηλό φως. Διακρίνονται τρεις φιγούρες. Ο Ντίλι χτίστηκε βαθιά στον αλεξίπτωτο, ακίνητος. Η Κέιτ κουλουριασμένη σ 'ένα καναπέ, ακίνητη. Η Άννα στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει έξω.

Παλιοί καιροί. Ή μήπως νέοι; Τότε ή όχι τώρα; Ένας άνδρας και δύο γυναίκες ή μήπως ένας άνδρας και η γυναίκα, η ίδια, η τότε και η τώρα, αυτή και η ίδια; Ένας ζευγάρι και ένας φίλος από τα παλιά ή ένα γυναικείο ζευγάρι και ο παρείσακτος άνδρας; Δύο ζωντανό και ένα νεκρό, δύο ζωντανές και ένα νεκρό ή όλοι νεκροί; Γεγονότα που έχουν συμβεί και ανακαλούνται στη μνήμη ή που δεν έχουν συμβεί ποτέ, αλλά καθώς ανακαλούνται στη μνήμη γίνονται πραγματικότητα;

Λευκό που πονάει. Πάγος. Διαφάνεια. Συμμετρία. Σιωπή. Μοναξιά. Αγώνα κυριαρχίας και κτήσης. Αποπλανήσεις, παραπλανήσεις. Κλόπες. Απάτες. Παγκίδες. Η γλώσσα που κρύβεται δεν έχει και κοκάλα τσακίζει. Γρίφοι. Τριγμοί στο πάτωμα. Όνειρα στα όρια του εφιάλτη, παράξενα ελκυστικά όμως. Η άγνωστη και η σκοτεινή του γοητεία. Μαγνητικός ερωτισμός τερατώδους ψυχραιμίας. Αστεία για να περάσει η ώρα που δεν περνάει ούτε με αστεία. Ελεγχος μυαλού. Ένα (θανάσιμα επικίνδνο) παιχνίδι για δύο: κατανοητό. Αλλά για τρεις; Ποιός είναι με ποιόν; Ποιός χειραγωγεί ποιόν; Ποιός θα πάρει για τον άνθρωπο; Μεγάλοι, ανεξέλεγκτα αισθήματα που ξεπηδάνε από πολύ βαθιά, μόλις φτάνουν στην επιφάνεια γίνονται πειραματικά ακωνισμένα και σφάζουν με το βαμβάκι. Και μετά το χαμόγελο. Η πιο φρίχτη μορφή βίας, η παθητική. Η φύση της μνήμης. Μας πάω πίσω σε πράγματα που έχουν πράγματι συμβεί στο παρελθόν ή δημιουργεί μια πλασμένη, ανύπαρκτη πραγματικότητα από ψύγματα αλήθειας, φόβων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών; Και, πάνω από όλα, ο τρόμος δεν μπορεί να βρεθεί στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Ή μήπως της Ιστορίας;

Παρατεταμένη σιωπή. 
Τα φώτα αναβουν απότομα και εκτυφλωτικά.
Ο Ντίλι στη σοφίτα.
Η Άννα ξαπλωμένη στο καναπέ.
Η Κέιτ κάθεται στο καναπέ.

Τέλος.

ΥΓ. Προσωπική συγγραφή. Ο Γιάννης Χουβαρδάς αισθάνεται ιδιαίτερη συγκίνηση που θα ξαναβρεθεί ως σκηνοθέτης στο ίδιο θέατρο που ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία πριν από σαράντα δύο χρόνια ως ηθοποιός , μάλιστα ανεβάζοντας ΚΑΙ ΓΙΑ Πρώτη ΦΟΡΑ Πίντερ ΣΤΟΝ ίδιο χώρο που ΟΙ Παλιοί ΚΑΙΡΟΙ  πρωτοανέβηκαν ΣΤΗΝ Ελλάδα Η. Και εξαιρετική χαρά που θα ξανασυναντήσει με τρεις από τους πιο ενδιαφέροντες ηθοποιούς της γενιάς τους, και πολύ αγαπημένοι του.

Μετάφραση : Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία : Γιάννης Χουβαρδάς

Σκηνικά : Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια : Ιωάννα Τσάμη

Σχεδιασμός φωτισμού : Στέλλα Κάλτσου

Σχεδίαση βίντεο : Παντελής Μακκά

Βοηθός σκηνοθέτη : Μαριλένα Μόσχου

Παίξτε (αλφαβητικά): Μαρία Κεχαγιόγλου, Χρήστος Λούλης, Μαρία Σκουλά

* Συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ, ΖΑΝ ΖΕΝΕ ( ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ )

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 7 Ιανουαρίου 2019

Το έργο-μύθος του Ζαν Ζενέ που ανέβηκε πέρσι στη σκηνή του Υπογείου, 50 ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στον ίδιο χώρο, παρουσιάζεται σε επανάληψη για 10 μόνο παραστάσεις.

Η υπόθεση με λίγα λόγια έχει ως εξής: Δύο υπηρέτριες καταστρώνουν την εξόντωση της λατρεμένης αλλά και απόλυτα μισητής τους Κυρίας. Τα αφελή σχέδια τους αποτυγχάνουν και στρέφονται εναντίον τους. 

Τι είναι όμως αυτό που κάνει το έργο του Ζενέ να ανεβαίνει τόσο συχνά στην παγκόσμια σκηνή από το 1947 που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας; Σίγουρα: “Δεν πρόκειται για ένα έργο που θέλει να υπερασπιστεί τη μοίρα της τάξης των υπηρετών. Υπάρχει συνδικάτο που ασχολείται με τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία...» διευκρινίζει ο ίδιος ο Ζενέ.                       

Οι δούλες, είμαστε εμείς. Με τα μικρά και μεγάλα μας όνειρα, τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους, την απελπισμένη ανάγκη μας να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα, να φαντασιωνόμαστε μια άλλη ζωή από αυτή που ζούμε. Εμείς που ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε και βασανιζόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δε θα το αποκτήσουμε ποτέ. Εμείς που νιώθουμε φόβο, μίσος αλλά και λατρεία απέναντι στην εξουσία. Εμείς που δεν τολμάμε να ζήσουμε αληθινά.

