Ο Γυάλινος Κόσμος του Τεννεσσί Ουίλιαμς, γραμμένος το 1944, αποτελεί το πρώτο, γνωστό και ολοκληρωμένο κείμενο του γνωστού Αμερικανού συγγραφέα. Είχαν προηγηθεί ωστόσο αρκετά πρωτόλεια κείμενά του ήδη από τη δεκαετία του 1930, γεγονός που τον τοποθετεί μεταξύ των συγγραφέων της μεσοπολεμικής περιόδου.
Κερκ Ντάγκλας και Τζέιν Γουάινμαν, 1950
Ήδη από την θεατρική πρεμιέρα του έργου, ο Ουίλιαμς έγινε, εν μία νυκτί, διάσημος. Το 1950, ο Γυάλινος Κόσμος, ένα έργο με έντονους απόηχους τόσο από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, όσο και από το Κραχ που ταρακούνησε συθέμελα την αμερικανική κοινωνία του 1929 μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνιστές τους Τζέιν Γουάιμαν και Κερκ Ντάγκλας (σε σκηνοθεσία Έρβινγκ Ράππερ). Αλλά και το 1987, ανέβηκε στον κινηματογράφο, το 1987, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Πολ Νιούμαν με πρωταγωνιστές την Τζόαν Γούντγουορντ και τον Τζον Μάλκοβιτς.
Κάρεν Άλλεν και Τζον Μάλκοβιτς, 1987
Αμέτρητες είναι βέβαια οι θεατρικές του παραστάσεις. Από τις, εν Ελλάδι, παραστάσεις του συγκεκριμένου έργου, προσωπικά, θυμάμαι πολύ έντονα και κρατώ σαν μια πολύ ωραία ανάμνηση την σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου στο ιστορικό, πλέον, «Εμπρός», το 1997. Η Ράνια Οικονομίδου, ως Αμάντα, συνυπήρξε με απόλυτα αρμονικότητα με τους πρωτοεμφανιζόμενους, τότε, Αγγελική Παπαθεμελή, Νίκο Κουρή και Άγη Εμμανουήλ.
Την τελευταία 15ετία, το έργο έχει ανέβει αρκετές ακόμα φορές. Ανάμεσά τους, οι εξής παραστάσεις:
-
Πιο πρόσφατη, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά (2018-2019) στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας» με τους Μπέτυ Αρβανίτη και Χάρη Φραγκούλη
-
Η Ελένη Σκότη σκηνοθέτησε τον δικό της γυάλινο κόσμο, φέρνοντας επί σκηνής τόσο τον Τομ του Ουίλιαμς, όσο και τον Τομ του «σήμερα», δημιουργώντας ένα εξαίσιο διακειμενικό σύμπαν. Ο Δημήτρης Καταλειφός ερμήνευσε τον Τομ έχοντας δίπλα του μια εξίσου εξαιρετική Θέμιδα Μπαζάκα (2014-2015)
-
Οι σκηνοθεσίες της Κατερίνας Ευαγγελάτου παρουσιάζουν πάντα, σχεδόν, ενδιαφέρουσα άποψη. Το ίδιο συνέβη με την παράσταση που ανέβηκε το 2011-2012 (συνεχίστηκε και 2η χρονιά, στο θέατρο «Δήμητρης Χορν») με τους Ναταλία Τσαλίκη και Αντίνοο Αλμπάνη
-
Το 2005, η Άννα Βαγενά πρωταγωνίστησε στο συγκεκριμένο έργο, έχοντας στο πλάι της τον Αλμπέρτο Φάις, τον Γιώργο Χρυσοστόμου αλλά και την κόρη της, Γιασεμί Κηλαηδόνη. Η σκηνοθεσία ήταν του Σέρβου σκηνοθέτη Nebojsa Bradic ( πρώην υπουργός Πολιτισμού και πρώην Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου στο Βελιγράδι).
Φέτος, μεσούσης της πανδημίας που έχει κρατήσει κλειστά τα θέατρα ήδη από τον προηγούμενο Νοέμβριο, δύο παραστάσεις του Γυάλινου Κόσμου παρουσιάζονται διαδικτυακά. Πρόκειται για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη με τους Άννα Μάσχα,, Κωνσταντίνος Μπιμπή, Λένα Παπαληγούρα και Αναστάση Ροϊλό, αλλά και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη με τους Στέλλα Καζάζη, Ελένη Μαβίδου, Θανάση Ρέστα και Κωνσταντίνο Λιάρο.
Μοιάζει να αποκτάει ένα ιδιαίτερο και διαφορετικό νόημα ο τίτλος του έργου, Γυάλινος κόσμος, καθώς οι θεατές αυτών των παραστάσεων μοιάζουν να ζουν και αυτοί σε έναν δικό τους, ιδιόμορφο, γυάλινο κόσμο. Την ίδια στιγμή, επίσης, το κοινό των διαδικτυακών παραστάσεων παρακολουθεί θέατρο, πίσω από μια γυάλινη οθόνη υπολογιστή/τάμπλετ/τηλεφώνου.
Διαβάστε επίσης:
Άννα Μάσχα: «Δεν Αντέχω Την Κατάχρηση Εξουσίας Από Τον Σκηνοθέτη»
Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»
Θοδωρής Γκόνης: «Η Πιο Ωραία Γλώσσα Είναι Η Σιωπή»
Δ. Καταλειφός: «Πολλά Από Αυτά Που Θεωρούνται Μοντέρνα, Εμένα Μου Φαίνονται Απλά Ανόητα»
Το Ηρώδειο, το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου και το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ετοιμάζονται να υποδεχθούν ξανά το κοινό. Μετά από τη δοκιμασία των τελευταίων μηνών, που μας έφερε αντιμέτωπους με πρωτόγνωρες καταστάσεις, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου παραμένει ζωντανό και ανακοινώνει το σχεδιασμό του για το καλοκαίρι του 2020, σε μια ειδική εκδοχή προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες.
