Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Είναι η πρώτη συνέντευξη στη μετά καραντίνα εποχή και η αισιοδοξία διαδέχεται τον ενθουσιασμό, πόσω μάλλον όταν η συνέντευξη αφορά σε παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το οποίο κινδυνεύσαμε να μην απολαύσουμε καθόλου το φετινό καλοκαίρι.

Η Κόρα Καρβούνη έχει φτάσει στον πεζόδρομο της Αινιάνος, στην πλατεία Βικτωρίας, λίγα λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Χαλαρή απολαμβάνει το δροσιστικό της ρόφημα. Σχολιάζω την ηρεμία και τη χαλαρότητα που εκπέμπει. «Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάτσει τόσο μεγάλο διάστημα» μου εξηγεί.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Live Looping» στις 17 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, η Κόρα μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της από τη συνεργασία της με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, πάνω στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη «Φόνισσα». Η ίδια θα δώσει πνοή στη Φραγκογιαννού, την πρωταγωνίστρια του κοινωνικού μυθιστορήματος του Σκιαθήτη συγγραφέα, που αποτελεί μια λογοτεχνική φιγούρα, χαραγμένη στη μνήμη των αναγνωστών εδώ και 120 χρόνια. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, η βασανισμένη ηρωίδα θα «επιστρέψει» στον φυσικό της χώρο, σ’ ένα τοπίο υπαίθρου, «ζωντανεύοντας» με αναπάντεχο τρόπο μέσα από τη μουσική του αγαπημένου δημιουργού.

Από την κουβέντα μας, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η «Ευριδίκη», στην οποία η Κόρα θα επιστρέψει έπειτα από οκτώ χρόνια, όπως επίσης και τα σχέδιά της για το μέλλον, ένα μεγάλο θεατρικό απωθημένο της, καθώς και το όνειρό της να γίνει μητέρα....

 

Πώς ήταν για σένα η εμπειρία της καραντίνας;

Καθολική! Δεν έχω ξεκουραστεί ποτέ τόσο μεγάλο διάστημα. Από την άλλη, κλειστήκαμε για σοβαρό λόγο και υπήρχε φόβος, επομένως δεν ήταν ξέγνοιαστα. Από ένα σημείο και πέρα όμως, συνήθισα και τον φόβο και αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτό το διάστημα. Όχι μόνο για ξεκούραση αλλά και υπαρξιακά. Ήταν μια καλή ευκαιρία για μένα να σκεφτώ και να εκτιμήσω τι κάνω στη ζωή μου. Τι έχω, τι δεν έχω, πώς ζούσα μέχρι τώρα...

Πώς ζούσες μέχρι τώρα;

Σε πάρα πολύ έντονους ρυθμούς. Δεν είχα χρόνο για τίποτα, ούτε να είμαι με τον άντρα μου, ούτε να δω τους δικούς μου, ούτε να μιλήσω με τα ανίψια μου, ούτε να μείνω λίγο με τον εαυτό μου. Επιτέλους, έκατσα λίγο και χάρηκα το σπίτι μου, έφαγα φυσιολογικά, διάβασα, μελέτησα, αλλά κυρίως, όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι όλο αυτό. Ήταν μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου.

Κατέληξες κάπου;

Κατέληξα ότι πρέπει να ζω καλύτερα, να γκρινιάζω λιγότερο και να εκτιμώ αυτά που έχω.

Σε λίγες μέρες θα σε δούμε στη Μικρή Επίδαυρο, στην παράσταση του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Live Looping». Ξέρω ότι αγαπάς πολύ τις μουσικές παραστάσεις, και η «Ευριδίκη» που θα ξαναδούμε στο Θέατρο Πορεία, είναι μια παράσταση με πολλή μουσική. Νομίζω, όμως, ότι πρώτη φορά συμμετέχεις σε μια αμιγώς μουσική δουλειά. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Ουσιαστικά, στη συγκεκριμένη δουλειά θα ακούσετε τα δύο τελευταία κεφάλαια της «Φόνισσας», όπου υπάρχει ένας ηχητικός διάλογος με τη μουσική που έχει γράψει ο Αλκίνοος. Είναι μια πολύ ωραία εμπειρία. Εμένα πάντα μου αρέσει να δουλεύω με μουσικούς, πόσο μάλλον μ' έναν τέτοιο καλλιτέχνη, όπως είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που με έχει μεγαλώσει (γέλια)! Βγήκε πολύ νέος! Είναι ένας πάρα πολύ αξιόλογος άνθρωπος και γι' αυτό είναι και τόσο μεγάλος καλλιτέχνης. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, που είναι σαν να μην ανήκει στην εποχή μας, έχει μια ευγένεια και ένα ήθος που μοιάζει να έχει έρθει από άλλη εποχή...

