Με καίει που προσπαθώ τόση ώρα να απαντήσω αυτή την ερώτηση χωρίς να βουτήξω στην αρνητικότητα. Ρωτά με καλύτερα τι μπορώ να κάνω και πάμε να το κάνουμε. Γιατί αυτό που με καίει δεν είναι αυτό που με πονά. Αυτό που με καίει είναι δύναμη, είναι φωτιά.

Ίσως να με άλλαξε και η τριβή μου με τη Φρίντα. Η δίκη της φωτιά. Κουράστηκα να κοιτώ τον κόσμο με ματιά αρνητική. Φυσικά δεν αγνοώ πράγματα που με ανησυχούν, με πληγώνουν, με απωθούν κτλ. Παραδείγματος χάριν, το παιχνίδι της εξουσίας, η αξία που δίνουμε στην εξουσία, η αξία που δίνουμε στον πόνο, η σύγκριση με όλους και με όλα. Όμως, αισθάνομαι πως όσο επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά τόσο επικυρώνουμε τη δύναμη της πόλωσης, του ρατσισμού, την τοξική μας σχέση με τον πόνο. Και ύστερα μένουμε εκεί. Διαχωρισμένοι και περιχαρακωμένοι. Κοιτάμε τη ζωή μέσα από τα προβλήματα και όχι σαν δρόμο προς λύση, αλλαγή, μεγάλωμα ψυχής και νου. Γιατί να δυσκολέψουμε τη ζωή μας γεμίζοντας την με εμπόδια και τρικλοποδιές; Έχει δικά της σκαμπανεβάσματα. Γιατί επιμένουμε να τη φορτώνουμε με τραύματα; Να κρύβουμε συναισθήματα; Ειδικά τα θετικά.

Έτσι θα απαντήσω όπως νιώθω. Δηλαδή, με ειλικρίνεια και αγάπη. Γιατί τα αρνητικά αυτά με κάνουν να μην αγαπώ. Με σταματούν από τα θετικά αυτής της ζωής. Είναι σαν τιμωρία, σαν αλυσίδα γύρω από το σώμα. Θα απαντήσω λοιπόν με λόγια για να πω πως: η ζωή είναι εδώ για να την ζούμε. Και θέλω να τη ζω με δράση, όχι με λόγια. Με αγάπη, αγκαλιές και γλυκιά μελαγχολία, γιατί η ζωή περνά πιο γρήγορα από όταν ήμουν παιδί. Άνθρωποι φεύγουν, ο κόσμος αλλάζει, απογοητεύσεις και νίκες πηγαινοέρχονται. Σαν επισκέπτες. Αυτό είναι και οι σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Επισκέπτες. Κι όλα αφήνουν σημάδια, σπόρους...Ας αφήσουμε, λοιπόν, σπόρους γόνιμους, ενωτικούς. Κοινότοπο, ίσως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Viva la vida, που ζωγράφισε κι η Φρίντα...

Το κλασικό ελληνικό μυθιστόρημα του Θεοτόκη έφερε επί σκηνής ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης.

Ο λόγος για το πασίγνωστο μυθιστόρημα «Κατάδικος» που γράφτηκε το 1919 από τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη κι έμελλε ν’ αφήσει το στίγμα του στην ελληνική πεζογραφία, ενώ τμήμα του αποτελεί μέρος της διδακτικής ύλης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παίρνοντας ως αφηγηματική βάση, την ιστορία μιας συζυγικής απιστίας που κατέληξε σε μια σειρά από εγκλήματα, ο συγγραφέας διαπραγματεύεται μεγάλα ζητήματα ηθικής και ψυχολογίας, βάζοντας ταυτόχρονα το νυστέρι στην ιδιοσυγκρασία της ελληνικής επαρχίας. Η Μαργαρίτα και ο Πέτρος το παράνομο ζευγάρι συναντιέται κρυφά σε μια «απόμερη κατοικία» επί πέντε χρόνια. Μία νύχτα ξαφνικά, ο άντρας της Μαργαρίτας, ο Γιώργης Αράθυμος, δολοφονείται σε έναν απόμερο δρόμο και για το έγκλημα καταδικαζεται ο «ζευγουλάτης» του σπιτιού του Αράθυμου, ο λεγόμενος Τουρκόγιαννος. Είναι όμως ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα; Μέσα από τον χαρακτήρα του Τουρκόγιαννου, ο Θεοτόκης προσπαθεί να ορίσει μια ουσιαστική χριστιανική ηθική και να την διαχωρίσει από το πώς η κοινωνία αντιλαμβάνεται την πίστη, φέρνοντας τη στα μέτρα της.