Την Τρίτη, 2 Ιουνίου, στις 12 το μεσημέρι, η Καλλιτεχνική Διευθύντρια, Κατερίνα Ευαγγελάτου, και οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο φετινό πρόγραμμα, θα μας δώσουν μια γεύση όσων θα δούμε στους τρεις εμβληματικούς χώρους του Φεστιβάλ.
Σας καλούμε να παρακολουθήσετε διαδικτυακά την ανακοίνωση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για το 2020, στο κανάλι μας στο YouTube (Greek Festival, με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους).
Καλό καλοκαίρι!
Παρουσία της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη και του γενικού γραμματέα σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλα Γιατρομανωλάκη, πραγματοποιείται η τελετή παράδοσης - παραλαβής της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του Φεστιβάλ, από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στη νέα Καλλιτεχνική Διευθύντρια, Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ της Lifo. gr
Ανώτατη πηγή του υπουργείου Πολιτισμού που μίλησε στη LiFO, επιβεβαίωσε τις φήμες των τελευταίων ημερών, σύμφωνα με τις οποίες η ηθοποιός και σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου θα αντικαταστήσει τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Το LiFO.gr επικοινώνησε νωρίτερα και με το γραφείο τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών, με τον υπεύθυνο να περιορίζεται στο λακωνικό σχόλιο «Την Δευτέρα θα γνωρίζουμε».
Όπως όλα δείχνουν λοιπόν, η επίσημη ανακοίνωση για την κα Ευαγγελάτου θα γίνει τη Δευτέρα, καθώς οι αντικαταστάσεις στους διευθυντικούς θώκους των οργανισμών επισπεύδονται από το υπουργείο Πολιτισμού. Πριν λίγες ημέρες είχε ανακοινωθεί και η τοποθέτηση του ηθοποιού και σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.
Βιογραφικό
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι σκηνοθέτις. Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε Φιλοσοφία στο τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Μουσική (πιάνο-κιθάρα) στο Ελληνικό Ωδείο. Οι μεταπτυχιακές σπουδές της είναι σε Σκηνοθεσία Θεάτρου (Master of Arts) με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση στο Πανεπιστήμιο Middlesex του Λονδίνου, απ' όπου αποφοίτησε με διάκριση και στη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας (σκηνοθετικό τμήμα). Το Δεκέμβριο του 2009 τιμήθηκε από την Ένωση Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών με το Βραβείο Νέου Δημιουργού για τη σκηνοθεσία της στα έργα Wolfgang (2008) και Η Λέσχη της Αυτοκτονίας. Το Σεπτέμβριο του 2011 τιμήθηκε με το Έπαθλο «Ελευθερία Σαπουντζή» για τις σκηνοθεσίες της κατά τη διετία 2009-2011.
Γονείς της είναι η ηθοποιός Λήδα Τασοπούλου και ο σκηνοθέτης, θεατρολόγος και ακαδημαϊκός Σπύρος Ευαγγελάτος.
Το «Αμφι-Θέατρο» που ίδρυσε ο κ. Ευαγγελάτος είναι μία από τις σημαντικότερες σκηνές της χώρας και σφράγισε τη θεατρική ιστορία του τόπου από την μεταπολίτευση. Ιδρύθηκε το 1975 και ανέστειλε τη λειτουργία του το 2011. Στην οδό Αδριανού 111 στην Πλάκα στεγάστηκε από το 1985 έως το 2011 και αποτέλεσε σταθερό σημείο αναφοράς για το θεατρόφιλο κοινό. Φέτος, οκτώ χρόνια μετά το κλείσιμό του, η Κατερίνα Ευαγγελάτου με τους συνεργάτες της κατάφεραν να εξασφαλίσουν την επαναλειτουργία της ιστορικής σκηνής, μόνο για την παραγωγή του «Άμλετ» και μόνο για μία σεζόν.
«Η σκηνοθεσία δεν ήταν μονόδρομος με έναν εύκολο τρόπο, αλλά ήταν επί της ουσίας, δηλαδή υπήρχε και μέσα μου», έχει πει στο παρελθόν. «Νομίζω ότι σκηνοθέτης που δεν είναι αυστηρός, δεν έχει λόγο ύπαρξης (...) Ο σκηνοθέτης δεν είναι κάποιος που κάνει τις χάρες των άλλων. Αυτό έχει παρεξηγηθεί λίγο».
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ο Γκέοργκ Μπίχνερ είναι από τους ελάχιστους συγγραφείς, παγκοσμίως, ο οποίος καταφέρνει με ημιτελές έργο του, γραμμένο μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, στα 23 του, την χρονιά που έμελλε να πεθάνει από τύφο, να επηρεάσει τόσο την παγκόσμια δραματουργία και το θέατρο.
Ο «Βόυτσεκ» είναι έργο ρεαλιστικό, ταυτόχρονα, όμως, κινείται και εκτινάσσεται στην περιοχή του ποιητικού θεάτρου. Στο επίκεντρο βάζει μια τραμπάλα μεταξύ κοινωνικού αιτίου κι αποτελέσματος και μέσα από αυτή τη (μη) ισορροπία έρχεται στο επίκεντρο η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γι’ αυτό και το έργο έγινε δεκτό, τόσο από τους εκπροσώπους της νατουραλιστικής σχολής, όσο κι αυτής των εξπρεσιονιστών έχοντας επηρεάσει σχεδόν ολόκληρο το δυτικό θέατρο, από τους εξπρεσιονιστές και τον Μπρεχτ μέχρι τον Μπέκετ κι από τον Γκόρκι μέχρι τον Κολτές και τη Σάρα Κέιν. Θεωρείται ο πρόδρομος κι η απαρχή του μοντέρνου θεάτρου, όπως το γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα.