Και μια ιδεολογία που ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια....Είδαμε πρόσφατα τη στάση του και με το νερό των Σταγιατών.

Ακριβώς! Αγαπάει πολύ τον άνθρωπο ο Αλκίνοος και γι' αυτό κάνει όλα αυτά που κάνει. Ουσιαστικά και το έργο του Παπαδιαμάντη γι' αυτό μιλάει, για έναν άνθρωπο που καταδιώκεται.

Θα ακούσουμε όμως και τα δικά του τραγούδια;

Ναι, το πρώτο μέρος αφορά τη Φόνισσα, ενώ το δεύτερο είναι συναυλία με δικά του τραγούδια.

Για σένα αυτή η συνθήκη είναι πιο ξεκούραστη σε σχέση με την ερμηνεία κάποιου ρόλου;

Μη νομίζεις... Είναι δύσκολος ο Παπαδιαμάντης. Είναι ένας τόσο μεγάλος συγγραφέας με μια δική του ιδιαίτερη γλώσσα, που δεν μπορώ να πω ότι δεν χρειάζεται δουλειά. Βέβαια, πράγματι, δεν έχει τόσες πρόβες όσες απαιτούνται σε μια θεατρική παράσταση. Είναι περισσότερο προσωπική η πρόβα, απαιτείται μια δική μου προετοιμασία, ώστε να βγει ο λόγος ατόφιος και καθαρός.

Θα δοθούν μόνο δύο παραστάσεις στη Μικρή Επίδαυρο;

Και μια στην Ελευσίνα στις 6 Σεπτεμβρίου.

H «Φόνισσα» γοητεύει ιδιαίτερα τόσο τον θεατρικό κόσμο, όσο και τον μουσικό. Την έχουμε δει ως θεατρικό έργο (με την Μπέττυ Αρβανίτη, τη Λυδία Κονιόρδου), αλλά και ως όπερα (με τον Γιώργο Κουμεντάκη). Ποια στοιχεία του έργου νομίζεις ότι κινητοποιούν τους καλλιτέχνες;

Όταν ένας συγγραφέας έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο πάνω σε μια γυναίκα, η οποία δολοφονεί μικρά κορίτσια, και δεν παίρνει θέση υπέρ ή κατά, ούτε την αθωώνει ούτε την ενοχοποιεί. Αυτό σημαίνει ότι κάτι σπουδαίο έχει γράψει. Με την έννοια ότι δεν σπαταλάς τόσο χώρο για έναν χαρακτήρα, αν δεν θες όντως να τον δικαιώσεις.

Νομίζω πως αυτό γίνεται ξεκάθαρο και με την τελευταία φράση του κειμένου: «Μετέωρη ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δίκη...».

Ακριβώς... Πέθανε στη μέση. Ούτε δικαιώθηκε ούτε αδικήθηκε, είναι όλα στα μισά. Στα μισά του δρόμου που πήγε να σωθεί, στα μισά ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα μισά... Είναι για μένα ένα πάρα πολύ συγκινητικό έργο. Η Φραγκογιαννού, για μένα, είναι θύμα. Η ζωή της φέρθηκε πολύ σκληρά και έφτασε στο σημείο να σκοτώνει τα μωρά κορίτσια για να μην ζήσουν αυτά που πέρασε η ίδια.

Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα φαινόμενα της γυναικείας κακοποίησης αποτελούν παρελθόν.

Είναι συγκλονιστικά σύγχρονο το έργο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή, πολλές αναφορές για γυναίκες που κακοποιούνται και βιώνουν απίστευτα σκληρές καταστάσεις.