Οι Δούλες είναι οι αντι-ηρωΐδες της τραγωδίας των ημερών μας. Και η Κυρία τους είναι η φτηνή θεά που ορίζει τη μοίρα τους. Που σκηνοθετεί τη ζωή τους. Καμμία μεγαλειώδης κάθαρση σε αυτή τη σύγχρονη τραγι-κωμωδία. Ανθρώπινες στιγμές μόνο. Σκληρές, τρυφερές, αστείες, βίαιες, συγκινητικές. Και πάνω απ΄όλα, μια βαθιά ανάγκη για «παιχνίδι» μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή την ανάγκη που κινεί το ίδιο το θέατρο και κρατά ζωντανή την επιθυμία μας να καταφεύγουμε σε αυτό είτε ως δημιουργοί, είτε ως κοινό. Αναζητώντας αυτό το «κάτι» που η ζωή επιμένει να μας κρύβει.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Δραματολόγος παράστασης:  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη- Εκτέλεση παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου

Επεξεργασία ήχου- Β βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ευστρατίου

Παίζουν (αλφαβητικά): Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Μαριάννα Κάλμπαρη

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ, ΕΝΤΕΝ ΦΟΝ ΧΟΡΒΑΤ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 20 Φεβρουαρίου 2019

Η πολυαναμενόμενη νέα παράσταση του Νίκου Μαστοράκη ανεβαίνει τον Φεβρουάριο του 2019 στο Υπόγειο. Το αριστούργημα του Χόρβατ παρουσιάζεται από μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και με ζωντανή μουσική και τραγούδια.

‘Τίποτε δε της δίνει τόσο την αίσθηση του άπειρου όσο η βλακεία”
Η νεαρή Μαριάννε θέλει να αντισταθεί στην ανοησία του κόσμου που την περιβάλλει. Προσπαθεί να ξεφύγει από το τέλμα της καθημερινότητας, διαλύει τον αρραβώνα που της έχει επιβάλει ο πατέρας της και ρισκάρει τη ζωή της ακολουθώντας ένα γοητευτικό τυχοδιώκτη που ζει από τον ιππόδρομο. Όμως, πολύ σύντομα μέσα από ένα δύσβατο οδοιπορικό και πολλές άτυχες περιπέτειες θα οδηγηθεί εξαντλημένη, και πάλι στην αγκαλιά του πρώην αρραβωνιαστικού της: ό,τι πεισματικά και ηρωικά προσπάθησε να αποφύγει, της απονέμεται στο τέλος ως νομοτελειακή δικαιοσύνη, ενώ γύρω της η ανοησία συνεχίζει να βασιλεύει θριαμβευτικά. Η δράση του έργου τοποθετείται χρονικά την περίοδο του μεσοπολέμου λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού στην Ευρώπη. Το πολιτικό σκηνικό μέλλεται να αλλάξει δραματικά, οι άνθρωποι όμως  προς το παρόν ζουν ευτυχισμένοι στην ηθελημένη άγνοιά τους – χορεύοντας, φλερτάροντας και φλυαρώντας άσκοπα, ενώ το τέρας του φασισμού παραμονεύει απειλητικά.

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλλη

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Παίζουν (αλφαβητικά): Νίκος Αλεξίου, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Δημήτρης Δεγαϊτης , Βασίλης Μαγουλιώτης, Ιωάννα Μαυρέα, Αλέξανδρος Σωτηρίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νικόλας Χανακούλας, Νίκος Χατζόπουλος κ.ά.

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

ΟΘΕΛΛΟΣ, ΣΑΙΞΠΗΡ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 25 Φεβρουαρίου 2019

Ο Χάρης Φραγκούλης και η ομάδα KURSK παρουσιάζουν τη δική της εκδοχή πάνω στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ.

Ο της είπε: Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό;

Ο της: Όχι τίποτα 

Ο της πάλι: Μα δε μπορεί κάτι θα μπορούμε 

Ο της: Όχι δε μπορούμε

Ο της ξανά: Σίγουρα;

Ο της: Ναι σίγουρα

Ο της τώρα: Ωχ βλέπεις στο βάθος τα φωτάκια;

Ο της: Ωχ ναι τα βλέπω 

Ο της: Τρεμοπαίζουν 

Ο της: Ναι τρεμοπαίζουν 

Ο της: Γιατί κλαις;

Ο της: Δεν ξέρω

     

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Φωτισμοί: Manu Tilinski 

Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος.

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 6 Μαϊου 2019

Η Σοφία Μαραθάκη και η Ομάδα Θεάτρου ΑΤΟΝΑλ παρουσιάζουν το έργο που ουσιαστικά καθιέρωσε το θέατρο του παραλόγου.

Γραμμένο το 1948, το έργο Η φαλακρή τραγουδίστρια μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς σατιρίζει θέματα όπως η ισοπέδωση της ατομικής ταυτότητας, η καθολική αποξένωση και η αυτοματοποίηση της συμπεριφοράς. Η υπόθεση του έργου, διαδραματίζεται σ’ ένα αγγλικό αστικό σαλόνι όπου το ζεύγος Σμιθ συναντά το ζεύγος Μάρτιν, λίγο πριν εισβάλλει στην κουβέντα η υπηρέτρια του σπιτιού αλλά και ένας απρόσκλητος πυροσβέστης.

Με όχημα την ανεπάρκεια των λέξεων, ο συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο περιγράφει την καθημερινότητα της μικροαστικής κοινωνίας και επιτίθεται σ’ ένα κόσμο που έχει χάσει τη μεταφυσική του διάσταση. Παρωδώντας και χλευάζοντας την απολιθωμένη γλώσσα, βασικά προτείνει την αποκατάσταση μιας ποιητικής αντίληψης για τη ζωή.

Η παράσταση επιδιώκει να αναδείξει το παράλογο και το σουρεαλιστικό στοιχείο του σύγχρονου κόσμου της και την καθολική αδυναμία της γλώσσας ως μέσο επικοινωνίας συναισθημάτων και ιδεών.  Με εφαλτήριο τον Βιτγκενστάιν που λέει ότι: τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου, στόχος είναι να διερευνηθεί η ανάγκη του ανθρώπου να ονομάζει τα πάντα και να τα κατηγοριοποιεί για να τα κατανοήσει. Τα θέματα της μνήμης και της αμνησίας, της κοινοτοπίας των λέξεων, της σύγκρουσης ανάμεσα στο περίκλειστο σπίτι και στον εξωτερικό κόσμο είναι πανανθρώπινα και διαχρονικά. Η λοξή ματιά του Ιονέσκο που επικεντρώνεται στο ελάχιστο και το μεγεθύνει ταιριάζει ιδιαίτερα στο πεδίο σκηνικής έρευνας της ομάδας ΑΤΟΝΑλ.

Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη

Δραματολόγος παράστασης:  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνογραφία:  Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης: Βρισηίδα Σολωμού

Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Παίζουν (αλφαβητικά): Θανάσης Δόβρης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Μαρία Παρασύρη, Κων/νος Παπαθεοδώρου, Σοφία Μαραθάκη κ.ά.

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

~.~

Φρυνίχου

Φρυνίχου 14 | Τηλέφωνο 2103222464

ANALOGIO FESTIVAL

ΔΙΑΡΚΕΙΑ 21 έως 27 Σεπτεμβρίου 2018

Το Φεστιβάλ Αναλόγιου νεοελληνικών έργων σε καλλιτεχνική διεύθυνση Σίσσυς Παπαθανασίου, φιλοξενείται και φέτος στο Θέατρο Τέχνης. Το Analogio Festival υποστηρίζεται από το Υπουργείου Πολιτισμού

RELAX… MYNOTIS, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ)

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 1 Οκτωβρίου 2018

Το  έργο του Βασίλη Παπαβασιλείου για τρίτη χρονιά και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ένας ηθοποιός μεγάλος, όχι μόνο σε ηλικία αλλά και σε αξία, υπαγορεύει τη διαθήκη του σε έναν βοηθό συμβολαιογράφου. Είναι ο 35ος συμβολαιογράφος, μέσα σε σαράντα χρόνια, που αναλαμβάνει αυτήν τη δουλειά. Είναι ολοφάνερο ότι ο ηθοποιός έχει μιαν έμμονη προσήλωση στην ιδέα της διαθήκης.

Έτσι ξεκινά το "RELAX...". Σαν ένα ταξίδι μέσα στον νεοελληνικό χρόνο που οδηγεί άλλοτε στον Άδη και άλλοτε στο Υπερπέραν. Παραστάτες σ΄αυτό το ταξίδι είναι δύο μορφές του νεοελληνικού πανθέου που εμφανίζονται όχι ως φυσικές παρουσίες αλλά ως ενεργά φαντάσματα. Προκύπτει έτσι μια συνάντηση μεταξύ μεγάλων ανδρών σε μια χώρα κατά τα άλλα μικρή. ΄Ισως αυτή η χώρα, που μοιάζει σήμερα ακινητοποιημένη, τίποτα να μη χρειάζεται τόσο πολύ όσο ένα ταξίδι ή την ιδέα έστω ενός ταξιδιού...

Μέγας χορηγός του "RELAX..." είναι ο ανεξάρτητος φορέας "ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΓΟΣ Α.Ε.".

Σκηνοθεσία : Βασίλης Παπαβασιλείου

Σκηνογραφία : Κώστας- Ηρακλής Γεωργίου

Φωτισμοί : Ελευθερία Ντεκώ

Καλλιτεχνική συνεργάτις - Εκτέλεση παραγωγής : Νικολέτα Φιλόσογλου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου & Γιάννος Περλέγκας

ΕΛΕΝΗ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ)

ΠΡΕΜΕΡΑ 3 Οκτωβρίου 2018

«Η Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, στη σκηνική ενσάρκωσή της από τον Βασίλη Παπαβασιλείου, ξαναγεννιέται  και φέτος ξανά επιστρέφει, όπως πάντα,  σαν φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής.

Έχοντας ήδη πίσω της 150 παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό,  « Η Ελένη» ξαναρχίζει το ταξίδι της στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου, Το σχέδιο της παράστασης «Η Ελένη» έχει τις ρίζες του στη θεατρική βραδιά που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1999 στην Πνύκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος». 

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου λέει για το κείμενο:

Oι αρχαιόθεμοι «γυναικείοι μονόλογοι» της «Τέταρτης Διάστασης». Τα κομμάτια αυτά παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς με λαμπρά συνήθως αποτελέσματα (προσωπικά μου έχει τύχει να θαυμάσω κάποια από τα αποτελέσματα αυτά), τα οποία όμως παραπέμπουν μοιραία στον κλειστό κόσμο του «ψυχολογικού θεάτρου». Η ταύτιση του φύλου του ερμηνευτή με το φύλο της θεατρικής «περσόνα», είναι υπεύθυνη, κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτή την παραπλανητική αναγωγή. Γιατί παραπλανητική; Μα γιατί ο Ρίτσος είναι πολύ πιο κοντά στον αρχαίο συνάδερφό του παρά στον Τένεση Ουίλιαμς. Θα’ λεγε κανείς ότι ο Ουίλιαμς είναι γι’ αυτόν η αφετηρία, για να αναπλεύσει τον ποταμό του θεάτρου και να συναντήσει τον Ευριπίδη. Το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών. Το ανθρώπινο πάθος , είτε τη «γυναικεία» ψυχή αφορά είτε την «ανδρική», φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα ως έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, που φέρουν τα ωραία ονόματα Πόθος, Δόξα, Ομορφιά, και συνθέτουν το δίχτυ της Μοίρας μας.

Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο : η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του. Η κατά συνθήκη ονομασίες Αίας , Ορέστης, Ελένη κτλ. δε σηματοδοτούν ατομικές οντότητες αλλά κόμπους του Μύθου, ή μ’ άλλα λόγια της ακατάλυτης δύναμης του Απρόσωπου που εξυφαίνει, που πλέκει τη μικρή ζωή του καθενός μας. Τι άλλο έκανε η αρχαία τραγωδία;

Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Σκηνογραφία: Μαρί-Νοέλ Σεμέ

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Καλλιτεχνική συνεργάτις- Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου

Παίζουν: Βασίλης Παπαβασιλείου και Νίκος Σακαλίδης

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΑΤΑΫΝΤΕ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 9 Οκτωβρίου 2018

Το Θέατρο Τέχνης και η Εταιρεία Θεάτρου Πράξη Επτά, παρουσιάζουν το έργο του  Ρομπέρτο  Ατάϋντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα» - Miss Margarida’s Way.