Αυτή η φαινομενικά συνηθισμένη ιστορία συζυγικής απιστίας και ανταπόδοσης της ντροπής, παίρνει πάρα πολλές διαστάσεις εξαιτίας των ενδιαφερουσών προσμίξεων που κάνει ο συγγραφέας στο μέσα των χαρακτήρων. Συγκεκριμένα, μετουσιώνει όλη την χριστιανική ηθική σ’ έναν γύφτο, τον Τουρκόγιαννο, δηλαδή το μπάσταρδο ενός αλλόθρησκου, και τον βάζει σε αντιπαράθεση με το «έντιμο» ορθόδοξο σπιτικό, όπου φωλιάζουν η ατιμία και το έγκλημα. Ωστόσο, ακόμα κι όταν βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορημένου δεν αρνείται την ηθική του αγάπη, ούτε προδίδει αυτούς τους οποίους σέβεται, προκαλώντας την χλεύη αλλά και τον θαυμασμό. Παράλληλα, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει όλη την σύγκρουση των κοινωνικών φύλων, αφού η Μαργαρίτα δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση χωρίς τον άντρα της, στον οποίο ανήκει κι αυτή και τα παιδιά της. Όταν εκείνος πεθάνει, χρειάζεται και πάλι έναν άντρα για να διαχειριστεί την περιουσία της.

Η παράσταση

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου (Το φτερωτό άλογο, Το Χελιδόνι, Η αρχή του Αρχιμήδη), πιο ενεργός από ποτέ, επιστρέφει με μια νέα σκηνοθεσία. Ο Κατάδικος έκανε πρεμιέρα στις 23 Μαρτίου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης με πρωταγωνιστές τη Μαρίνα Καλογήρου, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Μάρκο Παπαδοκωσταντάκη. Μετά λοιπόν από Καζαντζάκη και το ισπανικό θέατρο, επιστρέφει στη δική μας λογοτεχνία και καταθέτει μια πρόταση σκηνικής απόδοσης του. Ο ίδιος έκανε και τη διασκευή του έργου πέραν από την σκηνοθεσία, κάτι που εξυπηρετεί άριστα την πρότασή του. Όσον αφορά την διασκευαστική του δουλειά, σίγουρα παρέδωσε ένα κείμενο που στέκεται σκηνικά και βοηθά τους ηθοποιούς να έχουν δραματικούς χαρακτήρες. Κάτι που σ’ εμένα κλώτσησε ως θεατή, αλλά συνάδει με τη μία από τις δύο επικρατείς τάσεις στην προσέγγιση της λογοτεχνίας στο θέατρο, είναι ότι σε σημεία διατήρησε ατόφιο το λογοτεχνικό κείμενο, δίνοντας εξόφθαλμες περιγραφές του φυσικού τοπίου ή των καιρικών περιγραφών. Η αλήθεια είναι πως η περιγραφή του φυσικού κόσμου είναι πολύ χαρακτηριστική για την λογοτεχνία του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα, αλλά πως την αποδίδεις στο θέατρο; Αν δεν μηχανευτείς παραθεατρικά μέσα, είναι σχεδόν αδύνατο. Εκεί λοιπόν που σκηνικά είχε δώσει τέλειες δραματικές σκηνές με καλοδομημένες κορυφώσεις, η παρουσία του αφηγηματικού λόγου, κατά την γνώμη μου, αποδυνάμωνε το θεατρικό έργο.

Ο σκηνοθέτης Μαυρογεωργίου όμως, έκανε μια εξαιρετική δουλειά, δίνοντας σκηνικά το μυθιστόρημα Κατάδικος. Εκμεταλλευόμενος το επικλινές σκηνικό της Θάλειας Μέλισσα, απέδωσε με μια καθαρή αισθητική έναν ελληνικό κάμπο χωρίς να καταφύγει στη γραφικότητα. Το σκηνικό παρέπεμπε σε λοφίσκο, ενώ στα αριστερά της σκηνής βρισκόταν ένας φράχτης που στο β μέρος του έργου γίνεται η φυλακή του Τουρκόγιαννου. Πιο έντονη αναπαράσταση του αφηγημένου χωροχρόνου, βλέπουμε στα κοστούμια των ηρώων (Βασιλική Σύρμα), που καταφέρνουν να αποδώσουν τον ξεχωριστό χαρακτήρα του καθενός. Κάτι που εκτίμησα στα κοστούμια της Σύρμα, και το βλέπω σπάνια σε έργα εποχής, είναι πως δεν περιορίστηκε στο να ράψει τα κοστούμια, αλλά τους έδωσε και τα βιώματα του κάθε ήρωα, δίνοντας για παράδειγμα ένα «ιδρωμένο» και «χωμάτινο» παρουσιαστικό στον Τουρκόγιαννο σε αντίθεση με την comme-il-faut Μαργαρίτα.

Η σκηνοθεσία κινείται σε πολλά επίπεδα, χάρης στην ράμπα/λόφο, όπου δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να βρίσκονται σε διάφορα σημεία, και είτε να συμμετέχουν είτε να λαθροβλέπουν τα τεκταινόμενα. Και πέρα από τα περιγραφόμενα στο κείμενο, ο Μαυρογεωργίου δίνει και μια πιο «μεταφυσική» ανάγνωση, εμφανίζοντας τον νεκρό Γιώργη Αράθυμο.

Βλέποντας την παράσταση, ένιωθα πως μπαίνω όλο πιο βαθιά πίσω στον χρόνο, σε μια κάθε άλλο παρά άγια ελληνική επαρχία. Πρόκειται για ένα έργο που αν και θα μπορούσε να ήταν ξεπερασμένο ή ηθικά παρωχημένο, έχει ακόμα μια δυναμική εξαιτίας των διαχρονικών ανθρώπινων ζητημάτων που θέτει.