Υπάρχει στην παράσταση τέτοιου είδους νύξη;

Κάνουμε...ναι...Πολύ λίγο, δεν μπορείς να μην συνδέσεις την ιστορία με το παρόν.

Τόσο ο Παπαδιαμάντης, όσο και ο Βιζυηνός έχουν μια ιδιαίτερη γλώσσα που γοητεύει. Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει το «Το αμάρτημα της Μητρός μου» στην αγγλική γλώσσα; Ούσα και μισή Αμερικανίδα, πώς το σχολιάζεις;

Νομίζω πως δεν θα μου άρεσε, διότι όλη η μαγεία αυτών των συγγραφέων έγκειται στη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή είναι η πρόκληση για μένα, να μιλήσω όπως μιλούσε η Φραγκογιαννού.

Υπάρχει κάποια άλλη φράση του κειμένου που «γράφει» ιδιαίτερα μέσα σου;

Εκεί που λέει: «Να το προικιό μου». Ενώ πεθαίνει, βλέπει και την προίκα της, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μποστάνι χέρσο, σε γκρεμό, και πεθαίνει κοιτώντας το...

Τον χειμώνα θα επαναλάβετε την «Ευριδίκη». Τελικά, ο μεγάλος σου καημός να πρωταγωνιστήσεις σε μια καθαρόαιμη κωμωδία, δεν έχει εισακουστεί ακόμα από τους σκηνοθέτες;

Δυστυχώς, δεν μου κάνουν πρόταση για κωμωδία...Όσο και να το λέω, δεν έχω εισακουστεί ακόμα. Δεν πειράζει! Θα κάνω μόνη μου και θα τρίβουν τα μάτια τους! Γιατί, νομίζεις ότι στα δραματικά έργα που παίζω, δεν γελάει το κοινό; Και στην «Ευριδίκη» και στα «Παράσιτα», ακόμη και όταν έπαιζα την Μπλανς, το κοινό γελούσε. Αν δεν βάλεις χιούμορ στην ερμηνεία σου, δεν μπορεί να περάσει το δράμα.

Πώς είναι «να συναντάς» τον ίδιο ρόλο οκτώ χρόνια μετά;

Πρώτα απ’ όλα, δεν θα είναι η ίδια παράσταση λόγω κορωνοϊού. Αυτό σημαίνει ότι θ’ αλλάξουν οι συνθήκες πάνω στη σκηνή, δεν θα έχουμε τις αγκαλιές και τα φιλιά που είχαμε πριν από οκτώ χρόνια. Θα πρέπει σκηνοθετικά να δουλέψουμε πάνω σε μια νέα συνθήκη. Κυρίως, όμως, δεν θα είναι η ίδια παράσταση γιατί εγώ δεν είμαι ίδια πλέον, ο Τάρλοου δεν είναι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Μαλκότσης και ο Νταλιάνης δεν είναι οι ίδιοι ηθοποιοί. Επιπλέον, θα υπάρχουν και διαφορές στη διανομή και θα έχουμε μαζί μας τον Ορέστη Χαλκιά και την Αρετή Τίλη, που σίγουρα θα φέρουν δικά τους στοιχεία στην παράσταση.

Προσωπικά, πώς αισθάνεσαι που «θα συναντήσεις» ξανά την Ευριδίκη;

Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί για μένα η διαδρομή αυτού του ρόλου δεν είχε τελειώσει, αλλά και το κοινό ζητούσε χρόνια να επαναληφθεί αυτή η παράσταση. Αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο, το cd της έγινε ανάρπαστο, το ίδιο και το πρόγραμμα της παράστασης που έχει εξαντληθεί. Γι' αυτό και είχαμε αποφασίσει εδώ και δύο χρόνια να την επαναλάβουμε.

Έχεις δηλώσει ότι: «Αρκετά μεγάλη κατάλαβα ότι είμαι ενήλικη». Τι σχέση έχεις με το παιδί μέσα σου;

Ηθοποιός έγινα, επομένως έχω πολύ καλή σχέση. Θεωρώ ότι στην ελληνική κοινωνία τα παιδιά απογαλακτίζονται πολύ αργά και ακόμη πιο δύσκολα ενηλικιώνονται. Άργησα να ενηλικιωθώ με την έννοια του απογαλακτισμού. Το παιδί μέσα μου, όμως, δεν το αφήνω ποτέ, το αγαπώ και το χρειάζομαι.