Ο Βόιτσεκ είναι ένας φτωχός στρατιώτης, ο οποίος περνά τις μέρες του ξυρίζοντας τον λοχαγό του και κάνοντας το πειραματόζωο. Καταδυναστευμένος από τη ζήλια και την εξαθλίωση, κάποια στιγμή ξεσπά. Αντί, όμως, να εξεγερθεί ενάντια στους βασανιστές του, σκοτώνει την ερωμένη και μητέρα του παιδιού του, Μαρία.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί κι υπογράφει τη δραματουργία του έργου, δουλεύοντας πάνω στη μετάφραση του αείμνηστου πατέρα της, Σπύρου Ευαγγελάτου.
Χωρίζει το έργο σε 30 σύντομες σκηνές κάνοντας, σε μερικά σημεία, μικρές αλλά ουσιαστικές προσθήκες.
Η ίδια σκηνοθετεί την παράσταση στη μεγάλη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά, επιτυγχάνοντας με τη βοήθεια του λειτουργικού και συνάμα εντυπωσιακού σκηνικού της Εύας Μανιδάκης, το οποίο μεταμορφώνεται από σωλήνας παρατήρησης σε τσίρκο, καθώς και με τα καλαίσθητα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμας και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ, ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα.
Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή ο θεατής απολαμβάνει εντυπωσιακές σκηνικές εικόνες, που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής. Σ’ αυτό συμβάλλει κι η σπουδαία δουλειά που έχει γίνει από την Πατρίτσια Απέργη στην κίνηση, αλλά κι ο τρόπος που δούλεψαν οι ηθοποιοί ως σύνολο.
Παρ’ όλα αυτά, η παράσταση δεν καταφέρνει, κατά τη γνώμη μου, σε καμία περίπτωση να επικοινωνήσει με την πλατεία τον λόγο του Μπίχνερ κι ούτε, κατά διάνοια, να συγκινήσει.
Ο ταλαντούχος θίασος με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Γάλλο και την Έλενα Μαυρίδου εγκλωβίζεται σ’ ένα θέατρο φόρμας κι όχι ουσίας.
Σ’ ελάχιστες σκηνές η σκηνοθετική καθοδήγηση επιτρέπει κάποια ψήγματα συναισθήματος, χαρακτηριστικό παράδειγμα η 16η σκηνή με τον Γιώργο Γάλλο, όπου ως Βόυτσεκ έρχεται αντιμέτωπος με τον αρχιτυμπανιστή, Λευτέρη Πολυχρώνη. Εκεί το σφύριγμα κι η μοναδική εκφραστικότητα του Γάλλου, μας δίνουν μια ιδέα για το δράμα του στρατιώτη. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικοστή σκηνή, όπου οι δύο ηθοποιοί επιβεβαιώνουν τη σκηνική τους επικοινωνία.
Ακόμα και τα μικρά παιδιά, που συμμετέχουν στην παράσταση, έχουν αξιοποιηθεί από τη σκηνοθέτη με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμμετέχουν στο όμορφο, άψυχο ταμπλό της.
Ο Γιώργος Γάλλος είναι ο πρώτος Βόυτσεκ, τον οποίο βλέπουμε αντί για στρατιωτική στολή να φορά κουστούμι πιερότου έχοντας και το ανάλογο μακιγιάζ, γεγονός που βρήκα ιδιαίτερα εύστοχο και ταιριαστό με το τσίρκο που είδαμε σ’ επόμενες σκηνές επισημαίνοντας και μια αλληγορική σημασία με το ίδιο το τσίρκο της ζωής του ήρωα.
Επιπλέον, η ίδια η λέξη προέρχεται από το λατινικό Petrus < αρχαία ελληνική Πέτρος (αντιδάνειο) < πέτρος < πέτρα, που συνδυάζεται και με τη λειτουργία του Πιερότου (υπηρέτης στην Ιταλική Κωμωδία).
Η Έλενα Μαυρίδου, εγκλωβισμένη κι αυτή στις σκηνοθετικές οδηγίες, κάνει πάρα πολλά επί σκηνής μέχρι κι ακροβατικά, αλλά η Μαρία της μοιάζει αμήχανη κι άνευρη.
Ο καρατερίστας Σωτήρης Κατσομίδης δίνει νότες χιούμορ και χαρακτήρα στον γιατρό. Το ίδιο κι ο Χάρης Χαραλάμπους ως λοχαγός.
Κι ο υπόλοιπος θίασος με τους Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Μάνος Πετράκης κι Αγγελική Αναργύρου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και φαίνεται πως έχουν δουλέψει πολύ για να επιτύχουν έναν άρτιο συγχρονισμό μεταξύ τους και μια ροή στη διάρκεια της παράστασης.
Η, απόλυτα ταιριαστή με την ατμόσφαιρα, μουσική του Γιώργου Πούλιου αναλώθηκε σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης εκβιάζοντας το συναίσθημα των θεατών.
Συνολικά, μιλάμε για μια άρτια εικαστικά σύλληψη κι εκτέλεση, απομακρυσμένη όμως από κάθε είδους συναίσθημα, σε σημείο που κι ο ίδιος ο λόγος να γίνεται σε κάποια σημεία ακατανόητος.
Παρ’ όλα αυτά τολμώ να πω, ότι μαζί με το «Τραμ με το όνομα πόθος» είναι οι καλύτερες προτάσεις που είδαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Διαβάστε επίσης:
Γιώργος Γάλλος: «Ο Καλλιτέχνης Πρέπει Να Ενθαρρύνεται Να Ξαναπροσπαθήσει Και Όχι Να Κατηγορείται Ή Να Αφορίζεται»
Το Εθνικό Θέατρο για μια ακόμη φορά αποτέλεσε πόλο έλξης για τους θεατές στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, όπου 16.500 θεατές παρακολούθησαν την Παρασκευή 28/7 (7.000 θεατές) και το Σάββατο 29/8 (9.500 θεατές), την "Αλκηστη" του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Υπόθεση του έργου: Ο Απόλλωνας, τιμωρημένος από τον Δία, αναγκάστηκε να υπηρετήσει σαν κοινός θνητός τον βασιλιά των Φερών, Άδμητο. Ως αντάλλαγμα για τη φιλόξενη και ευγενική συμπεριφορά του βασιλιά, ο θεός τού χάρισε το μοναδικό προνόμιο να ξεφύγει από τον πρόωρο θάνατο, αρκεί κάποιος άλλος να δεχτεί να πεθάνει στη θέση του.