Η Δεσποινίς Μαργαρίτα είναι μια σύνθετη και ενδιαφέρουσα θεατρικά προσωπικότητα. Διδάσκει και εκπαιδεύει τα παιδιά, με αυταρχικό και βίαιο τρόπο, για να ενταχθούν στο κοινωνικό σύστημα. Συγχρόνως όμως, ειρωνεύεται κι απαξιώνει το σύστημα που η ίδια εκπροσωπεί. Η Δεσποινίς Μαργαρίτα,  υποτιμά, λοιδορεί, τιμωρεί και εκφοβίζει τους μαθητές της, τα παιδιά της έκτης δημοτικού, που συγχρόνως τα αγαπά. Γιατί ουσιαστικά αγαπάει τον εαυτό της, όταν ήταν κι εκείνη παιδί “...γιατί και η Δεσποινίς Μαργαρίτα ήταν άνθρωπος...” όπως λέει και η ίδια.

Ένα εμβληματικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο ο συγγραφέας εμπνεύστηκε και έγραψε κάτω από τη βαριά σκιά του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας.

Ο μονόλογός της είναι ένα μάθημα πολιτικό. Ένα σχόλιο πάνω στην εξουσία. Έχει ανέβει σε περισσότερες από τριάντα χώρες. Στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε πρώτη φορά το 1975 σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και την αξέχαστη Έλλη Λαμπέτη στον ομώνυμο ρόλο.

Μετάφραση:  Κώστας Ταχτσής

Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια:  Θόδωρος Γράμψας

Σκηνικά – Κοστούμια:  Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Χριστοδούλου

Στο ρόλο της Δεσποινίδος Μαργαρίτας ο Θόδωρος Γράμψας

Συμμετέχει η Στέλλα Τραγούδα

*Συμπαραγωγή με την Πράξη Επτά

ΖΩΡΖ ΝΤΑΝΤΕΝ: Ο ΑΝΑΥΔΟΣ ΣΥΖΥΓΟΣ, ΜΟΛΙΕΡΟΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 18 Οκτωβρίου 2018

Μια από τις λιγότερο παιγμένες και περισσότερο πικρές κωμωδίες του Μολιέρου ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Μια κωμωδία με κοινωνικο-πολιτική διάσταση που μιλάει παρ΄όλα αυτά για τον έρωτα. Ή για να είμαστε ακριβείς για τη δυστυχία της έλλειψής του.

Ο Ζωρζ Νταντέν έχει μείνει ά ν α υ δ ο ς  με το θράσος της γυναίκας του. Όχι μόνο τον περιφρονεί και τον απατά μπροστά στα μάτια του, αλλά τον βγάζει επιπλέον και τρελό όταν εκείνος τολμά να την κατηγορήσει στους γονείς της. Το δίκιο πνίγει τον Ζωρζ Νταντέν αλλά όσο κι αν προσπαθεί να το διεκδικήσει του είναι αδύνατο να το βρει. Φταίει που έκανε το λάθος να παντρευτεί μια γυναίκα κοινωνικά ανώτερή του; Φταίει που ο ίδιος αισθάνεται μειονεκτικά απέναντί της και απέναντι στην οικογένειά της; Φταίει που δεν ξέρει ν΄αγαπά; Το σίγουρο είναι ότι ο γάμος του Ζωρζ Νταντέν- όπως και κάθε "λάθος" γάμος - είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας.

Το έργο του Μολιέρου-γραμμένο σε πρόζα-πρωτοπαρουσιάστηκε το 1668 κατά παραγγελία του βασιλιά. Σ΄εκείνη την πρώτη παράσταση, η κωμωδία παίχτηκε παράλληλα με ένα βουκολικό δράμα σε στίχους του Μολιέρου και μουσική του Λυλλύ, που εξυμνούσε τον αγνό, αληθινό, δυνατό έρωτα. Από τη μια παρουσιαζόταν δηλαδή η ιδανική μορφή του έρωτα-με όλα τα βάσανα και τον πόνο που μπορεί να γεννήσει- και από την άλλη η πεζή, αφόρητη πραγματικότητα ενός αταίριαστου γάμου. Στην παράστασή μας δε θα παρουσιάσουμε το βουκολικό δράμα...Θα επιχειρήσουμε όμως να βρούμε την αντιστοιχία του στο σήμερα. 

Μετάφραση-δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά-κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Βοηθός παραγωγής: Σοφία Αρβανίτη

Παίζουν (αλφαβητικά): Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Νέστωρ Κοψιδάς, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Μαγγίνας, Βασίλης Μαυρογεωργίου.

ΤΟΥΣ ΖΥΓΟΥΣ ΛΥΣΑΤΕ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 10 Νοεμβρίου 2018

Συνεχίζονται οι ασκήσεις θεατρικού ακτιβισμού του Βασίλη Παπαβασιλείου που ξεκίνησαν το 2015 στο Θέατρο της οδού Φρυνίχου

"Τρία χρόνια μετά το Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι", ο Φωκίων Καπνίδης (Βασίλης Παπαβασιλείου) επιστρέφει στο Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικώς Υστερούντων (ΑΑΨΟΥ) και στον γνωστό τόπο του εγκλήματος "Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν" στην οδό Φρυνίχου.

Αυτή τη φορά δεν είναι ο βραβευμένος "Τρόφιμος της Χρονιάς" αλλά ο δαφνοστεφανωμένος "Ψεκασμένος" της οκταετίας".

Το Ίδρυμα γιορτάζει την έξοδο από τα μνημόνια και την είσοδο που;

Στο Διάστημα;

Στις Αγορές;

Στα Δυτικά Βαλκάνια;

Σ' αυτά και σε πλήθος άλλα ερωτήματα θα επιχειρήσει να απαντήσει ο Φωκίων σε μια εκδήλωση που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να έχει και ελαφρώς προεκλογικό χαρακτήρα.