Όλα αυτά τα θέματα της αυτοδιάθεσης των φύλων –κοινωνικών, βιολογικών, εθνικών, θρησκευτικών, ταξικών- και της δικαιοσύνης –τυπικής ή άτυπης- βρίσκονται στο τραπέζι, μ’ έναν τρόπο που παραμένει σε κάποιο βαθμό μοντέρνος, αφού συγκρούεται με πεποιθήσεις και νοοτροπίες που δυστυχώς βρίσκονται σε ισχύ. Αν μη τι άλλο, η παράσταση Κατάδικος έχει αισθητική προσωπικότητα και δεινές ερμηνείες, με τον Γιώργο Παπανδρέου να κλέβει τις εντυπώσεις.

Είδα Τα «170 Τετραγωνικά», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Γιαγιά Ιουλία

“Τα έχω 400! Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερή μου

και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της.”

Στέλλα

“Αλτσχάιμερ;”

Γιαγιά Ιουλία

“Όχι, Χαρίλαος”

Είναι σπάνιο φαινόμενο, τουλάχιστον, για τα ελληνικά δεδομένα κάποιος να απολαμβάνει τον γενικό θαυμασμό για το έργο του, για δεκαετίες, κι ως φυσιογνωμία να παραμένει εντελώς άγνωστος.

Αναφέρομαι στον Αρκά. Εσείς τον έχετε δει ποτέ; Φαντάζομαι, πως όχι.

Τα έργα του κορυφαίου κομίστα έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες. Το brand του ψευδωνύμου του έχει γίνει ανάρπαστο σε μπλουζάκια, ρολόγια και τσάντες. Κι, όμως, ελάχιστοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο τον έχουν γνωρίσει δια ζώσης.

Μπορεί, λοιπόν, να μην ξέρουμε την πραγματική ταυτότητά του, αλλά λατρεύουμε τους ήρωες των κόμικ του: τον Καστράτο, τη Λουκρητία, τον πατέρα και γιο Σπουργίτη, τον Μοντεχρήστο, τον Θανατοποινίτη και τόσους άλλους, οι οποίοι όχι μόνο μας χαρίζουν απλόχερα το γέλιο, αλλά καυτηριάζουν, με ευφυή τρόπο, τα τεκταινόμενα.

Ο Δημήτρης Αγοράς τους ανεβάζει όλους στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη (για 3^η σεζόν μετά την επιτυχία που γνώρισε η παραγωγή στο Vault και στο θέατρο Σημείο) στήνοντας μία ευφρόσυνη παράσταση βασισμένη σε τέσσερα διάσημα κόμικ - βιβλία του: «Ζωή Μετά», «Ισοβίτης», «Χαμηλές Πτήσεις», «Καστράτο» και «Μαλλί με Μαλλί» και το μόνο σίγουρο είναι ότι επιτυγχάνει το αυθόρμητο γέλιο της πλατείας.

Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικός της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί.

Ιστορίες καθημερινής τρέλας μέσα σ’ ένα κωμικοτραγικό σύμπαν που γοητεύει. Όλες συνδεδεμένες μ’ έναν έξυπνο θεατρικό τρόπο, ο οποίος αναδεικνύεται με αρωγούς του την εμπνευσμένη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη και τις ωραίες χορογραφίες της Αντιγόνης Γύρα.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγορά, επικεντρώνεται στην ουσία του έργου του Αρκά, στις έξυπνες ατάκες, όπου χωρίς καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού κατορθώνει να στήσει μια έντιμη θεατρική δουλεία.

Βέβαια, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Αλέξη Βιδαλάκη, τη Χριστίνα Δενδρινού, τον Στέφανο Κοσμίδη, τη Μαρία Μπαλούτσου, τον Δημήτρη Κουτρουβιδέα,την Τσιτομενέα Χαρά και τον ίδιο τον σκηνοθέτη, Δημήτρη Αγορά. Ο θίασος κατάφερε με μέτρο κι όλα του τα εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση να χαρίσει στο κοινό 90 απολαυστικά λεπτά.

Ξεχώρισα τον αεικίνητο γιο Σπουργίτη του Αλέξη Βιδαλάκη, τον γλυκύτατο ευνουχισμένο Καστράτο της Χαράς Τσιτομενέα, τη sex maniac Λουκρητία, Μαρία Μπαλούτσου, τον απαθή κι αγοραίο Μοντεχρήστο της Χριστίνας Δενδρινού, καθώς και την γλυκιά γιαγιά της και τον άγγελο του Στέφανου Κοσμίδη.

Μια ένσταση, όσον αφορά στο ευέλικτο σκηνικό (Δημήτρης Αγοράς – Μαρία Κακάρογλου) που μοιάζει σαν δανεικό στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη. Φαντάζομαι πως λειτουργούσε πιο ικανοποιητικά στη μικρή σκηνή του Vault.

Εμπνευσμένα, μέσα στη λιτότητά τους και τα κοστούμια της Κωνσταντινιάς Βαφειάδου.

Η «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» είναι μια ιδανική πρόταση για να ξεκινήσει όμορφα η εβδομάδα σας με κέφι κι αισιοδοξία μέσα από το βιτριολικό χιούμορ του Αρκά και το άπλετο ταλέντο των ηθοποιών της ομάδας. Δείτε το!