Οι ηλικιωμένοι γονείς του αρνούνται να τον υποκαταστήσουν στον Άδη. Η μόνη που δέχεται είναι η γυναίκα του, η Άλκηστη. Πεθαίνοντας, ζητάει από τον άντρα της ένα πράγμα: να μην ξαναπαντρευτεί ποτέ.
Το νεκρό της σώμα είναι ακόμα άταφο, όταν η αναπάντεχη επίσκεψη του Ηρακλή αλλάζει τα δεδομένα. Ο Άδμητος, γνωστός για την φιλοξενία του, κρύβει το βαρύ πένθος από τον φίλο του και τον φιλοξενεί στο παλάτι. Ο Ηρακλής, χωρίς να γνωρίζει τη συμφορά που βαραίνει το σπίτι, πίνει και γλεντά, εξοργίζοντας με την προκλητική συμπεριφορά του τον υπηρέτη, που του αποκαλύπτει τον θάνατο της Άλκηστης. Ντροπιασμένος ο ήρωας αποφασίζει κρυφά να πράξει το αδύνατο: να φέρει πίσω τη νεκρή από το Θάνατο. Επιστρέφοντας, παραδίδει στον Άδμητο την πεπλοφορεμένη γυναίκα που συνοδεύει, για να την φιλοξενήσει, χωρίς να του αποκαλύψει ότι πρόκειται για την Άλκηστη. Ό Άδμητος, αρχικά αντιστέκεται, όμως γρήγορα δέχεται να πάρει στο σπίτι την άγνωστή του γυναίκα, παρά το φρέσκο πένθος και τον όρκο του. Όταν όμως ανασηκώνει το πέπλο της, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα βουβό αίνιγμα.
Ταυτότητα παράστασης:
Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης
Σκηνοθεσία-Επεξεργασία μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Μουσική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη
Β’ Βοηθοί σκηνοθέτη: Δημήτρης Οικονομίδης, Μαριλένα Κουτρουλάκη
Βοηθός χορογράφου: Ειρήνη Καλαϊτζίδη
Βοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα
Βοηθοί Σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα, Μυρτώ Μεγαρίτου
Βοηθός συνθέτη: Κώστας Τσιώλης
Διανομή:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Άδμητος
Κίττυ Παϊταζόγλου: Άλκηστη
Γιάννης Φέρτης: Φέρης
Δημήτρης Παπανικολάου: Ηρακλής
Ερρίκος Μηλιάρης: Υπηρέτης
Κώστας Βασαρδάνης: Απόλλων
Σωτήρης Τσακομίδης: Θάνατος
Παιδιά: Σπύρος Γουλιέλμος, Νικόλ Φαλτσέτα
Χορός: Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης,Βαλάντης Φράγκος
Μουσικοί επί σκηνής: Πέτρος Κασιμάτης (τρομπέτα), Κωνσταντίνος Κωστίδης (συνθεσάιζερ , synth bass, ακορντεόν), Κωνσταντίνος Τσιώλης (ακορντεόν, συνθεσάιζερ), Θοδωρής Σοφόπουλος (κρουστά , ντραμς).
Αναλυτικά η περιοδεία
21 Αυγούστου, Ηράκλειο, Δημοτικό Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης
23 Αυγούστου, Ρέθυμνο, Θέατρο Ερωφίλη
26 Αυγούστου, Χανιά, Θέατρο Ανατολικής Τάφρου
6 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
11 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο
18 Σεπτεμβρίου, Βύρωνας, Θέατρο Βράχων
Στη μνήμη του Σπύρου Ευαγγελάτου θα παρουσιαστεί εκ νέου, στις 26 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο, ο Αμύντας, η τελευταία παράσταση του αείμνηστου σκηνοθέτη, που έκανε πέρυσι πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών σε συμπαραγωγή με την εταιρεία «Λυκόφως» και έλαβε θερμή υποδοχή από το κοινό. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, θα αναβιώσει για μια μοναδική παράσταση τη μεγάλη του επιτυχία, προσφέροντας στους φίλους του θεάτρου μια μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν και πάλι την τελευταία σκηνοθετική του δουλειά.
Ο Σπύρος Ευαγγελάτος με τον Αμύντα, την τελευταία σκηνοθεσία του, επιβεβαίωσε και επισφράγισε την ανεκτίμητη προσφορά του στην παρουσίαση άγνωστων ελληνικών κειμένων στη σκηνή με σύγχρονη, φρέσκια, μοναδική σκηνοθετική ματιά. Οδήγησε μια πλειάδα πρωταγωνιστών με κορυφαίους τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τη Φαίη Ξυλά, τη Βίκυ Βολιώτη, τον Θανάση Κουρλαμπά και τον βαρύτονο Μάριο Σαραντίδη σε εξαίρετες ερμηνείες και δημιούργησε μια παράσταση εντυπωσιακών ρυθμών, καταιγιστικής αφήγησης, ευφάνταστων μεταμορφώσεων. Mια απολαυστική κωμωδία ύμνο στον Έρωτα.
Μια «ποιμενική κωμωδία» του 1745
για μια μοναδική παράσταση, στις 26 Σεπτεμβρίου 2017, στις 21:00,
στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Στο πρόγραμμα ο σκηνοθέτης, ακαδημαϊκός και πανεπιστημιακός σημείωνε:
«Το 1745 τυπώνεται ανωνύμως στη Βενετία μια ελεύθερη μετάφραση στην τότε ομιλουμένη ελληνική της θρυλικής κωμωδίας του Τορκουάτο Τάσσο Aminta. Πριν από χρόνια είχα την τύχη να ανακαλύψω πως κάτω από την ανωνυμία κρυβόταν ο Επτανήσιος από τα Κύθηρα ιατροφιλόσοφος και ποιητής Γεώργιος Μόρμορης (1720-1790).