Κείμενο-Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Βασίλης Παπαβασιλείου

Καλλιτεχνική συνεργάτις- Εκτέλεση παραγωγής: Νικολέτα Φιλόσογλου

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

ΟΛΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΦΡΑΝΚΑ ΡΑΜΕ & ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 3 Δεκεμβρίου 2018

Ο Κωστής Καπελώνης σκηνοθετεί και ο Σταμάτης Κραουνάκης συνθέτει. Ένα θεατρικό έργο για την κατάσταση της γυναίκας και ιδίως τη σεξουαλική σκλαβιά της . Μια παράσταση που σχεδιάζεται  να ταξιδέψει ανά την Ελλάδα.

H κατάσταση της γυναίκας είναι παντού και πάντα ίδια. Γυναίκες, αδελφές, μητέρες, φίλες, με ανάγκη για αγάπη και σεβασμό. Μια κραυγή απόγνωσης και σημαία επανάστασης. Σεξουαλική δουλεία και εξέγερση στην κοινωνική και οικογενειακή καταπίεση. Το ισχυροαδύναμο φύλο ανά τους αιώνες. Ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Ένα έργο με λόγο καθημερινό και υπερβατικό που ακουμπάει στην καρδιά, αλλά δίνει γροθιά στο στομάχι. Όλοι μας σε όλες τις φράσεις. Τόσο τρομακτικά οικείο. Ένα υπέροχο κράμα, με δραματικό γέλιο και κωμικό δάκρυ.

Το έργο πρωτοανέβηκε το 1977, με τη Φράνκα Ράμε να παίζει όλους τους ρόλους. Έκτοτε παίζεται συνεχώς σε όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο.

Συγγραφείς: Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο

Μετάφραση: Αχιλλέας Καλαμάρας

Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά και κοστούμια: Έλλη Λιδωρικιώτη

Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Στρατηγοπούλου

Παίζουν (αλφαβητικά):  Αντωνία Καμπάκου, Τζένη Κόλλια, Γιάννα Μαλακατέ, Ράνια Παπαδάκου    

ΝΑ ΝΤΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΜΝΟΥΣ, ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 15 Δεκεμβρίου 2018

Ο Γιάννος Περλέγκας επιστρέφει ως σκηνοθέτης στη σκηνή όπου πραγματοποίησε την πρώτη του σκηνοθεσία, για να παρουσιάσει αυτή τη φορά το κλασικό αριστούργημα του Λουίτζι Πιραντέλο.

Η νεαρή και θελκτική Ερσίλια Ντρέι είναι η γκουβερνάντα της μικρής κορούλας του Πρόξενου της Ιταλίας στην Σμύρνη. Η ζωή της θα μπορούσε να ονομαστεί ευχάριστη, εξαιρουμένων των συνεχών επιπλήξεων που υφίσταται από την γυναίκα του Πρόξενου, ενός μάλλον βδελυρού χαρακτήρα.

Ένας νεαρός αξιωματικός του Ναυτικού, ο Φράνκο Λασπίγκα, διερχόμενος από την Σμύρνη, ερωτεύεται και αρραβωνιάζεται την Ερσίλια. Τα κάλλη της νεαρής γκουβερνάντας όμως, δεν αφήνουν ασυγκίνητο ούτε τον Πρόξενο Γκρόττι – ο οποίος της εξομολογείται και της επιβάλλει τον έρωτά του. Το συγκεκριμένο πάθος περιπλέκει τα πράγματα και ωθεί την Ερσίλια να παραμελήσει τα καθήκοντά της ως γκουβερνάντα.

Ένα απόγευμα, αποσπάται η προσοχή της και η μικρή κόρη του Πρόξενου, που έπαιζε στο μπαλκόνι του σπιτιού της, πέφτει και σκοτώνεται. Η μητέρα του δύστυχου κοριτσιού, η οποία ανακαλύπτει ταυτοχρόνως τον παράνομο δεσμό του συζύγου της με την Ερσίλια, καταγγέλει την γκουβερνάντα στον αρραβωνιαστικό της κι εκείνος την εγκαταλείπει κι αρραβωνιάζεται μιαν άλλη. Εγκαταλελειμμένη, απόβλητη, χωρίς δουλειά, η Ερσίλια αποφασίζει να αυτοκτονήσει πίνοντας δηλητήριο.

Ο μυθιστοριογράφος Λουντοβίκο Νότα, ενθουσιασμένος με τον ρόλο που διαδραματίζει η δυστυχισμένη Ερσίλια σε αυτό το δράμα, την παίρνει υπό την προστασία του, όταν εκείνη βγαίνει από το νοσοκομείο, στο οποίο μεταφέρθηκε μετά το απονενοημένο της διάβημα…

Στέκεται κανείς αμήχανος μπροστά στην πλοκή του έργου του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα, που μοιάζει σαν περιγραφή βραζιλιάνικου σήριαλ σε σελίδες τηλεοπτικού περιοδικού. Το σίγουρο είναι πως είναι εξαιρετικά εύκολο να αποδώσουμε κι εμείς τις ρυτίδες που συνήθως προσάπτει η εποχή μας στο σύνολο του έργου του Πιραντέλλο.

Οι συνεχώς μεταβαλλόμενες συμπεριφορές των προσώπων, η ασάφεια των κινήτρων τους, η αποτυχία τους να εκφράσουν τι τους συμβαίνει, η συνεχής αβεβαιότητα για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, η διαρκής αυτοϋπονόμευση των ηρώων, η ανεπάρκεια της γλώσσας, όλες αυτές οι παράμετροι, σαφώς συνηγορούν στην άποψη ότι ο Πιραντέλλο περιγράφει μια απογυμνωμένη, απόλυτα δυστυχισμένη ανθρωπότητα, που έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση ατομικής συγκρότησης. Όμως αυτός ο δαιμόνιος θεατράνθρωπος μοιάζει να δοκιμάζει συνεχώς τα όρια των ηρώων του: πιάνει μια αποστροφή του λόγου τους ή έναν αναστεναγμό τους, και τα διογκώνει για τη δική του ευχαρίστηση της αφήγησης˙ επιπλέον μοιάζει να προσφέρει στους ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν τα πρόσωπά του την χαρά και την αποθέωση της θεατρικότητας – ένα ατελείωτο παλαντζάρισμα ανάμεσα στην απόλυτη τραγικότητα και την κατάφωρη κωμικότητα, μόνο και μόνο για τη χαρά της υπόδυσης.