Διαβάστε επίσης:

Αλέξης Βιδαλάκης: «Με Μαραζώνει Η Αυτιστική Γκρίνια Που Επικρατεί»

Είδα Το «Με Λένε Έμμα» Σε Σκηνοθεσία Ελένης Σκότη

                                                                                                                                     Γιαγιά Ιουλία
“Τα έχω 400!
Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερη μου
και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της."

Στέλλα
“Αλτσχάιμερ;"

Γιαγιά Ιουλία

            "Οχι, Χαρίλαος"

Οι ήρωες του ΑΡΚΑ μετά τις επιτυχημένες εμφανίσεις τους για δύο χρόνια σε Αθήνα, Βόλο και Θεσσαλονίκη, επιστρέφουν για 12 μόνο παραστάσεις σε καινούργια στέγη, στο θέατρο Αποθήκη.

Από τις 10 Δεκεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη, η «Ζωή Μετά», ο «Ισοβίτης», οι “Χαμηλές Πτήσεις”, ο «Καστράτο», το «Μαλλί με Μαλλί» πρωταγωνιστούν στην ξεκαρδιστική παράσταση “Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων” που  υπόσχεται να φέρει λυτρωτικό γέλιο στα χείλη κάθε πικραμένου.

Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικος της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί. Τέλος, στην κόλαση και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα είπαν. Ζωή μετά υπάρχει, αλλά κάτι μας θυμίζει από τα πριν.

Στη “Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων”, τα κείμενα και οι χαρακτήρες του αγαπημένου σκιτσογράφου ζωντανεύουν, σχολιάζοντας με λιτό αλλά καυστικό τρόπο την καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φόβους, τους πόθους και τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Μια παράσταση που απευθύνεται με τόλμη σε όλους όσοι αγαπούν τον ΑΡΚΑ και δε φοβούνται να κοιτάξουν με σαρκασμό το πρόσωπό τους στον καθρέφτη.

Συντελεστές

Συγγραφέας: ΑΡΚΑΣ

Θεατρική Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης

Κοστούμια: Κωνσταντινιά Βαφειάδου

Σκηνικά: Δημήτρης Αγοράς - Μαρία Κακάρογλου

Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα

Φωτισμοί: Anti Steve

Βοηθός Σκηνοθέτη: 'Ελενα Τυρέα

Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Με τους: Δημήτρη Αγορά, Αλέξη Βιδαλάκη, Χριστίνα Δενδρινού, Στέφανο Κοσμίδη, Δημήτρης Κουτρουβιδέα, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα, Βασίλη Ζώη (2^η διανομή)

Παραγωγή : L. EVENTS

Διάρκεια : 90΄χωρίς διάλειμμα

Ημέρες – ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα και Τρίτη : 21:00

Τιμή εισιτηρίου : 15 Ευρώ

Προπώληση μέχρι τις 9/12 : 12 Ευρώ

Κρατήσεις : 211.1000.365, www.ticket365.gr

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή

Τηλέφωνο : 210.3253153 & 211.1000.365

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ο Γιώργος Νανούρης φωτογραφίζεται, για πρώτη φορά, στην «Κουζίνα» του και μιλά στο texnes-plus.

Η πόρτα του θεάτρου Αποθήκη ανοίγει. Λίγα λεπτά αργότερα, βρισκόμαστε στην πλατεία, όπου κι αναφωνεί, ενθουσιασμένος: «Το γκρεμίσαμε όλο! Πώς σου φαίνεται;»

Σκέφτομαι πως, αν για κάθε πιάτο απαραίτητα συστατικά είναι τα φρέσκα υλικά, το ταλέντο, η φαντασία, η φροντίδα κι η προσοχή σε κάθε στάδιο της παρασκευής, τότε η «Κουζίνα» του Arnold Wesker, που μας ετοιμάζει ο Γιώργος Νανούρης και θα μας τη σερβίρει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τις 3 Οκτωβρίου, αναμένεται λαχταριστή!

Ο ίδιος δεν υπογράφει μόνο τη σκηνοθεσία της παράστασης, αλλά εμπλέκεται σε όλες τις καλλιτεχνικές της προεκτάσεις. Σχεδιάζει το σκηνικό, για τις ανάγκες του οποίου γκρεμίζει το θέατρο και του δίνει νέα μορφή, στήνει τα φώτα, υπογράφει τις χορογραφίες, ενώ, για πρώτη φορά, καταπιάνεται και με τη μετάφραση του έργου, το οποίο και διασκευάζει για έντεκα φρεσκότατους ηθοποιούς.

Μπορεί αυτή η συνέντευξη να έγινε μ’ αφορμή μια «Κουζίνα», αλλά με τον Γιώργο Νανούρη είναι αυτονόητο ότι θα έφευγε κι έξω από τα στενά όρια του σπιτιού – παράστασης, όπου όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μπορούν να μας αφήσουν αμέτοχους.