Ο Αμύντας ανήκει στην ονομαζόμενη «ποιμενική κωμωδία» (commedia pastorale) και εκτυλίσσεται σε δάση όπου κυκλοφορούν ερωτευμένοι βοσκοί, πρόβατα, παρθένες αμαζόνες, αλλά και άγρια, ανύπαρκτα στην Ευρώπη θηρία, καθώς και μυθικά πρόσωπα όπως σάτυροι, δράκοι και θεοί του έρωτα. Η μόδα αυτών των έργων επηρέασε την πανευρωπαϊκή δραματουργία, ακόμη και τον Σαίξπηρ (Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας, Όπως σας αρέσει, Τρικυμία κ.ά.). Το ελληνικό κείμενο ακτινοβολεί μια αίσθηση εφηβικής δροσιάς με γοητευτικό χιούμορ και συναρπαστική γλώσσα, ανάμειξη κοινής με ιδίωμα των Κυθήρων, ενώ δεν λείπουν λόγια ή ψευδολόγια στοιχεία. Η όλη σύνθεση της παράστασης επιδιώκει να “φέρει” κάτι από τη γεύση του ονείρου, που άλλοτε θα ρέπει προς έναν ευμενή εφιάλτη και άλλοτε θα εκτινάσσεται προς μια ποιητική φάρσα».
BΙΟΓΡΑΦΙΚΟ | ΣΠΥΡΟΣ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ (1940-2017)
Γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από γνωστή καλλιτεχνική οικογένεια. Πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας ήταν και αριστούχος διδάκτωρ. Σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Για πρώτη φορά σκηνοθέτησε επαγγελματικά 21 ετών. Από τότε, πάνω από 200 σκηνοθεσίες στα ελληνικά κρατικά θέατρα, στα Φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου και στο εξωτερικό (Βιέννη, Ζυρίχη, Ζάλτσμπουργκ, Κάσσελ, Λουκέρνη, Πρίνστον ΗΠΑ, Μαδρίτη, κ.α.). Το 1975 ίδρυσε το Αμφι-Θέατρο που λειτούργησε αδιάλειπτα μέχρι το 2011 παρουσιάζοντας παραγωγές του (από αρχαίους τραγικούς μέχρι σύγχρονους συγγραφείς) σε Αθήνα, Επίδαυρο και πολλές ελληνικές περιοχές, καθώς και σε τριάντα Διεθνή Φεστιβάλ των πέντε ηπείρων. Σκηνοθέτησε έργα από όλο το φάσμα της παγκόσμιας δραματουργίας, καθώς και πολλές όπερες. Μετέφρασε επίσης θεατρικά κείμενα κλασικών και νεοτέρων. Έγραψε πολλά επιστημονικά μελετήματα, κυρίως σε θέματα του κρητικού και του επτανησιακού θεάτρου. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθώς και Πρόεδρός της. Το 1989 εκλέχθηκε καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1991 εκλέχθηκε καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, του οποίου διετέλεσε συχνά Πρόεδρος. Του απονεμήθηκαν πολλά βραβεία. Το 2005 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2011 εκλέχθηκε Αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών για το έτος 2012 και Πρόεδρός της για το 2013. Ο Αμύντας του Γεωργίου Μόρμορη ήταν η τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε (Ηρώδειο, Ιούλιος 2016).
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Δραματουργική προσαρμογή / σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Αναβίωση σκηνοθεσίας: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά / κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Μουσική σύνθεση: Γιάννης Αναστασόπουλος
Κινησιολογική επιμέλεια: Αντιγόνη Γύρα
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Συνεργάτης Σκηνογράφος: Τότα Πρίτσα
Μακιγιάζ: Κυριακή Μελίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος
Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού, Γεωργία Σιέττου
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Φαίη Ξυλά, Βίκυ Βολιώτη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Θανάσης Δήμου, Χριστιάννα Μαντζουράνη, Θωμάς Γκαγκάς, Γεράσιμος Σκαφίδας και ο μπασοβαρύτονος Μάριος Σαραντίδης.
Στην παράσταση συμμετέχουν οι μουσικοί:
Βιολί: Άκης Στρατουδάκης
Φλάουτο: Στέφανος Χατζηαναγνώστου
Πιάνο: Έλενα Παπανικολάου
Διεύθυνση παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή
Συμπαραγωγή: Ελληνικό Φεστιβάλ με τη «Λυκόφως» - Γιώργος Λυκιαρδόπουλος.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ημέρα & ώρα παραστάσεων: Τρίτη, 26 Σεπτεμβρίου στις 21:00
Διάρκεια: 90’ χωρίς διάλειμμα
Χώρος: Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Εισιτήρια: VIP 40 €, Α ζώνη 25 €, Β ζώνη 20 € (14 € μειωμένο), Άνω διάζωμα 10 € (5 € μειωμένο), Αμεα 5 €
Η ιστοσελίδα μας: www.lykofos.org
Η σελίδα μας στο facebook: facebook.com/lykofostheater
Προπώληση μέσω Viva
Πληροφορίες Εισιτηρίων
Επιπλέον Πληροφορίες Εισιτηρίων
Κεντρικά εκδοτήρια εισιτηρίων Ε.Φ.
Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου)
Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-16:00, Σάββατο 10:00-15:00
Πληροφορίες & Πώληση εισιτηρίων
210 3272000 Δευτέρα-Κυριακή 9:00-21:00
www.greekfestival.gr
viva.gr
Ομαδικές αγορές
210 3222720 Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-17:00
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Κρατήσεις για ΑμΕΑ
211 7800056 Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-17:00
Άλλα σημεία πώλησης
- Ωδείο Ηρώδου Αττικού
πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Μακρυγιάννη
Δευτέρα-Κυριακή 9:00-14:00 & 18:00-21:00
- Ταμεία των χώρων παραστάσεων
(δύο ώρες πριν από την έναρξη της παράστασης,
τη δεύτερη ώρα μόνο για την παράσταση της ημέρας)
Καταστήματα
Μια στρογγυλή τράπεζα στήθηκε την Τρίτη (30/5) στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, με τον Δημήτρη Ήμελλο, τη Μαρία Κεχαγιόγλου, τη Στεφανία Γουλιώτη, τον Γιάννη Νταλιάνη, την Αγγελική Παπαθεμελή, τον Νίκο Χατζόπουλο, την Κατερίνα Ευαγγελάτου και την Έφη Θεοδώρου να κάθονται στο κέντρο της σκηνής. Αυτή τη φορά δεν τους απολαύσαμε σε κάποια παράσταση, πίσω από το προσωπείο ενός ρόλου, αλλά είχαμε την τύχη να γίνουμε μάρτυρες των προσωπικών τους εμπειριών από την κοινή τους πορεία με τον Λευτέρη Βογιατζή.
Ειλικρινείς, άμεσοι, γενναιόδωροι, ανθρώπινοι, ο καθένας με τον δικό του προσωπικό τρόπο μοιράστηκαν με το κοινό στιγμές από τη σκηνή αλλά και τη ζωή, σκιαγραφώντας την πολυσχιδή προσωπικότητα του σπουδαίου σκηνοθέτη.
Όλα αυτά στο πλαίσιο της επιστημονικής διημερίδας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, στην οποία ακούστηκαν εξαιρετικές και εμπεριστατωμένες απόψεις από πολλούς ομιλητές για το σκηνικό έργο του Λευτέρη Βογιατζή.
Τη στρογγυλή τράπεζα των ηθοποιών συντόνιζε η σκηνοθέτις Έφη Θεοδώρου, που με τις εύστοχες ερωτήσεις-παρατηρήσεις της προσπαθούσε να εξελίξει τη συζήτηση.
Στη συνέχεια αναφέρονται μερικά μόνο από τα λόγια των συνεργατών του, αφενός επειδή πολλές φορές η συγκίνηση δεν επέτρεπε σε κάποιους να πουν περισσότερα, αφετέρου διότι ορισμένοι είπαν αλλά η γράφουσα είχε χαθεί στην περιπλάνηση των περιγραφών τους και γι’ αυτό αδικούνται από την παρούσα καταγραφή.
Δημήτρης Ήμελλος: «Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι ένα σύνθετο φαινόμενο»
«Όπως ο Λευτέρης είχε έναν κόμπο για το πώς να ξεκινήσει την πρόβα, το ίδιο αισθάνομαι και εγώ τώρα που πρέπει να μιλήσω για εκείνον», είπε ο Δημήτρης Ήμελλος μόλις ξεκίνησε. Εξήγησε ότι για τον Λευτέρη Βογιατζή ακόμα και το πώς ξεκινά μια πρόβα ήταν ένα θέμα που τον ταλάνιζε. Ο ηθοποιός εξιστόρησε την εμπειρία του με τον σπουδαίο θεατράνθρωπο, ως παρτενέρ στη σκηνή, αφού οι δυο τους είχαν συμπρωταγωνιστήσει στο «Ύστατο σήμερα» του Βρετανού δραματουργού Χάουαρντ Μπάρκερ. Ο Δημήτρης Ήμελλος δήλωσε ότι στην αρχή της συνεργασίας τους εντυπωσιάστηκε επειδή ο Λευτέρης Βογιατζής «ήταν κακός ηθοποιός!» Κατόπιν εξήγησε ότι στόχος του ήταν να μην είναι ηθοποιός και αυτό ζητούσε και από τους άλλους ‒ κάτι που επισήμαναν και οι υπόλοιποι συνεργάτες του. Μοιράστηκε με το κοινό προσωπικές στιγμές του από τις πρόβες, το πώς έγινε η διανομή των ρόλων στη συγκεκριμένη παράσταση, του πελάτη-Δνείστερ και του κουρέα, αλλά και διάφορα ευτράπελα, θέλοντας να τονίσει την ανάγκη του Λευτέρη Βογιατζή να είναι θεατής. «Του άρεσε να βλέπει, να παρατηρεί, να γεύεται αυτό που βλέπει, γι’ αυτό και σκηνοθετούσε για να βλέπει αυτά που του άρεσαν…» ανέφερε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός, ενώ πρόσθεσε ότι αυτό συνέβαινε πολλές φορές και στις πρόβες τους, που άφηνε τη θέση του σκηνοθέτη και καθόταν στις θέσεις των θεατών απολαμβάνοντας τον συμπαίκτη του.
Ο Δημήτρης Ήμελλος χαρακτήρισε τον Λευτέρη Βογιατζή «ένα σύνθετο φαινόμενο». «Τα μεγαλύτερά του προσόντα, τα μεγαλύτερά του προτερήματα ήταν και τα μεγαλύτερά του μειονεκτήματα και τα μεγαλύτερά του μειονεκτήματα ήταν και τα μεγαλύτερά του προσόντα», επισήμανε. Επιπλέον, είπε ότι λόγω αυτής της προσωπικότητας πολύ συχνά ήταν μόνος, «σαν ένα μικρό παιδί που προσπαθούσε να επικοινωνήσει».
Γιάννης Νταλιάνης: «Σου ανέβαζε συνεχώς την αδρεναλίνη στη σκηνή»
Ο Γιάννης Νταλιάνης, έχοντας μοιραστεί και εκείνος αρκετές φορές τη σκηνή με τον Λευτέρη Βογιατζή, δήλωσε: «Όταν ήσουν μαζί του στη σκηνή, απαιτούσε μεγάλη εγρήγορση και ετοιμότητα, διότι έπρεπε να βρεις τον τρόπο να τον μετατρέψεις από παρατηρητή σε παίκτη. Γεγονός πολύ δελεαστικό, που ανέβαζε συνεχώς την αδρεναλίνη». Ο ίδιος θυμήθηκε την αρχή της γνωριμίας τους, όταν ήταν ακόμη μαθητής του στο Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, και περιέγραψε το πάθος και την αφοσίωση με την οποία ο Λευτέρης Βογιατζής τους δίδασκε τότε την «Αρετούσα». Μια μέρα μάλιστα κόντεψε να καεί με τη στάχτη του τσιγάρου, όταν πλησίασε το δάχτυλό του και εκείνος παρέμενε αφοσιωμένος στην πρόβα με τους μαθητές της σχολής.