Εκτός από το να παίξεις σε κωμωδία, θα ήθελες να έχεις κερδίσει και ένα Όσκαρ. Αναρωτιέμαι, πώς με μπαμπά Αμερικάνο, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο της γλώσσας, δεν αποφάσισες μια καριέρα στο εξωτερικό.

Το θέμα με τη γλώσσα υπάρχει. Η προφορά μου δεν είναι άρτια, ένας Αμερικάνος θα καταλάβει ότι είμαι ξένη. Επιπλέον, πήγαν τόσο καλά τα πράγματα για μένα εδώ, που δεν είχα λόγο να φύγω από τη χώρα μου. Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό να παίζει στη γλώσσα του. Παρ’ όλα αυτά, έχω παίξει και σε μια ταινία στα αγγλικά.

Βλέπουμε ότι έχει επανέλθει στην τηλεόραση η ελληνική μυθοπλασία με πολλούς θεατρικούς ηθοποιούς στο καστ...Θα σε δούμε σε κάποια σειρά;

Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματά μου για τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Έτερος Εγώ», που θα προβληθεί από την Cosmote tv. Είμαι πολύ χαρούμενη που επανέρχονται οι σειρές και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό που παρακολουθούμε σ' αυτές ηθοποιούς που «έχουν κάνει χιλιόμετρα στο σανίδι». Πιστεύω ότι έτσι αναβαθμίζεται και το επίπεδο της υποκριτικής. Για μένα, πρέπει πλέον να σταματήσει και ο διαχωρισμός εμπορικός και μη εμπορικός ηθοποιός. Είναι κάτι παρωχημένο και πρέπει να τελειώνει. Κάνουμε όλοι οι ηθοποιοί το ίδιο πράγμα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν αυτούς διαχωρισμούς.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Θα ήθελα να έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, δηλαδή να γίνω μητέρα. Νομίζω ότι είναι το μόνο κομμάτι που μου λείπει. Στο επαγγελματικό κομμάτι νιώθω πλήρης, έχω συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες, έχω παίξει στην Επίδαυρο, έχω γυρίσει ταινίες και σειρές. Δεν μου λείπει κάτι...

Ακούγεσαι πραγματικά πλήρης...

Δεν θέλω να υποτιμώ όλα τα καλά που μου έχουν τύχει. Είναι δύσκολο να αποδεχθείς την επιτυχία, έχει πόνο αλλά δεν θέλω να υποτιμήσω όλα αυτά που έχω κάνει. Θεατρικά δεν μου λείπει κάτι, πέρα από μια καθαρόαιμη κωμωδία. Δεν λέω: «Αχ, δεν έχω παίξει αυτό...». Τώρα το μόνο που μ' ενδιαφέρει, είναι να έχω την υγεία μου και να είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή.

 

Μου λες ότι έχει πόνο να αποδεχθείς την επιτυχία και θυμάμαι ότι μετά την πρώτη σου θεατρική δουλειά, «Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μου», είχες αρρωστήσει.

Ναι, όταν τελείωσαν οι παραστάσεις, ανέβασα 39 πυρετό για δύο εβδομάδες. Είχα κουραστεί τόσο πολύ, που έσκασα πλέον. Η επιτυχία είναι βάρος και ειδικά για ένα νέο παιδί.

Πλέον την απολαμβάνεις την επιτυχία;

Ακόμα δεν είναι εύκολο...Συνήθως όλοι περιμένουμε ότι θα αποτύχουμε.

Μετά από όλα όσα έχεις χτίσει, δεν νιώθεις ασφάλεια;

Δεν νιώθω καμία ασφάλεια, και ξέρεις γιατί; Η επιτυχία δεν έχει να κάνει μ' εμένα προσωπικά αλλά μ' ένα σύνολο. Αν η ομάδα δεν είναι δεμένη και ο σκηνοθέτης δεν είναι μια πατρική και καλλιτεχνική φιγούρα από πάνω, δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει η παράσταση, όσο σπουδαίο και να είναι το έργο.