Όταν είδα ότι ετοιμάζεις την «Κουζίνα» με έναν θίασο νέων παιδιών, αυθόρμητα, σκέφτηκα τα πρώτα σου βήματα, όταν είχες σκηνοθετήσει το «Γκρης Ηλέβεν», και τότε με νέους ηθοποιούς. Μετά από τη συνεργασία σου, με τόσα γνωστά ονόματα (Αλεξίου, Μαρινέλλα, Παπαληγούρα) ποια ανάγκη σε οδήγησε να σκηνοθετήσεις πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς;

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί καθόλου, αλήθεια σου λέω. Στο «Γκρης Ηλέβεν», βέβαια, το σύνολο ήταν περισσότερο υποστηρικτικό, εδώ είναι όλοι τους πρωταγωνιστές. Στη προκειμένη περίπτωση, ήθελα να δουλέψω με πολύ κόσμο, γιατί τα τελευταία έξι χρόνια κάνω, συνεχώς, παραστάσεις με ένα ή με δύο άτομα. Επίσης, ήθελα πολύ να συνεργαστώ με νέα παιδιά, τα οποία να έχουν πάθος και κέφι για την υποκριτική. Αυτό το έργο μου άρεσε πάρα πολύ, το ήξερα χρόνια, αν και δεν έχει ανέβει ποτέ στην Ελλάδα.

Πώς ανακάλυψες το έργο;

Το είχα ακούσει από παλιά. Πριν μερικά χρόνια, μάλιστα, το είχε δείξει το Μέγαρο Μουσικής, σε απευθείας σύνδεση από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου ( Σ.σ.: «The Kitchen» σε σκηνοθεσία, Bijan Sheibani, 6/10/11), όμως δεν το είχα παρακολουθήσει. Απλά το άκουσα και το θυμήθηκα πάλι. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η κουζίνα ως μέρος του σπιτιού, όπου μαζευόμαστε όλοι για να πούμε τα προβλήματά μας. Επίσης, το έργο ήταν ιδανικό για να δουλέψω με νέους ανθρώπους, αποκλειστικά, ούτε ένας σταρ ή επώνυμος. Είναι μια τεράστια δοκιμασία για μένα από όλες τις μεριές.

Πράγματι, εκτός από τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα φώτα, τις χορογραφίες, σε βλέπουμε να υπογράφεις και τη μετάφραση – διασκευή…

Ναι, είναι η πρώτη φορά, που μεταφράζω, αλλά επειδή είναι ένα έργο με καθημερινή γλώσσα και γνωρίζω πολύ καλά αγγλικά μπορούσα να το κάνω. Δεν είχε τις απαιτήσεις που έχουν, για παράδειγμα, τα έργα του Σαίξπηρ, όπου είναι αναγκαίες άλλες θεωρητικές γνώσεις. Ο βασικότερος λόγος, όμως, για τον οποίο μετέφρασα την «Κουζίνα» είναι ότι έπρεπε να προχωρήσω σε μια τεράστια διασκευή, μειώνοντας τους είκοσι οκτώ ηθοποιούς σε έντεκα.

Προκειμένου να κατανοήσω το έργο βαθιά, ξεκίνησα από το πρωτότυπο υλικό. Παράλληλα, με τη διαδικασία της μετάφρασης, φανταζόμουν και το στήσιμο. Το έργο, ουσιαστικά, δεν έχει κοπεί. Οι ρόλοι έχουν συμπτυχτεί.

Είναι ρίσκο, εμπορικά τουλάχιστον, να συνεργάζεσαι με έναν θίασο, ο οποίος αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από νέους ή πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς;

Το πρώτο ρίσκο, για μένα, είναι ότι όταν συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους, για πρώτη φορά, δεν ξέρεις τον χαρακτήρα τους κι ανησυχείς για την εξέλιξη της συνεργασίας. Όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, σίγουρα, είναι τεράστιο ρίσκο. Όμως η εμπειρία, μου έχει δείξει, ότι αν μια παράσταση είναι καλή, θα προχωρήσει. Όπως αντίστοιχα, παραστάσεις με πασίγνωστους ηθοποιούς, τυχαίνει να μην πάνε καλά. Σ΄ αυτό το σημείο, οφείλω να πω, ότι κι οι παραγωγοί ενθουσιάστηκαν, αμέσως, με την ιδέα να παίζουν μόνο νέα παιδιά δίνοντάς μου γενικότερα απόλυτη ελευθερία. Ακόμα και να γκρεμίσω το θέατρο, όπως κι έκανα!

Με ποιο κριτήριο επέλεξες αυτούς τους έντεκα ηθοποιούς για την «Κουζίνα» σου;

Επί ένα μήνα πήγαινα κάθε μέρα μόνος μου κι έβλεπα παραστάσεις νέων ανθρώπων. Είχα δουλέψει πολύ πάνω στο έργο κι ήξερα τι έψαχνα.

Όποιος μου άρεσε, στο τέλος τον περίμενα και του μιλούσα. Μετά ζήτησα από διάφορους φίλους,οι οποίοι διδάσκουν να μου προτείνουν μαθητές τους. Έτσι, μαζεύτηκαν περίπου τριάντα άτομα, και μετά από μια κλειστή οντισιόν, με σκηνές από το έργο, που ήταν ουσιαστικά σαν σεμινάριο για την παράσταση, διάλεξα τους έντεκα.