Νίκος Χατζόπουλος: «Αυτό που σου άφηνε ήταν κάτι βραδείας καύσεως»
Ο Νίκος Χατζόπουλος δανείστηκε τον τίτλο του θεατρικού έργου του Τόμας Μπέρνχαρντ στο οποίο και πρωταγωνίστησε για να περιγράψει τον Λευτέρη Βογιατζή. «Σήμερα μιλάμε πολύ περισσότερο για θέατρο από το να κάνουμε θέατρο. Ο Λευτέρης δεν μιλούσε, έπραττε. Ήταν ένας πραγματικός θεατροποιός». Κατόπιν εξήγησε κάτι που παραδέχτηκαν και όλοι οι συνάδελφοί του που συμμετείχαν στη συζήτηση, ότι είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς τη μέθοδό του, γιατί όλα αυτά που έζησαν ήταν βιωματικά και δύσκολα μπορούν να ειπωθούν και να καταγραφούν. «Αυτό που σου άφηνε ήταν κάτι βραδείας καύσεως, γιατί έπειτα από τη συνεργασία μαζί του συνειδητοποιούσες ότι είχε αλλάξει η κοσμοθεωρία σου απέναντι στο θέατρο». Ο Νίκος Χατζόπουλος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Θυμάμαι πολύ έντονα να λέει: ‘‘Μην παίζεις! Εννοώ παίζε 100%!’’» Στη συνέχεια επισήμανε τη δυσκολία που είχε στην αρχή να καταλάβει τη διττή σημασία του ρήματος «παίζω», καθώς και ότι, δυστυχώς, η φράση «Μην παίζεις» έχει πλέον παρερμηνευτεί από πολλούς σκηνοθέτες. Ο Νίκος Χατζόπουλος τόνισε επίσης τον σεβασμό που έδειχνε ο Λευτέρης Βογιατζής στο κείμενο: «Δεν θεωρούσε τον σκηνοθέτη πιο έξυπνο από τον συγγραφέα. Μέθοδός του ήταν να ξεζουμίσει το κείμενο μέχρι να του παραδοθεί».
Μαρία Κεχαγιόγλου: «Στις παραστάσεις εκτός Λευτέρη προσπαθούσα να εφαρμόσω όλα όσα έμαθα μαζί του»
Η Μαρία Κεχαγιόγλου με την ευκαιρία της διημερίδας ξεφύλλισε τα ημερολόγια που κρατούσε από τις πρόβες της με τον Λευτέρη Βογιατζή. Μίλησε για το σοκ που είχε υποστεί όταν στη δραματική σχολή ακόμη είχε παρακολουθήσει την παράσταση «Σε φιλώ στη μούρη». Όταν λοιπόν αργότερα, το 1995, συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Λευτέρη Βογιατζή στον «Μισάνθρωπο», τον θαύμαζε τόσο πολύ που είχε «το σύνδρομο της καλής μαθήτριας», κάτι που δεν του άρεσε καθόλου. Η ηθοποιός αναφέρθηκε στις επώδυνες πρόβες αλλά και στη δύσκολη πρώτη χρόνια των παραστάσεων, που την οδήγησε στην απόφαση να αποχωρήσει. «Στις παραστάσεις εκτός Λευτέρη προσπαθούσα να εφαρμόσω όλα όσα έμαθα μαζί του». Έπειτα από λίγα χρόνια, όταν ξανασυνεργάστηκαν, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και η σχέση τους μια σχέση αγάπης.
Στεφανία Γουλιώτη: «Ήθελε να σε πάει σε μια παράλογη περιοχή»
«Σου ζητούσε κάτι πέρα από τη φύση… Να γίνεις αφύλακτος… Να φύγεις εσύ από τη μέση, να εξαφανιστείς από τη σκηνή», είπε η Στεφανία Γουλιώτη προσπαθώντας να δώσει μια γεύση από τις οδηγίες του Λευτέρη Βογιατζή. Όσο για τους περιβόητους τονισμούς, εξήγησε ότι ήταν περίπλοκοι γιατί «ήθελε να σε πάει σε μια παράλογη περιοχή, μήπως και σου έκανε τη χάρη η λέξη και σου δώσει κάτι πίσω». Θυμήθηκε ένα απόγευμα, όταν σε ένα ρεπό από τις πρόβες της «Αντιγόνης», μελετούσαν τον μονόλογο του Τειρεσία και επί επτά ώρες διερευνούσαν έναν στίχο που αφορούσε κάποια έθιμα της εποχής. «Εγώ την επόμενη μέρα, σαν καλή μαθήτρια, πήγα στην πρόβα με χαρά για να πω και στους υπόλοιπους τι είχαμε μάθει. Έκπληκτη λοιπόν τον είδα να ξεκινά όλη τη διαδικασία από την αρχή με την ίδια ακριβώς περιέργεια…»
Αγγελική Παπαθεμελή: «Δεν φοβόταν να συγκρουστεί με τον ηθοποιό»
Η Αγγελική Παπαθεμελή τόνισε την ντομπροσύνη του χαρακτήρα του Λευτέρη Βογιατζή, που δεν φοβόταν να συγκρουστεί, λέγοντας ακριβώς αυτό που πίστευε, κάτι που, όπως είπε, δεν το έχει συναντήσει σε κανέναν άλλο σκηνοθέτη. «Ποτέ δεν συνεργάστηκα με κάποιον που η δική μου ελευθερία και μέριμνα ήταν ο στόχος του», δήλωσε χαρακτηριστικά. Αναφέρθηκε επίσης στον τρόπο δουλειάς του: «Δεν έχω ξαναγνωρίσει άνθρωπο που με παιδική αθωότητα να αναζητά κόλπα τα οποία μπορούσαν να σου λύσουν θέματα που τα κουβαλούσες πολύ καιρό». Θυμήθηκε την εποχή που έκανε πρόβες για τον «Γλάρο» με τον Νίκο Μαστοράκη στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και μοιράζονταν την ίδια αυλή με τον θίασο του Λευτέρη Βογιατζή στα διαλείμματα. «Εμείς βγαίναμε χαρούμενοι και χαλαροί και έβλεπες να κάνουν την εμφάνισή τους από εδώ κάτι φιγούρες σκυθρωπές, ταλαιπωρημένες… Τότε λέγαμε: ‘‘Δεν θα πάμε ποτέ δίπλα…’’»