Έχεις υπάρξει σε δουλειές που για σένα δεν ήταν καλές;

Βεβαίως, και ήμουν η πρώτη που το γνώριζε. Το αισθάνομαι από τις πρόβες. Για την «Ευριδίκη» είχα πει στον Τάρλοου ότι αυτή η παράσταση θα κάνει επιτυχία.

Και τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση, όταν νιώθεις ότι η παράσταση δεν θα πάει καλά;

Τίποτα, συνεχίζω και προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. ∆εν στενοχωριέμαι τώρα πια....

Ευχαριστούμε πολύ το MatchPoint για τη φιλοξενία της φωτογράφισής. 

Info: Την Κόρα Καρβούνη θα δούμε στις 17 και 18 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο στην παράσταση  «LiveLooping»  περισσότερες πληροφορίες εδώ. 

 

Ενώ από 4 Νοεμβρίου θα πρωταγωνιστήσει στην «Ευριδίκη» στο Θέατρο Πορεία κλείστε εδώ τις θέσεις σας. 

 Σε μια εποχή γεμάτη σύγχυση, το θέατρο είναι εκεί να μας μιλήσει, να αναδείξει την μαγεία της ζωής, να γίνει τόπος συνάντησης. Θέατρο ειλικρινές, διαρκές, πηγαίο. Όπως αυτό που θα δούμε στο Σύγχρονο Θέατρο, όπως αυτό που θα βρούμε στην παράσταση του έργου του Τενεσί Ουίλιαμς "Λεωφορείον ο πόθος" σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Εκεί όπου η Κόρα Καρβούνη συναντήθηκε με την Μπλανς Ντι μπουά, την πλησίασε, την άγγιξε και θα την φέρει λίγο πιο κοντά μας.

 

 Συμμετέχεις σε ένα κλασικό έργο και ερμηνεύεις έναν εμβληματικό ρόλο. Υπάρχουν ρόλοι πιο ενδιαφέροντες από άλλους; Ρόλοι που μπορούν να αναδείξουν καλύτερα τις δυνατότητες ενός ηθοποιού;

Ναι, βέβαια. Αυτό το έργο είναι μεγαλειώδες, είναι αριστούργημα γραφής. Επειδή είναι πολυεπιπέδο, σίγουρα σου δίνει το έδαφος να εκφράσεις πιο πολλά πράγματα. Σίγουρα ένας ρόλος βοηθά τον ηθοποιό. Από την άλλη μπορεί να υπάρχει ένας καταπληκτικός ρόλος, υπέροχα γραμμένος, και ο ηθοποιός να τον καταστρέψει! Όπως ένας σκηνοθέτης μπορεί να πάρει ένα πολύ καλό έργο και να το καταστρέψει ή αντίθετα να πάρει ένα έργο μέτριας γραφής και να το αναδείξει. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους ρόλους. Σίγουρα όμως ένας καλογραμμένος ρόλος σού δίνει τη δυνατότητα να αναδείξεις πράγματα.

Εσύ πώς προσέγγισες το ρόλο; Με μελέτη, ένστικτο ή κυρίως βάσει σκηνοθετικών οδηγιών;