Μια γκροτέσκα μασκαράτα για την αποτυχία της ζωής, για τα δυσδιάκριτα όρια της αλήθειας και του ψέματος της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Μετάφραση: Ελένη Γεωργίου – Γιάννος Περλέγκας

Σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας

Κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα

Σκηνικά: Γεωργία Μπούρα

Κίνηση: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Παίζουν (αλφαβητικά): Θανάσης Δήμου, Μάγδα Καυκούλα, Στέργιος Κοντακιώτης, Γιάννος Περλέγκας, Μαρία Πρωτόπαππα, Εύη Σαουλίδου, Θάνος Τοκάκης

* Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

** Μια συμπαραγωγή με τις : LEAD IN arts (Αντώνης Περιστεράκος), Χαιρετ-ε, ΔηΠεΘε Κοζάνης και  Εν τω άμα

ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ, ΕΡΡΙΚΟΣ ΙΨΕΝ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 22 Φεβρουαρίου 2019

Ο Δημήτρης Καραντζάς καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τον κόσμο του Ερρίκου Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης. Αυτή τη φορά με τους Βρικόλακες στη σκηνή της Φρυνίχου.

 Στους Βρικόλακες, ο Ίψεν –με μια δομή που θυμίζει αρχαία τραγωδία– προσπαθεί να διερευνήσει το δικαίωμα του ανθρώπινου όντος στην ευτυχία. Σε μια κοινωνία υποταγμένη σε απαρχαιωμένες ιδέες και ηθικές, η Έλεν Άλβινγκ προσπαθεί να ορθώσει το ανάστημά της και να απαλλαγεί από οτιδήποτε στοιχειώνει τη ζωή της, προτείνοντας έναν εντελώς ριζοσπαστικό τρόπο ζωής απαλλαγμένο από ιδιότητες. Σ’ αυτή της την απόπειρα θα έρθει σε σύγκρουση με τις αδιάλλακτες και τιμωρητικές θεωρίες του Πάστορα Μάντερς και με την ίδια της τη ζωή και τις ενοχές της μέσα από την αντιμετώπιση της ασθένειας του γιου της Όσβαλντ. Οι «βρικόλακες» του παρελθόντος και του παρόντος κατά την εξέλιξη του έργου κατακλύζουν το σπίτι και οδηγούν στην αναπόφευκτη καταστροφή των πάντων. Το τέλος του έργου βρίσκει τα πρόσωπα βουτηγμένα στο σκοτάδι του νου τους, να παρακαλάνε για μια «ανύψωση» στον ήλιο. Ο Ίψεν εξυφαίνει ένα εντελές αριστούργημα για την αέναη και απελπιστικά επαναληπτική και αναπόδραστη μοίρα του ανθρώπου. Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει αυτό ακριβώς το εγκλωβιστικό σχήμα, σε ένα σύστημα αλληλεξαρτητικών σχέσεων και αέναης κίνησης, σε ένα περιβάλλον (ηχητικό και σκηνογραφικό) στοιχειωμένο από παιδικές μνήμες.

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Σύμβουλος στη Δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Επιμέλεια κίνησης: Τάσος Καραχάλιος

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ακύλλας Καραζήσης (Πάστορας Μάντερς) , Ιωάννα Κολλιοπούλου (Ρεγκίνε), Κώστας Μπερικόπουλος (Έγκστραντ) Μιχάλης Σαράντης (Όσβαλντ). Στο ρόλο της Κυρίας Άλβινγκ η Ρένη Πιττακή

*Συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 6 Μαΐου 2019

Ο Μάνος Βαβαδάκης, στην πρώτη του συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το βιβλίο ορόσημο του Περικλή Κοροβέση.

άνθρωπος (ο) το έμβιο ον που ανήκει στα πρωτεύοντα θηλαστικά και διαφέρει από τα υπόλοιπα όντα τής τάξης του λόγω τής ικανότητας του να παράγει έναρθρο λόγο και αφηρημένες σκέψεις, έχει συνείδηση τής δύναμης και τής αυτοτέλειας του και τη δυνατότητα ηθικών κρίσεων. [ΕΤΥΜ. αρχ., αβεβ. ετύμου, πιθ. < *άνδρ-ωπος < άνήρ, ανδρός + -ωπός  με τη σημ. ≪ο έχων ανδρική όψη, αυτός που μοιάζει με άνδρα≫, όπου άνδρας σημαίνει γενικότερα τον άνθρωπο].

φύλακας (ο/η) 1. πρόσωπο που φρουρεί, που επιτηρεί κάτι 2. ο προστάτης, ο υπερασπιστής. [ΕΤΥΜ < αρχ. φύλαξ, -ακος, με επίθημα -αξ (πβ. κ. κόλαξ, σκύλ-αξ), αβεβ. ετύμου].

χούντα (η) 1. ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών που καταλαμβάνουν την εξουσία με πραξικόπημα και επιβάλλουν με τη δύναμη των όπλων δικτατορικό καθεστώς 2. Χούντα (η) η δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το 1967 ώς το 1974. [ΕΤΥΜ. < ισπ. junta, ουσιαστικοπ. θηλ. τού επιθ. junto ≪ενωμένος, συνδεδεμένος≫ < λατ. junctus, μτχ. τ. τού ρ. jungere ≪ενώνω, συνδέω≫].

Οι Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση αποτελούν βιβλίο ορόσημο, αφού είναι η πρώτη μαρτυρία που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε διεθνώς κάνοντας γνωστή την πρακτική βασανισμών που ακολουθούσε το καθεστώς το συνταγματαρχών έναντι των αντιφρονούντων. Η σκληρότητα της περιγραφής των βασανισμών ισορροπεί με την λογοτεχνική αφήγηση του Κοροβέση, απόρροια της καλλιτεχνικής του ιδιότητας.

Η διττή ταυτότητα του Κοροβέση, αγωνιστή και ηθοποιού, γίνεται εφαλτήριο να αναμοχλεύσουμε τις σκληρές δοκιμασίες εξευτελισμού και βίας που υπέστη μέρος του λαού, πρακτική που ακόμα και σήμερα, έστω και ως αστείο, επιδοκιμάζεται από πολιτικούς και πολίτες, και να εξετάσουμε την καλλιτεχνική παραγωγή και τη θέση των καλλιτεχνών την περίοδο της Επταετίας. Πώς η τέχνη χειραγωγήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για τον αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας και πώς το κιτς έγινε η νέα εικόνα του ελληνικού πολιτισμού, τη στιγμή που οι φωνές της αντίστασης πάλευαν ακόμα να δημιουργούν.

Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης

Διασκευή: Άνδρη Θεοδότου

Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

Επιμέλεια φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Παίζει ο ηθοποιός Νέστωρ Κοψιδάς

~.~

Παιδική Σκηνή

ΑΛΑΝΤΙΝ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 21 Οκτωβρίου 2018

Ο ΑΛΑΝΤΙΝ επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης μετά το 2010 όπου πρωτοπαρουσιάστηκε από την ίδια ομάδα συντελεστών με εξαιρετική επιτυχία (παίχτηκε για 2 συνεχόμενες σεζόν). Το γνωστό παραμύθι από τις Χίλιες και μια νύχτες παρουσιάζεται σε μορφή μιούζικαλ.

Μια «παραμυθένια» παράσταση με πολύ χιούμορ, κέφι, μουσική και τραγούδια. Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους που έγραψε τη δική της ιστορία. Με τους σταθερούς συνεργάτες της Παιδικής Σκηνής Δημήτρη Δεγαϊτη (σκηνοθεσία) και Άνδρη Θεοδότου(κείμενο) σε μια από τις καλύτερες  στιγμές τους.

Για παιδιά μέχρι 12 ετών. Κάθε Κυριακή και πρωϊνές παραστάσεις για σχολεία

Διασκευή : Άνδρη Θεοδότου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαϊτης

Σκηνικά-κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Νίκος Τσέκος

Κίνηση: Λία Τσολάκη

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Παίζουν : Δημοσθένης Φίλιππας, Δημήτρης Σαμόλης, Λήδα Καπνά, Κωσταντίνος Ευστρατίου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Χαρά Κοροπλή, Ελευθερία Παγκάλου, Αγαθάγγελος Χατζημιχαήλ, Μιχάλης Μελίσσης, Κωσταντίνος Τσίτσιος.

~.~

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ

1. ΤΡΙΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ; ».

Το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει το εγχείρημα που εγκαινιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στις 26 Μαρτίου 2018.

Έτσι κατά την καλλιτεχνική περίοδο 2018-19 και μέχρι το Μάρτιο του 2021, το Θέατρο Τέχνης θα συνεχίσει να μελετά, να εξερευνά και να γιορτάζει το 1821 με αφορμή την επικείμενη επέτειο των 200 χρόνων της Επανάστασης. Του ιστορικού γεγονότος που διαμόρφωσε τη σύγχρονη Ελλάδα. 

Αυτή τη σύγχρονη Ελλάδα αναζητούμε να κατανοήσουμε ξεκινώντας από τη στιγμή της γέννησής της. Εργαλεία μας: τόσο η επιστημονική γνώση όσο και η καλλιτεχνική δημιουργία. Στόχος μας:  να γίνει το Θέατρο Τέχνης ένας χώρος αληθινής συνάντησης, διαλόγου, ανταλλαγής απόψεων και ιδεών. Ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης αλλά και γνώσης. Ένας χώρος συνομιλίας ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη, ανάμεσα σε εκείνους που βρίσκονται πάνω και κάτω από τη σκηνή. Γιατί ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε είναι η αναζήτηση. 

Υπεύθυνη επιστημονικού προγράμματος : Καλή Κυπαρίσση

Υπεύθυνη καλλιτεχνικού προγράμματος: Μαριάννα Κάλμπαρη

Η εναρκτήρια εκδήλωση του αφιερώματος πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 26 Μαρτίου 2018 με το παρακάτω πάνελ:

Πασχάλης Κιτρομηλίδης, καθηγητής πολιτικών επιστημών. Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Θέμα:  Ο Διαφωτισμός και η ιδεολογική προετοιμασία της Επανάστασης

Βασιλική Σειρηνίδου, επικ. καθηγήτρια ιστορίας του νέου ελληνισμού. Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Θέμα: Ελληνική οικονομία και κοινωνία πριν την Επανάσταση.

Όλγα Κατσιαρδή-Hering, καθηγήτρια ιστορίας του νέου ελληνισμού. Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Θέμα: Ιστοριογραφία της Ελληνικής Επανάστασης

Ακολούθησε συζήτηση και στη συνέχεια  performance με 21 συγγραφείς που έγραψαν και παρουσίασαν οι ίδιοι (σε σκηνοθετική επιμέλεια Ανδρέα Φλουράκη) 21 κείμενα με θέμα την Επανάσταση.

Το 2019, στο επιστημονικό μέρος του προγράμματος, θα παρουσιαστούν οι εκδηλώσεις:

-1821 «Οι δύσκολες πλευρές ενός πολυμέτωπου αγώνα»

Τρεις τρίωρες συναντήσεις με την καθηγήτρια ιστορίας νέου ελληνισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Ευθυμίου

-Μνήμη και αρχεία

Συμμετέχουν: Βαλατσού Δέσποινα, δρ. ιστορίας ΕΚΠΑ, Κέντρο Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες

Ιουλία Πεντάζου, δρ. αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ιστορικός & επιμελήτρια με ειδίκευση στο σχεδιασμό ψηφιακών εφαρμογών

Άντα Διάλλα, αναπληρώτρια καθηγήτρια ευρωπαϊκής ιστορίας ΑΣΚΤ 

Ιωάννα Λαλιώτου, αναπληρώτρια καθηγήτρια σύγχρονης ιστορίας, τμ. ΙΑΚΑ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Έλλη Δρούλια, ιστορικός, Βιβλιοθήκη της Βουλής

Στόχος αυτού του πάνελ είναι να σκεφτούμε τι είναι ιστορική μνήμη και κυρίως να αναρωτηθούμε κατά πόσο οι διαδικασίες συγκρότησης αρχείων και αρχειακών συλλογών (με ό,τι αυτό σημαίνει για τις απαραίτητες επιλογές ως προς το τι διασώζεται και τι αφήνεται στη λήθη) επηρεάζουν την ιστορική μας μνήμη για το παρελθόν, ιδίως σήμερα στο πλαίσιο των ψηφιακών τεχνολογικών εξελίξεων και των νέων δεδομένων που αυτές διαμορφώνουν.