Είναι, πραγματικά, κι οι έντεκα καταπληκτικοί! Νομίζω, ότι θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Παίζουν, χορεύουν, τραγουδούν κι έχουν κουραστεί αφάνταστα στις πρόβες. Είναι πολύ καλά παιδιά και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μια συνεργασία.

Στο έργο του Arnold Wesker βλέπουμε και το σκληρό πρόσωπο, που επικρατεί στον εργασιακό χώρο. Πόσο ταυτίζεται αυτό με την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι ηθοποιοί;

Αυτό είναι κάτι που έχουμε συζητήσει πολλές φορές με τον θίασο. Πολλά παιδιά, μάλιστα, δουλεύουν κι ως σερβιτόροι. Έρχονται στην πρόβα και μετά πάνε και στη ζωή τους να κάνουν αυτό που έκαναν στη σκηνή, να σερβίρουν.

Στις συζητήσεις που κάναμε και στις σκηνές που φτιάχναμε συνειδητοποιούσαμε ότι όλα όσα λέει το έργο, δεν είναι παρά η καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας, κι οι ηθοποιοί αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό, ακριβώς, που ανάφερες για τις σκληρές συνθήκες: δουλεύεις πολλές ώρες, δουλεύεις, πολλές φορές, απλήρωτος ή κάνεις πρόβες απλήρωτος, τις περισσότερες δηλαδή, κι αυτό που σε κρατάει είναι το πάθος και το μεράκι σου. Ακόμα, κι αν πληρώνεσαι, όμως, είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί που πρέπει να βρεις και δεύτερη ή και τρίτη δουλειά. Αυτό ακούγεται πολύ στην παράσταση, αν και το έργο γράφτηκε το 1957, είναι τόσο τρομακτικά επίκαιρο. Ο κόσμος δεν έχει αλλάξει …

Και μάλλον ο κόσμος γίνεται χειρότερος, αν σκεφτούμε αυτό που συνέβη στο κέντρο της Αθήνας με τη δολοφονία και το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου…

Όταν το διάβασα μετά την πρόβα, έπαθα σοκ!

Μετά το σοκ, τι σκέφτηκες;

Αυτό που σκέφτηκα με τρόμο - δεν έχω δει το βίντεο, ούτε και θέλω- είναι πόσο εύκολα ανεβαίνουν πια, τόσο σκληρά βίντεο, που δείχνουν έναν άνθρωπο να σκοτώνεται δίπλα σου! Κανονικά αυτά τα πλάνα, θα έπρεπε να αφορούν μόνο την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές. Το γεγονός ότι ανεβαίνουν μ’ αυτόν τον εύκολο τρόπο και κάνουν χιλιάδες views είναι σοκαριστικό. Παλιότερα, κάτι τέτοιο, θα απαγορευόταν. Και δεν είναι μια ταινία, είναι κανονική ζωή. Για μένα, αυτό δείχνει πόσο οι ίδιοι έχουμε αποκτηνωθεί και το βλέπουμε όλο σαν ταινία. Αν, λοιπόν, κάποιοι έχουν την άνεση να το αναπαράγουν και να το βλέπουν, τότε και κάποιοι άλλοι έχουν την άνεση να σκοτώνουν έναν άνθρωπο.

Επίσης, διαβάζω πάρα πολλά σχόλια που είναι υπέρ αυτών που τον δολοφόνησαν κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Αυτή η πόλη έχει γίνει μια ζούγκλα κι όλοι είναι έτοιμοι, με το παραμικρό, να σε κατασπαράξουν, επειδή φοβούνται. Γιατί φαντάζομαι ότι κι αυτοί οι άνθρωποι λειτούργησαν με ένα πάρα πολύ άγριο ένστικτο, που μπορεί πριν δέκα χρόνια, να μην τους έβγαινε. Η κρίση μας έχει κάνει περισσότερο ζούγκλα.

Καλλιτεχνικά αυτά τα γεγονότα πόσο σε επηρεάζουν;

Σίγουρα δεν με εμπνέουν, γι’ αυτό και στις παραστάσεις μου, δεν θα δεις βία. Ποτέ. Είναι κάτι που δεν μπορώ να αναπαράξω. Αν και στην «Κουζίνα» υπάρχει βία, αλλά είναι λεκτική και ψυχολογική. Με επηρεάζει συνολικά η ζωή, δεν διαλέγω συνειδητά τι θα κάνω.

Είσαι πολύ ενεργός στα social media…

Παλιότερα ήμουν γράφοντας και τη γνώμη μου. Τώρα, όμως επειδή βλέπω ότι έχει γίνει ένας αχταρμάς η κατάσταση, προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ μόνο για να προωθήσω τη δουλειά μου. Διαφορετικά, με τα social media, είναι σαν να κάνεις ξαφνικά παρέα με ανθρώπους που δεν θα έκανες ποτέ στη ζωή σου. Στην καθημερινότητά σου δεν μιλάς μ’ όποιον να είναι. Μιλάς μ’ ανθρώπους που έχεις επιλέξει και βρίσκεσαι στο ίδιο μήκος κύματος.