Όλα μαζί! Πρέπει πρώτα από όλα να αναρωτηθείς γιατί ανεβάζεις ένα έργο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Συμφωνώ με το σκηνοθέτη, για ποιο λόγο έχουμε επιλέξει να ανεβάζουμε ένα έργο, και μετά οπωσδήποτε υπάρχει και μελέτη. Εγώ μελέτησα πολύ την εποχή που γράφτηκε το έργο. Πώς ήταν η ζωή στον αμερικανικό Νότο και πώς μεγάλωσαν οι δύο αδερφές, η Μπλανς και η Στέλλα, πώς ήταν οι γονείς τους, η καθημερινότητά τους. Φαντάσου ότι, όταν γεννήθηκε η Μπλανς, οι συνθήκες ζωής ήταν πολύ καλές. Μετά άρχισε η πτώση και η πτώχευση. Μελέτησα το παρελθόν. Κάναμε ιστορική μελέτη. Είχαμε και μεγάλη βοήθεια από τον πατέρα της Ελένης Σκότη που έχει μεγαλώσει στην Αμερική και γνωρίζει πολύ καλά πώς ήταν οι συνθήκες εκεί. Ουσιαστικά πρόκειται για μια τριπλή διαδικασία: μια ουσιαστική μελέτη του ηθοποιού, μια καθαρή κουβέντα με το σκηνοθέτη και βέβαια μετά ξεκινώ από εμένα για να βρω το ρόλο. Θα μεταφέρω τα λόγια του Τενεσί Ουίλιαμς και της Μπλανς στη σκηνή, αλλά μέσα από την Κόρα. Δεν έχω από πού αλλού να ξεκινήσω. Αυτό είναι το σώμα μου, αυτή είναι η φωνή μου, τα βιώματά μου, η προσωπικότητά μου, οι ιδέες μου. Τα βάζω μέσα και προχωρώ. Για μένα κάθε φορά που κάνεις μια παράσταση πρέπει να αναρωτηθείς γιατί την κάνεις. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν πολλοί λόγοι. Όλο το έργο διακατέχεται από μια μάχη, του παλιού με το καινούργιο. Η Μπλανς φέρει έναν παλιό κόσμο, μια παλιά Αμερική, ενώ ο Στάνλεϊ και η Στέλλα κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο της βιομηχανικής Αμερικής. Υπάρχει μια σύγκρουση. Και αυτό το ζήτημα, το κατά πόσο διαγράφουμε από τη ρίζα το παρελθόν, με αφορά άμεσα αυτή τη στιγμή. Δεν μπορείς να κόψεις τη ρίζα, δεν γίνεται να το κάνεις αυτό. Η Μπλανς, παρόλο που είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και βασανισμένο πλάσμα, φέρει ένα παρελθόν που μυρίζει θάνατο και δεν το αντέχει κανένας. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Η Μπλανς είναι διαφορετική και είναι πολύ ενδιαφέρον πως αυτό το διαφορετικό θέλουμε να το εξαφανίσουμε, να το κλείσουμε στο τρελοκομείο. Αυτό συμβαίνει συνέχεια στην εποχή μας.

Η Μπλανς είναι το διαφορετικό, το ξένο. Γιατί αυτό επιδρά καταλυτικά στις ζωές των ανθρώπων γύρω της;

Ουσιαστικά τους φέρνει αντιμέτωπους με πολύ προσωπικά τους ζητήματα. Για μένα η εμμονή της με το παρελθόν θυμίζει θάνατο και αυτό δεν το αντέχει κανείς, ειδικά όταν η αδερφή της είναι έγκυος. Εκείνη ξεκινούν τη ζωή τους και έρχεται η Μπλανς φέρνοντας μαζί της όλο το παρελθόν και διαταράσσοντας έτσι όλες τις ισορροπίες μέσα στο σπίτι. 

 Η Μπλανς σκέφτεται το παρελθόν της σαν να είναι παραδεισένιο, αρνείται να συμφιλιωθεί με τον ιστορικό χρόνο και συνθλίβεται. Μπορούν να έχουν διέξοδο τέτοιοι άνθρωποι;

Το παρελθόν της δεν ήταν παραδεισένιο. Έχει μια πολύ μεγάλη ρωγμή στο παρελθόν της, όταν έχασε τον πρώτο της άντρα, όταν ανακάλυψε ότι ήταν ομοφυλόφιλος και του είπε ότι της φέρνει αηδία και αυτός αυτοκτόνησε. Αυτή έχει την αίσθηση πως εκείνη ευθύνεται για το θάνατό του. Η εμμονή της με το παρελθόν δεν υπάρχει γιατί είναι ωραίο, αλλά γιατί δεν μπορεί να ξεφύγει. Συνέχεια μιλά για το κτήμα, το σπίτι τους, γι’ αυτό το αγόρι. Την έχει στοιχειώσει το παρελθόν και βέβαια αυτό δεν έχει κάποια διέξοδο. Αυτό είναι το τραγικό. Η Μπλανς προσπαθεί να επιβιώσει, να βρει τον έρωτα. Επειδή έχει ζήσει τόσο πολύ θάνατο, βρίσκει τον αντίποδά του στον πόθο. Για μένα δεν είναι πόρνη. Το αντίθετο. Επειδή δεν αντέχει το θάνατο, πάει προς τον πόθο και στην επαφή της με τους άντρες. Νιώθει ζωντανή κάνοντας έρωτα.