-Από τη Μητέρα Μεγαλόψυχη στη Μητριά Πατρίδα

Δύο αιώνες ύστερα από την Επανάσταση του 1821 ο αναστοχασμός μας για το γεγονός που σηματοδότησε την εθνική αποκατάσταση του νεότερου ελληνισμού ως κρατικής οντότητας μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: Από τη «Μητέρα Μεγαλόψυχη» του Διονυσίου Σολωμού στη «Μητριά Πατρίδα» του μεταπολεμικού ποιητή Μάρκου Μέσκου. Στόχος της εκδήλωσης είναι να αναπτυχθούν όψεις αυτού του αναστοχασμού: Ποιά ήταν η μακρά πορεία που διένυσε η ελληνική ποίηση από τα χρόνια της Επανάστασης μέχρι σήμερα, θεματοποιώντας τον αγώνα που κατέληξε στην εθνική παλλιγενεσία· ποια ήταν η προπαρασκευή της Επανάστασης στο ιδεολογικό πλαίσιο του ελληνικού διαφωτισμού· ποια ήταν, επίσης, η προπαρασκευή της κατά τον αιώνα που προηγήθηκε της Επανάστασης στις κοινότητες ελλήνων λογίων σε ευρωπαϊκά αστικά κέντρα που απευθύνουν εκκλήσεις υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων· τέλος, πώς η Επανάσταση, τα γεγονότα και τα πρόσωπά της, μπορούν να αξιοποιηθούν ως μυθοπλαστικό υλικό της σύγχρονης πεζογραφίας. 

Στην εκδήλωση συμμετέχουν οι:

Νάσος Βαγενάς, ομότιμος καθηγητής θεωρίας και κριτικής της λογοτεχνίας, Ε.Κ.Π.Α.

Ευριπίδης Γαραντούδης, καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Ε.Κ.Π.Α.

Ισίδωρος Ζουργός, πεζογράφος

Γιάννης Ξούριας, επίκουρος καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας, Τμήμα Φιλολογίας, Ε.Κ.Π.Α.

Το καλλιτεχνικό μέρος του προγράμματος 2019 περιλαμβάνει :

-Δύο αναλόγια θεατρικών έργων της επαναστατικής περιόδου

- Τη συνέχεια της δράσης"21 καλλιτέχνες συναντώνται με 21 ήρωες της Επανάστασης" (που πέρσι εγκαινιάστηκε με την επιτυχημένη συνάντηση του Βασίλη Παπαβασιλείου με τον Καποδίστρια)

-Την προκήρυξη διαγωνισμού θεατρικού έργου με θέμα σχετικό με το πρόγραμμα

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το Θέατρο Τέχνης αναμένει προτάσεις των φίλων του στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος. Όποιος φίλος του Θεάτρου Τέχνης επιθυμεί να προτείνει κάποια ιδέα ή δράση σχετική με το θέμα «200 χρόνια από την Επανάσταση. Ποιά είναι η σύγχρονη Ελλάδα», μπορεί να την απευθύνει στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

1. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 3 ΕΥΡΩ 

Η φετινή προσφορά με εισιτήρια των 3 ευρώ θα πραγματοποιηθεί στις δύο σκηνές μας στις

3 Οκτωβρίου, ημέρα έναρξης της "Επανένωσης της Βόρειας με τη Νότια Κορέα" (ΥΠΟΓΕΙΟ) και της "Ελένης" (ΦΡΥΝΙΧΟΥ). 

Θα ανακοινωθούν σύντομα οι ώρες και οι όροι της αγαπημένης πλέον "γιορτής" που σηματοδοτεί την έναρξη της καλλιτεχνικής περιόδου στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ. 

1. ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΕUREXIT, ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

28    Σεπτεμβρίου 2018, ΦΡΥΝΙΧΟΥ

Το Θέατρο Τέχνης και το Ελληνογερμανικό Θέατρο της Κολωνίας (DEUTSCH  GRIECHISCHES  THEATER  KÖLN  e. V.) συνεργάζονται για πρώτη φορά και παρουσιάζουν για μία και μοναδική παράσταση, την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου στη σκηνή της Φρυνίχου, το έργο «Eurexit» του Κώστα Παπακωστόπουλου με ελληνικούς υπέρτιτλους, το οποίο παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία την περασμένη σεζόν στο Θέατρο Bauturm της Κολωνίας,. Τρεις Έλληνες και τρεις Γερμανοί ηθοποιοί επί σκηνής, αναζητούν το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης και τη θέση της χώρας μας μέσα σε αυτή, σε ένα έργο εμπνευσμένο από τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου.

Παίζουν: Lisa Sophie Kusz, Stephanie Meisenzahl, Στέλλα Βαϊνόγλου, Stephanie Meisenzahl, Αναστασία Αβενίδου, Βασίλης Ναλμπάντης, Thomas Franke, Lisa Sophie Kusz

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ, ΣΑΙΞΠΗΡ

    24 Νοεμβρίου 2018, Bova, Reggiο Calabria

To Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στην Ιταλία, στο Φεστιβάλ Miti Contemporanei  στο Reggio Calabria  με τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ που ανέβηκε τον Απρίλιο του 2018 με μεγάλη επιτυχία για 28 παραστάσεις στην σκηνή της οδού Φρυνίχου. Η σκηνοθεσία είναι της Νατάσας Τριανταφύλλη, ενώ όλους τους βασικούς ρόλους ερμηνεύει ο Ρένος Χαραλαμπίδης πλαισιωμένος από τον εξαιρετικό κρουστό Πέτρο Κούρτη, και την Ελεάνα Γεωργούλη επί σκηνής.  Την πρωτότυπη μελωδία της παράστασης συνέθεσε ο ιταλός διεθνούς φήμης μουσικός Ludovico Einaudi. Η παράσταση επιλέχθηκε από την καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Teresa Timpano στο πλαίσιο της πρώτης ελληνοϊταλικής πλατφόρμας καλλιτεχνικών διευθυντών φεστιβάλ και θεάτρου που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από τις 24 έως τις 27 Μαΐου 2018 από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού σε συνεργασία με τη Γενική Διεύθυνση Παραστατικών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Ιταλίας. Παρουσίαση στις 24 Νοεμβρίου 2018, στο Bova, Reggio Calabria.