Κατερίνα Ευαγγελάτου: «Μου έλεγε: ‘‘Σε δέκα χρόνια θα καταλάβεις αυτά που λέω’’»
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου μοιράστηκε την εμπειρία της ως βοηθού σκηνοθέτη του Λευτέρη Βογιατζή στην παράσταση της «Αντιγόνης» το 2006. «Αυτά που έμαθα ήταν πολύ βραδυφλεγή. Πολλές φορές μού έλεγε ‘‘Σε δέκα χρόνια θα καταλάβεις αυτά που λέω’’ και είχε δίκιο». Η σκηνοθέτις αναφέρθηκε στη δουλειά που έγινε στις πρόβες, όταν της είχε αναθέσει να συντάξει όλο το κείμενο της αρχαίας τραγωδίας για να το διδάξει στους ηθοποιούς, αλλά και στην παιδική πλευρά του Λευτέρη Βογιατζή και στην τρομερή του παρατηρητικότητα, όταν, σαν μικρό παιδί, πρόσεχε για ώρα τους χειροποίητους σελιδοδείκτες με τα αυτοκολλητάκια που έφτιαχνε εκείνη για να ξεχωρίζει τις σημειώσεις της πάνω στα λεξικά των αρχαίων κειμένων.
Με συγκίνηση θυμήθηκε τη μέρα που την κάλεσε σπίτι του για να της διαβάσει τις «Ψευδαισθήσεις» του Ιβάν Βιριπάγεφ, έργο που της πρότεινε να ανεβάσει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, όπως και έγινε την άνοιξη του 2012. Το έργο αφορούσε έναν άντρα που καθόταν στο κρεβάτι λίγο πριν πεθάνει και η Κατερίνα Ευαγγελάτου είπε χαρακτηριστικά: «Ο τρόπος που μου διάβαζε το έργο, το οποίο δεν γνώριζα, ήταν τόσο άμεσος, που δεν μπορούσα να καταλάβω αν μου διάβαζε κάτι ή αν μιλούσε σε εμένα. Μου είπε: ‘‘Έλα κάθισε να σου μιλήσω για την αγάπη…’’»
Φωτογραφίες: Νώντας Δουζίνας
Σε μια κοινωνία στην οποία κανένας δεν είναι ελεύθερος, στην οποία η Αστυνομία της Σκέψης παρακολουθεί τα πάντα, στην οποία τα 20 γραμμάρια σοκολάτας δίνονται ως δώρο από το καθεστώς και ο σεξουαλικός οργασμός τιμωρείται ως έγκλημα, τα Δελτία Μίσους είναι συνεχώς παρόντα για να υπενθυμίζουν σε όποιον τολμά να φέρει αντίρρηση στον Μεγάλο Αδερφό ότι η τιμωρία παραμονεύει και είναι αδυσώπητη.
Σε μια κοινωνία στην οποία «Ο πόλεμος είναι ειρήνη και η άγνοια είναι δύναμη» η ψυχολογία της μάζας χειραγωγεί τα πλήθη και οι λέξεις χάνονται γιατί οι περιγραφές δεν έχουν σημασία, όπως και τα συναισθήματα. Ο έρωτας τιμωρείται.
Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του. Δυστυχώς κουνάς το κεφάλι αναλογιζόμενος πού οδήγησαν τα καθεστώτα και οι πολιτικές ιδεολογίες τους λαούς, και το κυριότερο αναρωτιέσαι πόσο ελεύθερος είναι κανείς. Ή μάλλον «είναι όσο ελεύθερος νομίζει πως είναι;»
Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/ Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.
Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Σκηνές ιδιαίτερα σκληρές, που δεν βλέπουμε εύκολα και που ομολογώ ότι με δυσκόλεψαν.
Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο), που ήταν αποκάλυψη και χάρισαν στην παράσταση, κατά την άποψή μου, την πιο δυνατή στιγμή της, τη στιγμή της εισβολής των αστυνομικών στο παλαιοπωλείο.
Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τον Αργύρη Πανταζάρα να προσθέτει στο ενεργητικό του μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία που θα θυμόμαστε. Ουσιαστικά παρών στη σκηνή κάθε λεπτό, δομεί έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και διανθίζει την ερμηνεία του με λεπτομέρειες που λατρεύεις να προσέχεις… Πώς τα δάχτυλά του σφίγγουν το πλαστικό κουτάλι από αγωνία ή ζαρώνουν από φόβο τις πιτζάμες.
Ο Νίκος Κουρής στο ρόλο του βασανιστή, ανακριτή, ψυχιάτρου επιβεβαιώνει με την αρτιότητα της ερμηνείας του για μια ακόμα φορά πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.
Η Λένα Δροσάκη ως Τζούλια επιτυγχάνει να παίξει με το μυαλό του ήρωα και του θεατή. Τροφοδοτεί την ηρωίδα με μυστήριο και αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα σκηνική φιγούρα.
Δίπλα τους, πολύ καλοί επίσης, ο Σωτήρης Τσακομίδης, ο Νίκος Πυροκάκος, η Σεραφίτα Γρηγοριάδου, ο Ερρίκος Μηλιάρης και ο Αγησίλαος Μικελάτος.
Συνολικά πρόκειται για μια παράσταση γροθιά στο στομάχι, υψηλής αισθητικής, δουλεμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια από όλους τους συντελεστές. Μια παράσταση τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Είδα
Video