 

Η επαφή με αυτό το έργο ποιες σκέψεις σου δημιούργησε; Εσύ πώς θα χαρακτήριζες την Μπλανς;

 Όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις ένα ρόλο, πρέπει πρώτα από όλα να βρεις τα δίκια του, να τον υποστηρίξεις! Για μένα η Μπλανς έχει μια καταπληκτική λογική που για τους υπόλοιπους είναι ακατανόητη. Έχει απίστευτο χιούμορ και είναι μια πάρα πολύ ωραία γυναίκα. Είναι όμως πολύ τραυματισμένη, βαθιά ενοχική, πολύ ταλαιπωρημένη και έχει τεράστια ανάγκη να αγαπηθεί και να γίνει αποδεκτή και δυστυχώς οδηγείται σε ακρότητες. Κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπεις τα πλήγματα που δέχεται. Η Μπλανς παθαίνει μπροστά μας. Δε βλέπουμε μια τρελή. Έχει τη δική της λογική, και μάλιστα λέει τα πιο σωστά πράγματα. Η μανία είναι αυτή που την κάνει να χάνει το δίκιο της. Είναι τόσο πολυεπίπεδος ο ρόλος, που μπορούμε να συζητάμε για ώρες! Εγώ άντε να έχω καταλάβει το ένα τρίτο!

 Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος λέει ότι ο Τενεσί Ουίλιαμς χαρτογράφησε την αμερικανική κοινωνία από την πλευρά της αποτυχίας και ότι τα δράματα των ηρωίδων του είναι τα δικά του δράματα. Πώς το σχολιάζεις;

Αυτό είναι αλήθεια. Ο Τενεσί Ουίλιαμς είχε μια μητέρα που ήταν καταθλιπτική και μια αδερφή που της έκαναν λοβοτομή ενώ εκείνος έλειπε. Χρησιμοποιεί πάντα στοιχεία από την εποχή του, αλλά και προσωπικά του βιώματα. Ήταν γόνος μιας τέτοιας οικογένειας όπως η Μπλανς και η Στέλλα και βίωσε και το πώς λειτούργησε η πτώχευση του Νότου στην οικογένειά του και στην ψυχολογία των γονιών του.

 Η Μπλανς λέει: «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία». Στη δική μας ζωή πού μπορούμε να βρούμε μαγεία;

Στα παιδιά υπάρχει μαγεία. Εγώ εκεί τη βρίσκω. Στην αθωότητά τους, στην ελευθερία τους... Αυτό με συγκινεί.

Στην καθημερινότητα τι σου δίνει χαρά;

Πολλά πράγματα και μικρά πράγματα. Γενικά προσπαθώ να απολαμβάνω έστω και πολύ μικρές στιγμές. Μικρά πράγματα μπορούν να μου δώσουν μεγάλη χαρά. Ακόμα και ένα βλέμμα όταν δεν είμαι καλά μπορεί να μου δώσει μεγάλη χαρά και ελπίδα.

Ποια θα ήταν η αυθόρμητη απάντηση εάν ρωτούσα ποια κείμενα έχεις αγαπήσει;

Ο «Ζορμπάς» είναι ο έρωτάς μου! Αυτό το κείμενο και αυτός ο χαρακτήρας με συγκλονίζουν. Η παιδικότητά του, η απλότητά του. Το βιβλίο αυτό μπορώ να το διαβάζω κάθε χρόνο! Είναι τόσο πλούσιος ο Καζαντζάκης!

 Θα ήθελα να ολοκληρώσουμε ένα κομμάτι από το κείμενο που σου αρέσει πολύ.

«Είναι πολλή η σύγχυση στον κόσμο». Τι πιο σύγχρονο!

 

 

Φωτογράφιση Βαγγέλης Αγγελόπουλος για το Τexnes-plus 

Η Κόρα Καρβούνη πρωταγωνιστεί στο «Λεωφορείο ο Πόθος» που καθιέρωσε τον Τένεσι Ουίλιαμς στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.

Πρεμιέρα 6 Οκτωβρίου.

Μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα στο πλαίσιο της συνεργασίας του θεάτρου Επί Κολωνώ με το Σύγχρονο Θέατρο.