Επομένως, πώς πιστεύεις ότι έχουν διαμορφώσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη σύγχρονη κοινωνία;

Έχουν φέρει έναν ολοκαίνουργιο τρόπο επικοινωνίας. Μιλάς μ’ έναν άνθρωπο στην άλλη άκρη της γης μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο. Αυτό είναι κάτι το αδιανόητο. Όμως, όλη αυτή η χρήση του ίντερνετ, που είναι πια στο χέρι σου, είναι πάνω σου συνέχεια, είναι η ζωή σου, έχει αρχίζει να σου παίρνει χώρο από την άλλη σου ζωή.

Όλο αυτό δημιουργεί τελείως διαφορετικές γενιές ανθρώπων. Στα νέα παιδιά, με τα οποία συναναστρέφομαι και στη σχολή, φαίνεται παράξενο αν τους πεις «Παιδί μου, μίλα! Πάμε για έναν καφέ!» ή «Φλέρταρε!» γίνονται όλα μέσω οθόνης. Πρέπει, όμως, αναγκαστικά να δεχτούμε ότι γι’ αυτή τη γενιά που μεγαλώνει έτσι, οι δικές μας προτροπές τους φαίνονται απλά παράξενες.

Σ’ ένα από τα λίγα πιο προσωπικά σου status αναρωτιόσουν: «Τελικά, ευχαριστιέται κανείς τίποτα;» Που έχεις καταλήξει;

Έχουμε μπει όλοι σε μια μηχανή παραγωγής, μπαίνουμε σε μια παράσταση και πριν κάνει πρεμιέρα, τρέχουμε σ’ άλλη. Με αποτέλεσμα ακόμα και τα καλά που σου συμβαίνουν να μην τα βλέπεις. Για να χαρείς κάτι πρέπει ή να περάσει κάποιος χρόνος και να σκεφτείς ότι, τότε, ήταν όμορφα ή να σου συμβεί κάτι πολύ κακό για να το εκτιμήσεις.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να ανακοινώνουμε ενάμιση χρόνο πριν, τι θα κάνουμε και βγάζουμε και φωτογραφίες γι’ αυτό! Εγώ το βλέπω και τρελαίνομαι… Είναι σαν ένας αγώνας δρόμου, στον οποίο αρνούμαι να μπω. Γι’ αυτό κι έχω να κάνω παράσταση, πάνω από ένα χρόνο. Απλά κάποιες επαναλαμβάνονται, γι’ αυτό φαίνεται σαν να κάνω συνέχεια πράγματα.

Έχεις ξεπεράσει, δηλαδή, την αγωνία για το επόμενο βήμα;

Την αγωνία την έχω. Παλιότερα, ειδικά, ανέβαινε κάτι και σκεφτόμουν το επόμενο. Τώρα, όμως έχω κατεβάσει ταχύτητες. Μεγαλώνουμε κι’ όλας… Σκέφτομαι «Ηρέμησε λίγο κι απόλαυσέ το και μετά πήγαινε παρακάτω…». Έχει τύχει κι οι παραστάσεις που κάνω να πάνε καλά και φαίνεται σαν να κάνω, διαρκώς παραστάσεις. Είναι μια μικρή παρεξήγηση αυτή. Ουσιαστικά μέσα σε μια πενταετία, έχω κάνει πέντε παραστάσεις, απλά συνεχίστηκαν και φαίνεται ότι κάνω πολλά πράγματα.

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας που κάνει μια παράσταση να συνεχίζεται;

Δεν το ξέρω. Προσωπικά, αυτό που έχω αλλάξει στον εαυτό μου κι έχει γίνει μετά την «Κατερίνα», είναι ότι έχω αρχίσει να με εμπιστεύομαι πιο πολύ! Παλιότερα, με πίστευαν οι άλλοι περισσότερο από όσο εγώ τον εαυτό μου. Μου έλεγαν να κάνω κάτι κι απορούσα: «Εγώ, αυτό;». Πλέον, σιγά-σιγά, αυτό αλλάζει. Έχω αρχίσει και με εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο. Παλιά ήμουν πολύ ανασφαλής και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτό έχει αλλάξει και από τότε που άλλαξε πάνε πιο καλά τα πράγματα. Οπότε, ίσως, το να ακούμε την καρδιά και το μυαλό μας είναι καλό!

Αυτοπεποίθηση λοιπόν….

Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι κάθε φορά που ξεκινάω κάτι λέω: «Αν αυτό πάει καλά θα με εμπιστεύομαι περισσότερο» κι άντε πάλι στην επόμενη δουλειά το ίδιο. Τώρα, πάλι, λέω «Αν πάει κι αυτό καλά, που έχει μόνο νέα παιδιά, είναι τόσο δύσκολο…» Ε! Στο επόμενο μάλλον θα το ξαναπώ! (γέλια). Θέλει μια ζυγαριά, ένα μέτρο: ούτε να μην έχεις αυτοπεποίθηση, ούτε να νομίζεις ότι είσαι ο καλύτερος.

«Και αυτούς που τους είδαν να χορεύουν τους θεώρησαν τρελούς αυτοί που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική» έγραφε ο Νίτσε. Έχεις νιώσει ποτέ «τρελός»;

Νομίζω, και με βάση τα διάφορα σχόλια που διαβάζω συνέχεια, ότι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε σαν κοινωνία, όχι όλοι, σε μεγάλο ποσοστό όμως, είναι ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να είναι όπως είναι και να κάνει ό,τι θέλει και να έχει ως «κανονικό» τη δική του στάση ζωής.

Βλέπουμε τα πράγματα, μέσα από το δικό μας πρίσμα, και μόνον, κι αρνούμαστε να δεχθούμε ότι ο άλλος μπορεί να έχει μια διαφορετική οπτική γωνία. Εσένα, μπορεί να μην σ’ ενδιαφέρει, να μην σε αφορά, αλλά αυτό δε σημαίνει, ότι δεν πρέπει να υπάρχει κι η άλλη ζωή.

Δεν σκεφτόμαστε τον άλλον, σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Εγώ προσπαθώ να τηρώ πάντα αυτό το πολύ παλιό «Μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θες να σου κάνουν». Και δεν το λέω καθόλου χριστιανικά. Αν εγώ έχω νεύρα και ξεσπάσω σ’ εσένα θα ήθελα σε αντίστοιχη περίπτωση να μου το κάνεις και εσύ;

Τη φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.

Η πρεμιέρα για την «Κουζίνα» του Arnold Wesker αναμένεται στις 3 Οκτωβρίου στο θέατρο Αποθήκη.

Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία : Γιώργος Νανούρης

Παίζουν: Μαρία Αθητάκη,Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

Κοστούμια: Λάζαρος Τζοβάρας

Σκηνικό-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Κινησιολογία και Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης και Θίασος

Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Η προπώληση έχει ξεκινήσει.

Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το διάσημο έργο «Η ΚΟΥΖΙΝΑ» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, σε μετάφραση-διασκευή-σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, στο θέατρο Αποθήκη.

Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε  για τις ανάγκες της παράστασης και το θέατρο Αποθήκη.

Πρόκειται για ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες αλλά και η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ' τη ζωή μας.

Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργεί παραβολικά και δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Η ΚΟΥΖΙΝΑ έχει ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο.

«Δουλεύουμε όλη μας τη ζωή εδώ μέσα.
Μια μέρα εσύ θα φύγεις. Κι εγώ θα φύγω.
Η κουζίνα όμως θα είναι πάντα εδώ»

Ο Arnold Wesker είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς Άγγλους συγγραφείς. Πολυγραφότατος, με περισσότερα από 50 έργα στο ενεργητικό του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους γιατί στα έργα του οι ήρωες είναι χαρακτήρες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος έλεγε «Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να δει μία όψη της ζωής που δεν την ξέρει και θέλω να τους μεταδώσω λίγο από τον ενθουσιασμό που νοιώθω γι' αυτήν την όψη της ζωής».

Συντελεστές

Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία : Γιώργος Νανούρης

Παίζουν:

Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς

Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός

Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

Κοστούμια : Λάζαρος Τζοβάρας

Σκηνικό-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Κινησιολογία και Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης και Θίασος

Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Διάρκεια : 90΄χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων από 16 ευρώ, www.ticket365.gr

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή

Τηλέφωνο : 210.3253153 & 211.1000.365

Τιερί Ζανσέν

Έπεσε Νέκρα

Από Δευτέρα 21 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη

στο θέατρο Αποθήκη

Η μαύρη κωμωδία του Τιερί Ζανσέν Έπεσε Νέκρα ξεκινάει από τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου στο θέατρο Αποθήκη. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται οι: Γιούλικα Σκαφιδά, Μαρία Κωνσταντάκη και Δανάη Μπάρκα. 

Μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία, με έξυπνο χιούμορ, ωραίους χαρακτήρες, γρήγορο ρυθμό κι ανατροπές.

Η ιστορία: 

Τι κάνουν σ΄ένα νεκροστάσιο μια  παρουσιάστρια δελτίου καιρού, μια ακτιβίστρια της Greenpeace και μια εγκληματολόγος  που μιλάει σαν ρομπότ; 

Ποιός είναι μέσα στο φέρετρο; Ο Φρανκ, ο Ζακ ή ο Μικ;

Τι κοινό έχουν μεταξύ τους η Κριστίν, η Αναΐς και η Λόλα; 

Ανακαλύπτουν εντελώς τυχαία πως «μοιράζονταν» τον ίδιο άντρα! 

Τότε «βγάζουν νύχια» και διεκδικούν τον τίτλο της «Πρώτης κυρίας» στην καρδιά του συγχωρεμένου… 

Ξαφνικά, χτυπά το τηλέφωνο της Κριστίν. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο διευθυντής της αστυνομίας: «Πώς είπατε; ΖΕΙ;»

Οι τρείς «χήρες» κοιτάζονται μεταξύ τους δολοφονικά…

«Έπεσε νέκρα!»

Με αφορμή την ανδρική απιστία, ο Τιερί Ζανσέν θίγει αριστοτεχνικά την αυταπάτη του έρωτα (που είναι άλλωστε κοινή και στα δυο φύλα), το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης, τη μοναξιά και την οικολογική καταστροφή.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Δημήτρης Ψαρράς

Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκος Αποστολίδης

Πρωταγωνιστούν 

Γιούλικα Σκαφιδά

Μαρία Κωνσταντάκη

Δανάη Μπάρκα

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή